Bij mijn weten gebruiken we in het Nederlands ook nog steeds een gelijkaardig iets als het Engelse "Thou art", nl. "Gij zijt". En daar horen ook volgens onze officiële Nederlandse spraakkunst (de ANS) ook nog steeds bepaalde, onderscheiden werkwoordsvervoegingen bij. Net zoals in het Engels is dat in ons AN uitsluitend religieuze taal.

Dat is gewoon niet waar: Limburg, dat wil zeggen huidig Vlaams en Nederlands Limburg samen, waren pas 1 eenheid in 1815: Daarvoor was Limburg een lappendeken van gebiedjes die dan wel van Pruissen, dan wel van de Republiek of een ander gebied waren.

Een fusie niet; een hereniging wel:-D!

Ik denk dat er hier een verwarring in het spel is: niet fonetisch schrijven, maar wel fonologisch. Dat is een wereld van verschil. De vorige paus liet heel wat van zijn toespraken en begroetingen in een taal die hij niet beheerste, in fonetisch schrift opstellen. Een fonologische spelling is evenwel gebaseerd op een ander principe. Assimilatie e.d. worden bij die laatste niet weergeven, bij de fonetische wel.

1815: de Verenigde Nederlanden brachten eenheid in Limburg, het Belgisch separatisme bracht verscheuring van Limburg.

2008: de Verenigde Nederlanden kunnen weer eenheid brengen in Limburg, het Belgisch separatisme blijft Limburg verscheuren.

Zelfs dat niet.:lol: Maar goed, ik gun jullie je dromen maar daar zal het dan ook bij blijven....

Je gaat dus uit van de regel dat er slechts één vorm mogelijk mag zijn. Ik ga uit van de regel dat er geen regel mag zijn en dat beide vormen mogelijk moeten blijven waarbij ik de keuze bij de schrijver leg.
Moeilijker dan dat is het niet. Ik zie niet waar er dan nog kopbrekens zouden kunnen zitten: de lezer zal het heus wel niet mis verstaan.

Het is daarbij best mogelijk dat het onderscheid onbelangrijk is en dan maakt het niet uit. Jouw zaken-voorbeeld illustreert dat heel mooi: als ik voor mijn werk op stap ga ben ik weg voor zaken, ook als ik maar één zaak te behandelen heb. Toch? Zo kan bewust afwijken van wat het meest gebruikelijk is een vorm van nadruk leggen op wat je wil zeggen en dat afschaffen terwille van regelneverij vind ik een verarming van de taal. Het brandmerken als foutschrijverij vind ik dan helemaal een brug te ver. Gedachten zijn vrij, het uitdrukken ervan moet dat ook zijn.

Vanmorgen stukje op de radio: de Limburgers uit Nederland zien een samengaan met BE-Limburg blijkbaar wel zitten want de limburgers in BE hebben een rustiger leven, enz..

Omgekeerd waren de Limburgers uit BE minder enthousiast, wegens NL te druk, te veel met geld bezig, enz..

Dat klopt. Het is echter niet omdat er nog archaïsche vormen overgebleven zijn dat ze allemaal bewaard moeten worden. We gebruiken ze buiten de religieuze taal nog in uitdrukkingen als 's ochtends of 's avonds. Dat wil nog niet zeggen dat die vormen behouden moeten blijven in andere gevallen, zeker niet waar meer bepaald in de regelgeving over tussenletters de keuze afhankelijk gemaakt wordt van uitgerekend de mogelijke meervoudsvorm. Het door elkaar haspelen van verschillende principes veroorzaakt alleen maar verwarring.

Money Makes the World Go 'Round.....

Geldzucht maakt ook veel kapot en als je sterft, kun je het vergaarde kapitaal toch niet meenemen.

Ik heb die uitzending ook gehoord, en jouw verslag ervan lijkt niet op wat daar te horen was. Je isoleert een uitspraak van één individu, veralgemeent die tot alle Belgische Limburgers en brouwt daar dan nog een politieke conclusie uit.

Geen fraaie manier van argumenteren.

Dan heb je de Protestantse Bijbel nog niet gelezen. ;-) :lol:

Neen, de VRT heeft heel weinig mensen aan het woord gelaten en ik vroeg me ook af: is dat wel objectief genoeg.
Ik ga er echter vanuit dat de VRT een paar significante getuigenissen geselecteerd heeft uit meerdere gesprekken die niet werden uitgezonden.

Leve de wanorde in de spelling dus. Er dus "bewust afgeweken" worden, zolang de schrijver er maar een reden voor heeft.

