Als buitenstaander ben ik eerder geneigd om ze allen over één en dezelfde kam te scheren. Waarom doen jullie dat dan zelf ook niet? Vele kleintjes maken toch één groot?

Is het niet veel beter om alle verschillen even opzij te leggen, en te kijken wat jullie gemeenschappelijk hebben? Of worden persoonlijke tegenstellingen ook bij links soms (te) belangrijke struikelblokken om tot een gemeenschappelijk front te komen tegen extreem en ultra rechts in Vlaanderen/België?

Geef toe, met die kiesdrempel van 5% duurt het nog vijf miljoen lichtjaren vooraleer iemand jullie opmerkt in de politieke geschiedenis van België. Zoveel verloren tijd en energie besteden aan iets wat niemand (of nauwelijks toch) opmerkt, zonde toch?

Ps: ik ben SP.a-lid, maar niet fanatiek ;)

SAP en LSP zijn Trotskistisch
KP is reformistisch
PVDA sluit het nauwst aan bij mijn ideeën, is mijns inziens het meest begaan met het lot van de arbeiders en de verdrukten, proberen te doen wat ze zeggen, en houden zich het liefst afzijdig in kinderachtige discussies.

Inderdaad sap en lsp zijn trotskisch maar hierbij moet je nog zien dat de sap de zogezegde enige vertegenwoordiiger is van de 4e internationale, dat is een punt dat vaak vergeten wordt.

zoek eens wat op

www.sappos.be
www.pvda.be
www.lspmas.be
en ja kp weetek nie check google of altavista of zo
bekijk de geschiedenis eens en je weet al veel
en ja pvda is gegroeid uit de studentenbeweging tussen linkse studenten en FK= Amada (= alle macht aan de arbeiders)

www.kp-online.be

Dat er zoveel bewegingen zijn is volgens mij niet goed voor het links volk.

Er zijn inderdaad een aantal nogal belangrijke struikelblokken binnen de echte linkse beweging, niet de burgerlijke sociaal-democraten, zoals de mogelijkheid tot vrije meningsuiting binnen de partij, dat is het fundamentele verschil tussen de maosten, (lees stalinisten ) en trotskisten. En ik vind het recht op vrije meningsuiting het grootste goed binnen een partij.
Wat natuurlijk niet wil zeggen dat trotskisten vinden dat er vrije meningsuiting van fascisten kan bestaan.
Maar laat dit alleszinds duidelijk zijn, als linkse activisten zijn wij geen van allen van plan om met een rechtse partij, of een kapitalistische klasse samen te werken, wat beleid betreft zeker niet.

Ach hoeveel zijn het er in de praktijk. Dat is belangrijk. Iedereen kan een website onderhouden en artikeltjes schrijven.

Volgens de verkiezingen van zowat de afgelopen 50jaar zouden dat er dan 0 zijn. 8) :wink:

Prima, daar kan ik me volledig bij aansluiten.

Je bedoelt dat je voor het behoud van het cordon sanitaire bent, of... mag het nog ietsje meer zijn?

Er is inderdaad verdeeldheid ter linkerzijde. Voor marxisten volstaat het echter niet om dat vast te stellen en het eventueel jammer te vinden. Marxisten moeten op een materialistische wijze nagaan waarom er verdeeldheid is en wat er eventueel rond kan gedaan worden.

Verdeeldheid komt veelal voort uit nederlagen van de arbeidersbeweging op basis waarvan meningsverschillen ontwikkelen. Dit werd reeds duidelijk in de Eerste Internationale waar de uiteindelijke nederlaag van de Commune van Parijs ertoe leidde dat de meningsverschillen tussen de anarchisten en de marxisten een organisatorisch vervolg kreeg in het feit dat er verschillende organisaties tot stand kwamen in plaats van één Internationale arbeidersassociatie. Met de Tweede Internationale werd gepoogd daar iets aan te doen, maar de groei van de economie zorgde ervoor dat de leiding van de sterk groeiende arbeidersbeweging het bekomen van toegevingen als doel op zich ging zien, terwijl dat slechts in een bepaalde periode haalbaar was. De logica van het reformisme bleek bij het uitbreken van de eerste wereldoorlog toen de reformistische leiders die oorlog steunden. Een internationalistische fractie kwam samen in Zimmerwald en bouwde aan een alternatief, wat uiteindelijk een beslissende impact had op de Russische revolutie en het tot standkomen van de derde Internationale. De Communistische Internationale zorgde voor een grotere graad van eenheid, zo deden heel wat anarcho-syndicalisten mee (denk maar aan de Amerikaanse IWW, industrial workers of the world). In België leidde het ontstaan van de Comintern en de Russische Revolutie er toe dat een groep geradicaliseerde jongeren die een eigen organisatie hadden opgezet samenkwamen met een aantal vakbondsmilitanten die uit de sociaal-democratie waren gestapt om de Communistische Partij te stichten.

Dat was een belangrijke stap vooruit en had een eenmakend effect. Maar een proces is niet altijd eenduidig of in een rechte lijn. Het isolement van de Sovjetunie en het achtergebleven karakter van de SU vóór de revolutie maakten dat een bureaucratie zich kon ontwikkelen om de revolutie op een zijspoor te zetten. Wij noemen dat stalinisme en het had directe gevolgen: de kloof tussen de hoogste en laagste inkomens steeg, een kaste kon zich ontwikkelen, er werd teruggegrepen naar de traditionele instelling van het gezin om dit te promoten (tegenover het collectiviseren van het huishoudelijk werk),... Dit had een negatief effect, niet enkel op de revolutionaire krachten in de SU die eraan moesten geloven - met als dieptepunt de Moskouse processen waar de overblijvende leden van de oude garde van bolsjevieken werd geliquideerd. Het had echter ook een effect op revolutionaire bewegingen elders.

Zo splitste de Belgische KP op een congres in Antwerpen in maart 1928 tussen stalinisten en trotskisten in een verhouding 7 tegen 3 �* 4. Je kunt dat toeschrijven aan 'persoonlijke botsingen' of andere psychologische verklaringen, maar het is uiteraard toe te schrijven aan een materiële basis in de SU zelf.

De trotskisten hadden het niet gemakkelijk, zeker niet nadat de stalinisten na WO 2 in het offensief konden gaan op basis van de militaire overwinning van Stalin (na té zware offers die niet noodzakelijk waren geweest mits een correct perspectief). De stalinisten waren echter niet bereid om de bewegingen die ook in België plaats vonden tot een goed einde te brengen. In plaats van op basis van de weerstand een stevige arbeidersoppositie uit te bouwen (die overigens gewapend was van in het anti-fascistisch verzet) kozen ze ervoor, op bevel van Moskou, om in een burgerlijke regering toe te treden met o.a. liberalen en christen-democraten. De stalinistische KP gaf mee het bevel om te ontwapenen en eigenlijk de macht volledig aan de burgerij over te dragen. Nadat ze dit gedaan hadden verdween de KP grotendeels van het electorale toneel waar het direct na WO2 een plaats had weten te verwerven.

De trotskisten kwamen zwak uit WO 2, o.a. door de zware repressie van de nazi's (de ganse leiding van de Belgische trotskisten met figuren als Abram Leon of Leon Lesoil kwam om in de holocaust) en de versterkte positie van het stalinisme in de bi-polaire situatie na WO2 waarbij de SU een impact had als aantrekkingskracht voor wie het niet eens was met het imperialisme van de VS.

