Twijfels geloof
 

Wat te doen als je twijfelt aan je geloof en je spiritueel de weg kwijt bent en niet meer weet wat te geloven?
Moet men blijven geloven ook al is er zoveel misérie op de wereld.
"Slecht dingen gebeuren enkel bij de goede"
Aan de gelovigen onder jullie... is het allemaal enkel een test om te weten hoe sterk gelovig je bent? Heeft er hier al iemand onder jullie al ooit eens twijfels gehad?
(ps) gelieve hier niet beginnen te bashe op eender welke godsdienst

Men moet helemaal niet blijven geloven. Echt geloven is een vrije keuze. Je kunt gedwongen worden om elke dag in een godshuis te zitten, echt geloven is een vrije keuze en een aanvoelen. Slechte dingen gebeuren trouwens niet enkel bij de goede mensen. Het kerkhof ligt immers vol met goede mensen en met mensen die niet gemist konden worden.

Het is trouwens niet omdat er iets slechts gebeurd dat je je geloof moet wegwerpen. Wij zijn hier op de wereld gezet met een vrije wil en onderworpen aan de natuurlijke gang van dingen. De dood en tegenslag horen daar bij en horen bij het leven net zoals geboorte en geluk.Ik ben jarenlang radikaal atheïst geweest. En of dit leven een test is, weet ik niet. Misschien besef ik dat wel tijdens mijn laatste adem.

Geloof en twijfel zijn, tenminste in mijn leven, twee zijden van diezelfde medaille. Geloof kan niet zonder twijfel, twijfel niet zonder geloof. Credo, ergo dubito; dubito, ergo credo!

In gesprek met niet-gelovigen ervaar ik vaak hoe zij "geloven" als synoniem beschouwen van "zekerheid". Dat is niet het geval, tenminste niet bij mij. Zij krijgen van mij dan ook steevast volgende vraag voorgesteld, waarbij ze steeds opnieuw in de val trappen:
- Geloof jij dat 1+1=2?
- Natuurlijk geloof ik dat!
- Dan ben je een sukkelaar. Zoiets moet je niet geloven. Daarvan moet je zeker wezen.

Omgekeerd krijg ik dan vaak volgende vraag voorgeworpen.
- Geloof jij in God?
- Jazeker.
- Ben je zeker dat Hij bestaat?
- Natuurlijk niet. Mocht ik zekerheid pretenderen, dan zou ik laten uitschijnen Hem te kunnen begrijpen. Aangezien hij mijn begrip te boven gaat kán ik hem niet begrijpen en mag ik zelfs niet zeker zijn.

Tot slot: ik ben katholiek. Als zelfs de God-Mens, Jezus, in doodsangst in de Hof van Olijven tot Zijn Vader bad om de kelk aan Hem te laten voorbijgaan; als Hij daarmee Zijn eigen twijfels tot uitdrukking bracht...

... dan mag ik, kleine mens, zéker twijfelen.

Geloof is dié mentaliteit die ervoor zorgt dat ik elke dag opnieuw een poging onderneem om mijn twijfels te overstijgen. Daarin luk ik niet altijd, maar daarmee heb ik noodgedwongen leren leven...

"Geloof in jezelf, je kan meer dan je denkt...."

In wat je ook gelooft, wie je ook aanroept, miserie zal NIET verdwijnen, maar...

"Gedeelde vreugde is dubbele vreugde, gedeeld verdriet is half verdriet..."

Ik zal alle namen van Godheden onderbrengen onder GOD... Geloof on GOD heeft al meer miserie gebracht dan ze heeft weggenomen...Ik ken GEEN oorlogen waar mensen vechten voor "het onbestaan" of "niet-zijn" van GOD... het omgekeerde daarentegen....

Nubian, ga eens een paar minuten rustig zitten en voel wat er in je gebeurt. En laat het gewoon toe.
Twijfel is een natuurlijk menselijk gebeuren. Iedereen kent perioden van twijfel. Eigenlijk zijn het gewoon momenten dat je zelf vraagt om de zaken even op een rijtje te zetten, misschien op een of ander vlak van richting te veranderen. Maar je moet daar heus je hoofd niet over breken; eigenlijk kun je dat zelfs niet kiezen. Je moet het alleen toelaten.
Dus elke dag een paar minuten rustig gaan zitten en laten gebeuren. Welke richting je uit wil, weet je al vanbinnen; alleen moet het er nog uitkomen.
Ik zou zeggen, twijfel maar eens goed door.

