Waarom zou "veiligheid" een onderdeel moeten zijn hiervan ? Waarom geen "moed en strijdvaardigheid" ? Waarom geen besef van universeel gevaar en daar leren mee leven ?


Zie je, je bent hier zogezegd het ethisch rationele "goede" aan het definieren, en je gebruikt het concept al circulair.

Stel dat "goed gedrag" voor mij betekent: zo veel mogelijk niet-familie leden afmaken. En "slecht" gedrag is om zomaar vrijgevig en vriendelijk te zijn met vreemden. Dan werkt uw ding ook.

Inderdaad ziet het kind nog veel niet-aristocratisch primitief sociaal gedrag waar vreemden met elkaar omgaan, en heeft nog niet helemaal geleerd om die koel te elimineren.

Zie je niet hoe circulair dat is, en hoe ik dat kan "booten" met gelijk welke totalitaire ingeving ?

Fout. Dat is ongelaagd gedacht en puberaal.

Je vergeet dus 2: de mogelijkheid van de theoretische kennis die zwart op wit aantoont hoe verlangens, conflicten en zelfs 'oplossingen' van conflicten voortvloeien uit gesloten waarnemingscircuits met constitutieve illusies - die zonder die illusies en geslotenheid niet zouden kunnen 'werken' - en hoe daartegenover 'het goede' bestaat als bron van leefbaarheid en vreugde zonder zulke constitutieve illusies en geslotenheid, dus verenigbaar met kritisch onderscheid.

Fortitudo is zeker een van de deugden die aangeleerd moeten worden maar dat staat los van JOUW EIGEN 'circulaire' aanname van "universeel" gevaar want:

Ik gebruik hier geen 'concept' circulair, want het concept heeft als onderliggende basis het inzicht in de vermijdbare illusies van het mimetisme als je het niet in goede banen leidt (dan krijg je dus dat spel van illusies en illusoire 'oplossingen' voor de problemen door die illusies; 'goed' is daarentegen wat dat systeem van illusies (indien mogelijk) vermijdt).

Iets anders is dat het mimetisme natuurlijk INHERENT "circulair" is als fenomeen. Door het mimetisme op een bepaalde manier vorm te geven SCHEP je een andere realiteit, bv. één waarin conflict (in de negatieve zin dan, dus niet als vruchtbare emulatie) niet meer universeel maar marginaal is/wordt. En dat is de bedoeling, net om de illusies waarmee het mimetische conflict inherent verbonden is, te vermijden.

En natuurlijk moet je beginnen bij de manipulatie van dat mimetisme zelf, aangezien je niet aan een baby al de hele theorie over het mimetisme kan uitleggen. Je moet het zodanig vormgeven dat het kind later als leerling de theorie maximaal in zijn gedrag kan integreren, zonder syntactische conflicten met de eerdere fasen van zijn opvoeding.

Waarom zou men illusies moeten vermijden ? Gezien het leven eindig is, volstaat het van te genieten van die tijdelijke illusies he. Als de tijd dat je van illusies geniet, langer en intenser is, dan de tijd dat je nog moet leven en beseft dat het illusies waren, dan is dat leven, alles bij elkaar, fun geweest voor het grootste deel.

Nog eens, je gebruikt weer een moreel waardeoordeel in uw "definitie" van waar waardeoordelen moeten vandaan komen. Je gaat weer zeggen dat zekere conflicten "slecht" zijn en andere blijkbaar "goed".

Je schijnt niet te snappen dat, als je *rationeel* een ethiek zou willen afleiden, ttz, als je een rationeel argument zou willen opbouwen waaruit op het einde, "goed" en "kwaad" volgen, je uiteraard op geen enkel ogenblik bij het invoeren van de concepten en het opbouwen van uw afleiding, je enige 'EX CATHEDRA' "goed" en "kwaad" mag gebruiken.

En uw theorie van het mimetisme, twijfelachtig als ze al niet is, verandert daar niks aan. Uw theorie van het mimetisme zegt misschien dat wij in "illusies" zouden leven, maar jij gaat dan weer zeggen dat "in illusies leven" slecht zou zijn, waardoor je WEERAL je zogezegde rationele ethiek bezoedeld hebt met een geimporteerde at hoc ethische beoordeling van goed en slecht.

