Maoisten winnen zwaar de eerste vrije verkiezingen in Nepal
 

Maoïsten aan kop in Nepalese verkiezingen

12 april 2008 (MO) - Bij de verkiezingen in Nepal scoren de Maoïsten, die voor het eerst deelnemen, onverwacht sterk. De eerste resultaten tonen een duidelijke overwinning voor de voormalige rebellen. De opkomst lag met 60% verrassend hoog. Op een paar uitzonderingen na bleven de verwachte incidenten grotendeels uit.

Het volk had honger om te stemmen en heeft gekozen voor verandering. Vooral de centrum-linkse partij ‘Communist Party of Nepal – Unified Marxist Lenist’ (CPN-UML) krijgt zware klappen. Meteen nadat bekend werd dat hun leider Madhav Kumar Nepal in zijn eigen kiesdistrict van een relatief onbekende Maoïst verloor nam hij ontslag. De partij nam de laatste jaren een belangrijke brugfunctie in tussen de Maoïsten aan linkerzijde en de Nepali Congress aan de rechterzijde.
EU en Jimmy Carter tevreden

Jan Mulder, hoofd van de EU observatiemissie, verklaarde in een persconferentie dat de EU tevreden is over het verloop van de verkiezingen. Over de campagne voordien was hij minder te spreken, maar Mulder bleef ver van een negatief advies over de vrijheid en eerlijkheid in zijn geheel. Ook zijn collega Joseph Borrell benadrukte de positieve stemming en vergeleek die met de eerste vrije verkiezingen in Spanje na de dictatuur van Franco.

Jimmy Carter roept de VS op om de overwinning van de Maoïsten te erkennen. Volgens hem hebben de Nepalezen door vreedzaam te stemmen “een voorbeeld voor de wereld gegeven.” Ondanks het feit dat de Maoïsten al meer dan twee jaar de wapens hebben neergelegd, beschouwt de VS hen nog steeds als een terroristische organisatie.
Maoïsten aan zet

Als de Maoïsten een absolute meerderheid halen is de kans reëel dat andere partijen of het leger zich niet zomaar zullen neerleggen. Beschuldigingen van fraude en eisen tot een nieuwe stemming komen nu al uit verschillende hoeken van het land. Veel zal afhangen van de mate waarin de winnaars bescheiden blijven en flexibiliteit aan de dag leggen.

Met de Maoïsten op kop is er op straat zowel euforie als angst. Ram Gaitra baat een internetcafé uit. Hij vreest dat de Maoïsten hem zwaarder zullen belasten, “maar als dat geld naar de ontwikkeling van Nepal gaat ben ik tevreden”. Ram heeft hoge verwachtingen: hij geeft de Maoïsten twee jaar de tijd om voor voldoende elektriciteit en betere wegen te zorgen.

Ondertussen maakt de leider van de Maoïsten, Prachanda, zich op om de eerste president van Nepal te worden. In zijn kiesdistrict haalt hij bijna het dubbele van zijn dichtste tegenstrever. Na tien jaar burgeroorlog en twee jaar politiek zal hij de titel van meest succesrijke Maoïstische beweging van de 21e eeuw op zijn naam schrijven.

Toen zaterdag bleek dat de Maoïsten 24 van de eerste 38 zetels binnen haalden barstte alvast een overwinningsfeest uit in de straten van Kathmandu. Het feest werd brutaal verstoord door een zwaar onweer. Voor de oudere, vaak bijgelovige generatie reden genoeg om hun angsten te bevestigen.

Ik ben ook eens benieuwd voor welke klein-linkse Belgische partij de maoisten van Nepal van de 'goede' strekking zijn.

Ik ken de plaatselijke situatie van Nepal niet echt goed... Maar die maoïsten zaten ook al in de laatste overgangsregering - met ministerposten. Een beweging die in een coalitieregering met de burgerij stapt, daar heb ik alleszins niet zoveel vertrouwen in...

Trouwens, er is ook niet echt sprake van een sociale revolutie in de zin dat ik alleszins nog niets gehoord heb van grootsscheepse nationaliseringen en collectiviseringen.

Ik heb er dus zeer sterke vragen bij...

Je kan ook stellen omdat ze juist in een coalitie met de burgerij stapten, ze nu gewonnen hebben omdat de mensen inzagen dat de maoisten het goed deden in de regering.

