Het serieus nemen van partijpolitiek
 

Ik vraag mij af waarom mensen partijpolitiek serieus nemen. Alle partijen zijn quasi dezelfde, en alle politici zijn postjespakkers.

Zijn alle politici wel postjespakkers? Kan je dat zeggen van een partij als Vlaams Belang, die worstelt met een "cordon sanitaire", wat hun kansen op machtsdeelname aanzienlijk beperkt? En van (eerlijk is eerlijk) PVDA, LSP, e.d. politici die weinig of geen kans maken om zelfs nog maar de kiesdrempel te halen?

Ach, Vlaams Belang is ook een burgerlijk liberaal partijtje.

Met partijpolitiek bedoel ik alle burgerlijk-liberale partijen zoals CD&V, Sp.a, ...

Een volk van sjoemelaars en plantrekkers brengt uiteraard een politieke klasse van sjoemelaars en plantrekkers voort. Anders zou het geen volksvertegenwoordiging zijn.

Ja, geef hun de kans en ze doen net hetzelfde. Dat zijn ook maar mensen zoals de rest hoor.

Postjespakken is toch steeds een tussendoel van eender wie met partijpolitieke ambities.

Zo niet, tja, wat heeft die persoon dan te zoeken bij een politieke partij?

Het is een hoofddoel.

Nah. In het beste geval is het een middel om geld binnen te rijven (wat opnieuw een middel is, geen einddoel).

In het slechtste geval is is het de persoon te doen om de macht om vanuit oprechte gevoelens de situatie van z'n medemens te verbeteren door het invoeren van wetten.

Zonder post geen politieke macht. En een partij zonder politieke macht stelt al vlug niet bijster veel voor.

Het is interessant voor een politieke partij (als geheel) om zoveel mogelijk postjes te bezetten. Mensen die die ambitie hebben worden dus verwelkomd.

Je ziet de post als een middel voor andere doelen. Ik zie het portfolio van het middel ook als doelen.

Ja. Probleem is dus dat postjes bezetten de primaire discipline wordt.

Ik verkies dat eigenlijk boven het alternatief.

Maar dat "probleem" wordt alleszins dan aangepakt op een manier die overeenkomt met de interne machtsstructuur (meestal pyramidaal) van de politieke partij.

Jij ziet politiek uiteraard als een orgaan dat zo inefficient mogelijk moet functioneren om zo weinig mogelijk kwaad te kunnen veroorzaken.


En het is voornamelijk een kwestie van sociale competitie om te stijgen in die pyramide.

Als Crowley-adept ben je toch waarschijnlijk wel op de hoogte van wat er in de Tao Teh King staat:

The more prohibitions you have,
the less virtuous people will be
The more weapons you have,
the less secure people will be.
The more subsidies you have,
the less self-reliant people will be.

Therefore the Master says:
I let go of the law,
and people become honest.
I let go of economics,
and people become prosperous.
I let go of religion,
and people become serene.
I let go of all desire for the common good,
and the good becomes common as grass.

En een combinatie van het Peter Principle en het Dilbert Principle

Nog iets toepasselijk van een Crowley-adept:

The causes of the French Revolution and the wars it gave birth may, in general, be pictured as the melting down of the Columbian epoch in a crucible of gold, out of which was cast a new way of life, which I will call the Napoleonic. Peculation was rife; justice was at a discount except for those who could buy it; imprisonment was often without trial; punishments were still barbarous; ... personal freedom was denied by the system of "mainmorte;" free speech was prohibited. ... The reality was that all but the parasites yearned for something new, and the fact that in America revolt had given to such men what they thought they desired.

Long before revolution turned to thunder and lightning the storm had been tamped in London. There lay stored away the greater part of the world’s stock of gold and silver, and, as after the Seven Years’ War nearly every country in Europe had to borrow from London, the basis of European economic structure was changed from wealth to debt. Among these nations France became the more heavily involved, as she was compelled to borrow large sums in order to pay for British colonial imports and her own share of the cost of the war of the American Rebellion. Soon she was reduced to borrow in order to pay interest on former loans; so it came about that, at the time when Bentham was writing his Defence of Usury, Necker, Louis XVI’s banker and treasurer, was gambling with a nullity. Between 1783 and 1787, by borrowing, he created an additional debt of no less than 425 million livres, which enserfed the King to the usurers, whose weapons were the newspapers, which they either bought or were subsidising. By them they focused public opinion on their aim, which was the creation of a constitutional monarchy on the English pattern, according to which the King was subservient to the Money Power. "The English system, as Necker had perceived," writes Mr. R. McNair Wilson in his The Mind of Napoleon, "was a dictatorship of finance cleverly disguised as a ‘crowned republic.’

