Open Brief aan Patrick Janssens
From the desk of
Marij Uijt den Bogaard on Mon, 2007-03-19 22:22
Ik wil graag van u, die boven iedere vorm van partijpolitiek zegt te staan, opheldering over mijn ontslag. Ik wil niet afgescheept worden zoals nu al maanden het geval is, maar van u weten waarom een ambtenaar met uitstekende dienst en bijzonder goede resultaten monddood wordt gemaakt.
Van u, burgemeester wil ik weten waarom ambtenaren die wijzen op schaduwzijden van de multiculturele samenleving, gepest en getreiterd worden binnen diensten die voor geen meter functioneren. Welke angst verlamt u en uw ploeg zo dat de werkelijkheid van uw aandachtswijken niet eens benoemd mag worden?
Omdat, zoals ik vaak te horen kreeg, de werkelijkheid erkennen winst is voor uw rechtse oppositie? Hoe lang gijzelt dit nog Antwerpen? Hoe lang nog blijft ieder probleem liggen omdat censuur en taboes bepalen wat wel of niet besproken en gezegd mag worden omdat links en rechts verwikkeld blijven in een eindeloos steekspel om politieke macht? Ik wil dit keer antwoord, van u.
Zes jaar was ik in dienst van uw ambtenarij. Tot ik, als een crimineel via een achterpoortje op de keien werd gegooid op een manier die in Rusland niet zou misstaan, maar onder uw socialistisch bewind op zijn minst om verantwoording vraagt, die u naar ik hoop kunt geven. Omdat u socialist bent, tenminste dat zou u moeten zijn.
U zou mij, als socialist, moeten waarderen. Volgens de door u gehanteerde indicatoren over kansarmoede, maakte ik deel uit van een groep die uw socialistische belangstelling heeft, de kansarmen! Laagopgeleid, alleenstaande moeder met een uitkering, zo nu kent u mijn “roots”! Daar heb ik wat aan gedaan, ik ging op zoek naar kansen die de samenleving bood en vond ze, binnen Tweedekansonderwijs, middenjury, en later hogeschool, volledig dagonderwijs. Acht jaar blokken, levend van een uitkering en met twee kleine kinderen.
Ik ben met onderscheiding afgestudeerd, burgemeester, en vergeet nooit mijn fierheid toen ik eindelijk een salaris op mijn bankrekening zag staan, weg uit de armoede, uit de statistieken van “kansarm.” Daar had ik hard voor gewerkt. Weg uit de wereld van nette armoede, burgemeester, die u en uw ambtenarij nauwelijks kent. En waar u mij, op een welhaast volslagen mensonwaardige manier, met geweld terug hebt ingeduwd. Waarom? Omdat ik niet door had, op tijd, dat mijn opdracht erin bestond, een mythe in stand te houden. De mythe van het multiculturele feest.
Vreemd, want ik leverde schitterend werk, daarover is gelukkig iedereen het eens. Maar de bevindingen waarop ik dit “schitterend werk” leverde, mochten niet uitgesproken worden, of gerapporteerd. Nergens vond ik aansturing, kennis of zelfs maar bereidheid om problemen onder ogen te zien. Uw ambtenaren leven in een ivoren toren, ver weg van de Antwerpse onderbuik en onder strenge censuur waar bedreigingen, pesten en disfunctioneren blijkbaar als passend worden gezien als attitude voor ambtenaren tegenover wie wel de moed vindt om te spreken. U beloont dit gedrag van uw ambtenaren met een salaris en steun. Wie spreekt, zwijgt u dood, berooft u van reputatie en werk! Daarin werken is voor een ondergeschikte een hel. Die censuur bestaat, en is reden tot pesterijen en tegenwerking tegenover ambtenaren die recht van spreken hebben, gezien hun ervaring en concrete vaststellingen.
Wat bedoelde bijvoorbeeld mijn leiding met “zaken waar ik niet mee bezig mocht zijn?” Waarom werden volledig objectieve verslagen vergeleken met “Vlaams Belang teksten.” Over deze attitude en andere vreemde signalen, wilde ik een open en professioneel gesprek binnen mijn dienst. Die poging leidde tot een behandeling die doet denken aan Kafka, niets meer maar ook niet minder. Openheid, professionaliteit of zelfs maar deskundigheid, bleken volslagen zoek. Uw ambtenarij gedroeg zich beneden ieder peil. En ik moet zeggen, uw politici bleken geen haar beter.
Wat me daarna overkwam, is een schande op ieder gebied. Daarover ga ik met u niet uitwijden. U weet dat ik na ontslag klacht heb ingediend tegen mijn leiding, bij uw Stedelijke commissie voor ongewenst gedrag op het werk. Daar werd op 31 juli 2006 mijn klacht ontvankelijk verklaard, omdat ik reeds voor ontslag een informele bemiddelingspoging had lopen met een vertrouwenspersoon, zo werd mezelf en de beschermde getuige van de hel waar ik door was gegaan, door de preventieambtenaar van de stad meegedeeld. Van de beslissing werd u op de hoogte gebracht. U wist heel goed dat er een officieel onderzoek liep na een ad hoc klacht tegen leidinggevenden uit twee verschillende pijlers van uw werking binnen de ambtenarij.
