Ik hoop dat na het leven, de dood komt.

De mens beschikt over een fabuleus taalvermogen.
Dat heeft hem naar alle waarschijnlijkheid toegelaten de Neandertaler
te verdringen.

Het liet hem ook toe een fabuleuze incursie te maken in de fictie.
Die neemt ook vormen aan als sprookjes, mythologie, metafysica, utopie.

Er werden talloze begrippen "gecoind" waaraan geen intrinsieke werkelijkheid beantwoordt.

Wat de dood betreft, het enige in het leven waar we zeker van zijn,
daar is ook hetzelfde fabuleren aan de gang.

Thanatos moest gekraakt worden.
Door het fabuleus taalvermogen.

In het Spaans zeggen ze: defuncion: einde van de functie. En funcion betekent ook: voorstelling. Einde van de voorstelling.

Die verhoogde levensgenieters- en bewonderaars, die de religieuzen eigenlijk zijn, konden dat natuurlijk niet accepteren.
De voorstelling moest doorgaan.

Vandaar het beroep op het fabuleuze taalvermogen.
De dood is de dood niet, maar het eeuwige leven.

Nu mag iedereen geloven wat hij wil, en waar hij zich het best mee voelt.

Wat mij fascineert is het projectievermogen van de taal.

De kracht ervan is iets fenomenaals.

We projecteren iets of iemand buiten onszelf en trekken ons daar vervolgens aan op .

Zoals de baron van Munchausen zichzelf met man en paard bij de haren
uit het moeras sleurt.

Helaas moet ik in het moeras blijven. Ik ben kaal.
Ik kan niet zeggen dat ik die weelderige haardos, die zoveel houvast biedt, niet mis. Maar het blijft slechts een vage herinnering uit mijn jeugd.

Eno2

Ik hoop het ook. Maar...

Mag ik je hartelijk geluk wensen met je reactie?
1/159 !!!!!!!!!!!

Daardoor herontdekte ik ook mijn sappige tekst.

Het is dan ook een zeer vreemde tekst.

Met de pretentie van zowel van de zekerheid van de dood in twijfel te trekken als het claimen van het eeuwig leven aan de kaak te stellen.
En zelf partij te kiezen.

pffff alez even grof doen & niveau verheven firmament aanraken ....de dood of beter omschreven HET dood zijn is ook weer een tijdenlijk iets ....in deze wereld enkele minuten of uren maar in de overgang misschien een eeuwige tijds vacuum.

De dood bestaat ni in mijn ogen pfff alez effe wakker worden auw zeggen & laatste adem uitblazen & hopla de EINDELIJKE morphose waar levens stof etherische levens stof wordt .

Weetge soms hangt dezen aardbol behoorlijk mijnen frak uit ik bedoel moh we draaien onze kloo*** af elke dag en als we daar zen kennen we plots geen tijd meer geen honger / pijn .......pfff oké oké men zou zeggen wa doen we hier nog maarja zo maar zelf doding doen is ook ni gezond want dan moogtge dat leven toch terug overdoen zoals we elke dag dezelfde fouten maken ...ook afleren ...daar dus ook.

Ik wil moh zeggen ik zou er niet om raauwen als de fatale oorlogs knop wordt ingeduwt maar ja ik heb dan ook geen lief of kids en da scheelt veel vindt ik .

Mocht ik ze wel hebben dan zou ik me hetzelfde voelen maar...toch wel even aards gebonden blijven een tijdje tot iederéén hier op aarde oké is om dan verder te mogen gaan...kunnen gaan .