Maar ik begrijp uw sterke vragen best wel!

Het electorale resultaat is geen barometer voor het revolutionaire karakter van een partij, mijn beste.

Ik ben toevallig aan een inleiding over de Portugese revolutie aan het werken; Na 1 jaar 'revolutionaire' overgangsregering won de socialistische partij in Portugal, ook een absolute meerderheid. Deze partij, van Soares noemde zich destijds ook Marxistisch. Toch is deze partij opgezet geweest door de Europese bourgeoisie, met steun van de CIA o. de revolutie te ondergraven. En uiteindelijk is het ook deze partij geweest die de contra-revolutie uiteindelijk heeft voltooid.

Waarmee ik dus niet wil zeggen dat die Maoïsten te vergelijken zijn met de PS in Portugal... Enkel dat electorale resultaten, ook in een revolutionaire periode, niet altijd veelzeggend zijn.

Daar geef ik je 100 procent gelijk in!

DE electorale resultaten tonen wel aan deat de maoisten de steun hebben van de meerderheid van de bevolking. Als ze nu effectief aan de macht komen, zullen we wel zien of ze een socialistisch beleid gaan voeren. Zelf zeggen de maoisten dat ze willen beginnen met drie zaken: 1) de afschaffing van de monarchie en 2) de afschaffing van het feodale grondbezit en de grond aan wie hem bewerkt en 3)gelijke rechten voor vrouwen.
Laten we ze beoordelen op die drie beloften.

Tiens, volgens mij zijn dat burgerlijk-liberale programmapunten; géén socialistische... Hebben ze daarvoor 15 jaar oorlog gevoerd?

Enfin, ge ziet wel; mijn vragen bevestigen zich...

Klopt.
Om een actueler voorbeeld te geven: dit jaar nog werd er op Cyprus een zelfverklaarde communist Demetris Christofias verkozen tot president. Zijn allereerste verklaringen omtrent economie doen op z'n minst vragen rijzen over zijn communistisch gehalte:http://en.wikipedia.org/wiki/Dimitris_Christofias

Enkele dagen geleden stond er in Le Monde een interview met de persoon die bestempeld wordt als de "partij-ideoloog" van de Nepalese maoïsten. Het artikel staat helaas niet meer on-line, maar de inhoud was op eerste zicht weinig bemoedigend: hij verklaarde min of meer letterlijk dat ze te springen om met de bedrijven samen te werken, en het niet de bedoeling is hen een strobreed in de weg te leggen (op basis van een argumentatie die leek neer te komen op een deterministisch evolutieschema van feodaliteit naar kapitalisme naar socialisme).

Zou niet de eerste keer zijn dat de twee stadia theorie in Nepal en daarbuiten als excuus dient om geen actie te ondernemen.

Leestip: De rol van de legale en de parlementaire strijd in het anti-imperialistisch front in de derde wereld: een Nepalees perspectief van Madhav K. Nepal, Algemeen secretaris van de Communistische Partij van Nepal (Verenigde Marxist-Leninisten) in MS 35, 31-01-1997.

11 jaar oud maar wellicht nog altijd nuttig voor wie een analyse wil maken van de situatie in Nepal.

Ook die gasten hanteren de twee-stadia theorie, aangezien ze tot een volksfront oproepen, via parlementaire weg dan nog, wanneer die mogelijkheid zich voordoet... Voor geen haar te vertrouwen dus...

Dat universele receptenboek voor de geslaagde revolutie in alle omstandigheden waar de LSP over beschikt, wat is daar de titel van?

De Theorie van de Permanente revolutie - van Trotsky... Gelijklopend met de aprilstellingen van Lenin.

De stadia-theorie is vooral een gevolg van de buitenland-doctrine van de SU die gericht was op de stabiliteit ipv de exportatie van de revolutie. Alleen hebben die maoïsten blijkbaar niet door dat er vandaag geen SU meer bestaat, waarvoor men het argument stabiliteit voor naar voren moet halen.

De LSP gaat de maoïsten van Nepal eens lessen geven :lol: Ga je tegen hen ook vertellen dat geweld verwerpelijk is?

Dan hebben de Chinese "maoisten" ons reeds lang voorgedaan.