Natuurlijk weet ik dat hier niet op gerekend was. Er had nooit een klacht mogen komen. Daarop was niet gerekend binnen uw ambtenarij, en al zeker niet in mijn voordeel. Halim Smekens, personeelschef van de dienst wijkwerking, stuurde een stalinistische mail rond: Over mijn ontslag moest in alle talen gezwegen worden, nog voor ik zelf op de hoogte was in allerijl mijn laptop binnengeleverd worden, en, mocht ik, nietsvermoedend over de volslagen onmenselijke rotstreek die mijn dienst uithaalde door me uitgerekend tijdens verlof te ontslaan, toch mijn kantoor binnenhuppelen, de toegang tot kantoor geweigerd worden.
Gelukkig is me dit trauma gespaard gebleven dankzij de menselijkheid van een collega. Maar desondanks kon ik niet eens afscheid nemen van partners waarmee ik jaren lang werkte of zelfs maar mijn jas ophalen, en nog veel minder aantonen op wat voor misselijke manier ik als werknemer behandeld was. Maar gelukkig had ik mijn stick, veilig in mijn handtas met daarop kopie van ieder verontrustend verslag, beledigende en kleinerende mail, al mijn pogingen om tot dialoog te komen en de weigering tot open communicatie vanuit mijn dienst.
Op basis hiervan startte dus alsnog een onderzoek. Ondanks de pogingen iedere bewijsvoering te voorkomen, kon ik dankzij moedige collega’s die getuigden en een stevig dossier, aantonen dat vooral mijn verslaggeving over de verontrustende ontwikkelingen in een Antwerpse multiculturele wijk, mijn leiding er toe bracht om mij monddood te maken. De problemen waarvoor ik stond, mochten er niet zijn?
De besluitvorming van het onderzoek door uw eigen dienst voor ongewenst gedag op het werk kwam, na lang aandringen van mijn kant bij het kabinet van Van Peel, eindelijk op het schepencollege. Ik kon me niet voorstellen dat de beslissing, duidelijk in mijn voordeel, genegeerd zou worden. Had ik echt al die jaren voor niets gewerkt? Want wie zo, als crimineel, verwijderd wordt als werknemer bij een van de grootste werkgevers in Antwerpen, de stad, met het stigma van “onhandelbaar” kan het wel vergeten. Nergens vind ik nog werk...
U kunt niet zeggen dat ik niet mijn best heb gedaan om u en politici in te lichten over mijn situatie. Evenmin dat ik daarbij over een nacht ijs ging. En bekende linkse advocaat adviseerde me bij mijn schrijven aan u en de voltallige gemeenteraad. Ook hij vond mijn lot een schande. Uiteraard, iedereen wie ik onder vier ogen spreek en mijn dossier ziet, trekt wit weg. Maar maak u niet ongerust, wanneer er een derde bijkomt, past men snel de mening aan. Uw ambtenarij bestaat hoofdzakelijk uit castraten, niet een doelstelling of ideaal, maar postjes en mouwvegerij doet de boel draaien binnen een aantal van uw diensten.
Ik stuurde de hele gemeenteraad zowel de beslissing in mijn voordeel, waarin te lezen staat dat mijn leiding pestte en disfunctioneerde, en de vraag wordt gesteld hoe iemand die schitterend werk deed, ineens ontslagen kan zijn. Het dossier wat naar aanleiding van onderzoek ontstond en alle officiële stukken bevat, alsmede verklaringen van een aantal betrokkenen, geeft aan wat het antwoord is: een volkomen naast hun schoenen lopende leiding, die liegt, oneigenlijk documenten gebruikt, onwaarheden verkondigt en duidelijk samenspande tot wat niets minder was dan een heksenjacht omdat de problemen waarop ik wees niet mogen bestaan.
Wat heeft u met de resultaten van de verschrikking die mij als werknemer overkwam, uiteindelijk gedaan. Wat deed u met de besluitvorming van uw eigen dienst voor ongewenst gedrag op het werk? Natuurlijk is het gênant, een ondergeschikte die opstaat tegenover een volslagen disfunctionerende bedrijfseenheid, en gelijk krijgt vanuit eigen dienst, tja... “De stad heeft altijd gelijk, en komt nooit op een beslissing terug en dit is nu eenmaal de bedrijfscultuur” mompelden uw confraters, die ik als mindere goden wel ergens wist te strikken en wees op mijn lot, opnieuw de armoede in, onterecht! Dat burgemeester is alles behalve socialistisch! En niets minder dan de regelgeving voor een dictatuur.
