Politics.be - Moslim Oric beschuldigd van duizend moorden

Onderstaand artikel werpt wel een héél opmerkelijk licht op de
Srebenica geschiedenis én de aanleiding daartoe. Nog opmerkelijker is
het dat het zogenaamde Joegoslavie-Tribunaal onder leiding van Carla
Ponti geen enkele aandacht schenkt aan de walgelijke genocide bedreven
door de Bosnische moslims!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Oric beschuldigd van duizend moorden

Bloed in dorpen rond Srebrenica nog steeds niet gestold

Deze maand begon voor het Joegoslavië-Tribunaal het proces tegen Naser
Oric, commandant van de moslims in Srebrenica in 1995. Oric wordt
echter niet aangeklaagd voor de dood van duizend Serviërs in de dorpen
rond Srebrenica, die de Serviërs bracht tot hun bloedige wraak.

De aanklaagster zegt dat ze geen bewijzen kon vinden, maar in de
betrokken dorpen is twaalf jaar later het bloed nog altijd niet
gestold.

Op een verlaten heuveltop in Oost-Bosnië ligt een begraafplaatsje van
een volmaakte schoonheid. In alle richtingen strekken zich zwaar
beboste valleien uit, die door de herfst rood zijn gekleurd.

Donkere wolkenstrepen liggen onbeweeglijk in een ijle lucht. Onder die
lucht heerst een serene stilte. Nergens klinkt uit het landschap het
geluid op van spelende kinderen, het gekletter van een gerei, of zelfs
maar het geblaat van een schaap.

Er is een reden voor die stilte. Een van de gedenkstenen op deze
majestueuze heuveltop heeft aan de achterzijde een luikje van bruin
geverfd ijzer. Daarachter liggen de botten en schedels van 99
dorpelingen, gedood in de Tweede Wereldoorlog.

De tweede steen herbergt geen geraamtes, maar heeft een tekst: Dit
monument is ter nagedachtenis aan de jonge mensen die in de zomer van
1992 omkwamen. Ze werden als maïskolven neergemaaid.

Zalazija, het nietige dorpje bij de begraafplaats, is vrijwel
verlaten. Zestig jaar geleden werd de helft van zijn bevolking
vermoord. In de burgeroorlog van de jaren negentig stierven nog eens
36 dorpelingen. Nu zijn er niet veel mensen meer over in deze
nederzetting van 23 huizen, die alle werden geplunderd en platgebrand.

Het dorp was Servisch en de moordenaars waren moslims, zowel in
1940-1945 als in 1992-1995. Het had ook andersom kunnen zijn, want in
deze streek moordden de Serviërs ook moslimdorpen uit. Voor dit
verhaal is het belangrijk dat de slachtoffers Serviërs waren en hun
bedreigers moslims, want volgens het Joegoslavië-Tribunaal in Den Haag
bestaat Zalazija niet.

Het tribunaal begon deze maand met de berechting van Naser Oric,
moslimcommandant van Srebrenica. Oric wordt beschuldigd van de moord
op zeven Serviërs, doodgemarteld op het politiebureau van zijn stad.
Hij staat ook terecht voor plundering en brandstichting in omliggende
dorpen. Over de moord op bijna duizend Serviërs in die dorpen staat in
de aanklacht geen woord.

Hoofdaanklaagster Carla Del Ponte ontkent niet dat die moorden
wellicht hebben plaatsgevonden, ,,maar er is in Bosnië veel Servische
propaganda'', zegt haar woordvoerster schouderophalend. ,,Wij hebben
er naar gezocht, en konden geen bewijzen vinden.''

Misschien zocht de aanklaagster, die beschikt over vele
onderzoeksteams en een miljoenenbudget, niet hard genoeg. Want voor
eenieder met een goede auto volstaat anderhalve dag om het drama in
kaart te brengen dat leidde tot de geruchtmakende massamoord. Getuigen
schuilen hier achter bijna alle deuren.

Bratunac, buurdorp van Srebrenica, heeft een gedenkplaats voor de
doden uit de streek. Het gebouwtje heeft geen enkele pretentie, en er
is slechts één onverwarmde kamer in gebruik. Aan de muren hangen
eindeloze rijen foto's van gedode Serviërs met hun namen en hun
geboortedata. Daaronder die van vrouwen, kleuters en bejaarden.

Tot die bejaarden behoorden Negoslav en Kristina Eric, die op 7
januari 1993 door Naser Oric en zijn mannen werden afgemaakt in het
dorp Kravica. Oric had de dag goed gekozen, want 7 januari was het
Servisch-Orthodoxe kerstfeest. De waakzaamheid was minder dan normaal
toen de eenheid van enkele duizenden manschappen het dorp voor
zonsopgang overviel.