Neen, waarom zouden we? - We klagen hen aan dat ze geen socialistisch programma naar voor schuiven, hoewel ze zich maoïsten noemen.

wat hebben trotskysten er zaken mee dat wie zich maoist noemt, volgens hen niet maoistisch genoeg is?

Maoïstisch doet er volgens mij niet toe; dat het niet socialistisch is, wel!

Je kan evengoed zeggen: "wat hebben trotskisten er zaken mee dat de SPA niet socialistisch genoeg is"...

Wel, om te beginnen zijn zowel de SP.a als de LSP partijen uit hetzelfde land, en jullie noemen jullie allebei socialistisch, dus het zou maar vreemd zijn als ik de LSP het recht zou willen ontzeggen om de SP.a te bekritiseren.

Maar ik twijfel eraan of jullie over Nepal weten waarover jullie spreken.

Ik denk dat jullie de wortels van het maoïsme nooit hebben begrepen. Dit definieert zich juist door het afwijzen van het idee dat er maar één weg naar het socialisme is, en dat de arbeidersklasse per definitie de leidende klasse van de revolutie moet zijn.
In die zin is het niet meer dan logisch dat de Nepalese maoisten zich focussen op wat de plaatselijke bevolking in Nepal prioritair vindt: het afschaffen van de tyrannieke feodale monarchie, het verdelen van de landbouwgronden, het afschaffen van de voorrechten van de gepriviligeerde hindu-kastes.

Jij kan dit een voorbeeld noemen van de rampzalige 2-stadia-theorie, in de praktijk is het gewoon waar veel Nepalezen jarenlang voor gevochten hebben, en waar nu de meerdeheid van de Nepalezen voor gestemd hebben.

Volgens mij is dit geen juiste weg naar het socialisme. Je kan toch niet ontkennen dat dit een typisch voorbeeld is van twee-stadia-denken. Feit is dat men ondertussen de eigen organisatie en krachtsverhoudingen afgeeft voor de coöperatie met de plaatselijke bourgeoisie.

En zoals hier eerder al gezegd; het is niet omdat mensen erop stemmen dat dit revolutionaire socialisten zouden zijn. Het zouden de eersten niet zijn die zich een naam opkleven waar ze in se niets mee te maken hebben...

Trouwens, zo maoïstisch is hun strategie niet. De twee-stadia-theorie is heel duidelijk een uitloopsel van het SU-buitenlandbeleid. En zoals je weet is het maoïsme eveneens een reactie op de status-quo politiek geweest vanuit Moskou. Het maoïsme stelde inderdaad andere wegen naar het socialisme voor, zoals een grotere rol voor de boeren... Maar herinstallatie en steun aan het kapitalisme hoorden daar naar ik weet niet bij; Dit lag trouwens aan de basis van het eerste grote conflict tussen Mao en Stalin, namelijk rond de kwestie of er al dan niet steun moest gegeven worden aan de burgerlijke kwomintang van Changkaitsjek.

Wtf Jonas,

dan is er eens een marxistische partij die erin slaagt op overtuigende wijze de sympathie van het volk te krijgen en nu is het weer niet goed!

Het volk heeft gekozen voor het programma van die partij, niet voor een socialistische revolutie. Kan je dan de leider van die Maoïstische partij verwijten dat hij zijn programma wil realiseren?

Ik weet niet veel over Nepal, maar blijkbaar is er daar nog steeds een feodaal systeem. De volksopstanden van de voorbije jaren hebben de weg geëffend voor een drastische verandering, die waarschijnlijk "burgerlijk" kan genoemd worden. De Maoïsten zijn in dit proces de belangrijkste kracht geweest. Dit levert hen ontzettend veel sympathie op bij het volk, wat resulteert in een verkiezingsoverwinning. Maar is het volk daarom klaar om succesvol het socialisme te introduceren? Dat lijkt me bijzonder sterk, en een tikkeltje naïef.

Ik zou zeggen, laat de Maoïsten hun succesvolle strijd voor betere levensomstandigheden verder voeren, laat hen na het feodalisme ook het kapitalisme ontmaskeren, en wie weet volgt dan in een verdere fase wel een heuse socialistische revolutie. Eentje op z'n Nepalees liefst, niet volgens het boekje van westerse theoretici.