Niets heeft steeds gelijk, ook de stad niet en als u niet wilt weten wat de realiteit van uw multiculturele wijken is, hoe voert u dan op dit punt een goed beleid? Voert u eigenlijk wel een beleid op dit punt en waarop baseert u dit? Op advies van de integratiediensten? Volgens ATV wel, gezien hun bezoek aan u met een Marokkaanse familie uit Borgerhout. U voert een duidelijke politiek, de beslissing in mijn voordeel door uw Stedelijke dienst voor ongewenst gedrag gooide u gewoon in de prullenmand, maar voor een Marokkaanse familie staat de deur van uw burcht open?
“Tja, die preventieambtenaar had de klacht niet ontvankelijk mogen verklaren,” besloot u welgezind tijdens het schepencollege waarin januari eindelijk de beslissing in mijn voordeel ter spraken kwam. Daarbij negeert u staalhard de realiteit. De preventieambtenaar deed het wel en de beslissing is er, in mijn voordeel. Kijk ernaar! Maar daarvoor ontbreekt u de moed.
Mijn dossier gaat niet enkel over mijn ontslag. Het gaat over de vraag of er welbewust sturing is over de berichtgeving van de multiculturele samenleving. En het lot wat een ambtenaar treft, als die vraag gesteld wordt. Het toont aan hoe de rangen gesloten worden. Hoe iedere vorm van professionele of neutrale houding ontbreekt, en volslagen dictatuur iedereen monddood maakt die actuele en terechte vragen stelt. Indien mijn dossier kan aantonen dat dit zo is, kan aan u gevraagd worden waarop u dan in hemelsnaam uw beleid baseert. En helpt het een discussie over uw multiculturele realiteit in ieder geval voorbij de gebakken vergaderlucht en woordvoerders met “achterban.” Het zou u inzicht geven in de onzichtbare processen die uw samenleving sturen, ongrijpbaar voor uw campagnes en reclamestunten. Of weet u het eigenlijk wel, hoe uw multiculturele samenleving steeds sneller achteruit holt, richting segregatie, kansarmoede en oververtegenwoordiging in criminaliteit, drugs en radicalisering?
Is dit de reden waarom u zorgvuldig me monddood maakte, mijn inkomen, werk en reputatie ontnam en nog steeds hooghartig mijn bestaan negeert? Burgemeester, mijn lot is even erg als dat van de Borgerhoutse familie! Uw optreden van ambtenaren even schandalig als mogelijk dit van de politie die huishield in Borgerhout. Er is voor mij geen integratiedienst die aandringt op een onderhoud in uw kabinet. Nochtans heb ik evenveel recht als die familie in Borgerhout op uw verontschuldigingen. Omdat uw ambtenarij zich gedragen heeft als een dictator, op basis van onterechte beschuldigingen, vernielingen hebt aangericht, en mij stigmatiseert. Dat kan ik zwart op wit aantonen, of u dit nu leuk vind of niet. Daarmee zal ik u blijven confronteren, tot u zich verontschuldigt, mijn naam zuivert en werk geeft, evenals inzage in de communicatie tussen een medewerker van de integratiedienst en schepen Pauwels. Ik wil weten wat de betrokkenheid is van deze dienst op mijn ontslag. Want die is er, zo vernam ik van een lokale politicus uit uw eigen partij!
Ik wacht op uw uitnodiging, burgemeester, en wil een gesprek met u voorbij uw imago. Want dat is uw socialisme blijkbaar geworden. Het gaat om imago, u wast duidelijk minder wit dan u in uw reclame beweert en dat toont mijn dossier vol vuile was pijnlijk duidelijk aan. Daarom ontvangt u wel een Marokkaanse familie maar geen gedupeerde ambtenaar van uw eigen socialistisch bewind. Ook uw klachtendienst trok u hardhandig dicht, gezien uw reactie op een voor u onwelkome beslissing die er gewoon nooit had mogen zijn. Dat burgemeester, is een scheur in uw imago, die steeds zichtbaarder wordt
Verandering komt soms uit het volk, en ik, gewezen kansarme, laat mij niet beroven van inkomen en reputatie omdat dit beter uitkomt, voor u. Als u boven partijpolitiek staat, en enige eerlijkheid voor uw socialisme staat, zet u recht wat ten onrechte wordt aangedaan. Ook indien het slachtoffer geen bijzondere mediawaarde heeft en misschien geen stemmen oplevert.
U wilt blijkbaar niets leren uit dit dossier. Maar u reageert wel vanuit de visie dat het beter met de mantel der liefde wordt toegedekt? Liefde voor wie, burgemeester? Voor de talloze kansarmen in de virtuele dorpen? Voor de zoveelste ongeschoolde in een samenleving die niet meer slikt? Voor het leger mensen in nette armoede, met hierdoor een duidelijk verminderde kans op kwalitatief en lang leven? Hoe socialistisch is uw socialisme nog? Hoe wit wast u vandaag de dag echt? Of blijft het bij imago, zoals de reclame leert? Nee, u zult me niet monddood maken, zelfs niet straatarm of zonder toekomst. Mijn toekomt bepaalt u niet, maar ik zelf.
Marij Uijt den Bogaard
http://www.brusselsjournal.com/node/1994
