Simone Weil schreef: " De waarheid beminnen betekent de leegte verdragen, en dus de dood aanvaarden. De waarheid staat aan de kant van de dood."

Nog iets dat interessant is.
Zojuist op terzake (7-5-14)
Item over the Ice-man
Kan bepaalde ziekten overwinnen (uitsluitend met geestkracht)
Wetenschappelijk bewijs is ondertussen ook al geleverd.
Straf!
De moeite om eens te bekijken.

Met keuze bedoel ik enerzijds dat het geen opgelegde weg mag worden.

Met keuze voor iedereen bedoel ik anderzijds dat die weg meer verankerd zou moeten zijn in ons menselijk zijn als een natuurlijke weg, waarvan iedereen het begin ziet en zij die echt geinteresseerd zijn de verdere weg kunnen afleggen.

Nu zien de meeste mensen die weg als een totaal afgebroken weg, niet natuurlijk en niets bijdragend aan hun dagelijks menselijk leven.

Dus zoek ik naar de verankering van die weg in ons dagelijks zijn en ik ben ervan overtuigd dat die verankering er wel degelijk is en de mensheid in zijn geheel enorm veel zal kunnen bijbrengen.

Vandaar dat ik nu ook over dat instinct, dat wel degelijk bestaat en door iedereen erkend is, al is het op dit ogenblik enkel als kenmerk van de dieren en eerder in denegrerend zin gezien.

Zou het kunnen dat dat instinct als een veld om ons heen, of eerder gezegd door ons heen werkzaam is?

Zou het kunnen dat indien men de waarheid enkel met zijn verstand wil benaderen; dat de leegte waarin men de waarheid vindt synoniem lijkt met de dood. Voor mij is die leegte juist de volheid van al wat bestaat en dus alles behalve synoniem van de dood.

Ik heb de video gezien en inderdaad bewonderendswaardig.

Wat mij vooral geraakt heeft is toen hij zei aan één van zijn leerlingen dat hij zijn ademhalingsoefeningen moest doordoen totdat hij een zeker loomheid voelde.
Die loomheid ken ik en die loomheid noem ik inderdaad goddelijk en verdenk ik er nu van om ons instinct te zijn.

En iedereen zou er direct mee verbonden kunnen zijn!!!

Kunt u u de vooruitgang van de mensheid voorstellen indien de mensen, in groep en/of afzonderlijk en in steeds groter getale zich gaan verbinden met die krachten?
Alles zou inderdaad totaal veranderen; we zouden een hele andere samenleving opbouwen en oorlogen en geweld zouden we zeker als heel achterlijke onhebbelijkheden achter ons laten. We zouden te vol zijn van alle nieuwe ontdekkingen die we zo zouden kunnen doen.

Uit je woorden meen ik te mogen afleiden dat je een weg gevonden hebt die naar een betere wereld kan leiden een weg naar nieuwe ontdekkingen?
Heb je zelf al bepaalde zaken ontdekt die je wil delen?

Ik wil niet als de grootste scepticus overkomen want ik wil best geloven dat er meer is dan hetgeen we momenteel meestal voor mogelijk houden, maar dat sceptische is er toch wel, dat moet ik eerlijk erkennen.

Het experiment met de ice-man vind ik in die zin bemoedigend omdat het hier zo'n nieuwe weg lijkt te zijn die bovendien volgens de klassieke wetenschap bevestigd wordt (op zich al geweldig – vroeger trok wetenschap voor dit soort van zaken nogal eens de neus op om het vervolgens naar de vuilbak te verwijzen zonder de moeite te doen om het daadwerkelijk te onderzoeken).
Een opsteker voor de Nederlandse wetenschappers dus.

Dus ben ik ook wel benieuwd naar wat jou ervaringen zijn op dit gebied?

Behoud vooral je scepticisme; ik heb hier vroeger een draad geopend (ik moet toegeven niet al te goed uitgewerkt) met 10regels op weg naar het absolute en één van de voornaamste regels voor mij was dat je niets moest aannemen of geloven van wat een ander je zegt totdat je zelf ervan overtuigd was dat het de waarheid was. Op dat ogenblik wordt die waarheid die een ander je geleerd heeft jouw waarheid en versterkt die waarheid jouw persoonlijkheid.
Kom later terug.

Verwacht je niet aan veel spectaculairs, de grootheid van alle dingen zit in het kleine: 'die het kleine niet eert, is het grote niet weert' of ik zou zeggen zal nooit het echte 'grote' vinden.