"Op zijn nepalees" heeft er niets mee te maken... Er bestaan zowel Aziatische Stalinisten, Maoïsten, Trotskisten als sociaal-democraten.

Alle voorbeelden uit het verleden van dit soort strategiën heeft steeds geleid tot de degeneratie van de formaties die het kapitalisme mee zijn gaan beheren...

Wat vind je er trouwens van dat ze expleciet zeggen dat ze bedrijven geen strobreed in de weg willen leggen? Mooie maoisten...

Ik ontken zeker niet dat je dit kan zien als een typisch voorbeeld van 2-stadia-denken, dat is mijn punt niet. Ik wil ook niet beweren dat het stalinisme geen enkele invloed zou hebben gehad op het maoïsme.

Maar het punt dat ik wilde maken is dat het maoïsme meer is dan enkel een variant van het stalinisme, maar een ideologie met een heel eigen grondslag. Ik vind dat veel critici van zowel het maoïsme als het stalinisme de neiging hebben om deze 2 ideologieën over dezelfde kam te scheren. Natuurlijk verdedigde Mao Stalin toen deze door Croetshov werd aangevallen, maar dat was volgens mij eerder een zet ingegeven door een drang naar grotere onafhankelijkheid tegenover de USSR, dan werkelijk een teken van grote ideologische overeenkomsten tussen het maoisme en het stalinisme. Maar ik merk dat jij op de hoogte bent van de verschillen tussen beide dictators, zoals bvb de houding tegenover de KMT, dus gelieve mijn opmerking als een algemene opmerking te beschouwen, en niet specifiek tegen jou gericht.

Anyway, wat jij 'de plaatselijke bourgeoisie' noemt, namelijk die burgerlijke anti-royalistische partijen waar de maoïsten mee samengewerkt hebben het voorbije jaar, daar wil ik toch nog iets over zeggen.
Eén van de belangrijkste niet-maoïstische partijen noemt zichzelf de Communistische Partij van Nepal- Verenigde Marxistisch-Lenininisten (ter onderscheid van de maoisten van de CPN-M). Je kan zeggen dat dit maar een naam is, maar toch.

De 2de grootste partij, na de maoisten, de Congress Party, is lid van de Socialistische Internationale. Maar zoals ook met de Pakistaanse PPP en de Indische Congress Party is gebeurd, zijn ze vanaf de jaren '80 steeds liberalen geworden. Maar dat betekent nog niet dat het reactionaire nationalisten in de stijl van de Kuomintang zouden zijn.

En dan heb je nog het Madhesi Jana Adhika Forum, ook centrum-links en voor een federalistisch Nepal met meer rechten voor de etnische minderheden.

Wat ik wil zeggen is, als je de uitslag bekijkt, dan zie je dat bijna uitsluitend linkse partijen (of partijen die zich links noemen) zetels hebben behaald. En dat er zo'n 9 verschillende communistische partijen zijn trouwens, maar van die verdeeldheid hebben de linkse partijen niet veel last blijkbaar.

Communist Party of Nepal (Maoist) 32.16 % 116 seats

Nepali Congress 23.35 % 32 seats ('sociaal-democratisch', de partij van de stedelijke elite)

Communist Party of Nepal (Unified Marxist-Leninist) 22.22 % 546,368 31 seats

Madhesi Jana Adhikar Forum, 5.46 % 23 seats (links-regionalistisch)

Tarai-Madhesh Loktantrik Party 7 seats (regionalistisch)

Sadbhavana Party 3 seats ("In domestic affairs, it aimed at promoting the interests and citizenship of the Madhesi community of the Terai Region, favored the introduction of Hindi as the second national language, and supported the framework of a democratic socialist society")

Nepal Workers Peasants Party 2 seats (communistisch)

Independents 2 seats

Janamorcha Nepal 1 seat (ook communistisch)

http://en.wikipedia.org/wiki/Nepales...ection%2C_2008


Je kan natuurlijk zeggen, vanuit je zetel der zuiverheid, dat alles wat nu in Nepal gebeurt, geen 'echt' socialisme is, en daar zal je wel gelijk in hebben.

