De nieuwe Bijbel.
 

De nieuwe bijbel en de oude Bijbel.

De nieuwe Bijbel is een vervolg op de oude Bijbel, maar tevens een vervanging daarvan, voor zover deze niet meer overeenstemt met de nieuwe inzichten, zoals die in mijn atoomtheorie geopenbaard worden, en ook niet meer in overeenstemming zijn met de moderne wetenschap en de moderne cultuur.
Kortom: de oude bijbel moet wel "enigszins" gecorrigeerd worden en van extra uitleg voorzien om nog acceptabel te zijn.
Waarbij ik een onderscheid wil maken tussen die ideeën waarin de oude Bijbel nog steeds principieel juist is en principieel onjuist en allerlei variaties daar tussen in.
Principieel juist is dat God bestaat en ook een hemel en ook een eeuwig leven.
Principieel onjuist is onder andere dat God er slechts één zou zijn, dat moet de eenheid van alle Goden zijn, zoals als eerste de eenheid van God en Godin, dan de eenheid van alle goden van alle godsdiensten en dan ook de eenheid van alle mensen, die als kinderen van de goden ook goden zijn, en dan uiteraard de microwezentjes daarbij.
Kortom: verlos God uit zijn eenzaamheid, en zelfs met zijn Zoon erbij stelt het nog altijd niet veel voor.
Wat zouden die twee in alle eeuwigheid met elkaar moeten doen?

De eenheid van Vader en Zoon.

En het wezenlijke punt waarom het dan ook als eerste draait is dat met mijn atoomtheorie een nieuw godsidee is ontstaan, die is voorgekomen uit de oude bijbel en wel als eenheid van Vader en Zoon in de Heilige Geest*.
Want als er een eenheid is van Vader en Zoon, dan is er natuurlijk ook eenheid van Zoon en Kleinzoon en dan ook van Kleinzoon en Achterkleinzoon, enzovoort.
En ook is er een eenheid van Vader en Grootvader en van Grootvader en Overgrootvader en ook van Betovergrootvader, enzovoort.
Kortom: volgens mij moet dat idee van vader en zoon gezien worden in zijn algemeenheid dus als eindeloze voortplanting der geslachten en niet alleen als deze ene vader en deze ene zoon.
En bovendien niet alleen als een eigenschap der goden, maar ook die der mensen.
Ik geef er dus een veel ruimere betekenis aan.
Ook door de vrouw erbij te betrekken als Godin om de Bijbel ook wat dat betreft uit zijn patriarchale eenzijdigheid te verlossen.

De Heilige Geest.

In het Nieuwe Testament wordt dat zo uitgelegd dat de Heilige Geest tot de volgelingen van Jezus zal komen*, en aldus een andere vorm krijgt, niet die van Vader en Zoon alleen, maar ook als Geest der gemeenschap der volgelingen van Jezus, maar die dan dus eigenlijk de volgelingen van de heilige geest zijn geworden, waar ze deel van zijn, dus de drie-eenheid van Vader en Zoon en de volgelingen van de Vader en de Zoon als derde.
En als derde zelfs de hoogste op aarde omdat ze het christendom verder ontwikkelen.
Maar waar ik dan nog een verdere uitbreiding aan geef dat deze Heilige Geest al reeds bij de Vader was als eerste** en wel als een oneindig aantal microwezentjes, die de ware werkelijke God was en is geweest en is en zal zijn in alle eeuwigheid.
Dan is de zaak rond en in zichzelf teruggekeerd.
Betrek ik ook Hegel daar nog in dan heeft de Heilige Geest drie vormen: ten eerste die van het christendom, ten tweede die van Hegel in het logische denken, en ten derde in mijn atoomtheorie.

*Uit Wiki: In het Nieuwe Testament blijft de hulp van de Heilige Geest niet langer voorbehouden aan joodse vooraanstaanden. Jezus voorspelde in het evangelie volgens Johannes (16:7-15) dat de Heilige Geest over zijn volgelingen zou komen nadat Hijzelf vertrokken was.

Dan zal ik de Vader vragen jullie een andere pleitbezorger te geven, die altijd bij je zal zijn: de Geest van de waarheid. De wereld kan hem niet ontvangen, want ze ziet hem niet en kent hem niet. Jullie kennen hem wel, want hij woont in jullie en zal in jullie blijven. (Johannes 14:16-17).

Jezus legt daarbij uit dat Zijn Geest de wereld zal overtuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel. Hierover ontstaat onduidelijkheid, omdat vaak over het woord 'wereld' heen gelezen wordt. Volgens de christelijke uitleg zijn de zonden eenmaal weggenomen als het plaatsvervangende offer van Jezus door God aanvaard wordt***. Daarna overtuigt zijn Geest o.a. van die ontvangen gerechtigheid (zie daarover Romeinen 8) en van het zoonschap (het behoren bij God, Galaten 4:6). Het inwonen van de Heilige Geest in de gelovige geldt ook als een onderpand, namelijk dat de gelovige eens het eeuwig leven zal krijgen (2 Korintiërs 5:4-5).

Deze "helper" (parakleitos in het Grieks) zou Jezus' volgelingen overal van op de hoogte stellen wat Jezus hen tijdens zijn leven op aarde had verteld, en zou hen tevens het nodige leren. Volgens hoofdstuk twee van het Bijbelboek Handelingen (tien dagen na de Hemelvaart van Jezus) wordt tijdens het joodse Wekenfeest de Heilige Geest uitgestort over alle gelovigen. Christenen vieren dit jaarlijks met Pinksteren waarbij herdacht wordt dat de Heilige Geest uitgestort werd en er in tongen gesproken werd.

**Ook uit Wiki: Genesis 1:2 - De aarde was nog woest en doods, en duisternis lag over de oervloed, maar Gods geest zweefde over het water. (Dit kan geïnterpreteerd worden als "de Heilige Geest was er al vóór de schepping van de wereld").

