| circe |
26 maart 2014 08:16 |
Vlaams of Waals, een beklemmende keuze voor Brusselaars
http://www.standaard.be/cnt/dmf20140325_01040746
Weer eens een duidelijk teken van appelen en citroenen die met elkaar worden vergeleken;
Citaat:
Terwijl Brussel heel even centre of the world is door de komst van Obama, beschrijft Valérie Rosoux dat deel van onze hoofdstad dat de Amerikaanse president niet te zien zal krijgen. Het Brussel van de Poststraat/rue de la Poste, waar de door elkaar krioelende wortels van Brusselaars duidelijk maken dat een keuze tussen Vlaanderen of Wallonië nooit hun identiteit zal vatten.
Wie? Doceert internationale diplomatie (UCLouvain)
Mijn habitat is goed afgebakend: een geheel van huizen, dat veel gelijkenissen vertoont met een blok uit een Noord-Amerikaanse stad. Geprangd tussen de Haachtsesteenweg en het Noordstation weerspiegelt dit gedeelte van de Poststraat een ravissante diversiteit. Rechts woont een familie van Marokkaanse origine. Daarnaast een Bulgaarse familie, onlangs aangekomen. Iets verder autochtone Brusselaars, hier geboren en getogen, wier ouders het huis kochten toen het ‘Bruxelles’ van Brel nog bruxellait. Hun buurvrouw is schilder, afkomstig uit Ukkel. Ietsje lager een Maaslandse componist. Verder nog Kosovaren en Roemenen. Het huis om de hoek is leeggemaakt. Een Congolese moeder huist er nu samen met haar kinderen. Zij dragen nog de tekenen van het conflict in Kivu.
Recht daartegenover woont Bertrand, afkomstig uit Doornik. Hij brengt er twee jongens groot, samen met Annemie uit de Westhoek. Hun kinderen zijn geboren in de wijk en spreken beide landstalen. De groenteman en de kapster zijn beiden van Turkse origine. Ze zijn geboren in België, maar elke zomer keren ze terug naar het ‘thuisland’. Volgende huizen: een yogalerares, geboren op Vlaams grondgebied, een wiskundige uit Charleroi en een violist uit Berlijn. Voorts is er een herenhuis, pas gekocht door twee Antwerpenaren, blij om te investeren in een ‘wijk waarvan de waarde vastligt’. Ik beëindig mijn rondleiding door het blok van huizen met het onze. Een thuis voor de lach en het geschreeuw van kinderen geboren in België, maar het herbergt eveneens een Braziliaanse kunstenares, die een masterdiploma behaalde aan Sint-Lukas en haar appartement deelt met Roberto, ter wereld gebracht door Siciliaanse ouders in Piëmont. Een verdieping lager woont Sophie, afkomstig uit Nice en nakomeling van een familie pieds noirs.
Onwrikbare hokjes
Elk van hen wordt nu uitgenodigd of, sterker, gedwongen om kamp te kiezen: het Waalse of het Vlaamse. Althans, dat is wat de N-VA voor ogen heeft met haar herindeling van de verschillende politieke niveaus in dit land. Ze pleit voor een structuur met twee grote deelstaten, waarbij de Brusselaars hun toevlucht zouden moeten zoeken tot een van beide.
Dat is een onmogelijke opgave voor diegenen die geen boodschap hebben aan veel te eng gedefinieerde en onwrikbare hokjes. Brussel is hun stad, bewust gekozen door de ene, doorstaan door de andere. Hoewel een aantal van de bewoners van deze kleurrijke straatjes dromen van villa’s in beschermde wijken, besloten anderen om er te wonen en te blijven. Nadat ze het homogene landschap uit hun jeugd hadden verlaten, vestigden ze zich in een bruisende omgeving waarop kunstmatige indelingen geen vat hebben. Ver weg van de stadsgrenzen van Hasselt, Ciney, Lokeren of Saint-Hubert mengen mensen zich in een mix die soms een uitdaging vormt, maar steeds ontsnapt aan identiteitsbuffers.
Acrobate
Deze straat is Brussel en lijkt op geen enkele manier op het stereotype dat Brussel als een ‘grauwe vlek’ neerzet waar niets behoorlijk functioneert. Als de wet mij zou dwingen om een identiteit aan te nemen, dan zal die veel enger zijn dan degene die ikzelf elke dag ontwikkel en zal ik er mij bijgevolg niet meer in herkennen. Terwijl ik mezelf een tevreden acrobate voel, zich een weg banend tussen oost en west, het noorden en het zuiden van het land, de Europese Unie en de kandidaat-lidstaten. Een danseres op een koord strak gespannen tussen de Kriekelaer (het Vlaamse cultureel centrum van de wijk), over het theater Océan Nord (overigens altijd grensverleggend) en de muziekacademie die mijn (hoger beschreven) buren verwelkomt.
Poststraat/rue de la Poste, Vlaams of Waals? De vraag is beklemmend. Wij voelen ons goed bij beide. En veel meer. De wortels van onze straat verbinden vandaag Kortrijk met Dinant, het oosten van Anatolië met het noorden van Marokko, de Balkan met de Congorivier. De Brusselkeuze in het N-VA-programma stemt volgens Bart De Wever overeen met een ‘ideaalbeeld, zoals de wereld er zou moeten uitzien’ (La Libre Belgique 31 oktober 2013). Op zich is het voorstel grotesk noch schandelijk. Maar het blijft (zoals vaak bij ideaalbeelden) mijlenver verwijderd van de werkelijkheid en dus niet levensvatbaar.
|
Dit is grotesk! Het maken van een keuze heeft niks te maken met de roots van uw over-overgrootvader.
Kan best zijn dat mevrouw Valérie meent dat ze wereldburger is, omringd door andere mensen uit diverse landen. Maar ze wonen wèl in Brussel en moeten daarom wèl een keuze maken tot welk gewest ze wensen te behoren.
Blijkbaar is dat een keuze die OVERAL ter wereld kan gemaakt worden, alleen in Bruxelles niet.
|