Maar hoezeer je de 2-stadia-theorie ook bestrijdt, en ik begrijp op theoretische basis waarom je dit doet, in Nepal is men bezig met het definitief afschaffen van een feodale monarchie. Men kan er het burgerlijk kapitalisme niet 'herinstalleren', dat is daar nooit eerder geïnstalleerd geweest. En ik zie niet in waarom in een politiek landschap dat zo overweldigend door de linkerzijde wordt gedomineerd, de maoisten zouden moeten bekritiseerd worden omdat ze samenwerken met marxist-leninisten en sociaal-democraten.

Er is geen samenwerking met de rechts-conservatieve en royalistische partijen, die hebben immers geen enkele zetel behaald bij de verkiezingen, geen enkele (tot nu toe, er moeten nog zetels worden toegewezen op basis van proportionele verdeling, maar ook dat zal hen niet veel opleveren)

Ik ben blij met de beslissing van de CPN-M om af te stappen van de gewapende strijd (aangezien dit niet langer nodig is), en met de steun van de massa's, én in coöperatie met alle linkse en centristische partijen, Nepal om te vormen tot een moderne republiek. Een land waar minderheden en pariahs ook rechten zullen hebben, waar grootgrondbezitters hun land zal worden verdeeld onder de boeren die er op werken (en dus hopelijk niet aan de politieke vriendjes van de machthebbers zoals in Zimbabwe), waar vrouwen eindelijk rechten zullen krijgen (een substantieel aantal maoistische guerilla's was vrouw), een land dat niet langer wordt geregeerd door een absolutistisch monarch.

En overigens ben ik blij dat ze niet direct hun 'socialistisch ideaal' willen doorvoeren. Ik heb immers bijzonder weinig vertrouwen in de ultieme maoistische staat. Ik denk niet dat dat een paradijs zou zijn om in te leven. En jij als trotskist toch ook niet? Daarom dat ik me verwonderde over jouw kritiek. Geen van ons beiden zou een maoistische staat aangenamer vinden om in te leven dan een burgerlijk-democratische staat, daar ben ik vrij zeker van.

Praat voor de vaak.
Je kent toch het discours van lsp: dat is zoals een lego - treintje dat steeds rondjes draait. Wat niet past in hun boekje dat gebeurt niet.
Ken je die kinderen in de Pakistaanse madrassa's: ze debiteren van ' s morgens tot 's avonds dezelfde koranverzen.
Durf hen niet zeggen dat er een realiteit is buiten de madrassas.
LSP, dat zijn voorgekauwde slogans aan 100 per uur.:?

Dat is natuurlijk afhankelijk van welke positie je inneemt in die burgerlijk-democratische staat. Als middenklasse Belg heb je natuurlijk het voordeel dat je kan genieten van 1/ de positieve gevolgen van de klassenstrijd uit het verleden en 2/ de historische gunstige positie die Europa heeft verworven (gestolen?) in de wereld. Ik ben ervan overtuigd dat voor de meerderheid van de inwoners van burgerlijk-democratische staten (wereldwijd, dus ook in Afrika, Zuid-Amerika, Zuid-Oost-Azië) de overgang naar een Maoïstisch systeem wel degelijk een verbetering zou betekenen.

Dat verklaart dan meteen waarom jij bij een ex-maoistische partij bent, en ik niet.

Laat me mijn zin herformuleren: ik denk dat het voor gelijk wie, zelfs voor de niet-gepriviligeerde inwoners van deze wereld, niet aangenaam is om in een puur-maoistisch land te wonen.

De vraag is uiteraard of landherverdeling en de afschaffing van het feodaal stelsel in dat land (wat uiteraard een goede zaak is en waar we achter staan) mogelijk is door Nepal om te vormen tot een burgerlijk-democratische staat (dat binnen de krijtlijnen blijft van wat mogelijk is voor burgerlijk democratische staten anno 2008). Eén van de belangrijkste fundamenten van een burgerlijk democratische staat is dacht ik het eigendomsrecht. Een tweede vraag die ik me stel is wie of wat dan die burgerij moet spelen in die burgerlijk-democratische staat. Ik vind het een beetje een karrikatuur van de 2 stadia theorie dat in een land met zo goed als geen klassieke burgerij en waar links in de brede zin van het woord zo'n overweldigende meerderheid heeft gewonnen, bij mijn weten zonder (veel) steun van die kleine kapitalistische klasse, men Nepal probeert om te vormen van een feodaal regiem naar een moderne burgerlijke staat. Het is toch niet de taak van links om een burgerij op poten te zetten dat van Nepal een moderne burgerlijke staat kan maken om vervolgens de strijd aan te gaan met dezelfde burgerij om sociale rechten af te dwingen? Want bon de essentie van burgerij is dat ze hun inkomen verwerven door de geproduceerde meerwaarde van hun personeel in eigen zak te steken en proberen om dat te maximaliseren. Enfin we zullen moeten afwachten hoe het uitpakt, welk concrete maatregelen ze zullen nemen en hoe ze hun doelstellingen zullen realiseren want vooralsnog is het nog te vroeg om te oordelen.