Die zwakke positie - ook op inhoudelijk vlak door het wegvallen van een groot deel van de leiding - zorgde voor verdeeldheid en een zoeken naar correcte perspectieven. In Engeland was de trotskistische leiding nog vrij sterk op dat punt: er was een stevige werking geweest onder de soldaten en er was direct na de oorlog het heropbouwen van de Revolutionary Communist Party die een zekere impact had. De RCP-leiding kwam al snel in conflict met de leiding van de trotskisten die verdeeld waren. Het standpunt van de Britten (en voor de goede verstaander, dit was de voorloper van LSP) was dat de stalinisten in het offensief waren, dat de kapitalisten dit probeerden te counteren met een zwaar investeringsprogramma in de vorm van het Marshal plan, waardoor er tijdelijk ruimte was om de reformistische organisaties in stand te houden. De RCP ging binnen de reformistische massa-partijen werken omdat brede lagen van de arbeiders en jongeren zich naar die partijen ging richten in de hoop via dat instrument verandering af te dwingen. Wij hebben een houding om daar te zijn waar brede lagen van arbeiders en jongeren op zoek gaan naar een alternatief. Dat betekende een breuk met de groep die vandaag 'SAP' vormt, die zich meer ging richten op de studentenbeweging, de vrouwenbeweging,... kortom de zogenaamde "zusterbewegingen" van de arbeidersbeweging.

De val van het stalinisme na 1989 vomrde een nieuw fundamenteel keerpunt. Het "gemakkelijke alternatief" van de Sovjetunie viel weg waardoor bvb in de Derde wereld (beter: de "ex-koloniale wereld") geen tussenweg meer mogelijk was los van het imperialisme. Maar dit had ook een fundamentele impact op de traditionele arbeidersorganisaties in het westen waar de draai naar rechts van de leiding kon versneld worden door het ideologisch offensief van de burgerij na de val van het stalinisme in de vorm van de idee dat het kapitalisme had overwonnen. Dat leidde tot een zekere passiviteit, waardoor de basis van bvb de SP snel afkalfde (en dan bedoel ik de actief betrokken basis, niet de electorale basis). Dit maakte een nieuwe draai noodzakelijk: uit de sociaal-democratie. LSP vormde in 1992 de groep Militant die besliste om meer onafhankelijke (dus los van de sociaal-democratie) jongerencampagnes zoals Blokbuster uit te bouwen. Dit was een enorm succes en zorgde ervoor dat we de periode van de moeilijke jaren 1990 konden overbruggen tegen het neo-liberale offensief in.

Met de opkomst van de anti-globaliseringsbeweging, een voorloper van meer fundamentele bewegingen, kunnen we opnieuw in het offensief gaan en werd Militant Links van actiegroep dan ook omgevormd tot de partij Linkse Socialistische Partij.

Dit is in het kort de basis waarop meningsverschillen tot stand kwamen en die hebben nog altijd een impact.

Zou het beter zijn de meningsverschillen even opzij te leggen? Niet noodzakelijk.

Wat belangrijk is, is de analyse en de perspectieven die we vandaag hebben. Het is mijn indruk dat de rest van radicaal-links nog worstelt met de jaren 1990 en zich nog vrij defensief opstelt wat zich uit in het naar beneden halen van het politiek profiel (wat bvb de PVDA doet, kijk maar naar de activiteiten die Comac onderneemt: voornamelijk sociale activiteiten en minder politiek inhoudelijk, alleszins geen kadervorming om revolutionaire kaders te ontwikkelen), pogingen om op basis van een laag politiek profiel tot een eenheidsworst te komen (SAP en KP).

Dat zijn tactieken die vertrekken vanuit een zwakte: een defensieve houding en een verzwakte linkerzijde. Het is echter verkeerd. Er is meer en meer openheid voor radicaal-linkse opvattingen en het potentieel is enorm mits een correcte aanpak. Radicaal-links moet jongeren politiek vormen, de klassiekers laten lezen, hen sterken in het marxisme zodat ze het tot in hun kleine teen beheersen als methode om van daaruit een werking naar brede lagen te kunnen ontwikkelen die erop gericht is het gevoel van ongenoegen te organiseren, bewegingen tegen het asociaal beleid richting te geven en daar een politiek verlengstuk aan te bieden.

Dat is een andere methode dan zichzelf uitroepen tot dé arbeiderspartij, of het verlagen van het profiel tot "soft-links". Er is nood aan een echte oppositie die inspeelt op thema's als huisvesting, werkloosheid, onderwijs,... Dat is het project van LSP.

Tjah, beste GC, ik apprecieer zeker je uitgebreide antwoord maar zoals jij het voorstelt lijken de ideologische kloven nog dieper te zijn dan ik al dacht. Maar durf eens te kijken wat er aan de andere kant gebeurd is met name het extreem-rechtse Vlaams Blok.

Het Blok is niets anders dan een koepelorganisatie van alles wat zich rechts van rechts bevind: rechts van het Blok is niks meer. Dat gaat van pure flaminganten, tot anti-politiekers, tot neonazi's, heidense secten, groenrechtsen enz...

Revisionisten en negationisten zitten samen aan tafel met mensen die 'gewoon' meer Vlaams Zelfbestuur eisen en helemaal niet geïnteresseerd zijn in het racistisch discours van bvb Filip Dewinter en zijn clan.

Andere VB-aanhangers zijn dan weer oerconservatieven, dikwijls afkomstig uit katholieke kringen die zich opgeilen aan het Victoriaans gedachtegoed van Alexandra Colen. Maar alle diverse peilers ontmoeten elkaar weer in het Vlaams Blok.

Ik denk dat jullie ernstig moeten bezinnen over het vormen van een koepelorganisatie, zelfs van tijdelijke aard, om die verrechtsing die nu in West-Europa plaatsheeft (en niet enkel in België) een halt toe te roepen.

Het voornaamste verschil is dat de LSP respect verdient en de PVDA wat mij betreft verboden mag worden. 8)

Dat radicaal-links niet in staat zou zijn om ook electoraal te scoren is verkeerd. Kijk om je heen in Europa en je ziet in vele landen radicaal-linkse formaties die 5, 10 tot zelfs 15% van de stemmen halen op regionaal en nationaal niveau. Onze zusterorganisatie, de Socialist Party in Ierland behaalde in Dublin West 21,5% van de stemmen tijdens de parlementsverkiezingen in 2002. In Coventry won ons gemeenteraadslid Dave Nellist zijn herverkiezing met 51% van de stemmen in 2002. En in Frankrijk haalden 3 trotskistische kandidaten samen 11% tijdens de eerste ronde van de presidentverkiezingen in 2002.

Het is echter wel juist dat het voor socialisten geen gemakkelijke periode is geweest. De val van de muur en het neoliberale offensief dat men sindsdien lanceerde zorgde voor een periode waarin marxisten tegen de stroom moesten vechten om hun ideeën staande te houden. Velen zijn er onderdoor gegaan. Niet de LSP, vroeger Militant Links, integendeel. Electoraal stelt radicaal links in België vandaag niets voor. Die vaststelling is niet moeilijk om maken. Maar dit betekent niet dat er geen mogelijkheden zijn geweest. De vraag is wat de organisaties met hun mogelijkheden hebben gedaan. De SAP had een gemeenteraadslid in Antwerpen verkozen tussen '94-2000. Niet via een eigen lijst, maar via de BSV kandidaten op de Agalev lijst. De Gauches Unies haalde midden jaren '90 1,6% van de stemmen in Franstalig België. De lijst DEBOUT, in '99 haalde 2% in de Europese verkiezingen. Als we kijken naar de verkiezingen van 13 juni dan lijkt een electorale score vrijwel uitgesloten. De PVDA heeft na het debacle met Resist een lange herstelperiode nodig waarin de wonden gelikt worden maar geen echte lessen worden getrokken. De SAP en KP kijken uit armoede in de richting van de grote rood-groene éénheid met regerings of ex-regeringspartijen. En degenen die begin de jaren '90 als de calimero's van radicaal links werden gezien, werken gestaag verder aan de uitbouw van hun partij, die voor onze normen een belangrijke stap vooruit zal zetten op 13 juni door zich voor het eerst in heel België verkiesbaar te stellen.