,,We hoorden overal schieten'', herinnert Mise Eric zich. ,,Vluchten
jullie maar, zei mijn schoonvader. Ik ben te oud. Ik rende het bos in,
maar mijn schoonmoeder weigerde mee te komen. 's Avonds, toen de
aanval voorbij was, lag mijn schoonvader bij het huis, beide benen aan
elkaar gebonden. Hij had een kogel in het hoofd. Mijn schoonmoeder
vond ik in de woonkamer. Ze was levend verbrand.''

Bij de aanval op Kravica, waaraan Oric persoonlijk deelnam, vielen 49
doden. Onder hen 28 burgers en 21 militairen die belast waren met de
bewaking van het dorp. Niet alle militairen stierven in het harnas;
sommigen werden gevangengenomen en in strijd met het oorlogsrecht
afgemaakt.

Horror

Zelko is een van de militairen die de slachting overleefden. ,,Vanuit
mijn schuttersput boven het dorp zag ik scènes uit een horrorfilm. Uit
het jongerencentrum klonk luide muziek, terwijl de mannen van Oric in
een kring dansten. Tegelijkertijd werd een jonge soldaat
geëxecuteerd.''

Andere soldaten werden meegetroond voor ondervraging in Srebrenica,
wat altijd met wreed geweld gepaard ging. Nedeljko Radic, een
41-jarige Serviër, werd tegen het hoofd geslagen met een ijzeren
staaf. Daarna werden zijn tanden getrokken met een roestige tang, en
urineerde een van de beulen in zijn mond.

Zelko: ,,Een van die foltersessies werd door Oric op een band
opgenomen, en uitgezonden op een radiokanaal waar Serviërs in de regio
naar luisterden. Zo konden we het gekerm van onze eigen mensen
horen.''

De onbeschrijflijke wreedheden verklaarden de wraak van de Serviërs.
Zepa, een andere moslimstad die door de Serviërs werd ingenomen, bleef
die bespaard omdat de omliggende dorpen daar ongemoeid waren gelaten.
Srebrenica was anders.

Meer dan honderd Servische dorpen werden tot april 1993 overvallen,
toen de Serviërs er eindelijk in slaagden Oric en zijn mannen naar
Srebrenica terug te drijven. De stad werd omsingeld, en daarna door de
Verenigde Naties tot veilige plaats verklaard. Een Canadese eenheid en
vervolgens Dutchbat moesten toezien op de vrede, maar beide faalden in
hun missie om de moslimtroepen in de stad te ontwapenen.

In Bleceva werd Kosana Zekic, een oude vrouw, in haar huis gekeeld.
Twee andere bejaarden, Milan Zekic en Gojko Jovanovic, vonden eveneens
de dood. In Gniona werden twee ziekelijke en deels invalide mannen,
Lazar Simis en Radojko Milosevic, levend verbrand. In Brezani werden
19 mensen omgebracht. Eén van hen, de 55-jarige Vidoje Lazic, werd aan
een kruis geslagen en daarna verbrand.

De lijst is eindeloos.

Zwanger

,,Ik kwam aan in Jazestica een half uur nadat ze waren vertrokken'',
zegt Jovan Nikolic, destijds ondercommandant van de Bratunac Brigade.
,,Alle huizen brandden en ik telde negen lichamen. Van acht
slachtoffers was de keel doorgesneden.''

,,Ik herkende er een; ze was een zwanger meisje van 18, getrouwd met
de lokale priester. Het negende slachtoffer was onthoofd. Zijn hoofd
ontbrak; ik nam aan dat Oric het had meegenomen als trofee.''

Nikolic, nu schooldirecteur in Bratunac, is bitter teleurgesteld dat
het tribunaal Oric niet heeft aangeklaagd voor de slachting. ,,Oric
stond onder bevel van Sarajevo, dat hem aan het eind van de oorlog een
militaire onderscheiding gaf. Als hij was aangeklaagd voor de moord op
duizend mensen had het tribunaal ook zijn uiteindelijke baas moeten
aanklagen, wijlen president Izetbegovic van Bosnië.''

Als Nikolic tijdens de oorlog CNN aanzette, hoorde hij mensen als Oric
beschreven worden als verdedigers van een multi-etnisch Bosnië. ,,Zij
waren de verdedigers, de bevrijders, en wij waren de agressors'', zegt
hij, ,,maar in mijn geboortedorp Bacici vermoordden die bevrijders in
januari 1993 mijn vader, mijn broer en mijn zwager.''