Kom. kom. Je bent zeker nog nooit in N-Korea geweest. ;-)

Voor de duidelijkheid: met een 'burgerlijk-democratische staat' bedoel ik een staat die als politieke organisatiestructuur formeel gezien gebruik maakt van het burgerlijk-democratisch parlementaire systeem, dus een meerpartijenstelsel en representatieve democratie, persvrijheid en zo.

Dit is niet per definitie hetzelfde als een 'bourgeois-staat', dwz een staat die wordt gedomineerd door de bourgeoisie. De 'nationale burgerij' is inderdaad niet echt een machtsfactor in Nepal, en het zou weinig zin hebben om die eerst te versterken om vervolgens te gaan bestrijden.

Anyway, ook landen als Venezuela, Ecuador en Bolivia zijn formeel gezien nog steeds 'burgerlijke democratieën'. Het zijn zeker geen 'volksdemocratieën' of 'radendemocratieën' of whatever.

Ik geloof niet dat het eigendomsrecht zo heilig is binnen de 'burgerlijke democratie' (als politiek selectiemechanisme). Er zijn vele voorbeelden van landhervormingen doorgevoerd in landen waar links met een parlementaire meerderheid aan de macht is gekomen, vooral in Latijns Amerika.


Anyway, ik bedoelde 'burgerlijk' dus in de civiel-politieke betekenis van het woord, niet als synoniem voor 'bourgeois', dus niet in de economische betekenis.

Dat is al een meer verstandig standpunt.
Uw partijgenoot Jonas is veel simplistischer in dergelijke zaken: het is geen trotskistische staat, ze hebben niet gehandeld volgens de geschriften van Trotsky, dus het is geen goed zaak.

en wat beschouw jij als een 'puur-maoïstisch land'?

Ok.

Nu de meeste van die landhervormingen in Latijns-Amerika zijn als ik me niet vergis vooral gebeurd een aantal decennia geleden tijdens de Koude Oorlog toen de krachtsverhoudingen tussen het Westen en de Neo-Koloniale wereld nog anders was door de aanwezigheid van enerzijds de Sovjetunie en anderzijds China waardoor er veel meer ruimte was voor progressieve maatregelen dan vandaag volgens mij het geval is. Vandaag bestaat de Sovjetunie niet meer en is het zo ver gekomen dat zowel China (en als ik me niet vergis ook India) de Nepalese monarchie (en het feodaal stelsel) politiek én militair hebben gesteund (maar blijkbaar zonder succes wat wijst op de populaireit van de maoïsten.)

De landhervormingen in Latijns-Amerika hebben voor een deel van de kleine boeren vooruitgang gebracht maar het grootgrondbezit en de macht die daarbij vanuit gaat is op geen enkel moment aangetast geweest (behalve dan in Cuba uiteraard. ;) ) en tot op vandaag zwaaien de grote boeren in Latijns-Amerika de plak op het platteland en is het probleem van kleine landloze boeren of landarbeiders niet opgelost. Kijk maar naar Argentinië vandaag waar er een confrontatie bezig is tussen een linkse regering en de Argentijnse grootgrondbezitters en Bolivia waar de grootgrondbezitters in het noorden van het land één van de drijvende krachten zijn tegen Morales. Grote en fundamentele landhervormingen zijn dankzij de heer Mugabe vandaag ook wat verbrand. In Nepal zal dit uiteraard anders liggen maar het voorbeeld van Zimbabwe zal zeker opduiken, zeker als de nieuwe regering doet wat ze zeggen te doen.