Nog eens: als men dan in illusies leeft, en daar fun aan beleeft, is er geen reden om te stellen dat die illusies "verkeerd" zouden zijn.

Misschien is gans ons leven wel een illusie. Dat verandert helemaal niks aan het gegeven dat we daar fun aan beleven, want daar draait het om: inderdaad, het GEVOEL, de illusie als je wil, dat het plezant is.

Maar nog eens: zeggen "je moet een kleine zodanig opvoeden dat het ethiek X aanhangt" staat open voor ELKE ethiek. Niet alleen uw "rationele".

Nog eens: dit is weer circulair. Het is niet omdat je het hebt over constitutieve illusies, die je nota bene juist met een opvoeding kan "opstarten", dat daar iets a priori "slecht" aan zou zijn. Dat invoeren van die notie "slecht" is juist de redeneringsfout die je maakt om te claimen dat je een puur rationeel afgeleide ethiek zou hebben, want je hebt die AD HOC ingevoerd.

Als wij blanke kinderen mooi opvoeden om totaal racistisch te zijn, en geregeld op makakken safari te gaan in Afrika, dan kunnen die daar veel fun aan beleven, en dat zo aan hun kinderen aanleren. Dat zal niet overeenkomen met uw "rationele ethiek", je zal daar waarschijnlijk bij komen vertellen dat er daar weer een ganse hoop mimetische illusies bij komen kijken, maar het zou wel degelijk een goed onderhouden zelf-propagerende ethiek kunnen zijn op dezelfde manier als de uwe. Of die nu "illusoir" zijn of niet heeft hierbij niet het minste belang: die kinderen beleven daar veel fun aan als ze groot worden en zijn heel tevreden. Zelfs als ze aan hun 70ste beseffen wat voor een racistische idioten ze waren, en dus hun desillusie meemaken, als ze op dat moment afgemaakt worden door hun peers stopt hun lijden van het "beseffen van hun desillusie" en was het gros van hun leven vol fun.

Het is helemaal niet "erg" om gans zijn leven in een illusie te leven, zolang die illusie een gevoel van fun oplevert he. Als men bovendien geelimineerd wordt, of zichzelf elimineert op het ogenblik dat men dat beseft, en in desillusie de fun kwijt is, is het leven optimaal beleefd he. Meer moet dat niet zijn.

Nogmaals: het is op zich al een illusie dat men echt ten volle zou 'genieten' van zulke illusies binnen een gesloten waarnemingshorizon. Het punt is vooral dat men het niet eens kan vergelijken zonder basis voor kritisch onderscheid. Zelfs harriechristus zal zich wanhopig wijs maken dat hij het beste leven heeft, maar die bewering heeft geen waarde. Je hele circus bewijst gewoon het irrationalisme van de moderne zogenaamd 'rationele' denkers (die echter ver achter blijven bij de integrale rationaliteit van een Shakespeare). Jouw afweer a priori van een gefundeerd onderscheid tussen goed en kwaad is gewoon als zuiver symptomatische uiting van onredelijkheid iets wat verder genegeerd kan worden, zoals je ook geen waarde hecht aan het geschreeuw van een kind als het 'gedwongen' wordt om iets te leren.

Dat is ook weer een gekende truc die ik al noemde en die Schopenhauer al beschreef: twijfelen aan het kenvermogen als zodanig als ultieme joker om ongewenst inzicht buiten te houden. Overigens is ook op die vraag al geantwoord, m.n. in "La vida es sueño" van Calderón.

Maar daar is niks mis mee. Als men de "illusie heeft van te genieten", dan geniet men.

Nee, zo bedoel ik het niet. Jij doet alsof "illusies hebben" ergens zou beletten van te genieten. Het is juist het omgekeerde. Het heeft totaal geen belang of het genot nu "een illusie" is, of in het kader van een illusie gebeurt, of gans het leven een illusie zou zijn. Het genot, zelfs op basis van een illusie, of helemaal binnen een illusie, is genot, en dat is het enige wat telt.

