:|

Het pesten op zich kon me niet veel schelen.
Twee jaar in een klas zitten waar er constant een koude oorlog bezig is is wel vrij vervelend.

Hoezo?

Als het pesten je niet zoveel kon boeien, dan was het gewoonweg geen pesten.

Ergens had ik gehoopt dat je voor jezelf zou opkomen, maar niet op de manier waarop je 't gedaan hebt.

Maar kom, leed je eronder ('t pesten), ben je erdoor getraumatiseerd, of heb je 't kunnen relativeren, nu?

Het kon hem niet zoveel boeien. :-D

Wil je daar iets meer over kwijt, in detail treden, was er clanvorming, om welke redenen, was er 'n dispuut?

Wie tegen wie, en waarover?

Ik zal het zo zeggen: Na een tijd had ik alles wel al gehoord en hadden ze mijn zelfvertrouwen zo verneukt dat het alleen maar nog kon stijgen.

Veel empathie heb jij niet èh?

Niet voor iedereen, inderdaad.

Als je zelfvertrouwen erdoor werd verneukt, was 't pesten best wel erg, toch?

Hoe heb je 't tij kunnen keren, op welke manier heb je 't terug kunnen doen stijgen?

Ahja, op die manier.

Kort samengevat kunnen we uw pril verblijf op deze aardkloot als een miezerig bestaan omschrijven.

Ben je van plan om daar verandering in te brengen?

Ik, als nieuwkomer in een klas vrienden van elkaar, ben een beetje verlegen.
Ik slaag er in een vriend te maken die jammer genoeg de school verlaat.
Het alfamannetje begint af te geven op mij en ik negeer hem. 3/4 van de klas volgt zijn voorbeeld. De rest negeert me.

Klinkt best zwaar.

Hoezo zou ik eigenlijk geen empathie hebben?

Klinkt vrij klassiek.

Ik ben vrij passief. Waar ik wel voor gezorgd heb is dat ik de relatie tussen de leerkrachten en de pesters heb kunnen verzieken. Ook begonnen ze me bepaalde privileges te geven uit medelijden.

En dat voelde goed? :? Ik zou mij dan juist alleenmaar nog meer het kneusje voelen.

Voel(de) je je goed als men medelijden met je heeft/had?


en