***Dat aanvaard worden kan zou uitgelegd worden als blijkt dat de joden zich met het christendom verzoenen (dus uit de wil van God, dat de Vader het offer van de Zoon aanvaardt, anders dan de wereld),...

Is God soms niet belangrijker dan de wereld?

....maar of de mens dan werkelijk altijd zonder zonden zal zijn, dat is een ander hoofdstuk. Volgens mij is de mens dan wel in principe heilig, maar toch zo dat ook de heiligheid weer een ontwikkelingsproces kent en dus weer opnieuw zal zondigen in een nog grotere problematiek.
Het leven beweegt zich voort aan zijn eigen negativiteit, de problemen die opgelost moeten worden, zodat uit het kwade het goede wordt geboren.
Zonder dat houdt het leven op en wordt statisch in een definitief resultaat.
De dialectiek van goed en kwaad, dood en wedergeboorte in zijn extreemheid voorgesteld, zal zich eindeloos herhalen.
Bedenk hier ook dat men in zich in de kruisdood van Jezus grotelijks heeft vergist als zou door het geloof in Jezus' dood en wederopstanding alle christenen zonder zonden zijn geworden, want immers: Jezus had alle zonden van de mensheid op zich genomen.
Jezus had met zijn liefdesleer nieuwe idealen geschapen*, dat wel, maar ook vele nieuwe problemen tevoorschijn geroepen, zodat de mens niet alleen beter werd, maar ook slechter is geworden met als resultaat dat we nu de hele wereld kunnen vernietigen.

*Ik denk hier aan het Engelse spreekwoord: "new brooms sweep clean" ("but the old one knows were the dirt is", lees ik nu op internet als extra commentaar), oftewel met nieuwe idealen meent de mens alles nu eens definitief schoon te maken en op te lossen tot een eeuwige hemel op aarde, maar wat altijd ook weer een illusie blijkt te zijn.

Symbolen voor de Heilige Geest.

Dan worden er bij Wiki allerlei symbolen en metaforen genoemd voor de Heilige Geest, zoals het levende water, de zalving, vuur, een duif en de wind.
Maar dat is niet de Heilige Geest zelf, die de wijsheid is van het denken en begrijpen in de psychologie van de mens in zijn eenheid met God, in zijn zedelijkheid, in de wetten der maatschappij en in de filosofie en de theologie.
Uiteraard niet alleen in het begrijpen als zodanig, maar dat de mens daar ook naar handelt, dus dat de Geest concreet is, en niet zo als wel gemeend wordt in het christendom (met name Luther en Calvijn) dat het geloof alleen (Sola fide)voldoende zou zijn.
Je zult toch liever een goede buurman hebben die niet gelooft dan een slechte buurman, die wel gelooft, maar je het leven zuur maakt.
In dat geval zijn zelfs de werken beter dan het geloof.

De ethiek.

In de oude Bijbel is de Geest als ethiek met nadruk op de zondeval en het onderscheid van goed en kwaad en dan als derde de verzoenende liefde, wat eigenlijk het zielenleven is.
Kortom: het is de problematiek van de ethiek hoe de mens uit de natuurlijke eenheid van het dierenleven tot de goddelijke eenheid kan komen en water en zalving en vuur en duif zijn inderdaad nog niet de geest van het denken en begrijpen zelf, maar symbolen.
Aldus is alles nog in hoge mate een natuurgodsdienst en het denken nog niet ontwikkeld tot een filosofie, wat men wel heeft geopenbaard bij de Grieken, die daaruit echter nog geen nieuwe levende godsdienst tevoorschijn konden toveren, dit waarschijnlijk door het abstracte van het filosofische denken en nog niet geheel en al in de ziel van een volk is ingedaald.
Het vermoeden is hier dat het Griekse denken zich met het jodendom heeft geassimileerd en tezamen daarmee op een primitievere wijze en inhoud in het lagere volk als christendom tevoorschijn is gekomen, want vanaf Alexander de Grote was Palestina al door de Griekse cultuur geïnfiltreerd en later door de Romeinen.

De eenheid van theorie en praktijk tot een totale cultuur.

Overigens is in de Nieuwe Bijbel de Heilige Geest slechts de abstracte grondslag en hoe belangrijk het denken ook moge zijn, om concreet te zijn is meer nodig, namelijk de Ziel en ook de zintuiglijke waarneming, de uiterlijke schoonheid en harmonie in de kunst bijvoorbeeld, maar ook de daad, enzovoort tot een totale cultuur.
Nochtans heeft mijn nieuwe Bijbel het accent op het begrijpen in de eerste plaats en als het op daden aankomt dan zie ik dat niet direct als mijn taak, want ik ben geen praktisch mens.
De daden hebben dan vooral met het idealisme te maken wat de toekomst van onze wereld en aarde betreft, ik denk dan als eerste aan het milieu en het creëren van een veel betere socialistische economie vooral om het kapitalisme te vervangen.

Wat voor Adam en Eva geldt en voor Jezus, dat geldt ook voor de Heilige Geest.

Kortom: zoals met Adam en Eva ook alle mannen en vrouwen bedoeld zijn en niet alleen maar dat ene paar, zo breidt de eenheid van Vader en Zoon zich uit over de hele eindeloze voortzetting der geslachten, met als eerste over de volgelingen van Jezus tijdens Pinksteren en de daar op volgende ontwikkeling van het christendom.
En dan bij mij nog veel verder naar het gehele universum der microwezentjes.
Dat is wat eigenlijk met Vader en Zoon bedoeld wordt.
En dat geldt ook voor Jezus: hij is het prototype van de mens in het algemeen. Zijn boodschap geldt voor alle mensen. Alle mensen zijn in wezen zoals Jezus. De gnostiek heeft dat nog wel begrepen, maar de katholieke kerk heeft Jezus als een aparte figuur buiten en boven zichzelf geplaatst, de afstand groter gemaakt.

En ook geldt de eenheid van Moeder en Dochter in de zaligheid der Ziel.

