Oorspronkelijk geplaatst door Herr Oberst
(Bericht 2986433)
Dat is het verkleinwoord van 'marxist'. Geen dank.
Volgens uw definitie is de staat de enige werkgever, aangezien bedrijfsleiders via belastingen ook een deel van de opbrengst waarvoor ze hebben gewerkt, moeten afstaan.
Neen, helaas. De werkgever heeft enkel de kapitaalsgoederen, hetgene dat hij aan de staat betaald wordt afgehouden van de meerwaarde of opbrengst van de werknemers. Een simpel voorbeeld, een werknemer maakt een stoel, normaal gezien zou hij die opbrengst voor de stoel volledig voor hem mogen houden. Helaas, hij moet werken voor een werkgever, deze neemt de volledige opbrengst van de stoel in ontvangst, geeft een klein deeltje terug aan de werknemer, het loon, moet een beetje aan de staat betalen, zodat die arme werknemers ook nog eens ocharme een sociale zekerheid krijgen, een deel gaat naar investeringen, en hoera hoera, het grootste deel gaat naar hem en de aandeelhouders. Er is dus een verschil tussen werkgevers en de staat. Namelijk dat de staat er een sociale zekerheid voor teruggeeft, daar waar de werkgever alleen maar afneemt.
Ik ga niet dezelfde belachelijke, simplistische manier van definiëren gebruiken als u. Zoals ik al zei, er bestaat niet zoiets als "de" Vlaming, maar er bestaat wel zoiets als "een" Vlaming.
Ik dien in eerlijkheid toe te geven dat het erg verstandig is om een meervoudige definitie te hanteren. Toch, zal ik trachten u mee te delen warom ik ervan overtuigd ben dat er niet zoiets als 'een vlaming' in realiteit bestaat. U kan zich een vlaming voelen, u kan zich ook een boot of een boom of een kikker voelen, dat wil nog niet zeggen dat u er één bent...
Ten eerste is er natuurlijk het noodzakelijke en duidelijk herkenbare kenmerk: de taal (Nederlands). Deze taal zorgt voor een groep waarbinnen men kan communiceren, met uiteindelijke natievorming tot gevolg. Zonder taal geen volk.
In dat geval zouden wij allemaal nederlanders zijn.
Zouden alle amerikanen engelsen zijn.
enz.
Ten tweede zijn er de minder algemene kenmerken. Er zijn tal van voorbeelden: eetgewoonten
En als ik pitta of chinees eet?
de vorm van gebarentaal
Is 'fuck you' een vlaams gebaar?
Toch verstaat iedereen het.
begroetingsvormen, beleefdheidsvormen,
Zijn deze niet erg afhankelijk van persoon tot persoon?
Kan ik ook niet bijvoorbeeld een zelfde iets beleefd vinden als laat ik zeggen een amerikaan of een waal?
een gedeelde publieke ruimte
Daar geef ik u gelijk in.
Maar waar maak je dan de afbakening?
Waarom geen grens dan tussen laat ons zeggen oost vlaanderen en west vlaanderen?
gedeelde normen en waarden
Is dat niet haast even verschillend als niet nog meer verschillend dan politiek kleur?
culturele gebruiken, arbeidsmoraal, houding t.o.v. gezag, architectuurstijl, vakantiegewoonten, religieuze gebruiken, opinies over allerhande zaken, enzovoorts. Natuurlijk is dit niet voor elke Vlaming hetzelfde, het zou maar erg zijn. Wanneer we echter de gemiddelden bekijken, kunnen we tot de vaststelling komen dat zo goed als iedereen die we als Vlaming kunnen beschouwen, voor een groot deel dezelfde kenmerken deelt. En natuurlijk zijn er hierop uitzonderingen, zoals de zogenaamde zelfverklaarde 'wereldburgers' en de van het volk vervreemde individuen. Maar uitzonderingen zullen de regel altijd bevestigen. Wanneer we die uitzonderingen van dichterbij gaan bekijken, kunnen we trouwens vaststellen dat ook zij wel degelijk vele kenmerken gemeen hebben met hun volksgenoten.