Over de vraag welke de verschilpunten zijn tussen LSP, PVDA, SAP en KP kunnen er dikke boeken geschreven worden. De geschiedenis van de arbeidersbeweging is rijk aan discussie en debat. Maar meningsverschillen hoeven niet te leiden tot verschillende organisaties. Behalve als in de praktijk blijkt dat die meningsverschillen onverenigbaar zijn met het ontwikkelen van een strategie en methode voor het bereiken van een socialistische samenleving. Sinds de Russische Revolutie heeft de arbeidersbeweging vele nederlagen opgelopen en is ze constant geconfronteerd geweest met haar meest fundamentele probleem, het probleem van de leiding. Sociaal-democraten die de arbeiders met handen en voeten willen binden aan het huidig maatschappelijk systeem, waar zij de beste verdedigers van zijn geworden. Stalinisten die een karikatuur hebben gemaakt van het marxisme (socialisme in één land tgo socialistisch internationalisme, bochtenwerk in hun internationale politiek die ze verklaren aan de hand van de dialectiek, …) Daarnaast hebben ze alle democratische socialistische elementen die aanwezig waren bij de opbouw van de arbeidersstaat in Rusland via brute repressie weggesneden en een bureaucratische kaste in de plaats heeft gesteld. En de oude trotskistische leiding van de IVe Internationale heeft sinds WO2 de ene fout na de andere gemaakt in haar perspectieven, werkmethodes en programma.

Fouten zal elke organisatie of partij maken, de kwestie is of die hersteld worden of niet. Fouten die niet hersteld worden, leiden tot zwaar betaalde nederlagen. Die prijs betalen we vandaag door het diskrediet waarin communisme is beland door de misdaden van het stalinisme. Die prijs betalen we door de vele verschillende fracties waarin de oude trotskisten zijn opgesplitst na WO2.

Over het verleden kan je massa's interessante literatuur lezen, wat ik zeker en vast iedereen aanraadt. Maar veel concreter is het kijken naar de actualiteit en de relevantie van historische meningsverschillen voor vandaag. Enkel een korte blik op de standpunten bij de vorige verkiezingen maakt al duidelijk dat van samenwerking weinig sprake kon zijn, ondanks onze pogingen om de laatste jaren tot linkse eenheid te komen. Het staat goed binnen linkse kringen om lange teksten te schrijven over de noodzaak aan linkse eenheid. In de praktijk is het enkel onze organisatie die de test van de praktijk doorstaat.
Kijk naar onze initiatieven in Gent in 2000 (waar we als grootste fractie van LEEF een grote verantwoordelijkheid droegen in het totstandkomen van de eenheidslijst) en Franstalig België in '99 - '00 -'03 (waar we kritisch meewerkten aan open lijsten met de PC en een kandidaat hadden op de lijst DEBOUT), de posities die we hebben ingenomen in Antwerpen (steun aan de PVDA+lijst) en Aalst-Oudenaarde-Ronse in '99 (steun en kandidaat op de LEEF-lijst).

Maar de laatste jaren zijn er toch wel zaken verandert. Er moet natuurlijk toch wel nog enige basis overblijven om samen te werken. Dat de PVDA met ons niet wil samenwerken is vrij duidelijk, alhoewel het bij hen nooit klaar en duidelijk wordt gepubliceerd. De vraag is of radicaal links er bij gebaat zou zijn om met de stempel van het stalinisme door het leven te gaan. Bij de andere organisaties is er veel pessimisme aanwezig die hen drijft in de richting van de warme armen van Stevaert en C°. Armen die hen wellicht binnenkort zullen omsluiten en wurgen. Binnenkort zullen we misschien nog moeten roepen of er ondertussen wel nog iemand aanwezig is om mee samen te werken.

Het is niet omdat we voor deze verkiezingen aankondigen dat we geen electorale ambities hebben dat we onze verantwoordelijkheid zouden uit de weg gaan. Maar je moet ook respect hebben voor het ritme van de beweging. Op dit moment kunnen we niet op tegen de heersende trend die een stem voor de SP.a als het minste kwaad ziet. Maar de façade begint nu al een aantal barsten te vertonen. Na de verkiezingen zal ze breken wanneer zal blijken dat een versterkte sociaal-democratie in de regering hetzelfde neoliberale beleid zal voeren als de regeringen in onze buurlanden. Binnen de strijdbewegingen die daartegen zullen ontstaan zal men de vraag stellen of er geen nood is aan een nieuw politiek instrument. Steun voor een linkse oppositie als de LSP zal dan groeien. Maar misschien zal er een veel bredere politieke beweging op gang komen dan we ooit met de LSP zouden kunnen opvangen. Een beweging waarbij tienduizenden zich willen inzetten voor de opbouw van een nieuw partij. Een partij waarbij een belangrijk deel van de vakbondsbasis zal aansluiten. Een nieuwe partij die in de bewegingen zal trachten een oppositie op te bouwen. In zo'n partij zouden de LSP-leden ook actief zijn, niet als individuele leden, maar als een georganiseerde groep. We zouden er een revolutionair socialistisch programma verdedigen als de enige mogelijkheid om fundamenteel te breken met de miserie van het kapitalisme. Eens kijken of de restanten van de andere radicaal linkse organisaties dan nog roepen in de woestijn.

Op dit punt is er een treffende gelijkenis tussen de pvda, lsp, sap en consoorten: ze maken van een mug een olifant en zelfs na 20,30 jaar van af en toe een electorale uitschieter (die ze mestal in het buitenland moeten halen, waar ze dan net hetzelfde doen...) durven ze niet toegeven dat er iets scheelt aan hun programma '(saai en niet gemoderniseerd en zeker het eindoel is vaag...) en strategie...

Misschien eens tijd om daar iets aan te doen, want het gesakker met cijfers maakt van sommige communistische en socialistische publicaties een onleesbaar iets.

Overigens, op de website van de SAP-jongeren werd er ooit een van mijn artikels gepubliceerd over drugbeleid en werd er ove rmij gesteld: "Dr. Jean Blanquart die toch niet direct een revolutionaire wereldverbeteraar is..". daar heb ik hartelijk o moeten lachen, aangezien ik al communist was toen die auteurs nog in hun wieg lagen.. Het is niet omdat ik via harde arbeid uit de arbeidersklasse komend en zonder één frank (toen nog!) ondrzoekssubsidie naast een voltijdse job een doctoraat heb kunnen behalen dat ik een bourgeois zou zijn (het bewijs: de uniefs hebben mij na enige moeite kunnen buitenhouden !!!)... Bovendien is mij analyse van het drugbeleid zuievr gebaseer dop het historisch-materialisme (met de prohinitie als kapitalistisch instrument en de herlagalisring van alle drugs als socialistisch consequent alternatief ! maar bon dat is een andere zaak).
Waarmee ik wil duidelijk maken dat als de klein-linkse partijen iedereen die een visie heeft meteen beginnen uitschelden voor bourgeois, ja dan moeten ze niet verwonderd zijn dat ze geen stemmen winnen!

GC: "(wat bvb de PVDA doet, kijk maar naar de activiteiten die Comac onderneemt: voornamelijk sociale activiteiten en minder politiek inhoudelijk, alleszins geen kadervorming om revolutionaire kaders te ontwikkelen)"

Maar jongen toch, ben jij soms lid van COMAC? Heb jij soms molletjes zitten? Hoe weet je die dingen?
Waarom denk je dat er geen 'kadervorming' zou zijn of 'politiek inhoudelijk'?
En trouwens wat is er mis sociale activiteiten? Zijn de LSP'ers niet sociaal misschien?
COMAC organiseerd jaarlijks tal van activiteiten zowel 'sociale' als 'politieke' om eens jouw terminologie te gebruiken.
Eens kijken wat we vorig semester allemaal in Gent gedaan hebben: een student die al meer dan een jaar in Cuba studeert is komen spreken, we hebben twee avonden geluisterd naar en gediscuteerd met Mohamed Hassan over de situatie in de Midden Oosten, we hebben actie gevoerd in solidariteit met de Ford-arbeiders, we hebben filmavonden gehouden, spagetti-avond, binnenkort hebben we onze kroegentocht en niet te vergeten onze fuif. We zijn samen gaan studeren aan kust voor ons examens en in Antwerpen hebben we het Marxisme bestudeerd. We zijn gaan betogen, gaan plakken, op cafe gaan zitten en gaan dansen.