En behalve de eenheid van Vader en Zoon kennen we ook de eenheid van Moeder en Dochter, want zouden de vrouwen niet mee mogen doen? Dus behalve de manlijke heilige geest is er ook de vrouwelijke zaligheid der ziel, dat is het gevoelsleven.
Gaan we zo denken dan wordt het godsidee van de Bijbel uit zijn abstractheid verlost, want hoe zou één God of zelfs drie, alles kunnen weten en alle wijsheid en macht kunnen bezitten?
Dat kan alleen als Gods Geest en Ziel in alle mensen is en deze ook zelf God zijn.
Dus de heilige geest is niet alleen de geest tussen vader en zoon, maar deze geest is ook vóór alle mensen en in alle mensen.

De microwezens.

Maar al voortplantende komen we bij de microwezens terecht, want deze zijn onze eigen toekomst. Zij zijn immers ook eens mensen geweest net als wij, en wij zullen eens zijn als zij. Zij zijn onze ouders en wij zijn hun kinderen. Dus het hele heelal is in wezen één immens groot voortplantingssysteem: de realiteit van de eenheid van man en vrouw, God en Godin*.
En dat het niet alleen om Vader en Zoon kan gaan, maar ook de vrouw een rol speelt, dat is dan wel zo logisch en ook dat zij naast de man Godin is.

*Al weet ik niet of er ook manlijke en vrouwelijke microwezentjes zijn, dus of zij ook het onderscheid in geslachten kennen. Ik neem maar aan van wel, want zonder dat moet het leven toch wel erg saai zijn.

Moa ven toch!

Ik spreek helaas geen buitenlands, dus wel even vertalen graag.

De microwezens.

Maar al voortplantende komen we bij de microwezens terecht, want deze zijn onze eigen toekomst. Zij zijn immers ook eens mensen geweest net als wij, en wij zullen eens zijn als zij. Zij zijn onze ouders en wij zijn hun kinderen. Dus het hele heelal is in wezen één immens groot voortplantingssysteem: de realiteit van de eenheid van man en vrouw, God en Godin*.
En dat het niet alleen om Vader en Zoon kan gaan, maar ook de vrouw een rol speelt, dat is dan wel zo logisch en ook dat zij naast de man Godin is.

*Al weet ik niet of er ook manlijke en vrouwelijke microwezentjes zijn, dus of zij ook het onderscheid in geslachten kennen. Ik neem maar aan van wel, want zonder dat moet het leven toch wel erg saai zijn.

God en Godin schiepen man en vrouw naar hun gelijkenis.

Dat staat eigenlijk ook zo aan het begin der oude Bijbel geschreven, maar is blijkbaar nooit goed gelezen: Genesis 1:26 En God zeide: Laat Ons mensen maken naar ons beeld, als onze gelijkenis, ... 27 En God schiep de mens naar zijn beeld; naar Gods beeld schiep Hij hem; man en vrouw schiep Hij hen.
Als God de mens schiep naar zijn beeld en gelijkenis als zijnde man en vrouw, dan was hij zelf God en Godin.
Bovendien spreekt God over zichzelf als Ons, dus in het meervoud, zodat er geen twijfel mogelijk is wat Hij en Zij bedoelen. Het enige wat hier echter nog ontbreekt is dat in plaats van God gewoon duidelijk: God en Godin moet staan.

Elohim en Jahweh.

Feit is dat er twee scheppingsverhalen in de Bijbel staan, die elkaar op dit wezenlijke punt tegenspreken. De eerste is positief en de tweede is negatief, waarin God de mens uit klei schept (geen erg verheven materiaal) en de vrouw uit zijn rib neemt. Het laatste is erg denigrerend. Dan wordt ze ook nog eens beschuldigd de oorzaak der zondeval te zijn, waarin het eerste verhaal helemaal geen sprake is.
Ja, dat eerste verhaal is toch veel beter. Het wordt ook toegeschreven aan een andere God: Elohim en het tweede verhaal wordt toegeschreven aan Jahweh.
Dus reeds vanaf den beginne was God gespleten.
Eigenlijk niet de eerste God, want deze was al meteen de eenheid van man en vrouw. De moeilijkheid zit hem in de tweede, die dat maar niet wil erkennen.

Vwala , bij deze , https://red.vlaamswoordenboek.be/def...6/geschiedenis ;-)

Ah, mooi, dus zoiets als: mijn vent toch!
Dat doet me goed. :splat:

Het laatste is in wezen het eerste.

Nu is het niet zozeer dat de nieuwe bijbel volgt op de oude, dat is maar uiterlijke schijn, maar dat deze laatste qua inhoud in wezen aan de oude bijbel is vooraf gegaan. Want daarin wordt de eeuwige waarheid openbaar, zoals deze al was vóór de mensheid. Dus in het schijnbaar laatste openbaart zich in wezen het eerste als grondslag der schepping, namelijk de microwezentjes die ons geschapen hebben.
Aldus zijn toekomst en verleden verbonden met elkaar in een cyclussysteem. Het einde keert weer terug tot het begin en in het einde wordt openbaar wat het begin is geweest.
Niet als begin in de tijd, maar als beginsel der eeuwigheid en tevens oneindigheid.

De oude Bijbel als geschiedenisboek.

Nu is de Oude Bijbel, behalve dat het om de ethiek draait, ook in het bijzonder een geschiedenisboek*, waarin men getracht heeft de ontwikkeling der mensheid te openbaren vanuit een Godsidee, dat er maar één God zou zijn en dan speciaal als schepper, en met het joodse volk als middelpunt, uitverkoren, en dit speciale historische bewustzijn vindt men niet zo duidelijk bij andere religies terug.