Hier ben ik het niet met u eens.
Zoals een aantal van mijn voorbeelden aantoonden.
Ik zie dan nog steeds niet in waarom men dan niet vanuit de standaard individu uitgaat.
Ten derde is er ook nog het gevoel en de wil tot een volk te behoren. Hoe geletterder een volk wordt, hoe meer het bewust wordt van de gedeelde identiteit. Doe een rondvraag bij alle Vlamingen en vraag of men zich, ja of neen, als Vlaming beschouwt, en bij de overgrote meerderheid zal het antwoord ja zijn (uitzonderingen zullen er altijd zijn, zoals ik al zei). Dit alleen al, dit gevoel en deze wil alleen al, is eigenlijk al genoeg om van een volk te spreken.
Dat deze mensen een gevoel hebben wil nog niet zeggen dat ze vlaming zijn,
dat is rhaast even ridicuul als geloven,
het is niet omdat je gelooft dat er een god is,
dat er daarmee ook een god is.
Het is ook niet omdat jij doordat je op iemandverliefd bent,
iemand mooi vindt,
dat deze persoon ook mooi is, enz.
De realiteit bewijst wat ik zeg. In de realiteit zien we bijvoorbeeld dat Vlamingen op vakantie zich verbonden voelen met andere Vlamingen die daar aanwezig zijn.
Maar indien er andere Belgen zijn,
voelen ze zich ook verbonden.
Indien er iemand is die hetzelfde werk doet,
voelt men zich ook verbonden.
En men voelt zich ook verbonden met leeftijdsgenoten.
Daar gaan we toch ook geen grenzen voor optrekken?
In de realiteit zien we bijvoobeeld ook dat Marokkanen, hoewel ze misschien onze taal wel beheersen en op hetzelfde grondgebied wonen, samenhokken in dezelfde wijken en vooral contacten onderhouden met mensen van hetzelfde volk. Indien er geen volkeren zouden bestaan, zou dit niet gebeuren.
Ook blijkt dat ze meer contact hebben met andere allochtonen.
New York met al zijn verschillende etnische wijken is hier ook een goed voorbeeld van. Nog een voorbeeld zijn de media: de overgrote meerderheid der Vlamingen maakt grotendeels gebruik van de Vlaamse media en de Vlaamse publieke ruimte, terwijl men evengoed naar Turkse televisie kan kijken. Een laatste voorbeeld zijn de verkiezingsuitslagen. Reeds tijdens de tijden van de Belgische unitaire staat, met unitaire partijen, zien we duidelijk dat de Vlaming een radicaal anders stemgedrag vertoont als de Waal.
Ligt dit aan de politieke partijen die een andere politiek voeren,
of aan het stemgedrag van deze mensen?
Er zijn ook verschillen tussen oudere mensen en jongeren,
maar kunnen deze niet prima binnen een zelfde staat met elkaar samenleven?
Dit omdat er een verschil is in waarden en normen en een verschil in politieke visie. Dit verschil bestaat omdat we van twee verschillende volkeren spreken.
Dit is volgens mij,
omdat de traditionele politieke partijen niet meer willen samenwerken,
indien zij een zelfde politiek voerde langs biede taalgrenzen,
zouden er al veel minder communautaire problemen zijn.
Zodus, een volk is niet zo simpel te definiëren als u "de arbeider" definieert. De realiteit en de gedragingen van mensen bewijzen echter wel dat volkeren bestaan.
Als een volk zo moeilijk is om te definieren,
en eht niet valt te onkrachten dat er eigenlijk evengoed geen volk kan bestaan,
maar een verzameling van individuen binnen een zelfde grens,
is het dan niet veel logischer om een definitie van werknemer te hanteren,
(ik heb het niet zo op die oubollog marxistische term arbeider)
aagezien deze wel deeluitmaakt van een reeel verschil?
Neen, u bent en blijft een marxistje.
Ik neem enkel over van het marxisme wat me nuttig lijkt,
ik heb het niet zo op één ideologie.
Maar toch vind ik het erg schattig klinken.
Het maakt me zowaar vrolijk.
|