Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Superstaaf®
Alle zogezegde vlaamsnationalisten lopen met een grote frustratie rond: ze voelen zich door België en Wallonië financieel benadeeld. Dit is eigenlijk hun enige argument dat steeds boven komt drijven.
|
Neen, beste Superstaaf, als niet-nationalist kan ik je verzekeren dat bij heel wat nederlandstaligen het gevoel leeft dat je het fenomeen van verfransing niet moet onderschatten. Een eenvoudige regionalisering kan hier subtiel en op zachte wijze een oplossing brengen. Franstaligen hebben nu eenmaal niet de cultureel-historische reflex om zich andere talen eigen te maken, hoezeer ze soms ook hun best doen en zonder kwaad te willen spreken over deze trots. Maar een kleine taal als het Nederlands houdt zeer moeilijk zijn positie in de rechtstreekse confrontatie met deze door het kolonialisme groot geworden taal, hoezeer men ook assertiviteitstips allerhande predikt (niet zomaar direct naar Frans overschakelen in Brussel, enz.). Bij een franstalige leeft altijd nog wel de onderhuidse verwachting dat zijn interlocuteur het Frans wel zal verstaan, terwijl hij voor een niet-begrijpend "pardon?" niet bepaald schaamrood hoeft te krijgen, laat staan afgeschilderd te worden als militante francofoon. Waar een franstalige komt, heeft hij a.h.w. een virtueel, cultureel rugzakje bij, waar hij het zeer lang mee kan stellen. Binnen de kortste keren ontstaan er culturele instanties om franstalig theater of literatuur of andere zaken in de picture te plaatsen. Dat op zich moet kunnen, maar we moeten ook niet altijd blind zijn: er bestaat wel degelijk een internationaal, openlijk netwerk van "Francofonie", waarbij wereldwijd alle antennes van de franstalige cultuur bij elkaar steun en inspiratie vinden. Er is dus geen evenwicht tussen de middelen van beide taalgemeenschappen, en hoezeer er ook van beide gemeenschappen uit inspanningen worden gedaan, het is vergeefs. Het is dan ook niet verwonderlijk dat franssprekenden minder moeite hebben om "minderheden" te verdedigen in dit land, vermits zij in een bilinguïstische situatie toch telkenmale op het einde van de rit het overwicht verwerven. Een mooi voorbeeld is onderstaand fragment uit een interview van Carrefour met mevrouw Nabholz:
"Question : Quelles seront les conséquences de ce texte pour la Belgique d'une part et pour l'Europe plus globalement ?
Lili Nabholz-Haidegger : Je n'ai pas voulu, en présentant ce texte, trancher le dossier épineux des « communes �* facilité » de la région bruxelloise, mais plutôt étudier globalement les atteintes aux droits culturels des minorités ainsi définies et les moyens d'y remédier. Le rapport souligne que même lorsque les Etats transfèrent de larges pouvoirs aux régions, ce qui est le cas en Belgique, ces dernières doivent protéger leurs minorités parce que ce devoir est inclus dans leur compétence. A ce titre, le rapport dépasse le seul cadre de la Belgique. Il montre que la notion de minorité nationale n'est pas géographique, et peut s'appliquer aux citoyens d'un Etat même s'ils sont répartis �* travers tout son territoire, dès lors que cette répartition les place en situation de minorité. Et cette situation se retrouve dans beaucoup d'autres pays européens.
Question : Concrètement, comment renforcer les droits des minorités en Belgique ?
Lili Nabholz-Haidegger : Nous appelons la Belgique �* ratifier rapidement la Convention cadre sur la protection des minorités nationales, ce qui permettra aux régions et communautés linguistiques de l'appliquer �* leur tour. Même si la Convention est un outil politique et non pas législatif, elle encouragera la tolérance entre les communautés. Par ailleurs, dans la même optique de tolérance et de dialogue, nous recommandons �* la Belgique d'enseigner en priorité ses langues officielles dans toutes les communautés du pays, et plaidons pour la signature rapide d'un accord de coopération culturelle entre les communautés francophone et néerlandophone.
Question : Quelles seront les conséquences de ce texte pour la Belgique d'une part et pour l'Europe plus globalement ?
"
De boodschap is duidelijk, idealistisch zeg maar, en men kan haar op t eerste zicht principieel moeilijk iets verwijten, behalve het feit dat ze de concrete situatie (bewust?) pijnlijk slecht inschat. In dit land is men na een lange, moeizame weg gekomen tot een evenwicht tussen talen die op internationaal vlak elkaars gelijke niet zijn. Er waren dus garanties nodig voor het Nederlands en die werden gevonden in een administratieve opdeling met duidelijke linguïstische afspraken. Voorvechters van het Frans (tja, die bestaan ook, ofschoon misschien in comfortabeler positie) beseffen maar al te goed dat, eens de deur van deze taalgemeenschap weer op een kier staat voor het Frans, de grens met Nederland opnieuw de limiet wordt.