Jij niet, maar de beregeling steunt er wel op.

Ik wil ook helemaal geen wanorde tenzij je verschillende vormen voor enkelvoud en meervoud wanorde noemt. En als ik dat op identiek dezelfde manier wil mogelijk zien in het eerste deel van samenstellingen als in losstaande woorden weet ik niet waar de wanorde zit. Integendeel. Het gaat om drie dingen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn: eenduidigheid, eenvormigheid en helderheid.

Nu hebben we geen eenduidigheid want je mag volgens de beregeling als je dat nodig vindt in samenstelliingen betekenisverschillen niet weergeven in de spelling. Er is geen eenvormigheid want de behandeling van hetzelfde woord is anders in samenstellingen dan losstaand. Er is geen helderheid want niet alleen de man in de straat maar zelfs wie beroepsmatig met taal bezig is geraakt er niet uit zonder een woordenboek te raadplegen...

Waarom moeten betekenisverschillen in de spelling worden weergegeven als in de gesproken taal die verschillen niet worden gehoord?
Wat gaat er verloren aan kracht vh geschrevene met een regel als 'nergens de tussen - n schrijven'?

Om te beginnen is de kontekst in gesproken taal van grotere invloed op het begrijpen van wat gezegd wordt dan in geschreven taal. Maar goed, we hebben het hier over geschreven taal.

Als je alleen nog schrijft wat je hoort ga je fonetische kant uit. Ik heb daar principieel geen bezwaren tegen, dat heb ik al eerder aangegeven en er zijn argumenten voor zoals spraakherkenning. Overigens wordt meestal de eind-n in losse woorden ook "ingeslikt". Niet alleen in de meervoudsvorm maar ook in de noemvorm van werkwoorden. Sommige taalkundigen noemen dat verschijnsel "slordig". Ik zou dat niet durven zeggen. Op een of andere manier komt het uitspreken van die n na een doffe e ietwat benepen over. Het "zorgvuldig" spreken verwordt dan tot "op de letter spreken". Het is een heel andere diskussie en dat is hier het punt niet.

Het gaat in wezen over hoe we woorden aaneenrijgen. We zijn geen Indonesiërs en we maken een onderscheid tussen enkelvoud en meervoud. We doen dat in losse woorden, we doen dat op het einde van samenstellingen maar we doen dat niet in het eerste deel van samenstellingen. Van wanorde gesproken...

Ik zie drie situaties:

1. Het enkelvoud of meervoud speelt geen rol. Dat prachtige voorbeeld "zakenreis" van Jan illustreert dat. We hebben de neiging om in dat geval het meervoud te gebruiken: we zijn weg voor zaken ongeacht of we één of meer zaken te behandelen hebben. Dus zeg ik: doe dat ook in samenstellingen. Er is dan geen sprake van een tussenletter, de woorden worden gewoon aaneen geschreven zoals ze ook alleenstaand geschreven worden.

2. Er wordt ondubbelzinnig een meervoud bedoeld. "Mensenrecht" is zo een voorbeeld. Het gaat daar ondubbelzinnig om een meervoud dus behandel het zoals onder punt 1. Het maakt daarbij niet uit of het zoals hier inhoudelijk niet anders kan of omdat de schrijver uitdrukkelijk wil zeggen dat hij het meervoud bedoelt. Er is dan evenmin sprake van een tussenletter, de woorden worden gewoon aaneen geschreven zoals ze ook alleenstaand geschreven worden.

3. Er wordt ondubbelzinnig een enkelvoud bedoeld. "maneschijn" is er zo eentje dat volgens de regel als "manenschijn" geschreven zou moeten worden. Ze hebben daar echter een uitzondering van gemaakt, en waarom? Jawel: omdat het over één maan gaat. Dus toch de betekenis laten meespelen maar waarom dan bij wijze van uitzondering? Waarom niet gewoon bij wijze van de regel dat je overal het enkelvoud schrijft waar het enkelvoud bedoeld is? Voor de uitspraak? Daar hebben we toch de sjwa voor? Dat soort uitzonderingen is wat ik "Leve de wanorde" noem. Hier hebben we dan wél te maken met een tussenletter om de twee woorden die elk geschreven worden zoals ze alleenstaand geschreven worden aaneen te koppelen op een uitspreekbare manier: de sjwa zónder bijkomende -n.

Analoog voor de s. De straat die naar het station loopt schrijf ik als stationstraat, de straat die twee stations verbindt als stationsstraat. Wanorde? Nee: duidelijkheid en niks anders.