*Hegels filosofie van de geschiedenis bij de joden (Judaä blz 243): "Auch die Möglichkeit einer geschichtlichen Ansicht ist hier vorhanden; denn es ist hier der prosaïsche Verstand, der das Beschränkte und Umschriebene an seine Platz stellt und es als eigentümliche Gestalt der Endlichkeit auffast: Menschen werde als Individuen, nicht als Inkarnationen Gottes, Sonne als Sonne, Berge als Berge, nicht als in ihnen selbst Geist und Willen habend, genommen.
Vertaling: "Ook de mogelijkheid van een geschiedkundige visie is hier voor handen; want het is hier het prozaïsche verstand, die het beperkte en omschrevene zijn plaats geeft en het als kenmerkende vorm van de eindigheid opvat: Mensen worden als invididuen, niet als incarnaties van God, zon als zon, berg als berg, niet als in hen zelf geest en wil hebbend, genomen.
Ik: dat is dus een andere verklaring van de geschiedschrijving dan ik heb gegeven.
Hoewel beide verklaringen mogelijk zijn.
Nu hebben ook andere volkeren een idee omtrent de geschiedenis, zoals de Chinezen, deels legendarisch en deels onder de keizers zeer nauwkeurig in de annalen, maar voor zover mij gekend niet zo dramatisch als bij de Joden als een ontwikkelingsproces door God geleid vanaf de schepping.
En ook de Indiërs kennen een geschiedenis, maar dan weer zo dat het in grote lange periodes buiten alle feitelijke geschiedenis van het volk zelf valt.

De oude Bijbel als geschiedenisboek.

Nu is de Oude Bijbel, behalve dat het om de ethiek draait, ook in het bijzonder een geschiedenisboek*, waarin men getracht heeft de ontwikkeling der mensheid te openbaren vanuit een Godsidee, dat er maar één God zou zijn en dan speciaal als schepper, en met het joodse volk als middelpunt, uitverkoren, en dit speciale historische bewustzijn vindt men niet zo duidelijk bij andere religies terug.
En ik denk dat dit ook vooral samen hangt met de openbaring der wet, die immers bij de staat** hoort en de geschiedenis als een ontwikkelingsproces, terwijl de natuurstaat van de mens daarvoor meer statisch was en de mens nog weinig tijdsbewustzijn had.

**Hegels filosofie van de geschiedenis bij de joden (Judaä blz 243): "Der Staat aber ist das dem jüdischen Prinzip Unangemessene und der Gesetzgebung Mosis fremd.
Vertaling: "De staat is aan het joodse principe en de wetgeving van Mozes vreemd.
Ik: Inderdaad is de wet van de joden in de eerste plaats religieus als door God gegeven aan Mozes en als eerste aan de tempel gebonden, en is het met de staat als een aards rijk nooit goed van de grond gekomen, behalve dan ten tijde van Saul, David en Salomo.
De joden waren teveel naar de hemel gericht, waar de wet geschreven stond, te idealistisch dus, zodat het op aarde met de staat, die vooral praktisch moet zijn, nooit goed definitief wilde lukken.
En ook nu weer is het een hoop ellende in het Midden-Oosten in Palestina als het "beloofde land", ten koste van de daar wonende Palestijnen en in de strijd met de Islam.
Of het nog eens goed zal komen daar zal de toekomst ons moeten leren.

De oude Bijbel als geschiedenisboek.

Nu is de Oude Bijbel, behalve dat het om de ethiek draait, ook in het bijzonder een geschiedenisboek*, waarin men getracht heeft de ontwikkeling der mensheid te openbaren vanuit een Godsidee, dat er maar één God zou zijn en dan speciaal als schepper, en met het joodse volk als middelpunt, uitverkoren, en dit speciale historische bewustzijn vindt men niet zo duidelijk bij andere religies terug.
En ik denk dat dit ook vooral samen hangt met de openbaring der wet, die immers bij de staat** hoort en de geschiedenis als een ontwikkelingsproces, terwijl de natuurstaat van de mens daarvoor meer statisch was en de mens nog weinig tijdsbewustzijn had.


In deze voorafgaande periode (vóór zo'n 12.000 jaar geleden) waren er nog geen grote staten of rijken op aarde en bestonden er alleen kleinere stammen van jagers en verzamelaars.
En pas met het einde der ijstijd zijn de grote rivieren ontstaan en daaraan de grote rijken (eerst als stadstaten), berustende op de landbouw door irrigatie door middel van diezelfde grote rivieren***.

***Nochtans zie ik op een plaatwerk in mijn dikke historische atlas van h.f.ullmann op blz. 34 dat er ten tijde van de jagers en verzamelaars al sprake was van rijstverbouwers in de Himalaya en ten oosten daarvan tot in China en de kust van de Grote Oceaan.

Hegels geschiedenisfilosofie.

Volgens Hegel is pas in Sumerië de echte historie ontstaan als ontwikkelingsproces: filosofie van de geschiedenis blz 215 bij Perzië: Mit dem persischen Reiche treten wir erst in den Zusammenhang der Geschichte.
Vertaling: Met de Perzen treden we voor het eerst is de samenhang der geschiedenis.
Opmerkelijk is echter dan hij de Perzen als eerste noemt met Zarathustra met zijn openbaring van de God van het Licht, en dan pas de Assyriërs, de Babyloniërs en de Meden en Perzen (dus opnieuw de Perzen), en dan als derde afdeling: Het Perzische Rijk en zijn bestanddelen: Perzië, Syrië en het semitische Voor-Azië, Juda, Egypte en de overgang naar de Griekse wereld.
Ik neem dan aan dat Sumerie ten tijde van Hegel (1770 - 1830) met Ur en Akkad nog niet bekend was en de macht van de Perzen wat heeft overschat en een algemene historische grondslag heeft gegeven.

Splash :splat:
Bij deze , graag gedaan :-)

Mooi, allebei happy.....:vlaander:

Hoe zeg je dat in het Vlaams?

De kaart en het verre verleden.

