Een gezondheidszorg metafoor voor democratie
 

Democratie is niet een systeem waarbij iedereen direct over allerlei politieke onderwerpen kan meebeslissen. Dat houdt populisme in. De burgers weten gewoonweg te weinig van bepaalde onderwerpen af. Democratie is een indirect systeem, waarbij men deskundige en te vertrouwen mensen kiest.

Een goede metafoor vind ik in de gezondheidszorg. Als ik een bepaalde kwaal heb, zal ik naar een dokter gaan. Misschien vind ik de diagnose van die dokter niet erg vertrouwenwekkend. Dan ga ik naar een andere arts. Maar ik ga niet zelf een diagnose stellen. Daartoe acht ik mijzelf niet deskundig genoeg op medisch gebied.

Zo werkt het ook bij politieke onderwerpen. Voor de meeste mensen zal gelden dat ze zich niet deskundig genoeg achten om alle ins en outs van een politieke oplossing te doorgronden. Daarom kiezen ze een politicus, die ze vertrouwen en van wie ze verwachten dat hij/zij de politieke problemen op een goede wijze kan aanpakken. Zijn ze teleurgesteld in de gekozen politicus, dan kunnen ze een andere kiezen bij een volgende stemming. Maar de meesten zullen niet zelf proberen een oplossing te vinden voor allerlei politieke kwesties.

Als mensen zich enigszins deskundig achten op een politiek terrein, kunnen ze zich aanmelden bij een politieke partij en daar trachten invloed uit te oefenen. Als blijkt dat ze op veel politieke terreinen capaciteiten hebben, kunnen ze zelf politicus worden. Maar voordat ze als politicus kunnen fungeren, hebben ze in de interne partijpolitiek wel al een leerschool doorlopen en hebben ze zich bewezen door onder meer deskundigheid en aansprekendheid. Dit proces is in wezen het kenmerk van democratie anno nu.

Met andere woorden de burger heeft niets meer t e vertellen. Hij moet alleen alle de hem voorgeschreven pillen slikken, door de door hem verkozen medici.
Zoals in de gezondheidszorg.

:cheer:

Niet helemaal. Iedereen kan zich aanmelden bij een politieke partij, of een eigen nieuwe partij oprichten. En diegenen die werkelijk iets zinvols te vertellen hebben, komen in de spotlights. De anderen, de schreeuwers zonder inhoud, hebben idd weinig te vertellen. De laatsten kunnen niet veel meer doen dan (protest)stemmen, daarbij soms denkend dat een populaire schreeuwerd ook oplossingen biedt.

En daarbij komt nog dat je altijd op een willekeurige leeftijd politiek actief kan worden. Bij geneeskunde moet je je, als je arts wilt worden, op jonge leeftijd voor een opleiding aanmelden. Het kan niet zo zijn dat een dure medische opleiding wordt gegeven aan mensen van wie de kans klein is dat ze lange tijd als medicus zullen werken. Daarentegen kan je nog als politicus beginnen als je gepensioneerd bent.

Zoek de fout in je eigen metafoor?

dat is ne goeie ;-) . dat die leerschool iets met deskundigheid te maken heeft op de terreinen die nodig zijn voor een goed beheer durf ik te betwijfelen.
Overleven in een omgeving met allemaal strebers is niet wat ge in gedachten hebt denk ik.


Paul

Wel,wel! Eindelijk eentje die er indirect voor uitkomt. Ik zeg al jaren dat alles wat enigszins op democratie lijkt door de machthebbers en hun hielenlikkers stelselmatig als "populisme" wordt weggezet. Gesuggereerd wordt: "demagogie", een woord dat uit de media aan het verdwijnen is. Want anders dan "populisme" is het een welomlijnd begrip, en de heersers en hun lakeien maken liever hun water troebel om het dieper te doen lijken. En ja, anders zou wel eens gevraagd kunnen worden wie de échte demagogen zijn. Zij noemen zich... democraten.

We kunnen het natuurlijk nog verder drijven, en een systeem �* la EU, waar de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht niet gescheiden zijn, het parlement geen wetsvoorstellen mag indienen en de uitvoerende en wetgevende macht met wederzijdse instemming grotendeels zichzelf verkiezen, we kunnen die antidemocratische rotzooi óók democratie gaan noemen, en niet alleen de zogenaamd representatieve democratie.