In het aanzien van toch redelijk wat miserie op de wereld zou je inderdaad kunnen twijfelen aan je geloof. Maar ik denk echter dat alles een les is. Dat wij nu in deze realiteit zitten waar er ge-experimenteerd wordt een waar krachten van licht en duisternis in een strijd verwikkeld zitten met elkaar, en dat dit de realiteit is waar wij ons nu gezien ons huidige evolutie bevinden, en dat wij eruit moeten leren.

Er zijn realiteiten waar de polariteiten ophouden te bestaan, maar dat is niet waar wij ons nu bevinden. En waar wij ons nu bevinden, dat heeft zijn goeie redenenen.

Maar twijfel hebben is het een vorm van ongeloof, een 'wake-up call' dat wij blindelings geloven?
Dat er situaties bestaan die niet kloppen?

En meer nog: als je zeker wist dat Hij bestond, dan zou je niet geloven maar weten. Geloof en kennis zijn twee heel verschillende dingen. Men gelooft in een god omdat men niet weet of hij (of zij) werkelijk bestaat of niet.

Ik blijf God een onzichtbaar vriendje voor volwassenen vinden :lol:.

Neen, twijfel hebben is gezond. Het is een signaal dat je moet kijken wat je gelooft, dat er iets mis is, dat er iets niet klopt.

Mij lijkt het dat je er het heilige boek (welk dat ook zij) moet bijnemen en beginnen te lezen. Want daar begint het.

Lees eventueel ook aan atheistisch of agnostisch boek erbij.

Twijfelen aan je geloof is even absurd als twijfelen over je kleur van ogen.

Als er iets is waaraan je twijfelt, gooi het dan onmiddellijk overboord want dat is een duidelijk teken dat het niet eens met geloof te maken heeft.

Een mens kan doen wat hij wil, een mens kan zeggen wat hij wil. Maar een mens kan niet geloven wat hij wil. Je kunt niet kiezen wat je gelooft, dus het heeft geen zin om wakker te liggen over wat je "wil" geloven.

Niet helemaal akkoord zoals je mijn geloofsbeleving weergeeft.

Ik heb geleerd mijn geloof als een deel van mijn identiteit te beschouwen. Het borrelt uit het diepste van mezelf op, en het is me even dierbaar als bvb. de kleur van mijn ogen, mijn kalende kop, bepaalde talentjes waarmee ik begiftigd ben en bepaalde kleine (en minder kleine) onhebbelijkheden die me met beide voetjes op de grond houden.

Wat het zéker niét is, beste Martini: iets wat me van buitenaf werd (of wordt) opgelegd. Het komt uit mezelf.

Ik beweer toch nergens dat het geloof je opgelegd werd? 8O Ik duid alleen even aan dat er verschil is tussen geloven en weten.

In eerste instantie wordt geloof vaak aangeleerd, maar of men op latere leeftijd blijft geloven is een persoonlijke keuze. Alhoewel, het kan ook in onze hersenen zitten.

Het geloof is voor vele gelovigen inderdaad een deel van hun identiteit. En hoewel ik wel meen dat men zichzelf kan overtuigen dat er een god bestaat, net zoals men zichzelf van allerhande andere dingen kan overtuigen (of laten overtuigen), blijft het een overtuiging zonder objectief bewijs, en dus geen kennis.

Maar ik zie eerlijk gezegd geen opmerking van mezelf die erop zou wijzen dat ik stel dat jouw geloof je opgelegd werd, om eerlijk te zijn...

Twijfel is zoiets als een noodzakelijk manoeuvre van de psyche om naar een voor u noodzakelijke nieuwe situatie over te gaan. Vergelijk het met autorijden. Voor het nemen van een bocht bijvoorbeeld ontkoppel je om naar een lagere versnelling te gaan. Dat is eigenlijk een kort moment van crisis; geen verbinding meer tussen motor en wielen, doorbollen zonder controle.
Bij twijfel ontsnapt er precies iets aan uw dagelijkse controle. Maar zie het als een manoeuvre van het onbewuste deel van uw psyche, dat iets wil wijzigen omdat de tijd ervoor gekomen is.
Wat het resultaat zal zijn kunt ge alleen zelf ondervinden. Maar als ge de uitdaging eerlijk beantwoordt, zal het resultaat voor u altijd positief zijn: een groter geloof, een beter geloof, een ander geloof, of meer geloof in jezelf en minder behoefte aan een uiterlijk geloof.

En dat verschil ben ik volmondig met je eens.De ganse persoonlijkheid die we worden wordt medebepaald door onze opvoeding, naast ons genetisch erfgoed.