Bekijkt men het gebied op de kaart dan valt het op dat daar een grote mate van verscheidenheid is, met name de betrekking tussen het land en de zeeën: de Middellandse Zee, de Kaspische Zee en de Zwarte Zee en dan ook nog de Rode Zee en dan de Perzische Golf. Dat laatste gebied met het extra voordeel van twee grote rivieren, de Euphraat en de Tigris met daar tussen in een zeer vruchtbaar gebied, aansluitend aan het Zagros gebergte en de hoogvlakte van Iran, terwijl Egypte slechts één rivier bezit en door woestijnen is omgeven, dus meer afgesloten is.
Maar wat hier ook een rol kan hebben gespeeld dat het menselijk leven eerst in Afrika is ontstaan en zich toen naar het noorden heeft verspreid en als eerste 100.000 jaar geleden in het Midden-Oosten is terecht gekomen, vanuit Egypte (dus daar waarschijnlijk al eerder was) in Sumerië en pas later in India en China (70.000 jaar geleden) en Australië (50.000 jaar). Europa 40.000 jaar geleden.

Het schrift.

Volgens de wetenschap is de historie ontstaan met de ontwikkeling van het schrift, dus waar er sprake is van geschreven bronnen wat onze kennis van het verleden betreft.
Het schrift maakt een sterkere objectivering mogelijk van het denkende bewustzijn, beter dan de mondelinge overlevering, die berust op het onbetrouwbare geheugen en het schrift vast gelegd is, dus zeker is.
Wiki: Vermoedelijk ontstond het schrift zo'n 5.000 tot 6.000 jaar geleden, rond 3500 v.Chr., in Sumer en later in zeer uiteenlopende gebieden van de wereld, zoals Egypte, de Indusvallei en China en (tussen 1200 en 400 v.Chr.) ook in Meso-Amerika. Waarschijnlijk is het schrift vanuit Mesopotamië verspreid naar de Indusvallei en naar Egypte. Aangenomen wordt dat het Chinese schrift onafhankelijk daarvan is ontwikkeld.
De tijd daarvoor wordt als de prehistorie beschouwd.
Wiki: De wetenschappelijke en meest gangbare definitie van de prehistorie is namelijk: die periode uit de geschiedenis waarvan we geen geschreven bronnen hebben gevonden, of deze bronnen niet begrijpen.

Abram uit Mesopotamië en het paradijs.

Abraham kwam uit Mesopotamië en het paradijs wordt over het algemeen ook daar tussen de Euphraat en de Tigris gedacht en verder is het mogelijk dat het paradijsverhaal van Adam en Eva afkomstig is van het Gilgamesj epos.
Wiki: Een volgende overeenkomst met het bijbelse scheppingsverhaal is de slang, het dier dat in zijn eigen staart kan bijten, en zo een ring kan vormen. De slang, die daarom als een symbool van de eeuwigheid werd opgevat: geen begin en geen eind. Het is ook hier de slang, die Gilgamesj zijn kans op eeuwig leven ontneemt, gelijk de slang in het bijbelverhaal Adam en Eva (en zo de mensheid) tot stervelingen maakt.
Bekijkt men Mesopotamië op de kaart dan lijkt het gebied sprekend op twee iets gespreide benen met de vagina van de vrouw tussen twee rivieren, met de voor de hand liggende associatie met het paradijs als seksueel lustoord en tevens de voortplanting en de geboorte, hoewel de seksuele lust in het paradijsverhaal ontbreekt en alleen de schaamte is overgebleven.

Egypte.

