U beschrijft m.i. de ideale situatie, waarbij de stand der techniek leidend is voor de welvaartsontwikkeling. Speculatie is dan vrijwel onmogelijk en de het allocatiemechanisme stelt productieve investeringen centraal. Kortgezegd: mijn antwoord is ja. http://www.economie-macht-maatschapp...etenschap.html

Er zijn heel wat verklaringen voor te vinden, agnosie is daar een voorbeeld van en liggen in de reeks van de cognitieve beperktheid.

Iemand kan bijvoorbeeld een rinkelende telefoon horen, maar het signaal niet als verzoek tot communicatie herkennen. Anderzijds kan hij wel reageren op een telefoonsignaal, maar de telefoon niet herkennen als het toestel dat hij daarvoor moet gebruiken.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Agnosie

Zie ook de besluitvormingstheorie, een mens kan niet nadenken over een oplossing die hij niet eens begrijpt. Het vervolg is een mensonterend drama en dat is in dit geval letterlijk te nemen.

Als eenmaal de reset correct geïntegreerd wordt, treedt een volgende fase op. Deze fase uit zich door tal van rationaliseringen die volledig verankerd zitten in wat we de hedendaagse realiteit noemen, ook hierdoor wordt vaak de oplossing naast zich neergelegd en als niet realiseerbaar geacht. Anders gezegd, onze manier van denken bepaalt of we tot een doorbraak komen en staat volledig los van de onwrikbare bewijslast die we makkelijk in een beeld kunnen vangen. In zekere zin kunnen we zeggen dat de psyche een loopje neemt met onszelf, we weten wel dat er oplossingen zijn maar toch leggen we het concept terzijde met in het kielzog een reeks excuses die ons geweten sussen. De ratio komt hier zichzelf tegen, er rest niets anders dan onze onmacht en frustratie om te zetten naar een wilgroei aan verklaringen over ethiek en wat zou kunnen zijn, de praktijk blijft onbevredigend en moedeloosheid kent z’n intrede.

De bewijslast blijft echter wel van kracht en dat ongeacht hoe de verhoudingen liggen, de reset is een kwestie van daadkracht op een willekeurig moment in de tijd. Aangezien de reset kan herhaald worden en hierdoor een tijdloos of non lineair karakter krijgt, rest het denken als het te overwinnen obstakel. De termen kortzichtigheid en visieverruiming komen hierdoor in de schijnwerpers te staan, de inzet vertaalt zich naar een fysiek gevecht tegen een virtuele schuldenberg of het louter technisch oplossen daarvan. De keuze lijkt evident maar is het allerminst om vernoemde redenen, hoe willen we nu verder met onze samenleving?

De monetaire reset heeft onze balans verschoond, het badwater werd ververst en het kind kan verder spelen volgens een vooropgestelde doelstelling. Pro memorie, (1) alle schulden zijn weg, (2) het eigen vermogen is overal positief en (3) reserves werden aangelegd voor diverse doeleinden. De vraag stelt zich hoe we op een dergelijke situatie reageren, volstaat een eenmalige reset om onze handelswijzen te herzien of houden we vast aan beproefde methodes? Ook hier is inlevingsvermogen en verbeeldingskracht aan de orde, verschillende scenario’s zijn te bedenken. Het grote voordeel van een monetaire reset is dat het tijdloos toepasbaar is wanneer de nood daartoe dwingt, dit wil zeggen dat we principieel niets hoeven te wijzigen aan hedendaagse praktijken.

het is duidelijk dat we de groei van het aantal schoolkinderen niet aankunnen

Is toe te schrijven aan de groei van het aantal hier binnenrollende, flink kwekende, zogezegde “vluchtelingen”.

in plaats van gelijk ne cognitieve groei na te streven zouden ze beter werken aan de kwaliteit van het leven