Liberalisme en stakingsrecht
 

Liberalisme en stakingsrecht.

je hebt tijdelijk stakingen om beter voorwaarden te verkrijgen en permanente staking wat meer lijkt op wat de auteur in het tekst zegt.

"Contracten", "verplichtingen", "eigendomsrechten", bah.

Inderdaad,het is revolterend dat de menselijk verhoudingen tot een papieren monster verworden zijn.

Dan heb je de tekst niet goed begrepen, Guerin. Maar écht niet, hé.

Ik ben akkoord.

Een staking is, in essentie, een werkweigering.

Werk weigeren is een permanent staking;staken om meer rechten is een tijdelijk staking en heeft niks te maken met werkweigering want zodra er een compromis of een toegeving is gaan de werken gewoon door.

Compleet en volslagen naast de kwestie...

Het stakings 'recht' kan je prima verdedigen binnen de klassieke opvattingen over contracten (pacta sunt servanda), maar niet d.m.v. de 'zwetsredenering' die de auteur van het inleidende stukje aanvoert.

Primo: 'pacta sunt servanda' wil NIET zeggen dat je mensen lijfelijk kunt verplichten om hun verbintenissen na te komen. In de meeste gevallen kan je enkel aansturen op het vergoeden van de geleden schade. (er zijn evenwel uitzonderingen) Blijkbaar heeft de auteur dit principe niet begrepen.

Secundo: je moet ook vraag stellen welk 'pact' je precies afsluit als werknemer. Niet alle (arbeids)overeenkomsten zijn dezelfde. De graad van 'commitment' (excuse my english) wil wel eens fors verschillen: soms gaat het om echte 'objectieve' resultaatsverbintenissen, maar het kan ook gaan om eerder losse middelenverbintenissen ('ik zal m'n best doen om...').

Tertio: contracten worden ook afgesloten op basis van 'all things being equal'; als een werkgever de uitvoering van de overeenkomst na verloop van tijd begint te bemoeilijken door bvb. niet meer te investeren in de productiemiddelen, in extra personeel waar nodig, in .... Dan verandert hij in feite eenzijdig het contractueel evenwicht en kan de werknemer daar voldoende motivatie uit putten (de zgn. exceptie) om het werk desgevallend neer te leggen.

Een 'exceptie' is de situatie waarin een partij de uitvoering van de overeenkomst opschort, zonder dat er hem contractbreuk kan aangewreven worden. En die theorie biedt afdoende ruimte om het 'stakingsrecht' in onder te brengen. Consequentie is wel dat er voor een staking een degelijke motivatie moet bestaan; het kan dus niet zomaar om een reden die met de uitvoering van de overeenkomst geen uitstaans zou hebben. Buiten de 'exceptie' kan je uiteraard te allen tijde het werk neerleggen, maar dan is er sprake van contractbreuk en eventueel recht op schadevergoeding bij de werkgever.

Het is voorts onzinnig te beweren in algemene termen dat een staking (buiten exceptie) geen aanslag zou inhouden op het eigendomsrecht van de werkgever... Een werkgever rekent erop dat zijn mensen komen werken en in functie daarvan sluit hij op zijn beurt weer contracten af met derden (klanten etc...); het niet naleven van een arbeidsovereenkomst kan enorme schade veroorzaken. De afweging om dit middel te gebruiken moet dus heel zorgvuldig gebeuren.

Veel belangrijker dan de theoretische (juridisch-filosofische) afwegingen -waar de auteur de bal fundamenteel mis slaat- zijn de reële machtsverhoudingen: één 'stakende' werknemer is een vogel voor de kat als hij z'n acties niet grondig kan motiveren; een hele fabriek die staakt, staat al een heel stuk sterker. We zien dat overigens ook in de dagelijkse praktijk: mocht het volgens het boekske gespeeld worden, dan bestonden er allang geen vakbonden meer; ze zouden allemaal tot op het bot financieel zijn uitgekleed. (hun individuele leden incluis) Maar dat is 'praktisch' natuurlijk niet haalbaar...

Mooi zo.

Tuurlijk wel. Waarom niet?

[quote]Primo: 'pacta sunt servanda' wil NIET zeggen dat je mensen lijfelijk kunt verplichten om hun verbintenissen na te komen. In de meeste gevallen kan je enkel aansturen op het vergoeden van de geleden schade. (er zijn evenwel uitzonderingen) Blijkbaar heeft de auteur dit principe niet begrepen.[quote]

De auteur in kwestie - met name ik - snapt dat concept maar al te goed. Daarom ook dat hij vindt dat zij die daarmee afkomen 'dwalen'.