Maar behalve Mesopotamië speelt ook Egypte een grote rol in de geschiedenis der joden, eerst als Abram uit nood gedreven naar Egypte gaat en later bij de slavernij in Egypte en Mozes hen bevrijdt.
Dan komt daarna de Babylonische ballingschap aan de beurt.
Kortom: tussen deze twee grote cultuurcentra heeft de joodse geschiedenis zich afgespeeld, de ene statisch (Egypte als overgang van Afrika naar Azië) en de ander dynamisch in een opeenvolging van rijken.
Ik zou er een Hegeliaanse drie-eenheid in willen zien en wel in de volgorde van eerst Egypte als oudste cultuur in de overgang van Afrika naar Voor-Azië, en dan Sumerië met haar vele culturen en dan daar tussen in als derde de joden in Palestina, een veel kleiner cultuurgebied.
Egypte is vooral bekend vanwege de enorme piramiden, die als grafplaatsen voor de koning, symbolisch zijn voor dood en wedergeboorte, en omdat Egypte de overgang is van Afrika naar Voor-Azië, Azië en Europa, ook als dood van de meer oorspronkelijke paradijselijke natuur der negerstammen naar de geboorte van de Geest.
De religie van Egypte zit dan ook nog grotendeels vast in het dierenrijk, de dieren worden er vereerd als Goden, en dat komt onder andere tot uitdrukking in de Sphinx met het lichaam van een leeuw en de kop van een mens (de farao), uit te leggen als de mens die nog deels een dier is.
En dan heeft de Egyptische cultuur ook de betekenis die van het mysterie te zijn, vanwege de hiëroglypen, een beeldentaal, die zich nog niet tot het abstracte tekenschrift heeft ontwikkeld.
Ten derde wil ik ook nog het verhaal van Oedipus noemen, die het raadsel van de Sphinx weet op te lossen: "Welk schepsel loopt 's ochtends op vier benen, 's middags op twee benen en 's avonds op drie?"
De oplossing is de mens, die als baby op handen en voeten kruipt, als volwassene op twee benen en in de ouderdom met een stok.
Drie staat dan voor de heilige geest van het denken, en het echte denken heeft zich pas in Griekenland ontwikkeld.
Maar het kan ook anders uitgelegd worden dat drie tussen vier en twee in ligt als tussen de natuur (de leeuw met vier poten) en twee als strijd van de geest tegen de natuur, de strijd ook van goed en kwaad, en dat drie de verzoening is van beiden, dus de verzoening van de geest met de natuur, ook als die van man en vrouw.
En de Sphinx wordt dan ook vaak of meestal als een vrouw voorgesteld, en de vrouw is dan ook het mysterie voor de man omdat ze uit haar gevoel leeft, dichter bij de natuur staat en uit haar het leven wordt geboren.
De idee van dood en wedergeboorte komt ook nog eens tot uitdrukking in de mythe van Isis en Osiris.
Osiris is de goede koning, die door zijn boze broeder Seth (de alles verschroeiende woestijnwind) verleid word in een kist te kruipen, die onmiddellijk wordt dicht gespijkerd en in zee geworpen en zijn zuster en vrouw Isis naar hem op zoek gaat en hem terug vindt in Byblos in de stam van een tamarindeboom vergroeid.
Seth vindt de kist en verstrooid het lijk van Osiris in 14 stukken over het land.
Isis gaat op zoek en vindt alle stukken, behalve zijn geslachtsorgaan en maakt deze na door een tak in de juiste vorm te snijden en zich daarmede op magische wijze te bevruchten, en haar zoon Horus wordt geboren.
Het lijk van Osiris wordt gebalsemd en gemummificeerd en Osiris heerst daarna als God van de onderwereld over de doden.
Men kan Osiris ook zien als de zon, die uit de aarde (Isis) geboren, weer in haar terug keert en dan heerst over het rijk der doden.
En de boom waarin de kist is vergroeid zou ik willen vergelijken met het kruis van Jezus, dus als "liefdes- en lijdensboom" tussen de boom van goed en kwaad en die van het eeuwige leven.
Ook de Germaanse God Odin hangt aan de boom, de Yggdrasil, en wel negen dagen en nachten, om het geheim van de runen te leren kennen.
Alleen de Yggdrasil is veel groter en omvattender, want deze rijkt tot in de hemel, de verblijfplaats der Goden, de Asen met de elfen en de vuurwereld en de vruchtbaarheidsgoden, de Vanir, en in het midden de wereld der mensen, die in Midgard wonen, en daar onder de reuzen en bij de wortels de onderwereld, de wereld der doden, maar ook die van de dwergen en de hel.
Negen werelden bij elkaar.
Nu, wat die boom betreft als symboliek voor het kruis willen mij 6 andere symbolische betekenissen voor het kruis te binnen schieten, die ik hier ter plaatse toch even vermelden wil.
De eerste is het kruis als zonnesymbool dat Jezus lijdt aan zijn Vader in de hemel, tot wie Hij immers terugkeren moet, maar als begin ook als het lijden van Adam kan worden gezien.
Ten tweede staat het kruis voor het lijden aan Moeder Aarde, waarbij ik ook moet denken aan Prometheus die aan de rotsen is geklonken.
En de Moeder behoort bij de Vader, dus het lijden aan beide ouders om tot bewustzijn te komen.
Als derde is Jezus (eigenlijk Adam) uit beiden geboren, dus hij lijdt ook aan zichzelf, dat is het kruis dat de mens zelf voorstelt, namelijk met het hoofd boven, de beide armen op zij en de beide benen tezamen naar beneden, maar dan als pentakel, een vijfhoekig beeld van de mens, dus nu met beide benen gespreid en ook als het teken van de duivel wordt gezien, kortom zo dat de mens aan zijn eigen schaduw, die de duivel is, lijdt, en dat is met name de egocentriciteit waaraan de mens lijdt, zijn eigen ego niet te kunnen overwinnen.
Daarom verschijnt als vierde de vrouw, Eva dus, die Adam tot de geslachtsgemeenschap verleidt, en dat is de vierde betekenis van het kruis: de vagina van de vrouw te zijn als herhaling van moeder aarde, maar nu als haar dochter.
Daaruit moet Adam wedergeboren worden, maar zover is het nog niet, want de gehele problematiek van de eerste vier als zijnde vader en moeder en zoon en dochter verschijnt als vijfde als het kruis zelf als symboliek van tegenstrijdigheid: verticaal als tussen vader en moeder (zon en aarde) en horizontaal als tussen Adam en Eva met de liefde in het midden, maar die eveneens de geslachtsdrift is en de (weder)geboorte, dus tezamen 4 + 3 = 7.
Ten zesde wordt dit beeld nog eens naar buiten geprojecteerd tegen de hemel als herfst- en lente-evening, waar de zonnebaan de hemelevenaar kruist.
Het eerste kruis is de dood van de zomer naar de winter en het tweede de wedergeboorte van de winter in de zomer.
Twee kruisen dus van dood en wedergeboorte.
En dan ten zevende de boom van liefde en lijden tot de achtste als de boom van het eeuwige leven, die echter alles omvattend is, zoals de boom van Yggdrasil.
Dus niet alleen als de hemel, maar ook als de aarde en de hel, hetzij alles volledig in de hemel of ook zowel met het aardse en de werkelijke hel erbij.
Pas in het laatste geval is die boom werkelijk volledig omvattend, dus ook de boom van goed en kwaad en ook die van Jezus erbij.
Dus de wedergeboorte van de boom van Yggdrasil en dat ik deze neem schijnt mij volledig gerechtigd te zijn, want is de Heilige Geest niet in de Germaanse volkeren ontstaan?
Zowel qua wetenschap als in de filosofie van Hegel (en Fichte en Kant en vele anderen) als in mijn atoomtheorie.

De godin Neith.

Na dit uitstapje wil ik weer terugkeren naar Egypte en nog iets vermelden wat ik bij Hegel heb gelezen in zijn geschiedenisfilosofie bij de "Overgang naar de Griekse wereld" (blz 271), het betreft een inschrift bij de Godin Neith te Saïs: "Ik ben, die is en was en zal zijn, niemand heeft ooit mijn sluier gelicht!"
Het betreft hier de idee van het mysterieuze, het raadselachtige van de Egyptische godsdienst.
Volgens Proklos moet daar nog bij: "De vrucht die ik baar is Helios!"
Kortom: de vrouw baart de zon.
Volgens Hegel heeft de Griekse Geest de oplossing gebracht in het zelfbewustzijn: "Mens ken jezelf"*, van de Griekse God Apollo boven zijn tempel van de Pythia.
Niet als zelfkennis naar de mens zijn bijzonderheid, maar naar zijn algemeenheid, dus wie de mens in het algemeen naar zijn wezen is en dat is het denken.
En dan noemt Hegel Oedipus, die het raadsel van de Sphinx wist op te lossen: "Wie loopt er smorgens op vier benen, smiddags op twee en 's avonds op drie?"
Dat is de mens die als baby op handen en voeten kruipt, als volwassene op twee benen loopt en als grijsaard met een stok voort strompelt.
Drie is dan het getal van de Geest van het denken.