This oligarchy ... controlled money; it controlled the Press; it controlled the funds of both the great political parties. Thus it was in command of the whole patronage of the Crown on the one hand, and of the whole body of political patronage on the other." Such was the crucial factor which precipitated the French Revolution. It was not misery, for in 1789 social conditions were better than in 1759; instead, it was the check caused by the credit and debt system to increasing prosperity.

Necker attempted to float two large loans, and, failing to do so, the Bishop of Autun (Talleyrand), lover of his daughter, Madame de Staël, proposed that the Church lands should be confiscated. ... Necker ... obtained vast tracts of land as security for his promises to pay in gold and silver which did not exist. The people refusing the notes issued, a run on the banks followed, whereupon Necker fled the country. ... In order to destroy the "assignats," he set about to foment a foreign war against Austria. In this he was backed by the City of London, in which it was realised that, should land-money right France, it had every chance of righting other agricultural countries, and that this would lead to the dethronement of gold. "If war broke out ... France would need gold-loans once more."1

1 J.F.C Fuller, Decisive Battles, p.

http://www.napoleongames.com/economic.html

Er is nog niets veranderd helaas.

Wat moeten we anders doen? Wat is ons alternatief voor partijpolitiek? En moeten we dat dan serieus nemen?

netslet,

Probleem is dat niet enkel hetgeen wat een regering heet, een regering is.

Anarchie bestaat enkel in een lege straat. Van zodra iemand er komt, straalt hij een machtsveld uit.

een particratie is walgelijk. Het maakt van de term "democratie" een farce. Drie man en een paardekop beslist wat de rest van de partij dient te denken, en stelt wanneer het voetvolk op welk knoppeke dient te drukken. Ik heb geen zin om te gaan stemmen voor een bende jaknikkers, ik kies voor mensen die er tenminste een eigen mening op nahouden. Ze zijn moeilijker en moeilijker te vinden...

Als ik mij niet vergis is anarchie letterlijk het ontbreken van hiërarchie. Om een hiërarchie te hebben moet je toch op zijn minst met twee zijn, niet?

Verplichte stemtoets voor stemgerechtigden en een academische opleiding als criterium voor kandidaat-kamerleden/bewindslieden. Politici zijn inderdaad allemaal postjespakkers, dus dan kunnen we beter postjespakkers hebben met wat output.

Awel, ja.

En als er iemand anders die straat binnenkort, ontstaat er automatisch een hierarchie.

Academische opleiding binnen hun vakdomein. Anders krijgen we weer van die juristen.

Vanzelfsprekend.

Geen slecht begin voor een liberaal. :-)

Hij komt er nog wel.

Aanvullend:

http://nl.wikipedia.org/wiki/%C3%89c...administration

http://nl.wikipedia.org/wiki/Napola

Zijn er zo nog andere voorbeelden van elitescholen (in de positieve zin van het woord)?

Dat staat los van liberalisme. Ik ben voor een nachtwakerstaat. Maar de ministers/representanten moeten voor mij dan nog wel geschikt zijn, net als het kiesvolk.

Ik zie de link niet echt. Mensen moeten stemmen terwijl ze weten waarover ze het hebben en waar degenen waaruit ze kunnen kiezen voor staan. Niet meer idioten die op Wouter Bos stemmen omdat hij een lekker kontje heeft.

Afglijdende schaal voor een liberaal...

Stemtoets? Ai, ai ai

Academische opleiding? Geen Marijnissen meer?
Politieke bekwaamheden hangen af van het academisch niveau?
Goed volksvertegenwoordiger zijn hangt af van het academisch niveau?

Als we zo gaan denken moeten we ook mentaal gehandicapten een aantal stoelen geven in het parlement, maar iets zegt mij dat dat de besluitvorming niet ten goede komt. Wees toch reëel. Bij een universiteit krijg je een onderzoeksmentaliteit aangeleerd. Lijkt me essentieel bij het oplossen van maatschappelijke en economische vraagstukken.