Een bilinguïstische constructie is amper vol te houden, juist door dit internationaal voordeel van het Frans. Dan moeten de enen weer assertief zijn, dan weer de anderen. Als men eens slecht geslapen heeft is men zijn mooie beloftes ongetwijfeld weer vergeten. Of als een franstalige eens een initiatief neemt voor de franstalige cultuur wordt hij prompt kop van jut (met een napoleontisch hoedje d'r op) of omgekeerd, als een nederlandstalige in een initiatief neemt, wordt hij prompt verketterd als flamingant en als dat goed uitkomt zelfs in verband gebracht met de historische boeman nazi-Duitsland of iets dergelijks. Ik kan me voorstellen dat iemand als jij, Superstaaf, samen met nog heel wat anderen, zich daarboven verheft en op een zeer ruimdenkende basis tracht om te gaan met de anderstaligen binnen dezelfde gemeenschap, wat een bewuste keuze is, maar men kan niet iedereen verplichten om dezelfde bewuste keuzes te maken in het leven. Ik ben ervan overtuigd dat een duidelijke administratieve indeling op taalgebied de oplossing brengt voor een groot aantal volstrekt onnodige spanningen tussen de beide gemeenschappen. Ik kan dus ook begrijpen dat mensen panikeren als in de nieuwe kieswet Leuven zomaar bij Brussel-Halle-Vilvoorde wordt gekieperd. Want subtiele verschuivingen zie je vooral op die plaatsen waar de afspraken niet duidelijk zijn. Onduidelijkheid leidt ook tot ongerustheid en spanningen. En ze houden het in stand, met de faciliteiten en nieuwe grensvervagingen. Met een onduidelijke situatie creëer je wantrouwen en angst. Beste voorbeeld van het tegendeel is de haast onbewuste overname van veel woordenschat uit het Engels. Dat doet men veel spontaner, omdat Engels geen directe administratieve "bedreiging" vormt voor onze gemeenschap. Misschien op Europees vlak, maar niet voor de lokale, regionale overheid. Zo zou het met het Frans ook gesteld kunnen zijn, kijk maar naar de Nederlanders, die ook niet verlegen zitten om af en toe een fraai Frans woord in de mond te nemen, al of niet met de goede uitspraak. In onze dialecten is dat veeleer een erfenis uit een tijdperk dat onze taal hier ondergeschikt was. Toeristen die België bezoeken, weten dat daar geen Engels wordt gesproken als moedertaal, dus proberen ze daar rekening mee te houden (ofschoon ongetwijfeld ook geweten is dat Engels evolueert naar lingua franca op wereldvlak, tot daar aan toe, dat hoeft geen bedreiging te zijn). Met het Frans is dat nog altijd niet duidelijk. Toeristen weten nog altijd niet zeker hoe dat nu zit met het Frans. Spreekt een Belg nu Frans of niet? Als Frans hier weer als taal voor de administratie ingevoerd wordt, dan wordt dat *nog* minder duidelijk en dan geef ik u op een blaadje dat de toerist tot in Antwerpen zijn beste Frans zal uitproberen en desgevallend *zelfs* verbolgen is als hij niet in die taal kan geholpen worden door de "locals". Ondenkbaar. Dan zijn we terug naar af.
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, je hebt me dus gedwongen om te verklaren dat ik lichtgelovig ben. Wat overigens een persoonlijke verklaring is, los van de vereniging die ik op politiek vlak steun. Ik denk dat er op dat vlak binnen alle partijen die zich niet profileren op deze problematiek tot op zekere hoogte een weerspiegeling bestaat van de heersende politieke realiteit en de "publieke opinie" hieromtrent.
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Superstaaf®
Ze lopen met de illusie dat na een afscheiding van Wallonië de gebraden kippen hen in de mond gaan vliegen. Ze vergeten echter het vlaams profitariaat en fiscus. Zelfs na de ruime overhevelingen en splitsingen van bevoegdheden en belastingen uit het recente verleden, betalen we nu gewoon een groot pak extra o.a. aan een overbodige vlaamse politieke kaste en een pak vlaamse "diensten" die sinds dan grip op onze portemonnee hebben gekregen.
|
Dit kan je evengoed omkeren. Als de federale overheid soepeler was met regionaliseren van bevoegdheden, dan konden we op dat niveau ook eens flink besparen. Ik ben er voorstander van om politiek dichter bij de mensen te brengen. Als we in Europa de regio's in beschouwing nemen, dan hebben we al een mooi platform voor lokale politiek. Laat ons de verouderde, overbodige constructies dan ook geleidelijk afbouwen.
Het lijkt me weinig zinvol om met stenen te gooien naar de overheidsfundamenten van een Europese regio in wording. En ik ben ervan overtuigd dat, ooit, als Europa tot een stabiele, democratische federatie zal zijn uitgegroeid, wanneer ouders aan hun kinderen nog slechts sprookjes vertellen over "Er was eens een koning en een koningin in een heel klein landje in het midden van Europa, toen Europa nog niet bestond", dat dan, ergens op de tweede pagina van het Europees Dagblad, vermeld zal staan dat bij referendum de laatste uitgeholde, pro-forma bevoegdheden van een voor-Europese centrale overheidsinstantie over een drietal Europese lidregio's komen te vervallen of overgedragen worden aan Europa. Parijs zal tegen die tijd ingezien hebben dat het zinloos is ons regionale niveau op te offeren aan een hoger niveau dat meer perspectieven gaf voor de francofonie. De opkomst voor dat referendum zal zeer laag zijn wegens gebrek aan interesse ,-). Hoewel ik niet beschik over een glazen bol, ligt dat echter in de lijn van de dynamiek die vandaag leeft. De geschiedenis moet rare bokkesprongen maken wil dat nog veranderen.
