Tantist |
15 augustus 2004 18:42 |
Heel-Nederland, de laatste halte voor de belgicisten
1970, gemeenschappen. 1980, gewesten. 1988, Brussels Hoofdstedelijk Gewest. 1993, federalisme. Volgende haltes: confederalisme en daarna separatisme.
Het is duidelijk in welke lijn het gaat met België: bergaf. Wanhopig proberen belgicisten het tij nog te keren, maar verder dan een gefrustreerd initiatief als de BUB komen ze niet.
Belgicisme is dan ook een hoogt onverdedigbare stelling: tegelijk het separatisme afzweren (Vlaanderen) en het prijzen (België dat van Nederland scheidde). Hiermee verraadt het belgicisme zich als een enge nationalistische stroming, en niet als het postmodern project dat ze claimt te zijn: het doen samenleven van verschillende volkeren binnen 1 staat. Nederland wordt immers geweerd.
Als de belgicisten slim zijn -en dat zijn ze niet-, en ze willen werkelijk dat er geen grens komt tussen Vlaanderen en Wallonië, dan pakken ze het anders aan. Heel-Nederland is immers de staat die je moet aanprijzen als je het separatisme wil afzweren. En bovendien is Heel-Nederland nog meer wat België claimt te zijn: een project van het samenleven van vele bevolkingsgroepen: Friezen, Noord-Nederlanders, Zuid-Nederlanders (Vlaanderen + zuiden van Nederland), Walen, Luxemburgers, Duitsers,...
Maar hierin laten de belgicisten zich ontmaskeren: het gaat hun helemaal niet om het opheffen van grenzen, maar om een eng nationalistisch plan. Want anders werd de Belgische beweging -als die al bestaat- op slag Heel-Nederlands.
Of zoals Ward Kennes het zegt:
Wie de eenheid van de Belgische ruimte wil behouden, moet niet meer proberen België te redden. Maar het aanreiken van een ruimer perspectief - het thuiskomen van de Belgae, Vlamingen en Walen - in hun Nederlandse huis, biedt wel een oplossing.
|