Ja, mijn beste Geert, we zijn een sociale organisatie, we zijn een studentenvereniging met fuiven, kroegentocht en een clubcafe.
Ja, mijn beste Geert, we zijn een sociale organisatie met studentenvertegenwoordigers en collectieve blok.
Ja, mijn beste Geert, we zijn ook een politieke organisatie met vormende activiteiten, betogingen en acties.

Een goed beeld van de grote verscheidenheid van de activiteiten van COMAC vind je uiteraard op www.comac.tk

Harko, ik heb ogen in mijne kop, da's alles. Ik zie weinig jongeren politiek ontwikkelen bij de PVDA en volgens mij is bovenstaande reactie van uwentwege door een schoolvoorbeeld van. Geen inhoudelijke reactie, niet uitleggen waarom er verdeeldheid is, niet zien in welk kader ik dat stukje over Comac schreef, om dan op een platte wijze tussen te komen (o.a. je suggestie dat ik zou zeggen dat sociale activiteiten niet zouden kunnen is hi-la-risch!). Kun je echt niet beter na al die jaren activiteit bij uw partij?

ok, mij goe, als gij het wilt hebben over waarom er geen eenheid, mij goe. Maar kom nie af me gezever over 'een tekort aan vorming' ed, ge weet daar geen fluit van, en zoals ik al zei, ga eens gaan kijken op www.comac.tk

Waarom is er geen eenheid tussen de verschillende linkse partijen en groeperingen.

Laat ons eerst en vooral duidelijk stellen dat er regelmatig eenheid en samenwerking is.

Zowel COMAC als de ALS zijn bv. aan de Ugent betrokken in een gezamelijke strijd tegen een dreigende privatisering van de studentenrestorants. Daarin staan we zij aan zij.
Met mensen van de SJW hebben we samengewerkt vorig jaar voor de kiescampagne van RESIST. Idem trouwens voor andere linkse prominenten als Geert Van Moorter, Raf Verbeke, e.a.
COMAC is zeer begaan met andere linkse organisaties, waar wij ons verbonden mee voelen als ATTAC, STER, VAK, ...
Met Vonk hebben we aan de Ugent bv zeer goede contacten in de strijd voor meer democratie aan de unief.

Er is regelmatig rond bepaalde kwesties goede samenwerking, inderdaad is dat nog te weinig. Met COMAC doen wij zeker ons best om dit nog te verbeteren.

Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen verschillen zouden zijn tussen onze organisaties. Die zijn er zeker.
COMAC en LSP/ALS hebben bv. een totaal tegenovergestelde visie als het gaat over de kwestie Palestina. COMAC kiest daar duidelijk voor de Palestijnse bevrijdingsstrijd tegen de Zionistische-fascistische regering, terwijl de LSP de bevrijdingsorganisaties terroristen noemt.
Dit is een voorbeeld van een totaal verschillende visie. Ook bovenstaande discussie over onze studentenwerking. Blijkbaar vind Geert dat wij verwateren, verslappen en onze vorming verwaarlozen als wij ervoor kiezen om sociale activiteiten in te richten, zoals hij het zo leuk noemt. Fuiven en kroegentochten zijn blijkbaar niet progressief genoeg. De veelheid aan vormingen die we onze studenten aanbieden zijn blijkbaar niet voldoende voor Geert. Dit getuigt blijkbaar ook van een verschillende visie.

Maar inderdaad deze verschillen in politieke visie willen zeker niet zeggen dat we niet kunnen samenwerken, integendeel, onze deur staat altijd open.

Als ik uw bijdragen leest, denk ik inderdaad dat er bij Comac een tekort aan politieke vorming is. Hoe kom je er bijvoorbeeld bij dat wij iedere vorm van Palestijnse bevrijdingsstrijd "terroristisch" zouden noemen? We hebben dit dovemansgesprek al eens gevoerd op Indymedia en toen was ik al gedegouteerd door de wijze waarop je ons standpunt probeert te verkrachten.

LSP heeft toen naar aanleiding van die discussie overigens een stevig antwoord geformuleerd omdat het nuttiger was direct eens stevig te antwoorden in plaats van wat goedkoop over en weer te roepen. Dat laatste helpt de discussie immers niet vooruit.

Het uitgebreide antwoord inzake Israël/Palestina vind je overigens hier: http://www.lsp-mas.be/marxisme/populismepd.html

Om dus maar te zeggen dat we over bepaalde kwesties dus verschillende visies hebben.
Ik kan nog tal van voorbeelden geven: nationalisme in de derde wereld, de kijk op de Islam als ideologie, de Amerikaanse invasie en bezetting van Afghanistan, het is een vrij uitgebreid lijstje, ik stel voor dat we niet over elk punt in debat gaan, het is duidelijk dat we daarover van mening verschillen. En dat was het punt dat ik wou maken.
En mag ik mijnheer Cool nog eens vriendelijk doch dringend verwijzen naar onze website, waar toch een duidelijker beeld kan krijgen van onze activiteiten. U gaat daar kunnen vaststellen dat er aan vormingen geen gebrek is.
Ik ben trouwens aangenaam verrast dat Geert zoveel belang hecht aan het aspect vorming binnen de activiteiten van COMAC, u bezorgdheid siert u.

dus jullie bestuderen "eens" het marxisme in antwerpen ????
bij ons dat nochtans een continue, permanente studie.

LSP organiseert wekelijkse afdelingsvergadering waarop telkens een politieke discussie gehouden wordt. Iemand bereidt een inleiding voor van een half uurtje (soms iets langer) waarna over dit thema gediscussieerd wordt door de aanwezige leden en sympathisanten. Dergelijke afdelingsvergaderingen zijn essentieel in het uitbouwen van een partij, een echte partij in plaats van een kiesmachine zoals vele traditionele partijen.

Voor LSP is een partij een vereniging van leden die gezamenlijk een politiek project uitwerken en uitvoeren op basis van een gezamenlijk perspectief. Ieders bijdrage is dan ook belangrijk en er wordt niet gewerkt met reclame-bureau's die de inhoudelijke posities en/of de campagnes bepalen en/of uitvoeren.

Was jij geen libertijn? Sinds wanneer verbieden die "iets". PVDA moet helemaal niet verboden worden.

maw vrijheid van meningsuiting zolang het maar onze mening is?

zo kennen we ze weer de rooie medemensen :)

Ik denk dat Geert en Bart reeds afdoende hebben geantwoord op de verschillen. Als je de verschillen tussen partijen echter wil verengen tot verkiezingsprogramma's, dan zul je bij radicaal-linkse partijen voor een groot stuk dezelfde eisen terugvinden. Dat zegt echter niets over het programma as such. Ik verklaar me nader met een voorbeeld, namelijk de 32-urenweek. Ook Vonk, KP en SAP stellen die eis, maar in de verkiezingen roepen ze op voor SPA of Agalev, of minstens voor "linkse figuren" op die lijsten. SAP is nog steeds betrokken in discussies over linkse eenheidsinitiatieven, maar die eenheidsinitiatieven zoeken dan ook weer aansluiting bij SPA ofwel Agalev (zoals Leef-Herzele nu bij Groen!). Hoe denken ze die eis dan verwezenlijkt te zien? Denken ze dat die partijen overtuigd kunnen worden die strijd te voeren? LSP denkt van niet. De PvdA eist de 32-urenweek, maar als je ziet hoe ze denken die te bereiken, dan is dat totaal onrealistisch. De PvdA ziet zichzelf als de voorhoede van de arbeidersbeweging, als de kern van de toekomstige massale arbeiderspartij. Ze denken dus niet alleen de meerderheid van de arbeiders te kunnen overtuigen van een stalinistisch programma (wat in de westerse landen, waar een traditie van vrije meningsuiting, vakbonden,... bestaat, totaal onmogelijk is), maar ook dat hun kleine partij in de komende jaren zou kunnen uitgroeien tot wat vroeger de sociaal-democratie was. Dat is een sectair programma, gebaseerd op het idee dat de PvdA de enige stroming in de arbeidersklasse is (en zal zijn) die "het begrepen heeft".

