Rijkentaks van 70%
 

Het belastingtarief voor rijken kan gerust opgetrokken worden tot 70 procent

07-01-19, 19.00u - Paul De Grauwe

Paul De Grauwe. © Bob Van Mol


Paul De Grauwe is professor aan de London School of Economics. Zijn column verschijnt wekelijks.

Bron: de Morgen

Alexandria Ocasio-Cortez is een nieuwe ster aan het Amerikaanse politieke firmament. Deze 29-jarige vrouw van Puerto-Ricaanse origine won een zetel in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden bij de verkiezingen van november 2018 en is nu het jongste vrouwelijke lid van deze illustere instelling. Ze laat van zich horen niet alleen door het feit dat ze dansend haar bureau betreedt, maar ook door de voorstellen die ze heeft geformuleerd.

Zo heeft ze een plan op tafel gelegd om het belastingtarief op inkomens boven 10 miljoen dollar op te trekken van het huidige 40 naar 70 procent. De reactie van velen, niet alleen van de Republikeinen, is er een van afschuw en ontzetting. Dat is je reinste communisme.

Nadenken over de vraag hoe hoog het belastingtarief op de hoogste inkomens moet zijn, kan, zonder beticht te worden van communisme

Een eerste vaststelling is dat de VS tot in de jaren zestig een belastingtarief op de hoogste inkomens hadden van 90 procent, jawel 90; bijna een volledige confiscatie. Dat tarief werd dan verlaagd tot 70 procent en bleef zo hoog tot in het begin van de jaren tachtig toen president Reagan de hoogste belastingtarieven naar 40 procent duwde. Als het voorstel van Alexandria Ocasio-Cortez communistisch is, dan hebben de VS gedurende ongeveer 40 jaren in de naoorlogse periode een communistisch regime gekend.

Nadenken over de vraag hoe hoog het belastingtarief op de hoogste inkomens moet zijn, kan, zonder beticht te worden van communisme. De economen hebben daar al heel lang over nagedacht. Hier is een samenvatting van hun denken.

Er is ten eerste het fenomeen van het dalende marginaal nut van het inkomen. Vreselijk jargon van de economen, zal je zeggen. Het idee is nochtans eenvoudig. Wanneer iemand die 2.000 euro per maand verdient, 1.000 euro per maand extra krijgt, dan verandert zijn of haar leven ingrijpend. Hij of zij kan ineens dingen kopen waarvan hij/zij voordien slechts kon dromen. Geef 1.000 euro extra aan iemand die 1 miljoen euro per maand verdient, en er gebeurt essentieel niets in het leven van die miljonair. Hij/zij zal het waarschijnlijk niet eens merken dat hij nu 1.000 euro extra verdient.

Dit leidt tot de conclusie dat je die 1.000 euro gerust kunt afnemen van de miljonair en het kunt geven aan de persoon die slechts 2.000 euro per maand verdient. De miljonair zal er nauwelijks iets van voelen en je maakt de andere persoon dolgelukkig. Conclusie: het optimaal belastingtarief op de hoogste inkomens is 100 procent.

Momentje, zal de wakkere lezer die wat economie heeft gestudeerd, nu zeggen. Die miljonair werkt hard en draagt bij tot de productie van goederen en diensten. Als je een tarief heft dat te hoog is, zal hij zich minder inspannen en dat komt de economie (en de overheidsfinanciën) niet ten goede. Dat klopt. Vandaar dat economen besluiten dat 100 procent te hoog is. Het optimale tarief is lager. Maar hoe laag dan?

Trickle-down

Toen in de jaren tachtig in Amerika, en bijna overal elders, de belastingtarieven op de hoogste inkomens op dramatische werden verlaagd, leefde de overtuiging bij vele economen (en niet alleen economen) dat een verlaging van de topbelastingtarieven de miljonairs ertoe zou brengen grote extra productieve inspanningen te doen. Dat zou leiden tot meer economische groei. Iedereen zou er wel bij varen. Dat werd toen het ‘trickle down’-effect genoemd.

