Ijdelheid, een belangrijke factor

Grijze pakken, dito eminenties, gewijd aan hun politieke carrière. Waar is de tijd van G.Eyskens de Oudere? De jaren waarin wat je zei nog belangrijker was dan hoe je overkwam bij het grote publiek. Paraderen in de Wetstraat was er niet bij. Lijvige dossiers onder de arm. Niets gladde jongen!

Laten we Magda Aelvoet even buiten beschouwing maar hedentendage is de Wetstraat een catwalk die thuis hoort tussen die van Milaan, Londen en Parijs. Netjes geföhnde haren, onberispelijke Italiaanse pakken en opgewreven schoenen. De jonge hindes van diverse partijen in modieuze mantelpakjes, een frisse aanblik!

Soms heb ik de indruk dat de mode de toon aangeeft. We leven nu eenmaal in een kijkmaatschappij. Zwevende stemmen tracht men op te pikken met een betoverende glimlach, met een bezoekje aan een braderie of met het aanhoren van een klaagzang vaan een Seefhoekbewoner. Is er een fotograaf in de buurt?
Verdorie, er is slechts één televisieploeg aanwezig!

Meer en meer wordt er ingespeeld op het 'ideale schoonzoon'-beeld. "'t Is toch nen toffe hé" of "Die ziet er goed uit" zijn veel gehoorde uitspraken. Het doet de mensen iets.

Waar ik nu net mijn bedenkingen bij heb is of er wel nog geluisterd wordt naar wat de politiek geëngageerde dan wel te zeggen heeft. Beloftes worden niet meer als serieus aanzien en worden onmiddellijk geklasseerd onder 'loos'.

Op deze publicatie verwacht ik tonnen kritiek. Velen onder u zullen komen aandraven met replieken op het privéhandelen van ministers, staatssecretarissen, volksvertegenwoordigers, senatoren ed. Inderdaad, deze mensen (want dan zijn ze nog steeds en dit wordt soms vergeten) doen wat ze willen eens ze in privésferen vertoeven.
En dat is ook zo maar de uitoefening van hun ambt mag er niet onder leiden.

Toen ik deze week een magazine kocht las ik daarin de column van Dhr. H. Camps en daarin trof ik volgend stukje aan:
Reeds in zijn pre-ministriële jaren was Guy Verhofstadt gek van wielrennen. Dorpelingen zagen hem wel eens, met zo'n pothelm op, tussen Knokke en Damme fietsen. Op het buitenblad. Zo nu en dan kwam er een fotootje in de krant van de wielrenner Verhofstadt. Toen Patrick Dewael dat zag, wilde hij ook aan de fiets. Guy achterna. Hij zou niet onderdoen voor zijn voorman. [.]
Vorige week meende Dewael Verhofstadt te kunnen overtroeven. Hij zou de Mont Ventoux beklimmen. Tom Simpson en Richard Virenque achterna. Fotografen en cameramensen waren ingeseind. De minister-president rekende op een salvo van close-ups op de Vlaamse zenders en in de kranten. Dewael had overigens een hele entourage bij zich, inclusief zijn woordvoerder.

Nu wil ik even duidelijk maken dat in dit stukje enkele liberale coryfeeën de hoofdrol op zich nemen. Voor mij persoonlijk is dit niet doelbewust. In de eerste plaats is het een citaat maar verder moet er niets achter gezocht worden. Het kon evengoed Steve `stunt' Stevaert zijn, die sneller een pint probeert te tappen dan dat Luc Vandenbossche ze probeert te ledigen.

Waar ik heen wil, is dat politici net als de burger ijdel is. Ze komen vaker in contact met de media als de gewone man en worden daarom vlugger beschouwd als zijnde ijdeltuiten. Maar laat het asjeblieft geen schoonheidswedloop worden!
Steek elkaar de loef niet af met sportwedstrijdjes, modedéfilés, afratelen van wetteksten,.. Eén ding is zeker:

Minister Aelvoet is goed op weg!

P.J. Viaene

Blijkbaar is het uiterlijk belangrijker dan het innerlijke. De façade moet blinken om geloofwaardig over tekomen.Het uiterlijke weerspiegelt,al of niet verdoken,het succes.De steeds overtreffende trap is in,is cool,is hip.
Maar wat men vergeet is dan het gewone volk daarop een afkeer begint te krijgen. Daar is het succes van het extremisme. De loze beloften,de te trage administratie,het logge,de vertragingen en nog veel andere drijft het volk naar een opstand. Een opstand die niet meer op straat in vorm van een betoging wordt geuit maar door zijn extremistische stemgedrag.Een betoging is uit den boze en is heden toevertrouwd aan zondelingen en gespuis. Anarchisme is op stervens dood na. Onverschilligheid is de weelde. Is dit het produkt van ons huidige gezappige maatschappij?