Ten eerste sluit je met een stemtoets al een groot gedeelte van het volk uit, puur door sociale omstandigheden.
Ten tweede kan het niet zo zijn dat een stelletje gestudeerden kan bepalen wat goed is voor het volk. Het volk kan het zélf wel. Daarbij, wie zit er te wachten op technocraten? Juist technocraten willen het menselijke aspect nog weleens over het hoofd zien.

De technocraten moeten juist in dienst zijn van het volk. Dit pleit voor hoogopgeleide ambtenaren, niet voor hoogopgeleide politici (of zelfs stemgerechtigden).

Maar de politici benoemen de ambtenaren, dus dat dat goede mensen zullen zijn valt zeer te betwijfelen. Maar die stemtoets sluit in principe helemaal niemand uit. Het is net zoals mijn moeder zei over het halen van een rijbewijs: Met wat inzet kan iedere idioot het halen. Het is overigens niet mijn poging om de postjes enkel aan slimme mensen te doen toekomen, maar het is slechts een manier om belangrijke banen bij mensen met een onderzoeksmentaliteit en een specialisatie in het vakgebied op de juiste plek te krijgen.

Ja, toch?

Anders krijgen we nogal een gedoe...

O ja? Het één is geen garantie voor het ander. Wouter-Bos-met-zijn-lekkere-kontje �*s een academicus. Tegelijkertijd zou een laaggeschoolde vuilnisophaler verstandiger beslissingen kunnen nemen dan een academicus.

Jullie verwarren beleidmaken met besturen en vertegenwoordigen.

Als samenleving moeten wij aangeven welke kant we opwillen. Zie het maar zo: We zitten met zijn allen in een auto, iemand is chauffeur (de ambtenaar), iemand moet voorin zitten om namens ons te vertellen waar die chauffeur naartoe moet, als voertuigcommandant (de minister) en iemand moet namens ons controleren of de voertuigcommandant wel de juiste beslissingen neemt (de volksvertegenwoordiger).
De chauffeur heeft weliswaar het meeste verstand van de auto en van rijden, toch is het aan de voertuigcommandant om een route uit te stippelen en de weg te bepalen.

De vuilnisophaler is beter in zaken waar hij begrip van heeft. Als men een nieuwe vuilnisophaallijn moet organiseren, kan men dat niet enkel van bovenaf doen. Men moet rekening houden met zijn input want enkel hij weet hoe het in de praktijk aan toe gaat.

Hij kan vertellen hoe vuinis ophalen concreet gebeurt, welke problemen er kunnen ontstaan en welke methode men best zou gebruiken.

Dan is het aan de mensen bovenaan om dit te vertalen in een werkend systeem, maar dan al met bepaalde "hooggeschoolde" zaken erbij genomen.


Probleem in die auto van je is: als een meute begint te schreeuwen dat ze door de ravijn wilt rijden omdat de volksvertegenwoordiger beweert dat de auto kan vliegen...

'Postjespakken' is niet gelinkt aan opleidingsniveau. In tegendeel denk ik zelfs. Hoe hoger je opleiding, hoe minder afhankelijk van die centjes.

Verder vind ik dat iedereen aan 'de politiek' moet kunnen meedoen. Opleiding heeft hier geen enkele waarde. Tenzij kunnen lezen en schrijven.

De Morgen heeft een zeer verdienstelijke poging gedaan om 't werk van Vlaamse Parlementairen te quoteren. Er waren vele 'hoog opgeleiden' onder zij die een nul voor waardering kregen.

Zo een systeem dat parlementairen quoteert op hun werk zou wel wenselijk zijn. Maar onuitvoerbaar, vermits het 'politiseren' ook daar haar takels zal insteken.

Laaggeschoolden weten heus wel of ze wel of geen oorlog willen, of ze een sociale of een minder sociale samenleving willen etc. Daar hoef je echt geen academicus voor te zijn.

Het probleem (:)) met jullie studenten en net afgestudeerden is dat je denkt dat je met je net opgedane theorie alles kunt oplossen. Als je wat langer meegaat en meer met de praktijk te maken krijgt dan merk je dat je opleiding weliswaar zeer waardevol was maar niet zaligmakend.