*Ik ben hier een nog diepere mening toegedaan omdat de vrouw als Godin eindeloos vele raadselen bevat en eindeloos vele oplossingen kan baren, en dat is mijn atoomtheorie:
Gods Rijk in de microkosmos dus.

Het monotheïsme.

Volgens Immanuel Velikovsky in zijn boek Oedipus en Echnaton stond die Griekse Sphinx echter in Egypte en is met Oedipus eigenlijk farao Achnaton (ca. 1351-1333 v.Chr.) bedoeld, die een monotheïsme heeft ingevoerd in de aanbidding van de enige God Aton, de zonneschijf.
En dat is wel opmerkelijk, want mogelijkerwijs is het monotheïsme van de joden hiervan afkomstig, die immers als slaven in Egypte zijn geweest.
Kortom, dan zou dat van de joden niet echt oorspronkelijk zijn, maar uit Egypte meegenomen, volgens Freud in zijn boek: Mozes en het monotheïsme, was Mozes een Egyptenaar (Mozes is dan ook een Egyptische naam), die het geloof van Echnaton, toen dit na zijn dood weer werd, op het joodse volk overbracht om met hen te vluchten.
En het joodse volk is mogelijkerwijs een volk van zwervers geweest, de Habiroe.

Zarathustra.

Nu heeft ook Zarathustra een oorspronkelijk monotheïsme beleden, wiens leer echter door latere volgers het accent van dualisme heeft gekregen tussen de goede God Ahura Mazda en de kwade God Ahriman.
Nu komt het dualisme ook in het jodendom voor, want ook daar is de duivel te vinden, die een grote rol speelt vanaf degene die Eva verleidt en in de leer van goed en kwaad bij Mozes en pas in het laatste oordeel overwonnen zal worden.
Men weet niet zeker wanneer Zarathustra heeft geleefd, maar men denkt nu op taalkundige gronden in de veertiende eeuw voor Christus, dus in dezelfde eeuw als Echnaton heeft geleefd.
En als men bedenkt dat de bijbel van de joden pas tijdens de Babylonische ballingschap is samengesteld, dus toen ze daar met de Perzische religie van Zarathustra in aanraking zijn gekomen, zou het mogelijk zijn ook daarin een oorsprong van het monotheïsme te kunnen vermoeden*.
Temeer daar de idee van een laatste oordeel, waarin het kwade definitief overwonnen zal zijn, daar bij de Perzen al is te vinden.

*Uit Wiki: De joodse intelligentsia kwam er in aanraking met het Zoroastrisme en voelde zich daarin gestaafd tot haar eigen opvatting van het monotheïsme. Gedurende deze tijd kwam het merendeel van de joodse heilige schriften tot stand, die alle gecentreerd waren rond het exclusieve geloof in de ene mannelijke God JHWH.
Ik: maar het is ook best mogelijk dat de leer van Zarathustra al voor dien tijd tot de joden is gekomen, want de volkeren van toen hebben elkaar gekend en er waren oorlogen over en weer, met name door de Assyriërs, die onder Salmanasser III (858-824 v.Chr.) Israël tot een vazalstaat maakten.
Uit Wiki: Het eerste verslag van Perzen is een Assyrische inscriptie uit ongeveer 800 v.Chr.
Maar goed: dit is nog geen voldoende rechtvaardiging dat de joden hun eengodendom van de Perzen zouden hebben afgekeken.

Het eengodendom.

Of het eengodendom van de Perzen is, dat is waarschijnlijk niet zo en dat het van Echnaton komt is een mogelijkheid.
In ieder geval is het monotheïsme van de joden niet origineel, evenmin als de wet, die ook bij de Egyptenaren voorkomt, en door de joden deels over genomen.
En de ethische fijnzinnigheid van de Egyptenaren blijkt ook wel uit het dodenboek met 42 vragen naar het zondige leven van de overledene, die deze merendeels moest kunnen ontkennen om in de hemel komen.

Langs de vier zijden van de zaal zitten de Bijzitters op hun tronen.
En de eerste zal hem aanroepen en zeggen: Hebt gij uw lichaam met wijsheid en met zorg behandeld, zoals uw schepper u koesterde in de dagen van uw jeugd?
En de tweede zal zeggen: Hebt gij de volle spanne tijds ten einde geleefd, die de Goden u toebedeelden?
En de derde zal zeggen: Hebt gij uw lichaam bewaard als een rein kledingstuk, niet bezoedeld door de Rivier van Vuil?
En de vierde zal zeggen: Hebt gij alleen naast de vrouw gelegen, die ook uw geest lief heeft?
En de vijfde zal zeggen: Zijt gij vrij van de kennis van het lichaam van uwe moeder of uwe dochter of uwe zuster of uwe tante?
En de zesde zal zeggen: Is geen man voor u als een vrouw geweest?
En de zevende zal zeggen: Bestaat er enig dier, dat u echtgenoot kan noemen?
En de achtste zal zeggen: Hebben uwe handen genomen hetgeen u niet behoorde?
En de negende zal zeggen: Hebt gij gegeten van voedsel tot uw buik er pijn van deed en verwijten tot u richtte, of sterke drank gedronken tot uw wil de slaaf was van uw lichaam?

Enzovoort.

Hammurabi.

Een van de oudste wetgevingen is die van Hammurabi, de koning van Babylon (1792–1750 v.Chr.) die op een stèle van zwart diodoriet van ongeveer 2,5 meter hoog zijn gegraveerd.
De oudst bekende is echter die van koning Ur-Nammu van Ur (2112-2090 v.Chr.), die echter aan zijn zoon Shulgi wordt toegeschreven.