Waarom zen der zoveel blanke zoals ik die schrik van de dood hemme?!
Wij bleek gezichten zijn toch alom vertegenwoordigd in het hoge en het lage niet ?
Waarom als men ouder is men meer angst koestert hierover...elke leeftheid kent charmes dacht ik ...zelfs ooit iemand in nen rolstoel die me dit zei maar hij sprak goed ;)

Het woord dood omschrijft toch een overgang vindt ik ...en weetge ik zen ni perfect ook al lijkt het ik rook wel is graag enzo dus ik weet al dt ik een korte pijn zal hebbe op men einde moh pfff i dont care het enige waar ik beetke angst om heb is mijnen naasten wereld en als ik op men sterf bed lig ik me voldoende concentreren kan om men pijn ni te voelen en over te gaan.

Er bestaan zelfs ademhalings oefeningen om te leren over gaan voorbij de dood :)

no fair Duncan's here lol :-D

wisten jullie dat als je zaad zaait dat het eerst dood gaat en dan ontkiemt?

Nee, dat wist ik niet en ik wil het ook niet proberen.

Ik geloof in het eeuwig leven na de dood.
Het leven in het aards tranendal kan niet het echte leven zijn, het is een voorbereiding naar het pad dat we allen nemen (de dood dus) tot aan onze uiteindelijke bestemming.

Geloven is aannemen zonder echt te weten. Niemand weet het.

Wat is de mens toch (ver)blind

ja maar tegenwoordig weet iedereen ook dat enkel annemen wat bewezen kan worden ook niet goedis. Zoek een middenweg.

En hoe weet iedereen tegenwoordig dan dat enkel aannemen wat bewezen kan worden niet goed is?

.

Voorbeeld: Einstein maakte al zijn stellingen terwijl het niet bewezen kon worden. Later deed iemand het toen het mogelijk werd en bewees dat alles juist was. Maar bijna iedereen wist al alng dat het waar MOEST zijn, da logica is er anders gewoon niet meer.

Maar ik zeg ook niet dat het leven na de dood niet bestaat. Dat zou ik nooit durven. Ik zeg alleen dat niemand dat echt weet.

Terloops, wat Einstein betreft. Het blijkt nu dat niet alles juist is wat Einstein poneerde.

Ten eerste heeft Einstein ook zat dingen beweerd die fout of onvolledig waren. Zo worden effecten uit de quantummechanica, waar hij tegenstander van was, daadwerkelijk gemeten. Sterker nog, de quantummechanica zit dichter bij de waarheid dan Einstein, maar is (nog) niet toe te passen op macro-schaal.
Dat gezegd wil ik even de logica van leven na de dood aan de kaak stellen. We weten dat al onze gedachten corresponderen met hersenactiviteit, chemische reacties en stroompjes. Waarom zou dat na de dood opeens anders zijn? We weten dat de ervaring dat je buiten je lichaam zweeft is op te wekken met magnetische velden. Je brein neemt op dat moment iets waar dat niet kan kloppen en probeerd er iets wat voor jou logisch is van te maken. Dat verklaard ook waarom mensen figuren uit hun eigen geloof zien tijdens dit soort ervaringen, je eigen brein verzint ze erbij. Er is nooit iets gemeten dat op een ziel lijkt, er is nooit een werkelijk fysiologisch verschil gevonden tussen mensen, die een 'ziel' zouden moeten hebben, en alle andere levende wezens. Ook zien steeds meer mensen in dat ons gedrag welliswaar ingewikkelder is, maar daardoor nog niet compleet anders. Leven na de dood is een mooie droom en kan zelfs een stimulans zijn tot het volgen van de normen die in jouw omgeving gelden wat ertoe lijdt dat je niet wordt uitgestoten, maar het is zeker niet logisch. Sterker nog, vanuit religieus oogpunt is het nog niet eens logisch. Weet je hoe lang dat is, een eeuwigheid? Er zijn maar twee bestemmingen, en op grond van één mensenleven wordt bepaald welk lot jou tot in de eeuwigheid wacht? Lijkt mij geen gerechtigheid. Als ik dood ben, ben ik lekker dood.

Einstein zei (tegen de contingentie van de kwantummechanica): "God gooit niet met de dobbelstenen".