De empirische evidentie die we vandaag hebben is dat dit effect heel zwak is. De economische groei is gedaald in de VS en in Europa vanaf het moment dat de hoogste belastingtarieven werden verminderd. Daarmee leg ik geen causaal verband. Wel wijst het erop dat ‘trickle-down’ nauwelijks bestaat, en dat de daling van de belastingtarieven op het inkomen van de miljonairs te ver is gegaan. Het zou gerust kunnen opgetrokken worden tot, bijvoorbeeld 70 procent, zonder noemenswaardig verlies aan productiviteit. En we zouden de mensen met een inkomen van 2.000 euro per maand (of minder) gelukkiger kunnen maken.

Ik krijg dikwijls de kritiek dat de miljonairs dan naar een ander land zullen trekken. Denk aan wat er gebeurd is met Hollandes belasting op de rijke Fransen. Mijn antwoord is altijd: laten we eerst over het principe nadenken. Als we akkoord kunnen gaan over het principe, dan kunnen we ook denken over de vraag hoe we dit principe internationaal kunnen toepassen.

Er is een periode geweest dat de meeste industriële landen heel hoge belastingtarieven toepasten op de hoogste inkomens. Dat werd mogelijk gemaakt door de toen heersende overtuiging dat de rijken niet veel bijdragen aan de economie. Die overtuiging is omgeslagen vanaf de jaren tachtig. Niets zegt ons dat het niet opnieuw kan omslaan. Als dat gebeurt, krijgen we hier en in andere landen opnieuw een maatschappelijk draagvlak voor een verhoging van de belastingtarieven op de hoogste inkomens.

De evidentie zelve.

Waarom geen 120% ? :roll:

Dat ze eerst nekeer bewijzen dat ze deftig met dat geld kunnen omgaan, ipv altijd gewoon meer uit uw zakken te kloppen.
't Leefloon gaat ook niet omhoog omdat er rechthebbenden zijn die niet beter weten dan het te verbrassen.

De VS heeft reeds hogere tarieven gekend voor de hoogste schijven, zelfs onder GOP presidenten.

Voordat de GOP een partij werd voor de superrijken.

Sparen van je leefloon zoals BB deed is anders ook maar dom.

dat zou overdreven zijn

Ik begrijp niet waarom belastingen te maken moeten hebben met uw inkomen. Uiteindelijk koopt ge staatsdiensten. Het zou in functie van de staatsdiensten zijn die ge koopt, dat ge belastingen moet betalen.
Daar zit natuurlijk wel soms een evenredigheid met bezit in: hoe meer bezit ge hebt, hoe meer staatsbescherming ge wilt.
Maar ik zie niet in waarom mensen met hoog inkomen meer moeten betalen voor dezelfde producten dan mensen met een laag inkomen. Vaak zijn die mensen met laag inkomen vaak nog grotere gebruikers van staatsproducten.

A priori zouden er op staatsdiensten vaste tarieven moeten staan (behalve als die staatsdiensten zelf functie zijn van uw toestand natuurlijk).

Mensen met een hoog inkomen maken meer gebruik & hebben meer belang bij goedwerkende staatsdiensten.

Hun inkomen en rijkdom wordt namelijk beschermd door de staat en gewaarborgd.

Dat zou dus niet allen een platte diefstal zijn maar ook nog eens een straf. Doet zo denken aan een volks afgunstgezegde: “ze moeten maar zo rijk niet zijn”.

Toch erg die zielige mentaliteit. In Amerika worden mensen die het financieel gemaakt hebben bewonderd. Hier worden ze aangevallen.

10.000 mensen werk geven moet zeker afgestraft worden. :roll:

De overheid zal dan die werklozen dan wel een aalmoes geven, van wat is dan de hamvraag?
Van die betaalde inkomstenbelastingen van die werkende mensen natuurlijk.