Dat is irrelevant voor het feit dat iemand het recht heeft niét te werken, ondanks dat er een zogenaamd contract is.

Irrelevant. Een werknemer kan gerust het werk neerleggen, ook al zijn 'all things nog steeds equal'.

Neen, er moet helemaal geen 'motivatie' zijn. Niet willen werken is genoeg. Elke inbreuk op dit principe is niet meer dan een light-versie van slavernij. Natuurlijk heeft de werkgever het recht om de persoon in kwestie dan niet meer te betalen en te ontslaan. Maar ontslaan, dát mag een werkgever ten allen tijde.

Het feit dat je dit dogmatisch blijft herhalen, betekent niet meer dan dat je de tekst niet hebt begrepen. 'Contractbreuk' mag als er geen sprake is van 1 of andere vorm van 'diefstal' van de andere partij. De ander zijn eigendomsrecht is niet aangevallen, dus is er ook geen enkel recht om een schadevergoeding te eisen van de contractbreker. Contracten zijn niet heilig.

Dan heb je het concept 'eigendomsrecht' nog niet goed begrepen. Ik spendeer geld. Als de werknemer dan mij in de steek laat (waardoor mijn investeringen 'verloren geld' zouden zijn), heeft die persoon de waarheid niet vertelt ('gelogen'). Maar liegen is geen aanval op jou eigendomsrechten. Jij had 'beter' moeten weten. Het staat jou natuurlijk wel vrij de naam van de werknemer te verspreiden op een zogenaamde 'black list'.

Ik ga gerust akkoord dat het niet naleven van een arbeidsovereenkomst schade kan berokennen. Maar die schade impliceert niet dat iemand met dwang een toekoming aan het contract kan afdwingen, noch dat iemand een schadevergoeding kan afdwingen.

Dat zeker. Maar niet om de redenen dat je zei.

Waarom zou de auteur de bal misslaan? Zover ik zie ben jij simpelweg de zoveelste machtswellusteling die met vrijheid an sich niets van doen heeft. Dat is jouw goed recht. Maar als je denkt vanuit het perspectief van de vrijheid, klopt de redenering natuurlijk compleet.

Het feit overigens dat je het woord 'juridisch' aanhaalt, betekent wel dat je er geen bal van het begrepen. De huidige juridische context heeft, natuurlijk, hier geen zak mee te maken, noch, naar alle wrslkheid, het gros van alle rechtsbeginselen die ze je ooit hebben aangeleerd.

Maar probeer gerust de tekst nog eens te lezen en te begrijpen. Het gaat hier over vrijheid en de gevolgen daarvan. Dat je daar problemen mee hebt, is jouw zaak.

Daarover gaat het immers helemaal niet. Niemand kan rechtmatig vervolgd worden voor het stopzetten van arbeidsactiviteit, ondanks een ondertekend contract. Vakbonden hebben dus, de facto, de kracht om een fabriek 'kapot' te staken. En dat recht. Want het is niet meer dan een boycot, en dat is, nog altijd, compleet rechtvaardig, daar het uitoefenen is van de eigen eigendomsrechten over eigen lichaam. Een werkgever mag, natuurlijk, andere mensen proberen te overtuigen voor hem te werken, de namen van de stakers noteren en verspreiden, etc.

Enfin, als je ten minste liberaal bent, natuurlijk.

Iemand dwingen te werken, is slavernij. Ook al heeft die persoon in kwestie een contract ondertekent waarin hij belooft te werken, tenzij je er van uit gaat dat de 'wil' van een persoon gescheiden kan worden van 'het lichaam' van de persoon. Zolang die 1 en dezelfde zijn, is elk contract dat er van uit gaat dat er een scheiding is tussen de beide, illegitiem en kan, derhalve, nooit een rechtmatig contract zijn, voor een liberaal.

Enfin, kortom.
Je bezwaar komt hier op neer. Dan vraag ik me af. Waarom zou dat niet zijn? De meest fundamentele vraag die je dan moet stellen is:

Heb ik iets van de werkgever gestolen?
Neen, ik heb hem een goed niét afgeleverd, waar hij ook niét voor betaald heeft. Dus ik heb niets gestolen. Enkel gelogen. En 'liegen'? Dat is géén inbreuk op het eigendomsrecht. Ergo, er is niets gebeurd waar men dwang kan gebruiken om de desbetreffende persoon schade te doen vergoeden.