Dan denk ik dat de manier waarop wij de 32-urenweek bereikt zien worden in de toekomst een pak realistischer is. Ons programma is immers niet gegrondvest op een aantal dogma's, maar op een reële inschatting van de situatie vandaag en de machtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal. Vandaag is de arbeidersklasse niet in staat de strijd voor de drastische invoering van de 32-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen te voeren, hoewel het de enige manier is om de werkloosheid op te lossen en tegelijkertijd de moordende werkdruk van veel werkenden aan te pakken. Nochtans is het ongenoegen groot. Om die strijd te voeren, is een andere leiding van de vakbonden nodig, een leiding die niet bereid is op de knieën te gaan zitten voor de regering en die wel bereid is de strijd te voeren en daartoe de vakbonden op een democratische basis organiseert. LSP roept op voor de opbouw van een linkse oppositiestroming in de vakbonden, zoals die in andere Europese landen al bestaat. Voor een dergelijke strijd heeft de arbeidersklasse ook een politiek verlengstuk nodig. Veeleer dan onszelf te zien als de kern waarrond zich een nieuwe arbeiderspartij gaat vormen, is LSP een openlijk revolutionaire partij die oproept tot de vorming van een nieuwe arbeiderspartij. Die zal niet voortvloeien uit radicaal-links, maar zal om te slagen zeker een belangrijke en initiatiefgevende rol bij linkse stromingen/individuen binnen de vakbonden vereisen. Wanneer die nieuwe arbeiderspartij zich vormt, zou LSP daarbinnen werken als revolutionaire fractie. Als je meer uitgebreid hierover wil lezen, kun je onze website raadplegen.

Dat alles betekent uiteraard niet dat LSP met de vingers zit te draaien tot die nieuwe arbeiderspartij er komt. We voeren actie op verschillende terreinen, waarbij we er steeds zijn op gericht zoveel mogelijk mensen te betrekken in de strijd. Op onze website kun je daar verslagen over vinden. Voor wat betreft ons verkiezingsprogramma: we zijn het nog aan het uitwerken. Zeker is alvast dat ons programma rond een aantal centrale thema's zal draaien: onderwijs en huisvesting voor de regionale verkiezingen; de strijd tegen privatiseringen en voor het behoud van jobs voor de Europese verkiezingen.

1) Of u begrijpt niet hoe werkloosheid tot stand komt (en dan doel ik hoofdzakelijk op het oorzakelijke verband tussen de totale loonsom en de werkloosheidsgraad) of u bent van mening dat winst maken niet van belang is?

2) Het verminderen van het aantal arbeidsuren zonder het totale loon te laten dalen, komt eigenlijk neer op een stijging van het uurloon.
Dit brengt enerzijds met zich mee dat het marktloon en de wet van vraag en aanbod verstoort worden, wat op zijn beurt als gevolg meer - in plaats van minder - werkloosheid met zich meebrengt. Anderzijds ontneemt het het zowel de werkgever als de werknemer de vrijheid om handel te drijven tegen de voorwaarden die zijzelf gunstig achter.
Een werknemer is niet meer of minder dan eender welke andere consument. Werk/arbeid is namelijk niet meer of minder dan elke andere (vrijwillige) transactie tussen 2partijen; met dat verschil dat het een continue transactie is. De werkgever ruilt loon tegen de arbeid of de diensten van de werknemer, die op zijn beurt arbeid verruilt voor loon.
Tussenkomst door de overheid aan slechts een kant van de werkgever/werknemer transactie lijkt inconsistent. De communistische ideologie dient dus of inconsequent te zijn of ze dient zo consequent te zijn (door aan de beide zijden in te grijpen) dat ze de mensen hun vrijheid van handelen ontneemt.
Het (willen) reguleren van de economie druist automatisch in tegen het vrije handelen van mensen en ge hoeft uiteindelijk (ongeacht het systeem) maar 1man te hebben die het daar niet mee eens is om uw ganse systeem om zeep te helpen.

Wij kunnen het vrees ik niet eens worden, om de simpele reden dat we andere klassen verdedigen. Als jij spreekt over "vrijheid" (als het hoogste doel dan nog wel), spreek je over de vrijheid van de kapitalistische klasse die de productiemiddelen in handen heeft om de arbeidersklasse uit te buiten. Ik heb het dan over de vrijheid van de arbeidersklasse om hun macht als producerende klasse in de realiteit om te zetten en een einde te maken aan de vrijheid van onderdrukking onder het kapitalisme.

Over de lonen. De loonwet onder het kapitalisme is dat een arbeider genoeg moet verdienen om zichzelf en zijn gezin in stand te houden en dus zijn eigen arbeidskracht te herproduceren en nieuwe arbeiders af te leveren. De lonen onder het kapitalisme tonen de tendens steeds opnieuw naar dat minimumloon herleid te worden tenzij de arbeidersstrijd meer kan afdwingen. De wetten van de kapitalistische economie veroorzaken ook werkloosheid - een industrieel reserveleger is de beste manier om ervoor te zorgen dat er druk staat op de lonen in die mate dat ze zouden zakken tot dat minimum. Het is een voortdurende strijd tussen beide klassen. Als je de loonwetten onder het kapitalisme als zaligmakend verklaart, dan toon je je ook akkoord met het fenomeen van de werkende arme, van wijdverspreide werkloosheid en armoede, van de totale verpaupering tot hongersnoden en dergelijke toe omdat voor de kapitalisten daar nu eenmaal op korte termijn geen winst te maken valt uit de ontwikkeling van die regio.

Arbeid overigens voorstellen als een "vrijwillig" contract tussen arbeider en patroon is een verdoezeling van het feit dat de arbeidersklasse natuurlijk moet leven van lonen en dus werk moet aanvaarden, zij het niet aan een goed loon, dan aan een slechter.

Beste Anja,

Ik ga hier LEEF niet verdedigen.
Maar er is nog een groot verschild tussen een gemeenschappelijke lijst vormen :
LEEF/GROEN! of het kartel SPA of aansluiten bij GROEN!.

Ik ben ga zoeken op de webside van de SAP. Waar roepen ze dan nu op om op SPA of op Groen! te stemmen .
Trouwens toen jullie verkiezingskandidaten voorstelden stond er altijd bij hoeveel jaar lid en ervaring de kandidaten hadden bij de SP. Niet dat ik nu denk dat jullie met de SPA gelink moeten worden.

aub geen speculaties

LSP heeft ook een internet-obsessie, maar verwijst volgens mij terecht naar alle artikels en dergelijke op hun site. Maar jij maakt botte reclame: op jullie site staan 3 artikels onder 'vorming', dat is niet veel, en alleszins minder dan je op dit forum suggereert.

Misschien is het tussen klein links beter een beetje te leven in vreedzame coëxistentie, al vrees ik dat er nadien toch met scherp geschoten zal worden, als er ooit een beetje ingeboet moet worden aan het eigen grote, modernistische, gelijk. Met woorden zal je niet kunnen ontkennen dat er altijd een zeker sectarisme leeft. Dat is ergens normaal, en ook deel van mijn kritiek op 'links': op Leninistische wijze houden ze vast aan de 'partij', maar missen misschien de maatschappelijke verankering, desnoods niet steeds in de meest revolutionaire organisaties, om te merken waar ze samen voor strijden.

Goed ja, - voor het overige een prachtige repliek van Anja op Dies

Dat hoeft ook niet, niets zet meer tot nadenken dan een debat met iemand die het absoluut oneens met je is.