En die werkgever moet het meeste bestraft worden, want die had het idee na veel investeringen en risico toch rijk te worden. Schandalig niet? [/ironic mode]

Doet me aan N-Korea of Cambodja Pol Pot denken...

Indien die belastinggraad redelijk is. Zoniet is het interessanter een andere nationaliteit aan te nemen en te verzaken aan de Belgische, zijn bezigheden te verplaatsen of eventueel gewoon te emigreren.

Daarmee ben ik akkoord. Ik stelde inderdaad dat een zekere proportionaliteit aan "beschermd bezit" bijvoorbeeld logisch is.

Mijn punt is gewoon dat er geen logische reden is om ergens het idee te hebben van "de sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen", vanuit het standpunt van de KLANT (= belastingbetaler).

Daarentegen, het is een perfect logische manier van de kant van de staat, als afzetter, omdat hij het kan EISEN. Immers, hoe meer er is, hoe meer er te grabbelen valt. Als "uitpersingsmodel" is een progressief proportionele afzetting inderdaad ideaal. Het is het perfecte slavendrijversmodel.

Hoe sterker ge zijt, hoe meer men van U kan afzabberen alvorens ge er de brui aan gaat geven. Wat ge overhoudt, moet nog altijd "de moeite waard" zijn om niet alles op te geven. Het is de "individuele Laffer curve", het maximale uitbuiten.

Stel dat ge verplicht zijt om in een zeker bedrijf te werken, en dat men U meer dan proportioneel gaat doen werken als functie van wat ge kunt. Slappe janussen moeten 3 uur per dag werken, heel stevige kerels mogen 3 uur slapen per dag, en 21 uur werken.

Dat gezegd, de TOTALE fiscale druk op de betere middenstander is niet ver van de 70%, hoor, als je daar patronale bijdragen, BTW en inkomensbelasting allemaal bijrekent. Tussen wat uw werkgever allemaal moet afstaan, en de uiteindelijke koopkracht (dus min BTW) die ge daarvan overhoudt, zit ge dikwijls goed over de 50%.

In Frankrijk had Hollande dat ook geprobeerd: 75% belasting voor die die meer dan 1 miljoen Euro per maand verdienen. Hij had niet nagedacht dat hij vooral stervoetballers ging treffen trouwens :lol: Maar het is destijds door het grondwettelijk hof afgeschoten, omdat het eerder een uitpersingsbelasting was, dan een nodige bijdrage aan de staatsfinancien.

1 miljoen euro per maand is om te beginnen al schandalig

en wij hebben een beter idee, 1% vermogensbelasting voor wie meer dan 1 miljoen euro heeft

voor Huts, 100 miljoen vermogen, zou dat dus 1 miljoen euro per jaar zijn

:cheer: Paul De Grauwe is een leugenaar :cheer:

niet echt nieuws hé ;-)

:thumbsup:

(dat vermoeden had ik al, maar ik was te lui het op te zoeken)

Men vindt nochtans ook enkele grafieken met 90%, maar toch meer geloofwaardige met 40-45%.

Ik weet echt niet waarom "rijk zijn" schandalig is. Waarschijnlijk is het verschil tussen die mens die 1 miljoen per maand verdient en iemand van ons kleiner dan tussen een inwoner van Bangladesh en wij. Zijn wij dan allemaal schandalige schoffelaars ?

Of hebben die mensen die 1 miljoen per maand verdienen, het ongeluk moeten te leven tussen een gigantische bende armoezaaiers ?

Niet vergeten dat het inkomen van een stervoetballer grotendeels gegeven wordt door "gepeupel" dat van voetbal houdt he. Als niemand naar voetbal zou kijken en geld uitgeven aan tickets en aan TV programma's en dergelijke, dan hadden "stervoetballers" geen nagel om aan hun gat te krabben he. Dat 1 miljoen of nog veel meer van een stervoetballer is dus Euro per Euro met veel plezier betaald door het voetbalminnende gepeupel.