En weet je wie dat eigenlijk doet? De EU, in het verdrag van Lissabon! Ergens vooraan, waarschijnlijk VEU, staat daarin: de rechtsvorm van de EU is de parlementaire democratie.

De argeloze burger denkt evenals de onbekwame politici die dit ondertekend hebben, dat de EU zich hiermee tot democratie verplicht. In feite herdefinieert zij de term "democratie" in dictatoriale zin. Niet de EU, maar de democratie verkrijgt daardoor een nieuwe inhoud.

De kwibussen in onze regeringen en de EU-raad, in onze parlementen van Vlaanderen over België tot het EP, die het zover hebben laten komen, waren niet allen antidemocraten. De meesten waren dat niet echt. Ze waren onbekwaam. En ze waren onbekwaam omdat een burger die zelf niet kan oordelen over het juiste beleid, natuurlijk nog veel minder kan beoordelen of politicus X of Y het juiste beleid ook heeft gevoerd of zal voeren. Vooral waar dat beleid, zoals in de EU, zich aan zijn gezicht onttrekt.

Als de patiënten te dom zijn om hun eigen gezondheidstoestand te beoordelen, kunnen ze ook niet de juiste arts kiezen.

Op de eerste alinea's (blabla geklets), waarin sprake is van onbekwame politici, kwibussen en antidemocraten, zal ik niet ingaan. Het niveau van de opmerkingen en de suggesties spreken voor zich.

De vergelijking van de kennis van de patiënt en de arts is ook suggestief. Natuurlijk kan iemand beoordelen dat hij niet gezond is. Maar dat wil niet zeggen dat hij/zij kan beoordelen wat de kwaal is. Daarom wordt de hulp van de dokter ingeroepen. Dat wil vanzelfsprekend niet zeggen dat een arts altijd de juiste diagnose kan stellen en de goede hulp kan bieden, maar de beoordeling van de medicus mag heel wat hoger worden aangeslagen dan die van de patiënt met zelfmedicatie of wanneer die de hulp inroept van kwakzalvers. (De actrice Sylvia Millecam had bvb weinig vertrouwen in de medische stand, met als gevolg dat ze waarschijnlijk vroegtijdig overleed.) En hoewel de patiënt vaak niet zelf de diagnose kan stellen, kan die wel beoordelen of een behandeling werkt. En als die niet werkt, kan een andere arts worden geconsulteerd.

Wij als belastingbetalers betalen duur voor de opleiding van artsen. Dan eisen we daartegenover kwaliteit. Zo werkt het ook met politici. Door ervaring en voortdurend kritisch volgen worden ze uitgeselecteerd. Dan mogen we van hen een beter beoordelingsvermogen verwachten dan die van de eerste de beste schoenenlapper.

Pol Pot had wel het oordeelsvermogen dat iemand nodig heeft om aan de macht te komen, maar hij had daarnaast ook het inzicht dat irrigatiekanalen evenwijdig met de lengte- en breedtegraden van moeder Aarde dienen te worden gegraven, ja, in een bergachtig land als Cambodja!

Dichter bij huis vinden we politici die wel veel ervaring hebben opgedaan in het beïnvloeden van hun stemvee, en er zo in slagen te worden verrkozen. De tijd en energie die ze daarin hebben gestoken, garandeert één ding: dat ze die niet hebben kunnen investeren in deskundigheid op het beleidsterrein dat hun toevalt. In de praktijk doen politici een beroep op deskundigen, en laatstgenoemden kunnen beter het volk zelf informeren dan de machthebbers.

Het spijt me erg dat het niveau van mijn "geklets" u teleurstelt, en toch maar bedankt om er zo'n niveauvolle samenvatting van te maken. "Er niet op ingaan" had ikzelf echter anders begrepen dan wat u hierboven doet - bedankt overigens. En mocht hier sprake zijn van een gebrek aan logica, moge God u behoeden voor de verdenking dat dit geen alleenstaand geval is, en dat u uzelf steeds vaker tegenspreekt.