jan hyoens |
29 maart 2004 10:37 |
De Standaard,
26-03-2004
Marie-Rose Morel;
De circusleeuw klauwt niet - Hebben we wel de wil om het Vlaams Blok opnieuw te evalueren en te kiezen voor een echt Vlaams beleid?
DAT de inzet van 13 juni het breken van Paars is, wordt ons nu al maanden verkondigd door alle oppositiepartijen. Volgens de laatste peilingen zouden diezelfde oppositiepartijen duidelijk op een overwinning afstevenen. Hoog tijd dus dat ze zich bezinnen over hun toekomstige coalitiepartners.
13 juni kan een keerpunt betekenen voor Vlaanderen. Paars zal gebroken worden, maar of dit een grote impact zal hebben op het beleid is afhankelijk van de samenstelling van de nieuwe Vlaamse regering. Wordt het opnieuw een coalitie met restanten van de zo gewraakte paarse miskleun? Zal het water naar rood en blauw op 14 juni plots niet meer te diep zijn? Tot wat een monstercoalitie kan leiden, kun je vaststellen in Antwerpen. Alleen over de taalgrens zal zo'n Vlaams vehikel op applaus onthaald worden. Of zal men moedig en met echte Vlaamse reflexen kiezen voor een coalitie met de drie partijen die pretenderen de Vlaamse belangen te willen dienen eindelijk een sterke meerderheid voor een sterk beleid.
Van Wallonië leren we dat het belgicistische ,,Eendracht maakt macht'' vruchten kan afwerpen. We moeten een sterk Vlaams front krijgen, dat vrij en ongebonden naar de onderhandelingstafel kan, met politici zonder verplichtingen in het zuiden van dit land. Alleen dan kan de dictatuur van de PS gebroken worden.
Uiteraard willen de huidige regeringspartijen het Vlaamse kartel vleugellam maken door hen apriori te laten verklaren het cordon sanitaire niet te zullen breken. Ze zouden geen goede strategen zijn mochten ze dat niet proberen. Het cordon is hun vrijkaart voor regeringsdeelname.
En wat onze kartelpartner betreft: van Eyskens en Dehaene hadden we als N-VA'ers sowieso niet veel respect voor onze Vlaamse punten verwacht. En dat het ACW ons niet met open armen stond op te wachten, is ook geen verrassing. Maar dat de voorzitter van CD&V blijkbaar met een gespleten tong spreekt, stemt toch even tot nadenken. Het bewuste artikel in Le Soir moet bij menig N-VA'er toch de haren te berge doen rijzen. Zelden vertoond dat men al voor de verkiezingen de absolutie aan Di Rupo gaat vragen. Nog verontrustender is het artikel in Tertio waar Leterme zegt: ,,Ik zal in geen geval besturen met het Vlaams Blok. Toch gruw ik van de Antwerpse situatie. Dat is de tol van de pretentie van paars.''
Getuigt de situatie in Antwerpen van de pretentie van Paars, wat dan te denken van het terugkomen op een eerder ingenomen standpunt? Het pre-electorale a-priori van de CD&V-voorzitter ruikt naar berekende dubbelhartigheid en is de voorbode van slecht bestuur. Onze partij heeft het cordon sanitaire altijd streng veroordeeld. ,,Partijen telkens opnieuw beoordelen op hun inhoud'': hoe vaak heb ik dat in debatten niet verdedigd. Nu moeten we bewijzen dat dit geen loze woorden waren.
Laten we het huidige Vlaams Blok samen met onze kartelpartner evalueren. De bokshandschoen maakte plaats voor een uitgestoken hand van de voorzitter. Publiekelijk werd er afstand genomen van de punten die ons tegen de borst stootten. Het Vlaams Blok werd volwassen en lijkt bereid de spelregels voor een coalitiedeelname te respecteren.
Wat willen we nog meer? Garanties voor hun oprechtheid? Maar dat is nu jammer genoeg onmogelijk, want er is steeds een risico aan elke samenwerking, met wie dan ook. Maar we zijn zelf toch ook mee aan zet, en we kunnen er toch over waken dat afspraken gerespecteerd worden? Of is ons zelfvertrouwen zo ver weg?
Laten we eerlijk zijn. Hebben we eigenlijk wel de wil om het Vlaams Blok opnieuw te evalueren en te kiezen voor een echt Vlaams beleid, of werd de Vlaamse Leeuw op Valentijnsdag een circusleeuw? Tandeloos en zonder klauwen, bereid om elk kunstje te doen in ruil voor?Marie-Rose Morel
(De auteur stond bij de voorbije federale verkiezingen op de tweede plaats van de
N-VA-senaatslijst.)
Marie-Rose Morel
|