Het *enige* probleem van illusoir genot is de desillusie als men het "beseft". Wat er dus moet gebeuren is dat men het oftewel niet beseft, oftewel dat het leven ophoudt op het moment dat men het beseft.

Het zou zelfs goed kunnen zijn dat genieten ENKEL maar kan in het kader van een illusie. Dat de pure rationele werkelijkheid zou beletten van te genieten. In dat geval moeten wij een einde stellen aan ons bestaan op het ogenblik dat we de werkelijke rationaliteit hebben doorgrond, want op dat ogenblik is het genot voorbij, en heeft verder leven geen nut meer. Er is geen enkel probleem met een einde te stellen aan ons bestaan, individueel of collectief. Er is geen reden waarom wij zouden moeten bestaan, anders dan genot.

Misschien is dat zelfs een "levensopdracht": de rationele werkelijkheid doorgronden, en dan stoppen met leven. Waarom niet he.

Nogmaals: je kan niet eens vergelijken zonder basis voor onderscheid, verder KLOPT het in zich al niet want het mimetisme leidt tot tegenstrijdigheden, bipolariteiten, ambiguïteiten (ik heb daar eerder voorbeelden van gegeven, maar ik kan er zo nog tientallen noemen). En verder zeg je gewoon dat je zoals de man uit het ondergrondse van Dostojewski nog liever gek wordt of doodgaat dan tot rede te komen (wat enigszins 'consequent' is, want het is een te grote krenking voor de 'fun' van de moderne sofist om zijn onredelijkheid onder ogen te moeten zien), maar dat heeft verder geen belang als we het hebben over precies integrale redelijkheid. Wie daar niet vatbaar voor is, moet gewoon benaderd worden (op dat punt althans) als een hond of zeewier of zo, maar dan als potentieel gevaarlijker en dus in toom te houden. :-) ;-)

Wel, het is dus omgekeerd: 'genieten' kan alleen echt (en langduriger en gelaagder en dus rijker etc.) in combinatie met redelijkheid die immers de bij ongeregeld mimetisme inherente tegenstellingen, double binds, bipolariteit, neiging tot steeds grover masochisme etc. vermijdt. Maar net zoals je dat een alcoholist vaak moeilijk wijs kan maken, geldt dat ook voor onredelijken in een bredere zin, zij het dat 'alcholisme' in vergelijking met mimetische conflictualiteit nog een vrij simpel probleem is.

Ik begrijp eerlijk gezegd geen iota van wat je daar schrijft.

Wat begrijp jij niet aan "ik vind het plezant" ? Dat is toch het ENIGE waar alles om draait. Of ik dat nu vind omdat ik rare dingen denk, omdat men mij zaken wijsgemaakt heeft, of gelijk wat, heeft toch NIET DE MINSTE INVLOED op het plezier zelf ?

Als een voetbal supporter WIJSGEMAAKT WERD dat zijn ploeg won, dan is die zijn feestvreugde toch even groot als wanneer zijn ploeg echt won ? En om die vreugde is het te doen he. Meer moet dat niet zijn, meer is er niet.

Stel dat een supporter wijsgemaakt wordt dat zijn ploeg gewonnen heeft. Die feest de ganse nacht. In de ochtend, net voor hij zal vaststellen dat hij mis was, wordt hij doodgeschoten. Welk mooier leven kan er geleefd worden?

Ja, dat komt ook omdat je de hele tijd 'utilitaire' platsvloersheden herhaalt en niet openstaat voor kennis die net wat verder gaat dan dat. Het is niet omdat iemand zegt "ik vind het plezant" dat dat zo is, om te beginnen. Als jij mensen vraagt hoe het gaat, zullen de meesten ook zeggen 'goed' en niet per se alleen uit formalisme of beleefdheid maar ook omdat ze liever het beeld van zichzelf hebben als lieden waarmee het 'goed gaat'. Zoals ook veel mensen op feestjes zich 'amuseren' maar aan hun kleine teen wel aanvoelen dat er 'iets leegs' is aan wat ze aan het doen zijn. Maar zonder kritisch onderscheid, zonder ruimer blikveld, zonder vergelijkingspunt kan je niet verder gaan dan dat en gaat men proberen om daar een of andere 'externe oorzaak' aan te koppelen of het te verbinden met een 'nieuw doel' binnen dezelfde laag van bewustzijn. Nu: bij deze algemene bedenking komt dus het centrale gegeven van het mimetisme in de menselijke relaties (en de hele waarneming van de wereld is in grote lijnen een extensie daarvan) waar je de mechanismen (ik verwijs nogmaals naar het aanwakkeren van een rivaal voor de eigen begeerte maar daardoor ook een toename van angst voor die rivaal als een van de talloze voorbeelden, waaruit overigens ook een onderliggende ontevredenheid met het object 'an sich' blijkt waarvan men de 'waarde' via die rivaal kunstmatig oppookt) en hun INHERENTE tegendoelmatigheid van moet kennen om tot een kritisch inzicht te komen en pas vervolgens tot een bepaling van waar het geluk daadwerkelijk te vinden is, als applicatie van het inzicht in de wetmatigheden die ons gedrag en de effecten ervan op onze waarneming bepalen.