Het is ontegensprekelijk waar dat het katholieke geloof van mijn ouders mijn eigen keuze voor de katholieke versie van het christendom heeft medebepaald. Doch het is niét zo dat kinderen automatisch de overtuiging van hun ouders overnemen: zo zijn mijn drie zussen en mijn ene broer helemaal niet meer gelovig; sommigen nemen zelfs uitgesproken anti-katholieke standpunten in. (Niettemin komen we best overeen en leven we in wederzijds respect hoor, daar niet van...)

Bovendien is het geloof van ouders zeker geen conditio sine qua non voor het geloof van hun kinderen. Er zijn voldoende mensen die een heel andere levensovertuiging huldigen dan hun ouders; ik wil de kost niet geven aan alle bekeerlingen.

Hoe belangrijk de inbreng van de ouders ook is in de vorming van de persoonlijkheid hunner kinderen, die inbreng mag ook niet overschat worden. Hij is zeker niet allesoverheersend.

Wat mezelf betreft durf ik rustig te stellen dat mijn keuze voor de Kerk op een gegeven ogenblik een persoonlijke keuze is geweest. Ook verschilt mijn eigen geloofsbeleving in aanzienlijke mate van die van mijn ouders. (Hoe kan het ook anders: geboren in 1965 ben ik een zgn. "postconciliair produkt", terwijl mijn ouders daarentegen het "koekelbergkatholicisme" nog aan den lijve hebben mogen ondervinden. Het is maar zeer de vraag of ik me in dat "koekelbergkatholicisme" even goed zou thuisgevoeld hebben als in een Kerk wier dynamisme met Vaticanum II opnieuw werd aangezwengeld.)Misschien voel ik het verkeerd aan...

... maar je spreekt in je tweede posting zelfs expliciet over "overtuigen"...

... terwijl proselitisme (ongepaste bekeringsdrang) slechts door een kleine minderheid van gelovigen (van welke religie dan ook) wordt bedreven.

De meeste gelovigen, ikzelf incluis, nemen genoegen met "getuigen" en hebben helemaal niet de pretentie om anderen te "overtuigen".

(Vandaar ook dat ik een lichte aversie voel t.a.v. de "Getuigen" van Jehovah, waar ik ze eerder de "Overtuigers" van Jehovah zou willen noemen. Maar goed, dat is een andere discussie...)

Je plaatsing van twijfel beantwoordt in grote lijnen aan hoe ik twijfel plaats.

Twijfel is tegelijkertijd uitdaging én aanmaning tot voorzichtigheid. Wie zijn twijfels durft onder ogen te zien, leeft hoedanook voorzichtiger dan diegene die beweert nooit te twijfelen.

Wie nooit twijfelt bedriegt m.i. zichzelf: hij doet niet meer dan zijn eigen twijfels wegwuiven; hij ziet ze niet meer en dus gaat hij geloven dat ze er niet meer zijn. Zo iemand graaft zijn eigen kuil, en vroeg of laat dondert hij daar in, mede door die nonchalance.

Met twijfels ga je beter niet nonchalant om. Hoe beter je ze durft onder ogen te zien, hoe beter je ze kan plaatsen. En hoe beter je ze kan plaatsen, hoe meer kans dat je ze kan overstijgen.

Twijfels zijn typisch menselijk. Dus maken je twijfels je méér mens...

Als men twijfelt kan men gewoon geloven in het goede ......... daar komt op termijn zeker minder miserie uit voort. ;-)

Eerste gebod van Osho of Bhagwan,wijsgeer en guru uit India

"Mijn eerste verzoek is om je twijfels niet te laten sterven.
Twijfels hebben is het belangrijkste wat er is omdat het je helpt de waarheid te ontdekken. Start met vertrouwen, omdat je anders bij iedere stap vragen zult hebben. Houdt twijfels totdat je het zelf ontdekt. Geloof niet totdat je er zelf achter komt. Als je gelooft zul je het nooit te weten komen. Geloof is gif, het meest gevaarlijke gif dat er is omdat het je twijfel doodt. Het doodt je onderzoek. Wetenschap heeft in 300 jaar door twijfels heel veel ontdekt, Religie heeft met tienduizend jaar geloof niets bereikt. Twijfel, en blijf net zolang twijfelen dat er geen twijfel meer is. Je stopt pas met twijfelen als iets door ervaring van jezelf geworden is. Pas dan zijn er geen vragen meer."


Jullie mening hierover?

Je stopt pas met twijfelen als iets door ervaring van jezelf geworden is.....
daarom geloof ik vandaag in het goede wat niet wil zeggen dat mijn goede jouw goede is of moet zijn.