Nee, niet met dobbelstenen...
Hij gooit met meteorieten...

En toen begon hij te vloeken. Hij wilde de dinosauriërs stimuleren om in zijn evenbeeld te evolueren, niet om uit te sterven. Enfin, hij had dat boekje al liggen en heeft het toen maar aan ons gegeven.

God is het universum, het universum is God.
Na dit leven blijven we in het universum maar onder een andere vorm.
Er is dus leven na de dood alleen zijn we er na ons leven hier op aarde niet meer van bewust.
Da logica is de mijne........ :-)

Mijn lichaam wordt als voedsel gebruikt planten en voor wormen, en die weer voor andere dieren. Er is leven na de dood, mijn moleculen gaan door, I'll be back.
Da's mijn logica...

Er is geen verschil met de mijne...... mijn moleculen worden later ook voeding opdat anderen zouden groeien. Het was mijn leven die zorgt voor nieuw leven en daarmee zal ik een schakel zijn tussen verleden en toekomst.

Geloven is iets voor waar aannemen en het dus wel weten. een goed geloof is een vaste zekerheid. (ik bedoel niet goed-gelovigheid, maar een goed geloof, op de goede manier)

Als u gelooft dat Jezus de broden heeft vermenigvuldigd dan neemt u dat aan voor waar. Maar of het historisch echt gebeurd is, is weer een andere kwestie.

Aan elk geloof is een vorm van twijfel inherent.

Precies dat onderscheidt geloof van zekerheid.

Dat vind ik een onjuiste uitspraak. Alweer zo'n een cliché-gezegde.

Een echte gelovige twijfelt niet. Want zijn geloof is rotsvast. Als een rots in de branding. Twijfel komt bij hem nooit om het hoekje kijken. Nooit.
Iemand die werkelijk gelooft is niet voor 80% zeker, maar voor 100% en als het kon voor 101%.

Géén cliché.

Een échte gelovige aanvaardt zijn twijfels als een uitdaging ze te overstijgen. Hij doet daarmee niet meer dan het voorbeeld volgen van niemand minder dan de Heer Zélf, Die ook getwijfeld heeft tijdens Zijn vertoeven in de Hof van Olijven, vlak voor Zijn gevangenneming: "Vader, neem alstublieft deze beker van Mij weg; maar toch, laat niet Mijn wil gebeuren, maar die van U." (Lc 22, 42)

Maar als jij de houding van Jezus Zélf - voorbeeld voor ieder oprecht christen - par force als een cliché wil afdoen... laat vooral niets je afremmen.

Hier gaat het niet over een mogelijke twijfel. De mens Jezus zit met de daver op het lijf. De man is doodsbang. En achteraf bekeken terecht ook nog.

Want wat is er gebeurd ....... laat niet mijn Wil gebeuren maar die van u.
Vader, waarom hebt u mij verlaten ?

En wat mag dan het verschil zijn tussen angst en twijfel? Komaan, leg eens uit!

Angst is een gevoel van beklemming en vrees veroorzaakt door een dreigend onheil of gevaar. In casu: de mens Jezus voelt dat zijn lijdensweg moet beginnen en hij zou er liefst vanaf zien, het allemaal laten schieten. Maar hij herpakt zich en zegt: niet mijn wil geschiedde maar uw wil. Hij twijfelt dus helemaal niet.

Twijfel heeft hier niets te zoeken. U moogt fantaseren, maar niet hier.

Wat is twijfel dan, volgens jou?

Twijfel is iets onzeker achten. Jezus is niet onzeker. Hij is bang (natuurlijk) maar hij zegt: ik doe het omdat het uw wil is.

Twijfel en angst staan in een circulaire oorzaak-gevolgrelatie. Jezus twijfelt omdat Hij angstig is - en Hij is angstig omdat Hij twijfelt.