Nah, u denkt in klassen en groepen en dergelijke meer. Ik beschouw mensen als individuen en verdedig aldus het belang en de rechten van het individu.
Om het met de woorden van Ayn Rand te zeggen: "De kleinste minderheid is het individu. Wie de rechten van het individu niet respecteert mag niet beweren dat hij opkomt voor de rechten van minderheden."

Nah, u probeert mij hier af te schilderen als de grote boze wolf, maar als ik spreek over vrijheid dan bedoel ik daar helemaal niet de vrijheid van een welbepaalde groep mee, maar weldegelijk de vrijheid van iedereen!
(nb. Het feit dat ik liberaal ben impliceert dit automatisch, maar blijkbaar heeft u nog een aantal vooroordelen ten aanzien van het liberalisme)
Een samenleving die gelijkheid prefereert boven vrijheid zal geen van beiden bereiken

Niemand houdt de arbeiders tegen (ook niet in een kapitalistisch systeem, integendeel) om hun bedrijf over te nemen. Alleen ziet u zo'n overname waarschijnlijk net iets anders dan ikzelf.

Ahzo, volgens mij ga in België (zeg maar de ganse Westerse wereld) anders heus niet omkomen van de honger wanneer je werkloos bent
Bovendien zoals ik reeds zei staat niets de arbeiders in de weg hun bedrijf over te nemen of gewooon een eigen nieuw bedrijf te beginnen.
Conclusie: u, niet ik, bent diegene die de werkelijkheid anders probeert voor te stellen dan ze is.
Een voorbeeldje ter illustratie: als morgen niemand nog voor (het hongerloon van) Coca Cola wenst te werken, wie heeft daar dan het meeste last van denkt u?!

U gaat trouwens voorbij aan een heel groot deel van mij betoog.

je overschat de vrijheid van een arbeider, in eerste instantie zoals reeds door Anja en Jean aangehaald in dit topic, in tweede instantie omdat de belangen van arbeiders klassegebonden zijn en zouden moeten verdedigd worden, terwijl ze t.o.v. een patroon individueel gecontracteerd staan. Dat is een verdeel en heers politiek. Anarchisten zouden het misschien nog met je eens zijn, en er zijn nog mensen die geloven dat ieder individueel ageert. Toch zijn, om het met een cliché te zeggen, groepen meer dan de som van de delen. Er is nu, zij het niet naar jouw mening, een ontwrichte situatie waarin grosso modo steeds dezelfde groep de dupe is van politieke en economische verhoudingen. Uit 'vrije wil' (en dat is nog het grootste geloof van allemaal) kan je daar niet aan ontsnappen.

Als ik al één ding hier hebt geleerd, dat is dat er nog een pak andere, dan de door mij geciteerde, partijtjes en formaties ter linkerzijde bestaan. Ik noem er maar enkele: Comac, LSP, ALS, ATTAC, STER, VAK, SJW, Vonk enz....

De versnippering is nog groter dan ik dacht. Links lijkt zich ook vooral te localiseren in de universiteiten. Dat vind ik wel positief, want daar komen tenslotte onze nieuwe hervormers hoofdzakelijk vandaan.

Gelukkig werken ze hier en daar samen, wel met wisselende partners en coalities, en met wisselend succes, maar er gebeurt toch nog wat.

Ik had vroeger al eens een paar keer iets opgevangen over de plannen van de LSP voor een "arbeiderspartij".
Ik had daar graag wat meer over vernomen. Hoe zien jullie dit? Wordt het een partij zoals de SP in Nederland? Wordt het een verzameling van "groepjes"? Wordt het een "verruiming"?
En wat gaat de rol zijn van de "militante trotskisten", zijn jullie nu kaders aan het trainen voor de toekomstige grote partij, waarin zij dan kunnen werken ?
Is het de bedoeling om alle linkse groeperingen daarin op te slorpen, als fracties binnen de partij, of willen jullie een partij die de rest kan wegduwen?

Toch maar eens bij vermelden dat dit serieuze vragen zijn en geen aanzet tot aanval of zoiets, ik ben zeer curieus.

En dan toch nog eens antwoorden op de discussie over vormingen binnen comac, natuurlijk hebben wij meer vormingen dan dat. Die vorming in Antwerpen waarnaar ik verwees was de Marxistische Zomeruniversiteit waar een groot aantal jongeren hebben aan deel genomen. Natuurlijk hebben we meer vormingen dan dat, maar wees gerust, ik ga uiteraard de details niet aan iedereens neus gaan hangen. Kortom, ik waardeer de bezorgtheid, maar wees gerust, op dat vlak zit het in orde.

Na de laatste verkiezingen werd vanuit Herzele door een brede groep van actieve mensen een oproep gelanceerd voor een Groene en Linkse beweging.
Wij vonden dat er iets moest gebeuren, dat er nood was aan een gezonde, doordachte anti-kapitalistische oppositie met punch in dit land. De handtekeningen rolden binnen. Tot nu toe ondertekenden een honderdvijftigtal mensen deze oproep.


Wordt er een nieuwe beweging opgericht en zo ja welke? Dat is de vraag.

Oproep voor Groen en Linkse Beweging
De verkiezingen zijn voorbij en progressief Vlaanderen is er wéér aan voor de moeite. Agalev verliest zijn voltallige parlements- en senaatsfractie. Resist haalt wat in Antwerpen stad maar blijft daarbuiten dikwijls onder de score van de PVDA in 1999 en de LSP raakt met moeite aan 0,3 % van de stemmen. Het Vlaams Blok daarentegen stijgt.
Wij voelen geen leedvermaak, we vinden deze situatie een groot probleem voor al wie links is in Vlaanderen. De anti-globalistische, de milieubeweging, de noord/zuid en vredesbeweging, met zijn allen blijven we politici ontberen die onze standpunten echt vertolken. Méér nog, in de nasleep van deze verkiezingen dreigen we met z’n allen naar het verdomhoekje verwezen te worden. In de nasleep van deze verkiezingen zullen sommigen het veld oplopen om de bevolking te doen geloven dat thema’s als milieu, vrede, ontwikkeling geen voedingsbodem vinden onder de bevolking. Met een recessie voor de deur lijkt zich een hard gevecht te zullen ontwikkelen rond de sociale en economische rechten van het merendeel van de bevolking.
Uiteraard komt deze toestand niet vanzelf. Wij vinden dat de fout niet bij de andere partijen moet gelegd worden of bij de media. Agalev maakte in de voorbije legislatuur niet het verschil. Dat is de kwestie. Uiteraard kwamen er nieuwe zaken en was niet alles slecht, maar de neoliberale golf werd niet gestopt en in cruciale dossiers haalde men bakzeil: Doel, Nepal, Amerikaanse transporten, deportaties enz… Een aantal radikaal linkse partijen voeren al jaren een verouderd discours. Het merendeel van de NGO’s kiest ervoor het vormen van politieke tegenmacht links te laten liggen en zich niet te profileren op dit vlak.
Wij denken dat het zo niet verder kan. Progressief Vlaanderen heeft niet alleen actie maar ook een radikale politieke uitdrukking nodig om zijn thema’s onder de aandacht te brengen en de bevolking te documenteren over wat er echt gebeurt. Hier en daar lukt dat (vb. LEEF! in Herzele) en bewijst de praktijk dat men hiermee ook het Zwart Blok kan afremmen.
Het wordt tijd dat we leren uit het verleden. Het wordt tijd dat we onze krachten samenbundelen om die politieke tegenmacht op te bouwen: geduldig, open en met wat zin voor humor. Een tegenmacht die gevormd wordt door mensen uit de linkse en groene hoek die écht het verschil willen maken, in een nieuwe politieke beweging. Een tegenmacht met duidelijke wortels en linken in basis- en arbeidersbewegingen. Eéntje die vindt dat je niet per sé in een meerderheid moet zitten om iets te realiseren.
Programmapunten te over: De tobintaks, een consequent milieubeleid, economische democratie, de vermogensbelasting, verzet tegen sluitingen en privatiseringen, gelijke rechten voor iedereen…het is maar een eerste greep uit de mand.
Een tegenmacht gebouwd op mensen. Een tegenmacht die niet wacht op structuren en nieuwe initiatieven om een netwerk te vormen, om elkaars visies te delen en elkaars keuzes te ondersteunen, een tegenmacht die niet wacht op het grote project en de intellectuele en filosofische antwoorden op 'De Vragen van deze Tijd', maar die daar wel aan werkt. Een tegenmacht die zich concentreert op de macht van elk individu om tegen de stroom in te gaan en op de vrijheid van het individu om zich met medestanders te vereen(zelv)igen.

