Oorspronkelijk geplaatst door bertanciaux
Zo’n dikke tien jaar geleden veroverde Dyab Abou Jahjah de grote koppen in zowat alle media. Daarin kreeg hij het aureool van kwade fundamentalist, oproerkraaier en antidemocraat. De politieke kwatta’s uit die tijd, van stad en staat, met Verhofstadt als vaandeldrager, verbrandden hem publiekelijk en nagelden Jahjah – zonder enige vorm van proces, laat staan veroordeling – aan de schandpaal van het grote fatsoen. Voorwaar bijzonder onfatsoenlijk. Hij werd dan ook, in grote stilte, vrijgesproken (2006/2007) van alle aantijgingen, maar verdween naar zijn geboorteland, Libanon.
Abou Jahjah is terug. Hij verkondigt met zijn welsprekende bravoure de wederopstanding van een ambitieus politiek project. ’t Blijft ondertussen wat duister over de inhoud daarvan, maar daarover niet getreurd, dat volgt zeker later.
Ik hou van Abou Jahjah zijn harde en rake analyses, zijn emanciperend discours, zijn kracht om als rolmodel de opgebouwde frustraties van vele jongeren met migratiegeschiedenis te articuleren en ze in een politiek model te vertalen. Jahjah is een politicus pur sang, analyseert de werking van de macht en poogt tegenmacht te ontwikkelen. Daarbij schroomt hij geen populariteit – welke politicus wel? – en beschikt volop over de noodzakelijke talenten.
Wellicht kwam Abou Jahjah te vroeg met zijn verhaal. Ik koester hieromtrent wel een hypothese. Met iets meer kansen, minder verkettering en echte luisterbereidheid voor zijn boodschappen, hadden gevaarlijke filou’s en farfelu’s, zoals Sharia4Belgium, nooit de impact verworven die ze nu wel kregen.
Ik wens Abou Jahjah – zonder enig cynisme of ironie – een hartelijk welkom, liefst op de barricaden. Hopelijk klinkt zijn megafoon nog even indringend en beklijvend als toen. Ik herken hem als bondgenoot in de strijd tegen achterstelling, racisme (verkapt of vaak zo duidelijk) en zijn oproep tot respect voor diversiteit en het basisrecht op identiteit. Hopelijk begeestert hij jonge mensen, biedt hen fierheid om te zijn wie ze zijn: volwaardige mede-eigenaars van onze samenleving. Met al hun plichten en vooral ook hun rechten.
Met dit standpunt zal ik wel weer de goegemeente over me heen krijgen, maar het is ingegeven vanuit een zorg voor een betere samenwerking tussen alle bevolkingsgroepen om zo een Vlaanderen op te bouwen waar iedereen zich bij betrokken voelt. Te vaak zwijgen politici uit angst voor het dictaat van de rechtse vloedgolf. Te vaak zijn progressieve krachten zo mee verantwoordelijk voor een steeds verder uitdijende onverdraagzaamheid. Angst bestrijd je met kennis en dialoog, niet met vooroordelen of door publieke, collectieve taboes te creëren.
Bert
|