Een ander feit is dat : 'de waarheid is de hoeksteen van de wijsheid' of wie niet bereid is de waarheid, hoe hard soms ook of hoe tegengesteld aan wat ons wordt wijsgemaakt of wat we graag zouden geloven, wie die waarheid niet onder ogen wil zien zal nooit veel verder komen.

Enfin een andere regel is wat het wereldse betreft dat het water (de rijkdommen) altijd terugvloeit naar de zee (de rijken zullen steeds zichzelf verrijken, ook in België met een door zogezegd links gedomineerde regering).

Wat de film over de' iceman' betreft zit voor mij het voornaamste in het feit dat hij wetenschappelijk bewezen heeft dat de geest het lichaam kan beheren, wat ik al lang in experimentele fase vaststel, maar mijn experimenten rijken niet verder dan het leven van elke dag en zijn alles behalve noemenswaardig te noemen; toch één voorbeeld, ik ben er nooit in geslaagd via regime, dieten.... mijn lichaamsgewicht te doen zakken; voor het afvallen van elke kilo moest ik bijna mijn hele gezondheid in de weegschaal werpen en nu gewoon door geestelijk inzicht heb ik mijn gewicht onder contrôle, zonder het minste regime, zonder het minste dieet.

Ik ben zoekende, en er zijn dagen dat ik twijfel of ik wel op de goede weg zit; maar dan kan ik mij soms, dikwijls onverwachts zo heerlijk goed en zalig voelen en de intenties van die gevoelens worden met de jaren sterker, maar dat houdt in dat ik ook de geestelijke pijn veel dieper kan voelen, maar op zo ogenblikken weet ik dat het de enige, juiste weg is.

En dat het instinct wel eens het veld zou kunnen zijn die de hele evolutie geleid heeft van het begin tot nu bij ons, dat idee is ook nieuw voor mij, maar past wel in mijn ervaringen over hoe ik de wereld tot nu toe zie en ervaren heb.

Een ding; ik blijf met mijn beide voeten op de grond staan en wil wel ten hemel opklimmen, maar enkel als ik de aarde mee naar boven kan nemen; ik wil geen afscheiding tussen mij en de rest, maar ik hoop dat ik door mijn ervaringen, hoe Klein en miniem ze op het eerste zicht ook lijken, de rest mee naar boven kan trekken.
Ik ben er ook van overtuigd, dat zelfs indien ik die ervaringen in het verborgen zou opdoen, via het instinct(veld?) deze ervaringen een bijdrage zijn voor de gehele mensheid en dat gelijk met mijzelf al heel veel mensen aan die weg aan het timmeren zijn.

In ieder geval; blijf gezond sceptisch en ken jezelf en je kunt de hele wereld kennen of in ieder geval toch veel beter begrijpen.

[quote=marie daenen;7135481]

dubbel

Peche, het spijt mij, maar mijn internetaansluiting werkt zo slecht, dat ik voor het omslaan van een blad soms minutenlang moet wachten; opzoekingen doen of een wat ingewikkelde draad openen zit er voor mij niet meer in. Dus ik kan moeilijk commentaar geven op uw bijdragen, die wel interessant kunnen zijn, ik weet zelfs dat niet.

Groetjes
Marie

Wanneer je op een snelle pc zit kan je altijd eens klikken op mijn onderschrift, it's the same. A message about an experience.

Als het overstijgen van de mens je werkelijk interesseert, kan ik je ook "transhumanism" aanraden. Er is veel leesstof over te vinden en je kan natuurlijk wel raden waar mijn oog naartoe wijkt...
De technologische transhuman-machines zijn zowat onze volgende "evolutie" denk ik. Maar daar wijkt mijn oog niet zozeer naar, tot ze op de markt zijn natuurlijk :D

Het probleem met instinct is dat het behoorlijk onbekend terrein is.
Stel je bent met vier op weg.
Je komt aan een splitsing, links of rechts.
Je kan kiezen op rationele basis.
Je kan kiezen op instinctieve basis.
Meestal zal het een mengvorm zijn vermoed ik al wordt er in de huidige samenleving doorgaans meer waarde gehecht aan rationele overwegingen.
Twee van de vier zeggen dat ze rationeel kiezen (maar maken wel een aan mekaar tegengestelde keuze). Twee van de vier zeggen dat ze instinctief kiezen (maar maken wel een aan mekaar tegengestelde keuze).
Vreemd scenario, maar zeker niet onmogelijk.
De les die ik hieruit haal is dat zowel ratio als instinct op respectievelijk tot de goede en verkeerde keuze kunnen leiden.
Of tenminste hetgeen we zelf als rationeel of instinctief beschouwen.
De perfecte rationele of de perfecte instinctieve benadering geeft altijd het optimaal resultaat en zullen ook dezelfde richting aangeven.
Het probleem zit dus in onze imperfectie zowel op rationeel als op instinctief vlak.

