| Judokus |
30 maart 2007 12:19 |
De opkomst van de Christen-Unie en C’axent in het Nederlandse taalgebied
Christelijke politiek: zo gek nog niet
Wat nog enkele jaren geleden niemand voor mogelijk had gehouden in de Nederlandse politiek is nu dan gebeurd: een kleine christelijke ‘getuigenispartij’ is tot de regering van het Polderland doorgedrongen. Na een lange en hevige adolescentie van het Nederlandse volk, de pubertijd die in de jaren zestig ingezet werd, is het dan nu zover dat de kiezer weer terug lijkt te keren naar de oude waarden die Nederland en Europa gemaakt hebben, die van de christelijke openbaring. Na God enkele decennia uit het maatschappelijke debat geweerd te hebben ontstaat er blijkbaar weer behoefte aan waarden die eeuwigheidwaarde hebben. Gaat deze tendens doorzetten en gaan Vlaanderen en de rest van Europa dit lage land in deze beweging volgen?
Kort na de formatie van het nieuwe Nederlandse kabinet met maar liefst twee christen-democratische partijen hielden we hier in het Vlaamse land een congres van C’axent, een jonge politieke beweging van meest evangelische christenen, die de stem van het christelijk geweten meer in de Vlaamse politiek wil laten doorklinken. Als spreker was daar onder meer Henk van Rhee aanwezig, de directeur van de Nederlandse Christen-Unie. Daarnaast ook Mia De Schamphelaere, Belgisch senator voor het CD&V en lid van C’axent. Op dat moment wisten nog niemand dat de Christen-Unie ook bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten, en indirect voor de Nederlandse senaat, winst zou boeken. De trend lijkt zich in Nederland dus door te zetten.
Met Henk van Rhee kom je tot de conclusie dat Nederland haar eigen secularisatie dusdanig moe is, dat men aan de stemcomputer het er maar eens op waagt principieel christelijk te stemmen. Want waar die expliciete christenen nu eigenlijk voor staan is zo beroerd nog niet! Zij willen mensen die samen, zijnde van verschillend geslacht en mét hun eigen langs natuurlijke weg verkregen nakomelingen, ‘kinderen’ genaamd, een bestaan willen opbouwen, een eerlijke kans geven in de maatschappij. Zonder daarmee anderen te minachten of achter te stellen. En zij willen een verantwoorde balans tussen vrij initiatief en solidariteit in de samenleving, waarbij niemand in armoede hoeft te leven. Maar zij willen ook geen leegloperij die gesubsidieerd wordt via de sociale zekerheid. Zij willen een gezonde financiële huishouding bij de overheid en niet te veel bureaucratie. En een verantwoord groen beleid, dat niet de fout maakt de rechten van planten, dieren en ecosystemen boven die van de mens te plaatsen, noch deze door de mens uit te laten buiten. En ze zijn voor een open en constructieve houding binnen de regionale en internationale verhoudingen, gericht op vrede en rechtvaardige verdeling van goederen.
Wat hebben we al die jaren toch eigenlijk moeilijk gedaan, door naar links of rechts uit te wijken, of te kiezen voor het zogenaamd ‘redelijke’ alternatief van democraten uit de jaren zestig. Met sociaal-democraten ben je verzekerd van grote schulden bij de overheid, met liberalen van mensen in de goot van de maatschappij, met die jaren-zestig-democraten van massa’s embryo’s in de koelkasten van onze ziekenhuizen. Met christelijke politiek zit je gewoon een stuk beter, ook al maken christenen in de politiek ook grote fouten. Het zijn namelijk mensen. Zo maken ze onderling te veel ruzie en splitsen ze zich op in allerlei kerkjes en partijtjes. Maar ze hebben gewoon het goede voor met mens en maatschappij, en baseren zich daarbij op een deugdelijk referentiekader: principes die ze ontlenen aan een God die goed is en het geluk van de mensheid wil, ook in het hier en nu. En voor de sceptici: die God blijkt wel degelijk te bestaan!
Dat Vlaanderen deze trend gaat volgen lijkt mij slechts een kwestie van tijd. De zeven speerpunten die C’axent daartoe geformuleerd heeft kunnen daarbij als leidraad dienen. Eens zien wat de kamerverkiezingen gaan geven. In elk geval het einde van paars, neem ik toch aan. En daarmee de comeback van de christen-democratie in het landelijk bestuur. Nu nog zien wat het Vlaamse ‘Christen-Unie-effect’ in gaat houden. Het zal er komen, de vraag is alleen in welke vorm. En als Europa de liberale wetgeving van Nederland in vrijwel alle landen overgenomen heeft, de afgelopen decennia, waarom zou het dan op termijn ook niet de tegenbeweging volgen: terug naar de wortels van haar beschaving, de christelijk geïnspireerde visie op mens en maatschappij. Alleen zal dat nog wel tikkeltje langer duren. Om met Mia De Schamphelaere te spreken: laten de christenen de kansen aangrijpen die hen geboden wordt om in de politiek en in de maatschappij hun invloed aan te wenden. Aan het werk!
bron: Vincent Kemme
|
