Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Sommige Westerse maatschappelijke filosofen zeggen wel eens dat de moslims een Aufklärung nodig hebben in hun samenleving en denken. Ik heb mij al een tijdje verdiept in de meest bekende moslimfilosofen, en ik ga dan ook Al-Gazali, u waarschijnlijk welbekend, nemen als voorbeeld. Volgens mijn informatiebronnen wordt deze filosoof nog altijd als leidraad gebruikt in vele academische middens. Hij stelde dat er geen realiteit was. Bv. de causaliteit, toch een basisprincipe in de natuurfilosofie in het Westers denken en geverifieerd door de natuurwetenschappen, wijst deze man af als een illusie. Alleen God is verantwoordelijk voor de processen. Zijn boek Tahafut al-falasifah staat dan ook bekend als de afrekening met het Aristotelesisch denken, en ik geloof dat deze filosofie mede verantwoordelijk was voor het zwarte gat na de bloei van de moslimbeschavingen.
Terug naar dat Verlichtingsdiscours. De denkers in de moslimwereld, meestal religieuze leiders, hadden tot Al-Gazali een gevoelige voorsprong, want de Westerse denkers, ik spreek dan rond 1200, waren nog altijd overtuigd dat Plato het bij het rechte eind had. Na Gazali was er een andere tendens: de religieuze leiders schermden de filosofie af van de buitenwereld en namen hem als maatstaf aan voor de volgende eeuwen.
De vraag is dan ook zeer simpel: hoe kan er een Verlichting ontstaan, wanneer er een afwijzing is van de realiteit en wanneer er geen wisselwerking meer is met andere ideeën? Is dit dan ook niet fataal voor de toekomst van democratische tendensen in de moslimwereld?

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Sommige Westerse maatschappelijke filosofen zeggen wel eens dat de moslims een Aufklärung nodig hebben in hun samenleving en denken. Ik heb mij al een tijdje verdiept in de meest bekende moslimfilosofen, en ik ga dan ook Al-Gazali, u waarschijnlijk welbekend, nemen als voorbeeld. Volgens mijn informatiebronnen wordt deze filosoof nog altijd als leidraad gebruikt in vele academische middens. Hij stelde dat er geen realiteit was. Bv. de causaliteit, toch een basisprincipe in de natuurfilosofie in het Westers denken en geverifieerd door de natuurwetenschappen, wijst deze man af als een illusie. Alleen God is verantwoordelijk voor de processen. Zijn boek Tahafut al-falasifah staat dan ook bekend als de afrekening met het Aristotelesisch denken, en ik geloof dat deze filosofie mede verantwoordelijk was voor het zwarte gat na de bloei van de moslimbeschavingen.
Terug naar dat Verlichtingsdiscours. De denkers in de moslimwereld, meestal religieuze leiders, hadden tot Al-Gazali een gevoelige voorsprong, want de Westerse denkers, ik spreek dan rond 1200, waren nog altijd overtuigd dat Plato het bij het rechte eind had. Na Gazali was er een andere tendens: de religieuze leiders schermden de filosofie af van de buitenwereld en namen hem als maatstaf aan voor de volgende eeuwen.
De vraag is dan ook zeer simpel: hoe kan er een Verlichting ontstaan, wanneer er een afwijzing is van de realiteit en wanneer er geen wisselwerking meer is met andere ideeën? Is dit dan ook niet fataal voor de toekomst van democratische tendensen in de moslimwereld?

Oorspronkelijk geplaatst door ralph

Persoonlijk vind ik het niet zo'n goed idee om het al dan niet functioneren van democratie al te zeer aan een filosofische traditie te koppelen. Volgens die logica zouden de Aziatische, confusionistische en sjintoïstische landen het het moeilijkst hebben van alle landen om democratieën te ontwikkelen.
Toch zien we dat dat gebied de laatste twintig jaar eigenlijk zowat het enige gebied is waar zich stilaan nieuwe en stabiele democratiën ontwikkelen. Misschien nog veel meer zeggend is dat in deze landen - ook al zijn ze niet allemaal de meest perfecte democratieën - vaak de sterkste civiele culturen bestaan ter wereld (denk maar aan Zuid-Korea en Taiwan).

Dit maar even om de link filosofische traditie - democratische mogelijkheden, die al te vaak wordt gelegd, te nuanceren. Deze link is vooral een zelfbevestiging, een voeden van het eigen superioriteitsgevoel, aangezien daarbij steevast ervan uit wordt gegaan (zoals praetorian ook doet) dat enkel ons pad naar de moderniteit het juiste is. De verborgen veronderstelling daarbij is vaak dat eigenlijk alleen Europeanen modern en democratisch kunnen zijn. De Aziaten bewijzen ons de laatste decennia dat het hebben van de wijsgerige traditie waaruit onze hedendaagse democratieën zijn gegroeid geen conditio sine qua non is om democratisch te kunnen zijn.

