man ik heb toch compassie met Morel...
 

miljaar, zo'n shoon meiske ,en zoveel talent
t'is jammer dat ze zo aan het 'sleren' is..
t'leven is niet rechtvaardig.

voila.

tja. zeer triestig. het zal niet lang meer duren.

Ik heb compassie met iedereen die in de fleur van zijn bestaan moet heengaan aan deze ziekte..

Vind ik ook.

Voor iedereen die kanker heeft, of een andere ziekte.

Het beste ervan maken en als een mens het goed heeft dat niet vanzelfsprekend vinden.

Wat is dat misschien?

'Afglijden'.

Was ik rijk genoeg, ik gooide al mijn geld in wetenschappelijk onderzoek om deze verschrikkelijke ziekte de das om te doen.

T is inderdaad erg, als ge nog zo jong zijt...

Iedereen kent spijtig genoeg wel zo iemand, direct of indirect, die veel te vroeg moet gaan door kanker of een of ander accident of een andere ziekte.

Gaat het haar reeds zo slecht?

In mijn kennissenkring:
- Twee maanden geleden meisje van 16 verongelukt.
- Verleden week de vader van datzelfde meisje verongelukt.
Het leven kan dus echt onrechtvaardig zijn, ik ervaar het toch zo.

Bij een hersenscan hebben ze 3 gezwellen ontdekt, dan weet je het wel.

Armstrong heeft dat overleefd. Alle kankers zijn natuurlijk niet hetzelfde.
Ik ben zelf iemand in de familie recent verloren aan longkanker. Nooit gerookt en toch... Dan besef je pas wat belangrijk is in het leven. Op je 52 sterven, heel je leven gewerkt en afgedragen, uitkijkend naar je pensioen om van een goede oude dag te genieten die er nooit is gekomen.
Dat heeft Morel haar eigen ook nog verweten toen ze hervallen was dat ze terug in de politiek gegaan is terwijl ze maar al te goed wist dat politiek uiteindelijk maar iets heel zinloos is.

Viel me ook op dat ze een reis maakte en een to-do lijstje opstelde dat ze zeker nog zou afwerken. Een mens zou eigenlijk niet mogen wachten met die dingen, maar ze gewoon moeten doen.

Stichting "kom op tegen kanker" is slechts enkele muisklikken ver weg...

Ik dacht dat Armstrong teelbalkanker had... hersentumors ook?

Op je 52 sterven is nochtans iets wat doorheen de geschiedenis en nu nog steeds voor vele mensen een 'rijkdom' is.

Niét te hoeven werken tot je sterfdatum is op zich al een Walhallazaak voor het overgrote deel van de mensheid.

Bij Marie-Rose zijn het waarschijnlijk uitzaaingen, daar ze reeds baarmoederkanker had.

Ik hoorde haar ergens in een uitzending via haar eigen website.
Blijkbaar gaat co-ouderschap door als de ene ouder nog maar een paar weken / maanden te leven heeft...

De kinderen mogen die laatste maanden of weken dus niet continu bij hun mama blijven, maar moeten naar de papa als het papa-week is.
Leuke papa.

Jaja, die is geopereerd aan het hoofd. Grote uitzaaisels in de longen, onderbuik,... die 2% overlevingskans heeft hij echt niet uit zijn duim gezogen.

Zo'n pracht van een vrouw, artsen zeiden ze wsch kerstmis niet zou halen, ik vrees dat ze verdomme nog gaan gelijk krijgen ook.
Dat er dan nog zijn die haar d'n duvel aandoen geraakt bij mij er gewoonweg niet in, totaal niet.

Daar gaat het niet, het gaat om het heengaan van een persoon aan een courante aandoening...

Ik begrijp eerlijk gezegd al de commotie niet.

Ik had verleden maandag (gisteren dus) nog een babbel met één van mijn autistenklantjes over "de dood". Iedereen staat daar toch wat anders tegenover -
gezien mijn vorderende jaren heb ik reeds meerdere naasten en familie "zien gaan"
& het blijft droevig en verschillend jong of oud ; vermoord of door ziekte, ongeval.

& Inderdaad : kanker komt veel voor en is ook heel verschillend.

De mensen ddie er mee te maken krijgen reageren ook zeer verschillend : sommigen zijn heel gerustgesteld als ze het "papier" om euthanasie toe te laten "in orde hebben"
(zonder er daarom dadelijk gebruik van te maken). Anderen blijven hiopen tegen alles en iedereen in (en dan blijkt dat die hoop niet vergeefs is).

Terwijl ik de gedachte te weten wanner of hoe binnenkort ik moet sterven ondragelijk is,
kan men inderdaad nog enige "to do's" afbakenen. Leven alsof elke dag je laatste kan zijn lijkt me nogal moeilijk.

Het onvermijdelijke wordt niet beter geïllustreerd als in het verhaal van de ontmoeting tussen een tuinman en de dood. De tuinman die vlug zijn paard zadelt om te vluchten naar Ispahan en dood die aan een voorbijganger verklaart dat hij zeer verwonderd was aan te treffen rustig in zijn tuin "diegene die hij 's avonds halen zou in Ispahan".

Ik wens Mevr. Morel sterkte en de nodige rust van zodra "alles in orde is".

Ze is burgerlijk-rechts en wordt door sommige forummers een mooie vrouw bevonden.

Wat een marginale, kneuterige bende is dat toch.