Het hoofd dat Oric als trofee meenam, was dat van Angelko Mlatenevic.
,,Ik had ons dorp verlaten toen de oorlog uitbrak'', zegt Ivanka, de
jonge weduwe. ,,Ik was zwanger, en Angelko vond het beter dat ik in
Belgrado was. Hij zou achterblijven om met zijn broer het ouderlijk
huis te verdedigen.''

,,Dragan kwam eerst om, door een kogel. Daarna werd Angelko gepakt. De
buren hebben me later verteld dat hij voor ons huis werd gemarteld en
onthoofd. Daarna hebben ze met het hoofd van mijn man een potje
gevoetbald.''

Ebarmelijk

Ljubo Rakic (71) is een van de weinigen die zijn teruggekeerd in
Zalazija, het dorp van de twee monumenten. In de Tweede Wereldoorlog
verloor hij zijn vader, moeder, broer en beide zusters, alsmede zes
verdere familieleden. Op 12 juli 1992 kwamen de moslims opnieuw. ,,Ze
vermoordDen twee van mijn zoons, Monchilo en Miodrag. Monchilo werd
voor de deur van ons huis neergeschoten, samen met zijn zoon, Mile.''

Rakic leeft onder erbarmelijke omstandigheden. Zijn platgebrande huis
is weer een beetje bewoonbaar gemaakt, maar sinds de oorlog heeft het
dorp geen elektriciteit meer. Hij heeft geen radio, geen televisie,
geen telefoon. De enige warmtebron is een oude houtkachel, maar
landmijnen maken de houtkap gevaarlijk. Dan is Rakic nog goed af. Hij
werkte 35 jaar voor de zinkmijn in de buurt, en heeft tenminste nog
een pensioentje van 45 euro per maand.

Het is niet alleen gemakkelijk om getuigen te vinden, die op Jovan
Nikolic na geen van allen ooit door het Joegoslavië-tribunaal werden
benaderd. Het is zelfs niet onmogelijk de mannen op te sporen die de
wreedheden begingen.

Een van hen is Zulfo Tursanovic, de rechterhand van Oric. Tursanovic
is een zwaar gebouwde, besnorde moslim die voor de oorlog al te boek
stond als crimineel. Onder Oric zou hij minstens 28 mensen hebben
omgebracht. Hij was de man van het vuile werk - de martelingen, de
verkrachtingen, de beestachtige moorden.

Vlak voor Srebrenica gaat bij een benzinestation een onverhard
weggetje de bergen in. De wielen trekken een spoor in de lemen bodem,
die nog nat is van de vorige dag. Na een uur eindigt de weg in een
gehucht, Suceska. In het allereerste huis, dat geheel verlaten ligt op
een heuvelrug, woont Tursanovic.

Een gehoofddoekte vrouw doet open, en gaat voor naar een vertrek op de
eerste verdieping. In een hoek brandt de kachel, achter het raam
openbaart zich het majestueuze landschap, aan de muur hangt een mes.
Tursanovic zit in een stoel in het midden van de kamer.

Wapen

Hij is extreem achterdochtig, en verlaat na tien minuten de kamer
zonder een woord te zeggen. De tolk vreest dat hij terugkomt met een
wapen; het huis ligt geïsoleerd van het dorp dat zelf verscholen ligt
tussen de bossen, meer dan een uur van het dichtstbijzijnde
politiebureau. Na enkele minuten keert Tursanovic terug, kennelijk na
zich ervan te hebben vergewist dat er niemand bij de auto rondhangt.

Tursanovic spreekt in primitieve bewoordingen. ,,Wij hebben nooit
kinderen vermoord, alleen Servische militairen'', zegt hij, ,,maar in
Servië zijn kinderen ook militairen. Ieder Servisch kind wordt in een
militair uniform geboren.''

Van het huis van Tursanovic is het maar anderhalf uur naar de immense
gedenkplaats bij Srebrenica, die vorig jaar door de Amerikaanse
ex-president Bill Clinton werd geopend. Tursanovic voelde zich veilig
genoeg om bij die opening aanwezig te zijn. Tenslotte ging het hier om
misdaden begaan tegen de moslims.

Het contrast met de benepen herdenkingsruimte in Bratunac kan niet
groter zijn. Een airconditioned museumpje toont foto's van massagraven
en rond de stijlvolle openluchtmoskee liggen een fontein en
bloemperken met geraniums en rozen. De geschoren gazons worden
doorsneden met voetpaden, verlicht door designlantaarns.

Er is zelfs een gastenboek, waar Hanneke en Helmuth uit Nederland op
13 oktober in noteerden: ,,Hopelijk leren we hier iets van. Laat de
wereld hier maar eens komen kijken.''
http://www.nd.nl/newsite/artikel.asp?id=49582

Maarten,
[email protected]