Oorspronkelijk geplaatst door tarik Fraihi

Al Gazali is in zekere zin zeker een stap achteruit geweest, vooral in zijn aanvallen tegen de falsafa en is vandaag nog een inspiratiebron voor fundamentalisten. Maar zo eenvoudig ligt het niet.

Al Gazali is deels vergelijkbaar met een de 18de eeuwse filosoof Berkeley. En dan verwijs ik naar hun antimaterialisme. Allebei gingen er van uit dat het stoffelijke geen werkelijkheidskarakter heeft. Al Gazali wees inderdaad de causaliteit af omdat hij dacht dat we te maken hadden met een pre-gedetermineerde universum. De causaliteit is ver na al Gazali ook in het Westen een problematisch gegeven gebleven. Denk maar aan heel de discussie die volgde na Hume's opvatting van causaliteit als impressie.

Het probleem in de Arabische wereld ligt niet zozeer in de afwijzing van andere ideeën, wel o.a. maar toch voor groot deel in het gebrek aan vrijheid. Lees de verschillende Arab Human Devolpment Reports van de VN, opgesteld door Arabische intellectuelen en je hebt een antwoord op je vraag.

Oorspronkelijk geplaatst door ralph

Persoonlijk vind ik het niet zo'n goed idee om het al dan niet functioneren van democratie al te zeer aan een filosofische traditie te koppelen. Volgens die logica zouden de Aziatische, confusionistische en sjintoïstische landen het het moeilijkst hebben van alle landen om democratieën te ontwikkelen.
Toch zien we dat dat gebied de laatste twintig jaar eigenlijk zowat het enige gebied is waar zich stilaan nieuwe en stabiele democratiën ontwikkelen. Misschien nog veel meer zeggend is dat in deze landen - ook al zijn ze niet allemaal de meest perfecte democratieën - vaak de sterkste civiele culturen bestaan ter wereld (denk maar aan Zuid-Korea en Taiwan).

Dit maar even om de link filosofische traditie - democratische mogelijkheden, die al te vaak wordt gelegd, te nuanceren. Deze link is vooral een zelfbevestiging, een voeden van het eigen superioriteitsgevoel, aangezien daarbij steevast ervan uit wordt gegaan (zoals praetorian ook doet) dat enkel ons pad naar de moderniteit het juiste is. De verborgen veronderstelling daarbij is vaak dat eigenlijk alleen Europeanen modern en democratisch kunnen zijn. De Aziaten bewijzen ons de laatste decennia dat het hebben van de wijsgerige traditie waaruit onze hedendaagse democratieën zijn gegroeid geen conditio sine qua non is om democratisch te kunnen zijn.

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Sommige Westerse maatschappelijke filosofen zeggen wel eens dat de moslims een Aufklärung nodig hebben in hun samenleving en denken. Ik heb mij al een tijdje verdiept in de meest bekende moslimfilosofen, en ik ga dan ook Al-Gazali, u waarschijnlijk welbekend, nemen als voorbeeld. Volgens mijn informatiebronnen wordt deze filosoof nog altijd als leidraad gebruikt in vele academische middens. Hij stelde dat er geen realiteit was. Bv. de causaliteit, toch een basisprincipe in de natuurfilosofie in het Westers denken en geverifieerd door de natuurwetenschappen, wijst deze man af als een illusie. Alleen God is verantwoordelijk voor de processen. Zijn boek Tahafut al-falasifah staat dan ook bekend als de afrekening met het Aristotelesisch denken, en ik geloof dat deze filosofie mede verantwoordelijk was voor het zwarte gat na de bloei van de moslimbeschavingen.
Terug naar dat Verlichtingsdiscours. De denkers in de moslimwereld, meestal religieuze leiders, hadden tot Al-Gazali een gevoelige voorsprong, want de Westerse denkers, ik spreek dan rond 1200, waren nog altijd overtuigd dat Plato het bij het rechte eind had. Na Gazali was er een andere tendens: de religieuze leiders schermden de filosofie af van de buitenwereld en namen hem als maatstaf aan voor de volgende eeuwen.
De vraag is dan ook zeer simpel: hoe kan er een Verlichting ontstaan, wanneer er een afwijzing is van de realiteit en wanneer er geen wisselwerking meer is met andere ideeën? Is dit dan ook niet fataal voor de toekomst van democratische tendensen in de moslimwereld?