Ook door onze keuzes, naar mijn mening en ervaring. Al is er soms iemand anders nodig om ons die keuzemogelijkheden te laten zien. Ik interesseer me in cognitieve gedragstherapie :).


Mijn ouders zijn ook katholiek. Ik ben het zelf geweest, tot een bepaalde leeftijd. Ondertussen ben ik atheïst, al blijf ik geloof en religie (en religieus geïnspireerde muziek) fascinerend vinden.

Ik denk dat er mogelijk ergens een miscommunicatie geweest is door mijn verwoording en/of jouw interpretatie, maar zoals ik zei, het was niet mijn bedoeling te stellen dat je geloof geen persoonlijke keuze is. Men kan je tot handelingen dwingen (kinderen naar de kerk laten gaan en een kruisteken doen slaan bij het binnenkomen, bijvoorbeeld), maar echt geloven is nog wat anders.

Volkomen mee eens. Geloof staat kennis in de weg. Kennis vind ik wenselijker, en lijkt me algemeen verstandiger om te bezitten dan geloof.

Het is misschien interessant om te bepalen aan wat je precies twijfelt.

Is het het bestaan van je eigen godheid waar je aan twijfelt of stel je je vragen bij bepaalde regeltjes die gepaard gaan met je religie?

simpel, mirakels en wonders waar zijn ze nu?

Als u nu begint te twijfelen aan wat vroeger voor u de evidentie bleek te zijn, is dit helemaal niet vreemd. U doorgaat het doodsnormale proces van een beproeving.
Het komt erop aan rustig te blijven, niet te veel te piekeren, en vertrouwen te hebben. Er is maar 1 weg, om uit de ietwat benarde situatie te komen. En dat is de weg tot God, de weg van het gebed.
Sta voor uw Heer in de uren van de nacht, bid tot Hem, en u zult zien, binnen de kortste keren (sneller dan gedacht en gehoopt) zal de last van uw schouders worden getilt. Zonder enige moeite of inspanning van uzelf.

En moest je toch vrezen, en nu effe onzeker zijn. Weet dat God ALTIJD diegenen helpt, die hem in nood aanroepen. Een belofte van Hem, voor de gelovigen.
Klop, en er zal voor opengedaan.
Bid, en u last zal van u verlichten.

Moet men geloven wat je ziet of wat je voelt?En waarom de zo lange zoektocht?

Lang geleden dat we nog eens overeenkwamen, hé!

Een vorig citaat van u:
Ik zou de voornaamste inbreng van ouders situeren in de ontwikkeling van hun kind, eerder dan in de persoonlijkheid (oppassen dat we niet in een terminologie-oorlog verzeilen).
Ik bedoel dat ik het zeer belangrijk vind dat ouders hun kind leren (en toestaan!) te ontwikkelen wat het reeds is. Het kind leren zelf te ontdekken en ontwikkelen wat zijn gaven, zijn mogelijkheden zijn. Ik denk dat ze daarmee de beste basis leggen voor het toekomstig geluk van hun kinderen.
En zeker niet hun dromen, visie of goesting opleggen.

Prachtige dingen heeft die man gezegd.

Nog enkele?

Kijk met 'open aandacht' naar uw wereld, en je zult meer wonderen zien dan je je ooit kon voorstellen.:-D

Waarschijnlijk geen van beide, maar voorlopig zul je het er mee moeten doen.:-) Vandaar de zoektocht.

De zoektocht is nodig om het doel ( de innerlijke harmonie ) te bereiken.
Verbeteren wat je kan en aanvaarden wat je niet kan.

Mijn geloof richt zich op mijne geldbeugel, echt hoor, hoe dikker en gevulder hij is hoe gelukkiger ik ben, het is een zalig en heerlijk gevoel.
Wat ben je met een geloof als niks hebt, en om iets te hebben moet je geld hebben.

Een lange zoektocht hoeft niet nodig te zijn. Wij zijn bewustzijn dat ingekapselt zit in een matrix, een hologram dat onze realiteit is. Alle die zeggen dat je moet geloven zijn verkeerd, want wij zijn één bewustzijn die zichzelf beleeft, die een illusie van afgescheiden beleeft van alles dat is. Alle stromingen die claimen dat het een lange spirituele zoektocht is of alles dat claimt dat een mens door meerdere levens moet gaan om spiritueel te groeien is een deel van de matrix dat bewustzijn vasthoudt. Ik zeg niet dat reïncarnatie niet bestaat, het bestaat welgedelijk denk ik, maar het is ook een deel van de matrix die bewustzijn vasthoudt. Alle angst komt voor uit een illusie van gescheidenheid. Het is niet nodig om spiritueel te groeien want eenmaal je beseft dat het bewustzijn bent dat alles is, dan besef je ook dat de belofte van te vereningen met alles dat is door spirituele groei een belofte is dat geen steek houdt. Het promoot belooft "verlichting" door constant een wortel voor je uit te houden. De echte verlichting ben jij, alles dat is. Het enige dat je kan beseffen is dat je bewustzijn ben dat in illusie gevangen zit, en dat je verantwoordelijk bent voor je eigen realiteit. De waarheid is zo simpel, maar weggestoken tussen alle illusies.