Daarover gaat het niet he, en dat zou je moeten weten. Ik heb het over het echt vinden dat het plezant is, nergens gaat het over communicatie met anderen over uw eigen gemoedstoestand.

Nee, zelfs niet. Het gaat gewoon om het ervaren van "dit is fun", meer is er niet. Dat probeer ik je diets te maken. Niks "zoeken naar oorzaken" of zo. Gewoon de ERVARING ZELF op het moment, meer is er niet aan. Niks "intellectueels" of zo. Niks "vergelijkend". Gewoon de VASTSTELLING "ik heb fun".

Wat is daar zo moeilijk aan ?

Maar geluk is gewoon "daadwerkelijk" te vinden in die momentane vaststelling van "dit ervaar ik als fun op dit moment". Meer niet. Je zoekt het veel en veel te ver. je hopt zo van fun moment tot fun moment, en als die schaarser worden, moet je gewoon maar stoppen met leven.

Of dat leven nu 80 jaar duurt, of 10 minuten, heeft geen belang. Het enige wat telt is de fractie momenten van die levensduur waarop de momentane ervaring was "dit is fun".

Als van die 10 minuten leven, er 9 minuten waren waarop er de ervaring was" dit is fun" dan is dat een quasi perfect leven geweest he. Meer moet dat niet zijn.

Om te beginnen geldt de onechtheid van de 'fun' als je het echt TEN GRONDE analyseert voor ontzettend veel gevallen, maar zelfbedrog daarin is vaak nog sterker als bedrog van de ander (en vaak een motivatie voor zulk bedrog: men wil de ander overtuigen van het eigen 'genot', bv. door te pronken, om zo via het mimetisme althans te pogen er zelf in te geloven, als in een spiegel).

Verder: als je puur een momentane kick bedoelt, zoals je die wellicht ook kan hebben bij een heroïneshot of zo, dan interesseert mij dat niet. Dat is geen relevant iets bij een redelijke afweging, laat staan iets wat als zodanig zou moeten worden 'gerespecteerd'.

Je wil het niet snappen he. Dat VOLSTAAT. Of jij dat nu zelfbedrog noemt of niet, heeft hierbij niet het minste belang. De sensatie ervan volstaat.

Dat is nochtans het enige waar het om draait.

Het enige verschil bij een heroine shot is dat die nogal snel voorbij is, en men meestal niet dood gaat, en dus de vele "slechte" momenten die daar het gevolg van zijn, gaat meemaken alvorens dood te zijn.

Mocht men een heroine shot nemen met ingebouwde zelfmoord, dat zou perfect zijn he.

Maar vele anderen verkiezen wat minder grote intensiteit en wat langere duur. Maar in de grond is dat de zin van het leven die ik hier aangeef "fun beleven en dan sterven".

Ik bedoelde hier dat ook die sensatie iets is wat men vaak zichzelf wijsmaakt (en JA, dat kan).

Maar dat heeft geen belang. Als men die sensatie meent te beleven is dat wat telt. Ik heb echt de indruk dat je probeert aan te geven dat mensen die fun hebben "toch in de grond geen fun hebben maar ze beseffen het niet", wat idioot is als concept.

Dat is als op uw teen kloppen met een hamer, "maar toch in de grond geen zeer hebben".