Ze gaat zo waardig om met haar ziekte dat ik er echt kippenvel van krijg en dat er dan nog zijn die haar het leven zo lastig maken is echt ongelofelijk zoals dat verhaal die de ronde doet dat op de facebookpagina van enkele vb leden stond leg de champagne maar koud, als dat waar zou zijn dan is dat om van te walgen.

mooie tekst Roger.

Ik heb al een paar keer "mogen" meemaken dat mensen inderdaad de rust vinden als "het papier in orde is".
Ik mocht zelfs ooit de eer hebben (en ik bedoel "DE EER HEBBEN") om als getuige te mogen tekenen bij een kind even oud als het mijne. Er waren mensen uit haar naaste omgeving die dit hadden geweigerd. Ik kan daar nog steeds niet bij.
Betreffende persoon heeft in alle rust kunnen afscheid nemen, zonder nog dagen of weken aan een hersentumor te moeten bezwijken.

Ik begrijp perfect wat je zegt. Ik had het zelf gezegd kunnen hebben.
En toch voel ik heel erg mee met Marie-Rose Morel, het voelt bijna aan alsof er een vriendin dit meemaakt. Nochtans heb ik nooit contact gehad, nooit voor haar gestemd en ben ik het zelfs met de meeste van haar ideeen niet eens.

Dus, als er iemand mij kan uitleggen waarom ik me dit aantrek, ik zou het ook graag weten. Feit blijft dat ik het doe.

Waarschijnlijk omdat ze net de moed heeft gehad om mèt dat zwaard van Damocles boven haar hoofd, toch nog mee te doen met de vorige verkiezingen én hoopte op een verkozen plaats (was nodig voor haar inkomen trouwens). Vermits ze met 100.000 voorkeurstemmen blijkbaar toch niet verkozen geraakte is ze dan in arren moede maar een nieuwe zaak begonnen.
De MOED van deze vrouw is wat me steeds zal bijblijven, niet enkel de moed maar het vechten als een leeuwin voor gezondheid omwille van haar zoontjes!

ja, gewoon eens 'samen treuren' zeker, en samen daar eens aan denken dat er pietzakken zijn en 'pechtvogels'. En voila, dat het niet altijd eerlijk verdeeld is het leven. En zo'n voorbeeld die iedereen kent, spreekt aan. En het stond vandaag in de gazet, dus ik vond het goed genoeg om er een bericht over te maken. ik zou dat geen commotie noemen, noem het een prematuur meetreuren.

Ik heb met dat mens geen compassie, dit heeft ze lang geleden reeds verspild. Een moeder denkt niet aan eigenbelang en van ikke en de rest kan stikke. Als ge niet lang meer te leven hebt dan spendeer je alle tijd met je kinderen.

Omdat je mens bent?

Je spreekt uit ervaring zeker? :roll:

Door haar daden ben ik tot die conclusie gekomen. Ze is niet de heilige die we kennen zoals uit de boekskes. Ik was vroeger een voorstander van Morel maar sinds het laatste jaar een tegenstander geworden. Ik hoop dat voor haar de mirakel op genezing mag komen. Kanker wens je niemand toe, zelfs je tegenstanders niet maar compassie met haar heb ik niet meer.

Ze wist het al toen bleek dat de chemo niet aansloeg. Het is in dat geval dat niets meer kan baten. Wegsnijden van de uitzaaiingen heeft dan immers geen zin omdat dit de levensverwachtingen niet meer kan verlengen... de kanker wordt immers zo aggressief dat men over enkele maanden alweer een veelvoud nieuwe gezwellen zouden vinden... en men kan niet blijven snijden.

Voor haar rest nog maar een waardige uitstap.

Ik wens haar alvast veel success

Het is duidelijk dat het om niemand nabij u gaat. Het is uw ziel, vermoed ik dan maar :)... Zie wel dat je geen eiwitten begint uit te pissen als gevolg van een exotischere vorm van kanker... ik zou u niet graag de courantere aandoeningen towensen.

Dit is omdat je een persoon met een ziel bent. Je hebt je eigen overtuigingen, je eigen visies, je dromen. Je droomt van een betere wereld. Maar in die wereld van jouw vind je tegenstanders, mensen met andere visies, met ideeën dewelke je haar soms recht doen staan. Maar je ziet je tegenstanders als medemens, misschien onbewust. Tussen pot en pint kan je er misschien op schelden, je echt kwaad maken, maar je maakt je kwaad over de discussie, niet over de mens zelve.

Heel belangrijk, dit toont aan dat je een persoon bent dewelke handelt uit de ziel, niet uit eigen bewin. Medevoelen met je tegenstanders, handelen uit principes, is maar weinigen gegeven.

Als je tegenstander dan echt in nood zit, je echte ik staat op, en je ziet een mens in nood, en dat pakt je dan. Je gelooft in de mensen, je bent niet boos op je "politieke" tegenstanders, eerst zie jij een mens, een moeder, en dan pas de verschillen in mening

En toch geef haar Kombucha , zeker een liter per dag, ook beta glucans, niks van vlees of zuivel en alleen nog veel rauwe groenten en fruit. Ik denk dat ze nog een kans maakt. Ik heb haar ge e-mailed maar geen reaktie. Kanker heeft veel te maken met de lever die comlpeet overdaan is.

Ronald Reagan kreeg liters kombucha met zijn kanker en is dan nog 90 jaar geworden!

komkom niet cynisch worden lombas.

Het leven zoals het is. Voor eenieder met kanker.