Uitgangspunten voor een Radicaal Links Groene Beweging .

(19/12/2003)
Deze tekst werd aangenomen op de bijeenkost van 13.12.2003, te Brussel. Ze bepaalt alleen maar enkele basisprincipes en voorlopige structuren. De zaken moeten vanzelfsprekend uitgewerkt worden en geconcretiseerd worden. Dat zijn zaken die nog tijd en moeite zullen kosten.
Lid worden (ondertekenen en een financiële bijdrage betalen) gebeurt ten persoonlijke titel want 'de beweging' wil geen organisaties bijeenbrengen en wil al zeker geen 'kartel' worden van klein linkse partijtjes. Men wil een beweging van individuën. Op de bijeenkomst waren er heel wat 'onafhankelijken' en er is steun vanuit KP, LEEF en SAP. Op de bijeenkomsten waren er ook Agalevers en/of mensen van Groen!

De uitgangspunten voor een Radicaal Links Groene Beweging (ivoorlopige naam):

1. inleiding
Het globaliserende dominante wereldsysteem heeft meer dan ooit oorlog, honger, afdankingen, onderdrukking en de complete vernietiging van het eigen milieu als gevolg.
De hedendaagse bezits- en productieverhoudingen leiden –zoals historisch meestal het geval is geweest- tot een steeds extremer wordende tweedeling. Dit geeft aanleiding tot uitbuiting van de enen door de anderen. Waar dit in de vorige eeuw scherp afgelijnd was wordt dit nu onduidelijker, ingewikkelder en moeilijker waarneembaar, maar tegelijkertijd ook extremer.
In België en Vlaanderen wordt het verzet tegen deze toestand weinig politiek vertaald. De neoliberale golf wordt niet gestopt.
Met een nieuwe politieke beweging willen wij bouwen aan het zichtbaar maken van het verzet in de politieke arena.


2. Doel en Identiteit

a. de beweging streeft naar een samenleving waarin de economische uitbuiting van de mens door de mens, elke sociale, etnische en seksuele discriminatie, elke politieke onderdrukking en elke culturele vervreemding uitgebannen zijn, die radicaal democratisch is en waarin de mens in evenwicht met de natuur leeft. Dit alles veronderstelt de collectieve eigendom van productiemiddelen in democratisch beheer..

b. Zij vindt haar inspiratie in de lange en rijke traditie van de emancipatorische strijd van de arbeidersbeweging, de vrouwenbeweging, de vredesbeweging, de milieubeweging en andere emancipatorische bewegingen, zowel als in de meer recente ecologische en democratische globaliseringsbewegingen.

c. De beweging strijdt voor concrete maatregelen die de levensomstandigheden van de bevolking verbeteren door o.a. de sociale ongelijkheid te verminderen, de aantasting van het leefmilieu tegen te gaan, de tewerkstelling kwantitatief en kwalitatief te verbeteren, de openbare diensten uit te bouwen, de gezondheid te verbeteren. Zij zal een concreet politiek programma uitwerken. Zij zal streven naar impact op de politieke besluitvorming

3. Werking

a. de beweging zal haar actie baseren op degelijke analyses van de maatschappelijke realiteit;

b. de actie van de beweging kan de meeste diverse vormen aannemen: informatie- en vorming, petities, betogingen, tussenkomen in electorale processen enz.;

c. de activiteiten van de beweging zijn in principe open;

d. zij zal er steeds van uit gaan dat zij niet de waarheid in pacht heeft;

e. om haar doelen te bereiken,werkt de beweging samen werken met andere democratische organisaties. De leden van de beweging die een politiek mandaat vervullen, werken de nodige samenwerkingsverbanden uit met de actiebewegingen en vertolken hun stem;

f. de beweging zet zich af tegen de huidige manier van politiek bedrijven;

g. zij zal steeds voor ogen houden dat de doelstellingen die zij nastreeft belangrijker zijn dan de organisatie (geen organisatiechauvinisme).

4. Structuren

a. ieder die de uitgangspunten van de beweging onderschrijft en een financiële bijdrage betaalt kan lid worden van de beweging. Leden van alle democratische partijen en bewegingen kunnen (gelijktijdig) lid zijn van de beweging.;

b. de hoogste beslissingsbevoegdheid van de beweging ligt bij het congres.

c. het congres verkiest een stuurgroep , die open is voor alle leden en die instaat voor het dagelijks beleid van de beweging;

d. de stuurgroep verdeelt de taken (vb. coördinator, penningmeester, enz.) onder zijn leden. De uitvoerende mandaten zijn niet verenigbaar met bestuursfuncties in politieke partijen, noch met mandaten in verkozen lichamen op gelijklopend niveau. Zij zullen in duur beperkt worden en kunnen tussentijds beëindigd worden volgens nader te bepalen modaliteiten;

e. de beweging kan locale- en/of themagroepen oprichten. Deze groepen kunnen niet namens de gehele beweging optreden, tenzij met goedkeuring van de stuurgroep of het congres

voila :nu weten waarover we praten.al men beging over LEEF,SAP en KP

KOMMUNISTISCHE Partij
SOCIALISTISCHE ARBEIDERS Partij

Deze tekst geeft schrijnend weer hoever beide partijen gedegenereerd zijn tot slechts schimmen van zichzelf. En dan heb ik het niet over hun ledenaantal of over het aantal stemmen dat ze met dit initiatief zullen halen (0,x %), maar over hun onvermogen om het marxisme in daden om te zetten. Waar in de tekst komt het woord socialisme nog voor? Ook al is het slechts een tekst die aangeeft in welke richting het programma zal gaan, het zal geen programma zijn dat tot het socialisme leidt.

Als lid van de LSP besef ik maar al te goed dat onze partij het waarschijnlijk niet veel beter zal doen dan deze 'groep individuen' in de verkiezingen, maar ik weet wel dat we een kaderpartij uitbouwen die in de aankomende bewegingen tegen de onvermijdelijke besparingen van de regering in staat zal zijn een pak arbeiders achter ons programma te scharen.

Word lid van de LSP! Wij geloven wél in onze ideeën! Jullie hebben 150 handtekeningen, wij hebben 200 actieve militanten. Waarmee ik hier geen vijandelijkheden wil uitlokken, maar wil aantonen wat de perspectieven zijn op lange termijn. Wat zijn die handtekeningen nog waard na een meer dan waarschijnlijke afstraffing op electoraal gebied?

Wij denken dat er in België (en trouwens in de meeste landen) nood is aan een nieuwe brede, massa-arbeiderspartij. In die arbeiderspartij zetelen dan diverse groeperingen elk met hun iegen ideologie en visie op te gebruiken tactieken etc.
Wij komen dan tussen in die arbeiderspartij met een revolutionair programma en proberen die massa of semi-massa arbeiderspartij om te vormen tot een (in zijn geheel) revolutionaire partij.

Met LSP pretenderen wij niet deze arbeiderspartij te zijn: deze partij zal waarschijnlijk pas ontstaan na meer en algemenere strijd, betoging, actie, staking, etc... Het hoofddoel van LSP op dit moment is om een kader uit te bouwen, zowel kwalitatief (betere kaders) als kwantitatief (meer kaders). Met een groter en sterker kader zouden we steviger kunnen tussenkomen in die nieuwe arbeiderspartij, op het moment dat ze ontstaat.