Hier volgt een opsomming van de wetten:

1. Als een man moord pleegt, dan moet de man gedood worden
2. Als een man roof pleegt, dan moet de man gedood worden
3. Als een man een ontvoering pleegt, dan moet de man gevangengezet worden en 15 shekel zilver betalen
4. Als een slaaf trouwt met een slaaf, en de slaaf wordt vrij, dan mag deze zijn huis niet verlaten
5. Als een slaaf trouwt met een inheems (vrij) persoon, dan moet hij/zij de eerstgeborene geven aan zijn eigenaar
6. Als een man de rechten van een ander schendt en de maagdelijke vrouw van een jongeman ontmaagdt, dan zullen zij die man doden
7. Als de vrouw van een man een andere man achternaloopt en hij slaapt met haar, dan zullen zij de vrouw doden, maar de man zal vrijgelaten worden
8. Als een man zich met geweld een weg baant en een maagdelijke slavin van een andere man ontmaagdt, dan moet die man vijf shekel zilver betalen
9. Als een man scheidt van zijn eerste vrouw, dan zal hij haar één mina zilver betalen 10. Als het een (voormalige) weduwe is waarvan hij scheidt, dan zal hij haar een half mina zilver betalen
11. Als de man slaapt met de weduwe zonder enig trouwakte, dan hoeft hij geen zilver te betalen
13. Als een man beschuldigd is van tovenarij dan moet hij de proeve van koud water ondergaan; als bewezen is dat hij onschuldig is, dan moet de aanklager drie shekel betalen
14. Als een man de vrouw van een man beschuldigt van overspel, en het rivieroordeel bewijst haar onschuld, dan moet de aanklager haar een derde mina zilver betalen
15. Als een toekomstig schoonzoon het huis binnenkomt van zijn toekomstig schoonvader, maar zijn schoonvader geeft later zijn dochter aan een andere man, dan zal de schoonvader het tweevoud van de bruidsgiften geven aan de afgewezen schoonzoon
17. Als een slaaf ontsnapt uit de stad, en iemand brengt hem terug, dan zal de eigenaar twee shekel betalen aan degene die hem terugbracht
18. Als een man het oog van een andere man uitslaat, dan zal hij ½ mina uitwegen
19. Als een man de voet van een andere man afsnijdt, dan moet hij 10 shekel betalen
20. Als een man, tijdens een handgemeen, een arm of been van een andere man met een knuppel slaat, dan zal hij een mina zilver betalen
21. Als iemand de neus van een andere man afsnijdt met een koperen mes, dan zal hij 2/3 mina zilver betalen
22. Als een man een tand van een andere man uitslaat, dan zal hij twee shekel zilver betalen
24. [...] Als hij geen slaaf heeft, dan moet hij 10 shekel zilver betalen. Als hij geen zilver heeft, dan moet hij andere zaken geven die hij toebehoren
25. Als een slavin van een man zich vergelijkt met haar meesteres, en brutaal tegen haar praat, dan zal haar mond gereinigd worden met 1 kwart zout.
28. Als een man verschijnt als getuige, en aangetoond wordt dat hij gelogen heeft, dan moet hij 15 shekel zilver betalen
29. Als een man verschijnt als getuige, maar zijn eed intrekt, dan moet hij zoveel betalen als de waarde van de aanklacht
30. Als een man heimelijk het land van een andere man bewerkt en hij maakt een bezwaar, dan is dit bezwaar te verwerpen en zal de man zijn onkosten verliezen
31. Als een man het land van een andere man overstroomt met water, dan zal hij drie kur gerst per iku land uitmeten
32. Als een man akkerland aan een ander laat voor landbouw, maar hij heeft niets verbouwd waardoor het in braakland verandert, dan zal hij drie kur gerst per iku land uitmeten.

Aton was niet de zonneschijf maar het symbool ervan zoals het kruis ook maar een symbool is.
In de tijd van Achnaton bestonden er nog geen joden en Mozes is geen naam, maar wil zeggen " kind van " en verwees naar Achnaton. Mozes zoals we ij het O.T. lezen heeft nooit bestaan.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Habiru

Dat klopt. De schoonvader van Achnaton was van Meden afkomst met naam Yuya. Het is Yuya die het monotheïsme van Zarathustra heeft binnen gebracht in Egypte. Het Mazdaïsme had ' licht ' als symbool en het monotheïsme van Achnaton had de zon ( licht ) als symbool.

Was Aton het symbool?
Neen toch?
De zon was dan het symbool.
Overigens betwijfel ik of de Egyptenaren (Achnaton) dat zo hebben begrepen.
Daarmee zouden ze hun eigen godsdienst hebben ondergraven.
En het kruis is door de christenen evenmin als een symbool beschouwd.
Het is in de eerste plaats als letterlijk bedoeld, maar wel extra als symbool voor het lijden geworden.
En aldus was Mozes ook een naam, zoals ook alle namen een betekenis hebben.
Volgens Freud was Mozes een Egyptische prins, die het geloof van Achnaton op de joden heeft over gebracht.

Ik denk niet dat het licht als symbool werd beschouwd, maar letterlijk als de godheid zelve.
Evenals de zon.

Ook Jezus is nog het licht der wereld, maar nog nooit heb ik een christen horen zeggen dat dit slechts als symbolisch bedoeld is.
Het onderscheid tussen het letterlijke licht en als symbool wordt door gelovigen nog niet gemaakt.
Daarmee zouden ze hun godsdienst ondergraven.

Ja toch. El was de god.
Waarom ?

Dat is nonsens !
Neen ! Achnaton is in ballingschap gegaan en men mocht zijn naam ( Achnaton ) niet meer uitspreken. Alle cartouches met zijn naam zijn daarom ook verwijderd.
Hier is de houdbaarheidsdatum al een tijdje vervallen. Nogmaals, toen bestonden er nog geen joden.