Edit: En neen. 'Hem geld doen uitgeven, onder valse beloften' is niét hetzelfde als stelen.

Helemaal niet relevant als je wil uitmaken of er al dan niet sprake is van contractbreuk.

De werknemer kan te allen tijde het werk neerleggen, daar gaat het hier niet om... De vraag is of dat 'neerleggen van het werk' contractbreuk uitmaakt of niet. Of om het concreter te stellen: of de werkgever schadevergoeding kan vorderen en de werknemer aan de deur kan zetten zonder meer.

zie hoger...

Recht is niet echt je sterkste kant, Adrian... (geeft niks, Rothbard blijkt ook geen briljant jurist te zijn) maar leg mij dan eens uit waar het verschil zit met de vergoeding van schade uit onrechtmatige daad (burgerlijke aansprakijkheid) versus het veroorzaken van schade door contractbreuk.

Is contractbreuk niet onrechtmatig?

Natuurlijk zijn contracten niet heilig. De theorie van de 'efficient breach of contract' leert dat wel, maar zelfs in die theorie hou je rekening met het vergoeden van de schade. Met die stelling vreet je inderdaad het 'pacta sunt servanda' fundamenteel aan. Ik zou dus geen enkel rechtsmiddel hebben tegen een aannemer die m'n huis weigert verder af te werken? Leg me eens uit wat de waarde van een contract onder die omstandigheden nog is?

Property rights zijn véél en véél ruimer dan wat je er hier van maakt. Immers, elk economisch (waardeerbaar) recht is een property right... Stel, ik verhuur jou een auto en op om het even welk moment dat ik zou willen, rij ik ermee weg en laat je -bepakt en bezakt- ergens in de middle of nowhere achter... Contractbreuk of niet?

Jij vertaalt zowat elke contractuele promesse naar een vorm van slavernij.
Zo werkt dat niet Adrian...
Je economie blijft niet overeind op die manier.
Geld is ook een promesse, weet je... (en kom niet aandraven met 'eigendom', want sinds er tegenover die muntstukjes in je zak geen gegarandeerde hoeveelheid goud meer staat, is geld een 100% zuivere contractuele promesse geworden)

Rothbard zit al tot aan z'n schouders in het drijfzand hier.

In die 'buyer beware'-samenleving wordt de transactiekost uiteindelijk zo hoog, dat de economische activiteit vanzelf zal stilvallen. Reputatie of niet...

Natuurlijk heb jij 'iets' van je werkgever gestolen... Je werkgever heeft geïnvesteerd in machines, geld gereserveerd om je uiteindelijk uit te betalen op het einde van de maand, op basis van jouw promesse grondstoffen aangekocht en producten verkocht (of minstens beloofd te zullen verkopen), etc... Jij introduceert het element 'risico' en doet alsof het geen enkele economische waarde (kost) vertegenwoordigt... Welnu, dat klopt niet. Wat jij (of beter Rothbard) doet is de kost van arbeid in feite enorm opdrijven, want werkgevers zullen zich (auto-)verzekeren tegen het reële risico op contractbreuk. Gevolg: je producten zullen véél duurder worden en de prijs van arbeid zal dit risico reflecteren (werknemers zullen premie betalen onder de vorm van een lager loon).



by the way... definitie van een contract:

'A contract is a (set of) promise(s) which the law will enforce'

( promise becomes 'obligation' under a contract)

Wél als mijn redenering stelt dat 'contractbreuk' mág.

Schadevergoeding: neen. Daar de werknemer geen actieve schade heeft veroorzaakt. Als ik een man zie verhongeren en ik laat hem sterven, kan niemand mij straffen. Ik heb hem namelijk niet gedood. Idem dito met een contract dat een 'belofte' inhoudt. Niemand kan me rechtmatig vervolgen (dwang uitoefenen) voor het niét houden van een belofte. Iemand kan, logischerwijze, mij wel ontslaan. Maar dát kan hij ook zonder dat ik staak. Dat recht heeft hij.

Alsof dat hedendaagse wetspraak (met 'recht' heeft dat al tijden géén zak meer te maken) mij zou moeten boeien.