Man, man, man. Is dat dan het verhaaltje dat ze binnen de LSP ophangen over de KP en de SAP? Dat ze niet meer in hun eigen ideeën geloven? Tja, je moet altijd uw eigen bestaansrecht op één of andere manier verdedigen natuurlijk, en overschatten misschien. Alsof de SAP het zou opgegeven hebben revolutionaire kaders te vormen...!
Die hebben allen verantwoordelijkheden in de strijd van alledag: onze syndicalisten, trekkers van sociale bewegingen, etc. Ze beperken zich niet tot propagandistische activiteiten, maar ontplooien een reële activiteit in de ontwikkeling van een syndicale linkerzijde, een anti-imperialistische vredesbeweging, een socialistisch feminisme, enzovoort. Je hebt er die het nodig vinden om elke twee zinnen de woorden socialisme en arbeidersklasse te gebruiken als holle frasen, je hebt er die zich niet tot dat soort propagandisme beperken.
M.

euh gast, lees dit punt eens:

d. zij zal er steeds van uit gaan dat zij niet de waarheid in pacht heeft;

Buiten het feit dat het sympathiek overkomt en in linkse intellectuele kringen zeer geapprecieerd wordt dat je 'altijd een gezonde dosis zelfkritiek hebt', komt dit neer op: wij zijn niet zeker van onze ideëen, wij hebben de ballen niet aan ons lijf om tegen de mensen te zeggen dat we marxisten zijn.

De verklaring is daar het mooiste voorbeeld van. Ik ben tegen de strategie van de PVDA om slogans te roepen als: 'revolutie, nu!' of verkiezingsaffiches met opschrift: 'stem communist, stem resist' omdat dit niet getuigd van een overgangsbenadering en geen rekening houdt met het bewustzijn van bredere lagen. Maar als socialist moet je wel een programma verdedigen met duidelijke socialistische eisen, ipv deze klein-burgerlijk, nogal op agalev lijkende tekst.

Een gezonde revolutionaire partij komt met haar leden wekelijks samen, heeft een lokale werking, bouwt zowel een krachtsverhouding onder jongeren als onder arbeiders uit, komt op gepaste manieren tussen in bewegingen, lanceert nieuwe ideeën om bewegingen te versterken, ... Bij de SAP merk ik nog weinig van dit alles, ik zie dat de beste militanten nog op individuele basis socialistische ideeën verspreiden, maar van de uitbouw van een partij wordt in de praktijk nog weinig werk gemaakt.
Mooi voorbeeld: uit goeie bron weet ik dat op een vergadering van de 'individuen' die achter deze tekst staan amper 20 �* 30 aanwezigen bijeenbrengt. Als wij een ordinair jongerencomité houden, ongeveer 2-maandelijks om onze jongerenwerking te coordineren, dan zijn er al een 30 personen...

Ik heb respect voor iedereen die ter linkerzijde militeert. Alleen hoop ik uiteraard dat die energie zo efficiënt mogelijk wordt ingezet. En dat is een politieke kwestie. Het is niet correct om louter over aantallen en grootte te discussiëren. Dat idee wordt veel opgeworpen door diegenen die van "eenheid" zowat een fetisj gemaakt hebben en menen dat de zwakke positie van radicaal-links in Vlaanderen enkel en alleen toe te schrijven is aan verdeeldheid, maar wij mogen daar niet intrappen en als tegenargument ons beperken tot de vaststelling dat we met LSP vandaag groter zijn dan diegenen die zichzelf tot eenheid uitroepen. Dat is immers niet ons sterkste argument, ons gaat het om het politiek project dat naar voor gebracht wordt. Een project dat uiteraard praktische consequenties heeft qua partij-uitbouw, maar dat vooral een geheel van analyses en perspectieven is.

Tuurlijk zijn cijfers mbt ledenaantallen en dergelijke een argument dat over het algemeen niet doorslaggevend is en daarom best niet kan gebruikt worden als je met mensen (organisaties) discussieert over inzichten en methodes. Waar het op neer komt is de ander te overtuigen van je eigen standpunten en hen aan te tonen wat het potentieel is van je ideeen en methodes. Echter, op de eindstreep wordt een revolutionaire partij oa afgerekend op het aantal mensen die het heeft kunnen organiseren in de strijd, in die zin zijn cijfers wel degelijk een aanwijzing of je interpretatie van het marxisme correct was.
Als je ziet dat de SAP begin de jaren '90 200 actieve militanten had, dat er bovendien duidelijk een partijwerking was, en dat dat ledenaantal de laatste 10 jaar serieus is ingekrompen en de partij zich niet meer als organisatie profileert, dan geven deze cijfers wel een aanwijzing dat er op zijn minst fouten zijn gemaakt. (rekening gehouden met de moeilijke objectieve situatie van de jaren '90, en de gunstigere omstandigheden de afgelopen jaren)

En nogmaals, ik heb met mijn post onder de gepubliceerde tekst helemaal geen vijandigheden willen opwekken, net zoals Geert heb ik respect voor iedereen die ter linker zijde ACTIEF is (zich dus niet beperkt tot bijvoorbeeld het posten van de meest gauchistische tussenkomsten op dit forum), dus ook voor de militanten van de SAP. Ik woon in Sint-Niklaas, heb regelmatig contact met een lokale sapper (de mensen van de SAP zullen wel weten wie ik bedoel ;) ) en die mens is absoluut een gestaalde revolutionair, alleen ben ik het niet eens met een aantal standpunten en vooral met de methode waarop hij tussenkomt in bewegingen en dingen probeert uit te bouwen. Ik vind dat dat mag gezegd worden, zonder dat we elkaar in de haren moeten vliegen.

Strijdbare groeten ;)

Beste,
Uw inschatting dat het ledenaantal van de SAP fel is geslonken, klopt niet. Het is uiteraard waar dat de jaren '90 bijzonder lastig waren op het vlak van de politieke perspectieven, en er weinig gerecruteerd werd (itt de recente periode), maar van een echte leegloop was helemaal geen sprake (wat op zich een politiek feit is natuurlijk: revolutionaire militanten geven niet zo gauw op, vele SAP'ers zijn dan ook al 20 jaar of langer actief!).
Wat betreft het niet overtuigd zijn van onze eigen ideeën. Dat is blijkbaar een verhaaltje dat binnen de lsp steeds wordt opgehaspeld. Ik vraag me af waar het vandaan komt. We deden in een zestal steden afgelopen jaar marxistische vormingscycli. Nog recent deden we een marxistische winterschool met een 40tal vooral jongere kameraden. Ons blad heeft een uitgesproken marxistisch profiel... We houden alleen niet van het sloganeske. Wij geloven niet dat je met een discours waarin om de twee zinnen het woord arbeidersklasse voorkomt, je daarmee de 'massa's' kunt overtuigen.
Trouwens, uw eigen ideeën als niet onaantastbaar beschouwen is een voorwaarde voor elk democratisch debat. Zoniet wordt het een paternalistisch éénrichtingsverkeer. En of je het nu wil of niet: het marxisme is in crisis (omdat de klassenstrijd in crisis is!), en dan kun je er niet mee volstaan uw groot gelijk op paternalistische wijze te verkondigen, maar moet je creatief op zoek.

De lsp lijkt het verschil tussen de lsp en de sap in psychologisch-morele termen te willen stellen: de sap is niet meer 'overtuigd' van haar ideeën, durft er niet meer voor uitkomen. Op die manier wordt het werkelijke politieke verschil verhuld: dat gaat namelijk over de opvatting over de verhouding tussen partij en beweging, het soort interventie van een revolutionaire organisatie in de beweging, en de kwestie van de democratie. Voer voor discussie!

Matthias