Terug naar af dus

Ondanks al deze scepsis heb ik zelf vaak genoeg ervaringen waar ik twijfel of de toevalligheden wel toeval zijn of toch niet eerder iets anders dan louter toeval.
Wat dat dan mag wezen, daar ben ik vrees ik ook nog lang niet uit.

Verder bouwend op uw voorbeeld:

U bent met vier op weg, is het dan niet normaal dat het instinct van ieder van de vier een persoonlijk antwoord geeft en dat dat tegengesteld kan zijn?

U vraagt bovendien een antwoord aan uw instinct, maar uw instinct is misschien zelfs helemaal niet geinteresseerd in uw vraag, want het kan voor hem materie betreffen die hem instinctief totaal niet raken en onverschillig laten?

Het instinct laat zich niet leiden; het instinct is. Het is aan ons om, daar waar het instinct spreekt, het te horen en het te begrijpen.

Maar daar, gezien onze rede hebben we het moeilijk omdat de rede altijd tussenkomt en u tracht te overtuigen van zijn gelijk.
En door jarenlange evolutie, vooral door jarenlange beschaving, zeg zelfs indoctrinatie weten wij zelf niet meer wat wij denken, maar denken wij meestal wat ons opgedragen wordt te denken en redeneren we dan ook volkomen in zo'n Kader.

We zullen eerst heel onze denkwereld moeten ontdoen van uitwendige blinde invloeden. Pas op, ik zeg niet dat alles wat van buitenuit op ons afkomt slecht is, maar het heeft dikwijls wel ons hele innerlijk 'zijn' lam gelegd.
Wat van alles wat ik geloof is mijn geloof, wat is van buiten uit gekomen wijsheid en wat is bedrog?

Ik weet niet, maar ik had het daar vroeger heel moeilijk mee en nu dikwijls nog om mijn verstand het zwijgen op te leggen; kunt u het?

Het verstand laat zich zo maar niet het zwijgen opleggen; we kunnen het verschansen door het af te leiden door vb veel te dagdromen; dagdromen over de realiteit en te gelijker tijd zijn gevoelens observeren bij die dagdromen heeft mij altijd enorm veel geleerd; waarom doet dit of dat mij plezier en iets anders juist niet? Waarom voel ik dit of dat?

Het leert je ook jezelf in te leven in het leven van anderen, empathie wordt dat genoemd, niet?

Zulke dagdromen kunnen ook het carcan waarin we opgesloten zitten van het 'goed fatsoen' doorbreken omdat het enkel dromen zijn.
Natuurlijk goed beseffend dat het enkel dagdromen zijn en zeker niet die dagdromen voor de realiteit gaan nemen; maar soms wel streven om sommige aspecten ervan te realiseren of toch sommige aspecten die altijd terugkomen en dus voor mijn innerlijk zijn belangrijk blijken te zijn.

Een goed ogenblik om meer in contact te komen met zijn instinct is de toestand juist voor het in slaap vallen, tussen waken en dromen, als het verstand of de rede al bijna uitgeschakeld is.
Er is een moderne methode van zich relaxeren die hier op steunt, ik ben de naam weer vergeten, maar ik heb het enkele keren gevolgd en ik heb mij daarna gerealiseerd dat het een methode is die ik spontaan al altijd toepaste.

Een ding het verstand is iets wat wij nodig hebben; het wordt minder goed indien het het verstand is die ons hele leven, ons hele zijn regeert ipv dat wij het als werktuig gebruiken.
Kun jij afstand nemen van je verstand en het enkel als werktuig zien of denk je, zoals ik vroeger ook, dat ik mijn verstand ben en mijn verstand ik ben

Enfin ik vind het fijn om zo ideeën uit te wisselen.
Groetjes
Marie

[quote=satiper;7137173]

dubbel

In this passage, the Mother points out that in any decision-making process, there is a duel between the desires of the vital and the ideas of the intellect. In between, the third voice – the voice of the soul – which wishes to speak from within the heart usually gets suppressed.

