Van de B.U.B.-persdienst:
---
JEAN-LUC DEHAENE: DOOD VAN EEN OMSTREDEN EX-PREMIER
De B.U.B. heeft kennis genomen van het overlijden van oud-premier Jean-Luc Dehaene op 15 mei 2014. Op menselijk vlak betreuren wij het heengaan van deze persoon en bieden we onze deelneming aan zijn naasten aan. Toch zouden we graag enkele kritische kanttekeningen plaatsen bij de politieke carrière van de man.
Volgens alle nationale media was Dehaene een “groot staatsman”. Alle zenders brachten hem kritiekloos hulde. Is het dan niet de taak van journalisten, die geacht worden onpartijdig te zijn, ook te kijken naar wat een politicus slecht deed? Temeer daar het parcours van Dehaene helemaal niet onbesproken was. Tenzij men de realiteit vanuit een taalnationalistisch perspectief bekijkt, was Dehaene helemaal geen goede eerste minister van België.
1. De staatshervormingen van 1988 en van 1993, die Dehaene (op ongrondwettelijke wijze!) doorgevoerd heeft en van België een federale staat hebben gemaakt waren de grootste overwinningen van de Vlaams-nationalisten sedert het ontstaan van hun beweging, nu bijna honderd jaar geleden. Door toedoen van Dehaene tijdens zijn verschillende functies (informateur, formateur, premier) werden talloze bevoegdheden gesplitst, waaronder Rijksonderwijs, Openbare Werken, energie- en wetenschapsbeleid, streekvervoer, verdragsrecht, begeleiding van werklozen en het landbouwbeleid. Die andere CD&V’er en zowaar Europees president Herman Van Rompuy vatte het krachtig samen op het VTM-journaal: “Zonder Dehaene was er nooit een federaal België of een autonoom ‘Vlaanderen’ geweest”. Blijkbaar vindt de Europese president een autonoom “Vlaanderen” (sic) zeer toekomstgericht…
2. De commentaar van de voorzitter van de separatistische N-VA, Bart De Wever, aangaande het engagement van Dehaene voor de opsplitsing van België, spreekt wat dat betreft voor zich: “Ik heb nauw met hem samengewerkt in de periode van het kartel CD&V/N-VA. Dat was als jonge politicus een stevige leerschool, waar ik veel uit geput heb [...]”. Ook prees De Wever “de cruciale rol die Dehaene heeft gespeeld in de federalisering van het land” en loofde hij zijn “inzicht”. Dehaene heeft immers samen met wijlen ex-premier Wilfried Martens het “Vlaamse” republiekje – althans in theorie – een reuzenstap dichterbij gebracht. Nochtans denken sommige naïeve of misleide Belgen dat Dehaene door de staatshervormingen België heeft gered. Misschien was dat wel zijn bedoeling, maar de redenering is absurd: hoe kan men een land tegen de splitsing te behouden door het gradueel op te splitsen? Dat is schizofreen en waanzinnig. Taalfederalisme leidt tot separatisme, wat de flaminganten zeer goed weten. Ze hebben niet voor niets decennia voor federalisme geijverd.
3. Dehaene was slechts zes jaar premier van België.
Is de pers alle andere grote premiers dan vergeten (zoals Vanacker en Spaak)? Tijdens zijn mandaat als eerste minister
voerde Dehaene uit wat de Europese Commissie opgelegd had: het halen van de Maastrichtnormen en het invoeren van de euro. Dit doel werd door keiharde besparingsmaatregelen bereikt…
4. Op Europees vlak betoonde Dehaene een engagement voor meer eenmaking, o.a. door mee te werken aan het Verdrag van Lissabon (2007). Deze ingesteldheid stond haaks op zijn politieke opvattingen over de toekomst van België.
5. Over de periode-Dutroux zei Dehaene: “Dat pre-revolutionaire klimaat, die onbestemde volkswoede, die had ik niet zien aankomen” (HLN, 19.04.14). Hij prees wel de matigende rol van Koning Albert II tijdens die periode.
Nochtans wou diezelfde Dehaene de rol van de Koning tot een zuiver ceremoniële functie herleiden.
6.
Dehaene heeft de Belgische bank Dexia niet kunnen redden. Hij heeft de regeringsvorming na de verkiezingen van 2007 en 2010 ook niet kunnen vlot trekken. In 1994 slaagde hij er niet in om Jacques Delors op te volgen als voorzitter van de Europese Commissie.
7. Er dient ook op gewezen te worden dat Dehaene zich regelmatig onbeschoft en brutaal gedroeg.
De B.U.B. heeft hard gezocht, maar kon niets vinden in de carrière van Dehaene dat positief is voor de eenheid van België. Bovendien werd deze Vlaams-nationalist, net als flamingant en ex-premier Martens bij zijn overlijden vorig jaar, door de media op een kritiekloze manier zo goed als heilig verklaard. In Noord-Korea gebeurt hetzelfde met de overleden leiders…
De meeste architecten van het taalfederalisme zijn op vrij korte tijd gestorven: Schiltz (VU) in 2006, Martens (CVP/CD&V) in 2013, Lagasse (RW) in 2010 en Perin (RW) in 2013. Van de beruchte “werkgroep van 28” die in oktober 1969 de unitaire staat voorlopig opblies, zijn enkel nog Tindemans (CVP/CD&V) en Delruelle (PRL-PVV) in leven. Hendrik Verroken (CVP-PSC) die de uitstekende regering van de unitarist Vanden Boeynants (CVP-PSC) liet vallen door n.a.v. “Leuven Vlaams” een incident uit te lokken in de Kamer, leeft ook nog.
Nochtans krijgt men de indruk dat we het einde van een oude generatie van België-splitsers meemaken.
Oud-premier Dehaene is dood. Maar de Belgen moeten nog met zijn institutionele erfenis leven en afrekenen, wat nog een lange en moeilijke klus dreigt te worden.
---
http://www.unionbelge.be/?p=8816