Beiden kunnen ook overstegen worden. Of ga je beweren dat je angst wel kan overstijgen, en twijfel niet? Zo ja, dan is het verschil tussen beide uiteraard duidelijk, maar maneuvreer je je in een onmogelijke situatie die ik graag verder met je uitklaar.

Zo neen, dan luidt opnieuw mijn vraag: hoe definieer jij "angst", hoe "twijfel" en wat is precies het verschil?

Maar als u angst hebt voor een griepspuit, dan heeft u toch geen twijfel. Integendeel ,dat bent u zeker dat deze spuit (volgens u) pijn gaat doen.

Ik vroeg een definitie, mijn waarde.

D-e-f-i-n-i-t-i-e

Voorbeelden kan ik zelf wel bedenken. En wel meer dan jou misschien lief is.

Ik heb u een defintie gegeven van angst en van twijfel. U moet beter lezen. Begrijpend lezen.

Okee, hier jouw definities:Je legt een - overigens terecht - verband tussen twijfel en onzekerheid.

Waarom je echter géén verband legt tussen angst en onzekerheid blijft me een raadsel. Je stelt immers dat angst voortvloeit uit de zekerheid dat een injectiespuit pijn doet. Maar anderzijds definieer je het als een "vrees t.g.v. een dreigend onheil", of anders gezegd: een onheil waarvan je nog niet weet of het zich wel degelijk gaat voltrekken of niet; een onheil waarover je nog steeds in onzekerheid verkeerd.

Passen we dit toe op Jezus: Hij heeft inderdaad zekerheid aangaande de pijn die gepaard gaat met het gekruisigd worden. Tegelijkertijd echter leeft Hij in de onzekerheid of Hij in staat zal zijn dit lijden te doorstaan op de manier waarop de Vader dit van Hem verlangt: zonder morren, zonder opstandigheid, zonder haatgevoelens jegens Zijn beulen, met het behoud van Zijn waardigheid.

Conform jouw definitie dat twijfel hand in hand gaat met onzekerheid (en hiermee ben ik het eens), en angst met zekerheid (en hierover stel ik me vragen, maar goed) kunnen we niet anders dan besluiten dat Christus niet alleen Zijn angst overstegen heeft, doch ook Zijn twijfel.

Want spijts de pijn waarover Hij zekerheid had, ondernam Hij geen poging om te vluchten. Ondanks de onzekerheid (=twijfel) over Zijn eigen moed, slaagde Hij er toch in om Judas Iskarioth, de verrader, recht in de ogen te kijken en hem met zijn verraad te confronteren.

Komen we terug tot jouw stelling waarom het een cliché zou zijn dat twijfel (=onzekerheid) inherent is aan geloof, precies omdat het de uitdaging inhoudt overstegen te worden, net zoals angst (=zekerheid, althans volgens jou) zulk een uitdaging kan inhouden.

Ik weet nu wat jij onder angst verstaat, en onder twijfel. Maar ik vraag me nog steeds af waarom je er niet in slaagt het circulaire oorzaak-gevolgverband tussen beide te zien: nl. dat angst vaak twijfel veroorzaakt, en twijfel angst versterkt. Of hoe m.a.w. twijfel en angst zodanig met mekaar verstrengeld zijn dat ze... één worden.

Bij u gaat angst altijd gepaard met onzekerheid. Dat is allebehalve altijd zo en zeker niet in deze kwestie.Jezus is niet onzeker integendeel. Hij weet dat hij zal verraden worden en wie hem zal verraden, hij zegt zelfs tegen Petrus dat deze hem 3x zal verraden voor de haan zal gekraaid hebben. Jezus weet dus wat er gaat gebeuren. Hij weet dus wel degelijk wat gaat komen en zou het liever niet willen meemaken (dit is zeer duidelijk), hij is bang omdat hij een mens is. Het is omdat hij wéét (zeker is van wat er gaat gebeuren), dat hij zo'n schrik heeft. U interpreteert teveel.

.