Mother: One does not have the discernment because one does not care to have it! Listen, I don’t think there is a single instance in which one does not find within oneself something very clear, but you must sincerely want to know—we always come back to the same thing—you must sincerely want it. The first condition is not to begin thinking about the subject and building all sorts of ideas: opposing ideas, possibilities, and entering into a formidable mental activity. First of all, you must put the problem as though you were putting it to someone else, then keep silent, remain like that, immobile. And then, after a little while you will see that at least three different things may happen, sometimes more. Take the case of an intellectual, one who acts in accordance with the indications of his head. He has put the problem and he waits. Well, if he is indeed attentive, he will notice that there is (the chronological order is not absolute, it may come in a different order) at first (what is most prominent in an intellectual) a certain idea: “If I do that in this way, it will be all right; it must be like that”, that is to say, a mental construction. A second thing which is a kind of impulse: “That will have to be done. That is good, it must be done.” Then a third which does not make any noise at all, does not try to impose itself on the others, but has the tranquillity of a certitude —not very active, not giving a shock, not pushing to action, but something that knows and is very quiet, very still. This will not contradict the others, will not come and say, “No, that’s wrong”; it says simply, “See, it is like this”, that’s all, and then it does not insist. The majority of men are not silent enough or attentive enough to be aware of it, for it makes no noise. But I assure you it is there in everybody and if one is truly sincere and succeeds in being truly quiet, one will become aware of it. The thinking part begins to argue, “But after all, this thing will have this consequence and that thing will have that consequence, and if one does this… “ and this, and that… and its noise begins again. The other (the vital) will say, “Yes, it must be done like that, it must be done, you don’t understand, it must, it is indispensable.” There! Then you will know. And according to your nature you will choose either the vital impulse or the mental leading, but very seldom do you say quite calmly, “Good, it is this I am going to do, whatever happens”, and even if you don’t like it very much. But it is always there. I am sure that it is there even in the murderer before he kills, you understand, but his outer being makes such a lot of noise that it never even occurs to him to listen. But it is always there, always there. In every circumstance, there is in the depth of every being, just this little (one can’t call it “voice”, for it makes no sound) this little indication of the divine Grace, and sometimes to obey it requires a tremendous effort, for all the rest of the being opposes it violently, one part with the conviction that what it thinks is true, another with all the power, the strength of its desire.

Marie Daenen schreef op haar beurt hopen onbegrijpelijke, nodeloos ingewikkelde epistels met pseudo-flutfilosofische inslag waar zelfs Ingeborg en Brigitta Callens hun zentenen spontaan van beginnen te krullen.

Beste Marie

Je woorden doen me sterk aan de boeken van Eckhart Tolle denken.
Zou het kunnen dat je vertrouwd bent met zijn gedachtenwereld?
Ik heb ook al iets gelezen van hem en zowel in hetgeen hij zegt en hetgeen jij zegt zitten wel zaken die waardevol kunnen zijn.

Misschien een schat die voor het oprapen ligt maar tegelijk ook zeer moeilijk bereikbaar omdat er effectief heel wat conditionering geweest is en nog steeds is.

Hetgeen Tolle beschrijft en hetgeen jij onder de noemer instinkt plaatst doet me zowel denken aan de morfische velden van Sheldrake
als de heilige geest van de Christelijke kerk.

De geest is in alles – morfische velden zijn in alles.

Informatie (instinct?) is allomtegenwoordig (in de ether), je hebt alleen een goede ontvanger nodig.
Onze ontvanger werkt misschien niet zo goed omdat er een stoorzender vlakbij zit (ons verstand?).

Ik ben er lang nog niet uit.

Enerzijds heb ik zeker het gevoel dat er meer is dan hetgeen we doorgaans aannemen (of waarnemen).
Anderzijds is het ook wel een opgave.
Ik sta niet zover dat mijn eigen materiële lot mij onverschillig laat.

Ik wil het ook materieel graag goed hebben.
Als je aan een tweesprong staat en één weg leidt naar het opperste wereldse genot terwijl een ander naar zelfdestruktie leidt dan heb ik graag een raadgever (ratio, instinkt of een ander) die me de goede weg aanwijst (je mag eens raden welke weg ik als de betere beschouw :-)).

Het zou kunnen dat instinkt in dit geval zijn schouders eens ophaalt, maar zoals gezegd zover sta ik (wie is ik? verstand/instinkt daar ben ik ook nog lang niet uit) niet.

Hoe weet jij trouwens wanneer instinkt praat, hoe weet je wanneer verstand praat?

Lijkt mij een compliment voor marie.

Dank je, een compliment doet af en toe deugd. Dus zo zen ben ik nog niet.