Nu het patronaat en het grootkapitaal er redelijk goed in slaagt een aanzienlijk deel van de bevolking, in de eerste plaats de rechtse dommeriken, in hun fabeltjes te doen geloven, zijn er gelukkig ook nog mensen die blijk geven van gezond verstand én van enig denk- en analysevermogen. Zo ook een zekere Bart Derwael die het onderstaande (waar ik zeker niet voor 100% mee akkoord ga) schreef op een blog:
Waarom u best twee keer nadenkt vooraleer u de vakbonden de zwarte piet toeschuift
december 02, 2011
De sociale actie van de vakbondsmilitanten raakt blijkbaar een gevoelige snaar bij een groot deel van de Vlaamse goegemeente. Luieriken zijn het, de stakers. Saboteurs en irrationele dwarsliggers van de oude stempel. Toch zou u beter twee keer nadenken eer u met de wolven meehuilt.
Want uw verontwaardiging is op zijn zachtst gezegd selectief. Ons sociaal model met ons befaamd indexsysteem - dat ons volgens experten op de zachtst mogelijke wijze doorheen de crisis heeft geholpen - en de welvaartstaat die België/Vlaanderen is (en waarvan u dus elke dag geniet), is er maar gekomen dankzij meer dan een eeuw georganiseerd overleg tussen werkgevers, werknemers en overheid. Nu en dan gepaard met drukkingsmiddelen zoals betogingen en stakingen. En dat laatste is, toegegeven, soms ronduit vervelend. Onderweg naar het werk, bijvoorbeeld. Met het openbaar vervoer dat u anders nooit in de steek laat of met uw (bedrijfs)wagen waarmee u anders een half uur minder lang in de file staat. Als u al bij de gelukkigen hoort die werk hebben natuurlijk. Liefst in vast dienstverband. Met een behoorlijk salaris en wat extralegale voordelen. Met een aanvaardbare opzegtermijn wanneer u om een of andere reden (herstructureringen binnen uw bedrijf of een herlocalisering naar een land waar meer winst te rapen valt omdat de sociale bescherming er niet al te veel voorstelt) toch ontslagen zou worden. En moest u in die overgangsperiode nog geen job gevonden hebben die past bij uw kwalificaties en uw ervaring, kan u gelukkig terugvallen op een (in de tijd afnemende) uitkering. Of op de mutualiteit of een gewaarborgd inkomen indien u uw job niet meer kan uitoefenen door ziekte of een arbeidsongeval. Brute pech zou dat zijn. Maar niet half zoveel pech als u zou gehad hebben zonder de sociale bescherming dankzij honderd jaar sociale strijd.
Natuurlijk wordt van een vakbond redelijkheid verwacht en zijn ook verworven rechten niet absoluut. Als je het openbare leven plat legt zonder een duidelijk motief of alternatief, verlies je naast je geloofwaardigheid ook je draagvlak bij de bevolking. Zeker als die brave burger dag in dag uit wordt platgebombardeerd met onheilsberichten van economische zieners en liberale denktanks, glunderende spreekbuizen van werkgeversorganisaties, (Europese) lobbyisten en politici met dubbele agenda’s. Dan nemen de yuppies, nooit verlegen om triomfantelijk dédain, het plots over op Facebook, Twitter en andere fora.
Maar is de belangrijkste kritiek van de vakbonden dan zo onredelijk? Vindt u het echt normaal dat de banken die de economische crisis veroorzaakt hebben en u en mij samen vele miljarden euro’s afhandig hebben gemaakt, slechts een verwaarloosbare fractie van de saneringsoperatie zullen dragen? En zou u zelf niet op zijn minst teleurgesteld reageren moest u vandaag als 55+’er te horen krijgen dat u (mede door de rentenierende grootverdieners die grotendeels buiten schot blijven) plots twee jaar later op pensioen zal kunnen gaan? Had u dat niet graag wat vroeger geweten? Of vindt u ook niet dat bedrijven die amper 6% belastingen betalen op hun gigantische inkomsten wat meer aan de staatskas zouden mogen bijdragen, vooraleer te gaan morrelen in de kleine marges van de kleine man? Kan u zich überhaupt nog verplaatsen in de wereld van een generatiearme of een chronisch zieke? Voelt u nog enige vorm van medeleven voor de pechvogels van vandaag? Of sympathiseert u alleen nog met de gezonde, hardwerkende Vlaming?
Nog een van uw argumenten: een vakbond moet met zijn tijd meegaan (“Harde tijden nopen tot harde maatregelen”). Het hangt er maar van af wat u hiermee bedoelt. Als u daarmee wil zeggen “met de Europese stroom meedrijven”, dan zeg ik “liefst niet”. De liberaliseringsgolf die over Europa trekt is ronduit vernietigend voor de zwakkeren op de arbeidsmarkt en al helemaal voor degenen die uit de arbeidsboot vallen. De verdere uitholling van de sociale bescherming op de werkvloer bereidt ons niet voor op de toekomst, maar stuurt ons een eeuw terug in de beschaving. Het Duitse arbeidsmodel waarnaar de voorbije maanden zo gretig verwezen werd door economen en politici van de harde lijn, en dat als kompas voor het nieuwe Europa zou moeten dienen, vertoont nu al stevige barsten in de onderlagen van de samenleving. In hun drang om te bewijzen dat ze niet de conservatieve bastions waren waarvoor ze versleten werden door de ongeduldige politici en de morrende bevolking, lieten de Duitse vakbonden zich rollen door fonkelende prognoses van spectaculair dalende werkloosheidscijfers. Maar de arbeidsomstandigheden zijn er intussen zo flexibel (in het voordeel van de werkgevers) en de lonen zo laag, dat de groep werkende armen (de zogenaamde working poor) elke dag toeneemt. Na de financiële bubbel vormt er zich langzaam een leeglopende luchtbel van devaluerend menselijk kapitaal. Met alle gevolgen van dien.
U schreeuwt op alle mogelijke manieren uit dat landgenoten en nieuwkomers die misbruik maken van ons sociaal systeem hard aangepakt moeten worden. Daar laat u geen twijfel over bestaan. Sociale fraude vindt u verwerpelijk. Werklozen dienen snel en doortastend geactiveerd te worden, kunstenaars en artiesten moeten maar eens bewijzen dat ze hun statuut waard zijn. Maar een door de overheid georganiseerde vorm van fiscale fraude zoals de notionele intrestaftrek, daar ziet u geen graten in. En zwartwerken en/of creatief boekhouden zit toch gewoon in uw en mijn genen? Dat soort achterpoortjes ligt u wel. Ik daag u uit om de misgelopen inkomsten en onterecht toegekende uitgaven van voorgaande praktijken (sociaal en fiscaal) naast mekaar te leggen. Zou uw selectieve verontwaardiging in opiniestukken en op sociale fora nog steeds even luid klinken?
Vreedzaam betogen is een democratisch recht. Het publiek uiten van oprecht ongenoegen, ook al is het niet het uwe, is geen verwerpelijke daad maar een blijk van maatschappelijke betrokkenheid. Berg uw pek en uw veren dus maar weer op.
Bart Derwael
(niet-gesyndiceerde)
BRON:
http://iloapp.panenka.be/blog/www?Home&post=10