Nu het grootgrondbezit in Latijns-Amerika verschilt in die zin met dat van Nepal dat het niet gekaderd is binnen een soort middelleeuws feodaal stelsel (althans niet wettelijk want lokaal kunnen die grootgrondbezitters wel nog steeds plak zwaaien als waren het middelleeuwse baronnen) maar in een modern burgerlijk systeem (in beide betekenissen van het woord ;) ) waar er zowel een relatief sterke stedelijke burgerij is maar ook een sterke arbeidersbeweging.

Wel, China tussen pakweg 1958 en midden jaren '70 bvb.

Noord-Korea niet eigenlijk, dat is maoïsme overgoten met een weird religieus sausje vol Koreaans-nationalistische mystiek.
Puur maoïsme daarentegen is natuurlijk militant-atheïstisch. En dat is al even erg als militant-religieus zijn, vind ik.

Neem nu Tibet:
Ik ben natuurlijk ook geen voorstander van het tibetaans-lamaïstisch feodaal systeem dat vroeger in Tibet de boeren uitbuitte, maar het loslaten van knokploegen geïndoctrineerde jongeren die beelden verbrijzelen en monniken in elkaar slaan, dat is niet mijn atheïsme.

China en India zijn vooral in Nepal geïnteresseerd als als een manier om de ander de loef af te steken, denk ik. Ik denk dat beide landen de fase van allianties op basis van ideologische verwantschap al lang achter zich hebben gelaten. In de jaren '80 had China ook al geen problemen met een alliantie, gericht tegen India, met het militair-islamistisch regime dat toen in Pakistan aan de macht was.
En dat was in volle koude oorlog.
Pakistan was trouwens niet het enige land dat, vanaf de jaren '70 door zowel de VS als China werd gesteund, terwijl de USSR telkens de strategische rivaal steunde.
Somalië onder Siad Barré (China en de VS) tegen het Ethiopië van Mengistu (USSR) bvb. Of Zaïre, waar zowel de VS, Frankrijk als China Mobutu steunden, als buffer tegen vooral de MPLA in Angola, die door de USSR werden gesteund.
Ik zie dus niet echt een positieve rol van China ten tijde van de Koude Oorlog op het internationale toneel.

Soit, maar het valt niet te ontkennen dat de algemene toon van het internationaal economisch debat anders was voor de doorbraak van wat men het 'neo-liberalisme' noemt. De UNESCO-aanbevelingen uit de jaren '60 zouden nu geen kans maken om ooit nog aanvaard te worden.

Nu, ik wilde zeker ook niet beweren dat de landhervormingen die er al zijn geweest in Latijns-Amerika de problemen hebben opgelost. Wat Lula bvb heeft gedaan tijdens zijn presidentschap tot nu toe is niet meer dan een druppel op de gloeiende plaat voor de sem-terra's.

afschaffing van monarchie, feodalisme en invoering van Gelijkheid liberaal??.
Je kent je eigen politieke strekking nog niet eens of wat?

Hey daar gaan we weer: China was niet Maoïstisch,...
Laat de trotskistische storm weer komen.

Ik moet de trotskisten overigens wel gelijk geven in het feit dat parlementaire weg een dubieus middel is om de situatie van het proletariaat te verbeteren.

Afschaffing van de monarchie en feodalisme, invoering van formele gelijkheid en van parlementaire democratie, de vestiging van een nationale staat... zijn de typische taken van een burgerlijke liberale revolutie. Het zijn ook de thema's waar rond de liberale filosofen als Smith, Locke, etc... zich concentreerden.
Voorbeelden van zo'n liberale revoluties die die taken min of meer ten uitvoer brachten zijn uiteraard de Franse revolutie van 1789, de Belgische van 1830, de revolutiegolf in 1848, etc...

Dit liberalisme met dus afschaffing van monarchie, feudalisme, invoering van formele gelijkheid; zijn zaken die voortkomen uit de progressieve rol van het kapitalisme.

Socialisten bouwen uiteraard verder op deze idealen, maar gaan daar verder en koppelen die aan sociale gelijkheid en de controle van de economie door de samenleving. Wanneer men er echter niet op verder gaat dan die traditionele liberale zaken, is er geen enkele reden om niet van liberalen te spreken.