Een betere vraag zou zijn : "Zijn ze er ooit geweest"?

Lijkt me logischer, denk je niet?

Yep, vooral niet teveel nadenken over al die zaken, slecht voor de godsvrucht. Het risico op afdwalen wordt door nadenken veel te groot en dat kunnen we niet hebben.Waarom moeilijk doen als gemakkelijk ook gaat. Gewoon wat bidden en hopsakee, problemen zijn opgelost. Het lijkt me logischer jezelf de vraag te stellen waarom al die goden niet rechtstreeks intervenieren om hun volgelingen/gelovigen te helpen zonder de noodzaak hen om hulp te vragen. Het lijkt me nog meer logischer dat ware goden machtig genoeg zouden moeten zijn om twijfel zowiezo uit te schakelen bij hun volgelingen, zodat de noodzaak om om hulp te vragen wegvalt. Tenzij ze er een "duivels" plezier in scheppen, natuurlijk... Dat wordt wel eens beweerd, ja.

Probeer het eens. 10 minuten. Vanavond. Niet met de handjes gekruist, niet het onze vader. Gewoon met je ogen toe, rustig op je bed. Vraag niet of er een God is, maar vraag wat je kan doen. Het maakt ook niet uit of je gelooft of niet, er zal een antwoord komen.

En als jij dat door toevalligheid wil verklaren, dan doe je dat toch gewoon. Of door hersenspinsels verklaren, doe maar.

... en als er een antwoord komt, is dat omdat je 10 minuten hebt zitten denken wat je kan doen. Als ge op 10 minuten tijd nog niks gevonden hebt is dat gewoon een teken dat je niks wilt doen. Met andere woorden mijn beste vriend: die massa tussen de 2 oren geven u een antwoord, en niet een of andere (papieren) heilige die u wat komt influisteren.

Blijven zoeken, nadenken, navragen .. etc
open-minded, en bereid zijn om levenslang te blijven bijleren ...

Dat is wat de koran vraagt.!
Uwen verstand gebruiken, en niet uwen eigen begeerte aanbidden .


Groetjes


Yahya

Voor je een idiotigheid als dit gelooft, herinner je even wat ook alweer de naam van die godsdienst is ... "onderdrukking, onderwerping" is Nederlands voor "islam".

Van je eigen verstand gebruiken kan dus uiteraard geen sprake zijn, want islam ontkent dat de mens zelf de capabiliteit heeft om goed van kwaad te onderscheiden.

Bijvoorbeeld. Mag een moslim vredig zijn ? Wel :

"God weet het en jij weet het niet" ... eigen verstand gebruiken inderdaad.

Wie bevecht jij, yahya ?

Als je vindt dat het geloven in mirakels je twijfels geeft over je geloof, waarom negeer je ze dan niet gewoon? Waarom zou een geloofsbelevenis niet kunnen bestaan zonder een geloof in mirakels?

Een geloof zonder mirakels is niet nodig. Maar je kan niet gaan geloven dat mirakels je gaan helpen.

Misschien dat mensen zich dan realiseren dat je beter aan een wereld bouwt, in plaats van te schieten.

Graag hierbij wat ik onlangs gelezen heb en rondom mij ervaar :
"Menig gelovige stelt het geloof voor als een zoektocht. Hij definieert het minder als een zekerheid, eerder als een zoekproces waarbij men eigen keuzes maakt en een bepaalde geloofstraditie op eigen wijze integreert in het eigen levensverhaal. Het is dan bijvoorbeeld niet omdat men zich katholiek noemt, dat alle geloofswaarheden van de kerk daarom aangenomen worden. Of er wordt een eigen interpretatie gegeven aan beplaalde geloofsinhouden, bijvoorbeeld door God voor te stellen als een levenskracht, of door vooral de historische waarde van de Jezus-figuur te benadrukken. Belangrijk daarbij is dat gelovigen vaak stellen hierover niet zeker te zijn, maar wel zoekend."