Beste Rudy,
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Rudysfonduehuisje
DE kapitalist bestaat niet. Dat zijn evengoed de kleinhandelaren, landbouwers, vrije beroepen, ... die hard werken voor hun zaak (niet van negen tot vijf), maar er niet rijk van worden. Sommigen hebben het zelf moeilijk en moeten op het einde van de rit rondkomen met een belachelijk laag zelfstandigenpensioen. Nu;, die mensen worden in een communistisch systeem ook allemaal onteigend...
|
wel helemaal integendeel ! wat zou een socialistisch systeem zijn zonder fondue-huisjes, restaurantjes, muzikanten, ... ? :wink: In 1997 logeerde ik een week bij een gewoon Cubaans gezin - geen communisten, vader was muzikant, zelfstandige en de hele dag met piano en saxofoon bezig. Ik ben dikwijls met hem mojito gaan drinken in één van de lokale bars, zelfstandige bars...
de kwestie van de zelfstandigen is één van de grote mythes over het socialisme: de PVDA is in het geheel niet tegen de kleine middenstanders. In Zelzate werken onze twee verkozenen samen met de lokale middenstand tegen de parkeermeters op de Grote Markt.
Voor communisten is er een heel groot verschil tussen de kleine middenstanders, die heel hard moeten knokken om niet failliet te gaan. Hoeveel van die kleine middenstanders zijn er in de laatste vijf jaar failliet gegaan door de moordende concurrentie van gigantische multinationals als Aldi (een winstvoet van maar liefst 61% in 1990) ? Dat heet dan 'vrije markt' en 'eerlijke concurrentie'.
Waar het ons dus eerst en vooral om gaat, beste Rudy, is niet om uw fonduehuisje, maar om de buitensporige winsten van de kapitalisten, en die bestaan wel degelijk. In België hebben zo'n honderd holdings in 2000 samen een winst van 11,5 miljard euro gemaakt. Zij vinden winst belangrijker dan mensen. Wij zeggen : laat ons een deel van die overdreven winsten afromen om er de sociale zekerheid mee te betalen, zodat we een goeie, goedkope geneeskunde kunnen betalen, goeie pensioenen, zodat we dat geld kunnen gebruiken om er jobs mee te creëren.
En wat je opmerking over die "centralistische eenpartijstaat zonder politieke vrijheden" betreft, dan kan ik toch geen glimlach onderdrukken na de avonturen gisteren waarbij Verhiofstadt werd benoemd tot premier-partijvoorzitter-grootstepartij'er. :)
Wil je inspiratie opdoen, dan kan je leren hoe het - jawel in andere specifieke omstandigheden dan de onze - aan toe gaat op Cuba. Als Verhofstadt voor zijn politieke titels verwijst naar Aznar in Spanje (over Aznar's democratische opvattingen en politieke vrijheden valt ook een boekje te openen), kunnen wij op zijn minst inspiratie halen uit het maatschappijmodel in Cuba.
Vandaar nogmaals de post, die ik elders over Cuba schreef:
- in Cuba zijn tienduizenden arbeidersraden en wijkvergaderingen waar belangrijke wetten eerste worden besproken voordat ze worden ingevoerd. Zoiets is in Belgie ondenkbaar. Stel je voor dat Verhofstadt tienduizenden vergaderingen organiseeert om onze mening te vragen over het brugpensioen, of de jacht op de werklozen, of … In Cuba hebben die arbeidersraden en wijkvergaderingen al bijvoorbeeld bepaalde belastingen afgevoerd. Ondenkbaar in Belgie!
- verkozenen van de gemeenteraad moeten zich twee keer per jaar verantwoorden voor speciale vergaderingen in de wijken, waar alle inwoners naartoe kunnen komen. Als hun werk daar niet positief beoordeeld wordt (bijvoorbeeld, ze zijn zelden aanwezig, zoals vele gemeenteraadsleden en parlementairen bij ons!) dan kunnen ze afgezet worden! De laatste keer nam 85% van alle kiezers deel aan die speciale ‘controlevergaderingen’.
- ‘s avonds zie je in Cuba her en der in de stad groepen van 20-30 mensen in een kring vergaderen. Vergaderingen van de CDR’s, een soort wijkcomités, die samen ‘kleine problemen’ oplossen in de wijken : een geval van vandalisme, een oudere man die eenzaam thuis zit, een woning die bouwvallig is, kinderen die op straat spelen in plaats van naar school te gaan. Ze discuteren samen over de problemen en proberen het samen op te lossen. Ook dat is democratie. In belgie worden die problemen gewoon niet aangepakt, en solidariteit is ver te zoeken.
- in de Belgische SP.a zijn het de teletubbies die de partijlijsten voor de verkiezingen samenstellen. De wil van Stevaert en co is wet, en de lokale partijleidingen mogen ook nog wat ruziemaken. In Cuba wordt de bevolking enorm breed geraadpleegd, al in het stadium van het opstellen van de kieslijsten. In totaal werden de vorige keer 1.5 miljoen (!) Cubanen hun mening gevraagd : wie moet er op de lijst komen? wat vind je van deze kandidaat, wat zijn zijn sterke en zwakke punten, enzovoort.
- er is geen stemplicht in Cuba, maar toch gaat gemiddeld 97% stemmen. Schaf bij ons eens de stemplicht af? Je zult wat zien. Bij de presidentsverkiezingen in Frankrijk ging 72% stemmen. In de VS, zoals algemeen geweten het meest democratische land van de wereld, gaat bij de presidentsverkiezingen tussen de … 50% en 60% stemmen.
- in Cuba ontvangen de verkozenen géén extra-vergoeding voor hun politiek werk. Vergelijk dat eens met, laten we zeggen, de verkozenen in het Europees parlement? Zij verdienen 5.677 euro per maand, plus een jaarlijkse onkostenvergoeding van 86.000 euro (en bonnekes indienen hoeft niet, je krijgt het zomaar : het Nederlandse SP-Europarlementslid Erik Meijer stortte onlangs zelfs 46.000 euro terug die hij niet had opgebruikt, omdat hij het zo gortig vond)
- democratie, dat wil ook zeggen, zorgen dat iedereen recht heeft op degelijk onderwijs, dat hij kan lezen en schrijven. In vergelijk met vele Latijns-Amerikaanse buurlanden presteert Cuba op dat vlak ronduit schitterend. In buurland Haiti gaat maar 44% van de kinderen naar school. In Cuba is het onderwijs voor bijna iedereen volledig gratis. Als Stevaert ideetje nodig heeft voor zijn gratis-politiek, dat hij dan eens in Cuba gaat kijken. Want in Belgie is onderwijs duur : een jaar kleuteronderwijs kost de ouders 7000 �* 9000 Bef, een jaar lager onderwijs 13.500 �* 19.000 Bef, een jaar secundair onderwijs kost meer dan 34.000 Bef. Hoger onderwijs kost tussen de 68.000 en 154.000 Bef.
groeten,
P'ter