Omdat ik helemaal geen schade 'veroorzaak' door contractbreuk. Net zomin als ik geen schade veroorzaak door iemand die van de honger sterft, die ik eten had kunnen geven. De persoon waaraan ik een belofte heb gemaakt, heeft mss allerlei kosten gemaakt, in de overtuiging dat ik mij daaraan ging houden. Maar daar houdt het dan ook bij op. Ik veroorzaak zelf geen schade, noch steel ik iets van hem. (Hem doen betalen aan iets anders is niét stelen.)

De enige vergoeding die mogelijk is, is bij een onrechtmatige daad. En een onrechtmatige daad kán alleen bestaan als de eigendomsrechten van de ander zijn aangevallen. Iemand die vrijwillig geld investeert, onafhankelijk van het feit dat hij handelt op basis van leugens, is niet aangevallen in zijn eigendomsrecht. (Wat nog steeds een verschil is met iemand die bijvoorbeeld een zaak koopt, waarvan de zaak in kwestie niet, half of slecht wordt geleverd.) Dan mag de persoon in kwestie natuurlijk zijn geld terugvorderen. (Net zoals elk voorschot aan de werknemer teruggevorderd mag worden.)


Enkel als er eigendomsrechten etc. Grijsgedraaien plaat ondertussen.

Jij zou idd hem niet kunnen dwingen dat huis af te werken. Maar, natuurlijk, heeft hij ook geen enkel recht om jou het contract te doen betalen en jij hebt, nog steeds, al het recht om niéts te betalen voor het huidige huis in kwestie.

Maar als jij niets betaald hebt, kan hij idd. halverwege zeggen 'sayonara'. (Enfin, je zou nog iets kunnen vinden dat hij door die contractbreuk jouw eigendom (grond) heeft verneukt en daardoor zou je wel eens meer kunnen terugvorderen.)

Depends. Heb ik op voorhand betaald? Indien zo, dan heb ik recht op een teruggave van het geld. Voor de rest, natuurlijk is het contractbreuk. Maar het is in die mate rechtmatig dat niemand dwang kan/mag gebruiken om jou die auto terug te brengen. ('Liegen' betekent niet dat er 'dwang' mag gebruikt worden.)

Dat doe ik niet. Ik stel dat elk contract waar men zich aan moet houden, ook al worden de eigendomsrechten van de 'benadeelde' niet geschonden, idd. slavernij is. Maar vrijwillige contracten, geen problemen mee, hé!

Boeit mij dat, feiteijk? Het gaat om rechtvaardigheid. Het zou me btw sterk lijken als er totaal geen economie zou zijn, maar goed...

Ben ik voorstander van dat systeem? Die is nieuw. Dat wist ik niet.

Rothbard zit al tot aan z'n schouders in het drijfzand hier.

Mag ik die glazen bol van je?

Als je dat al 'stelen' noemt, dan vind ik dat een serieus dubieus iets...

Dat is irrelevant voor de rechtvaardigheid van de redenering. Niet meer dan dat. Trouwens, je vergeet voor de lol alles wat werkgevers wél kunnen doen in de plaats. Zoals, ik zeg maar iets, blacklists van werknemers. En, zoals je zelf zei, 1 man die staakt, dat boeit geen fuck. Die kan je toch simpel ontslaan.

Nu goed. Deze redenering is irrelevant voor de rechtvaardigheid daarachter. De positive kant van het verhaal voor de werkgever is er ook, hoor. Maar die is hier niet relevant, als het gaat om staken.

Dan noem je het, voor mij apart, anders... (Sinds wanneer wil ik nog dat er zoiets bestaat als 'the law'? Die is nieuw.)
Er is maar 1 soort contract dat legitiem afgedwongen kan worden. Dat is als het niét naleven, diefstal inhoudt. Dat is niét zo bij staken (arbeiderscontract), dus kan dat niet afgedwongen worden.

En alles wat hierna nog gezegd gaat worden, is lopen in cirkels.

Uw zin voor 'rechtvaardigheid' is nougabollen waard, als ze impliceert dat we terug in het stenen tijdperk moeten gaan leven.

D�*�*r bedank ik dan weer voor, Adrian...



by the way, Rothbard heeft niet het patent op libertarische 'rechtvaardigheid'; it's all a matter of interpretation, you know.

Niemand stelt dat je terug in het stenen tijdperk moet gaan leven, Desi. Dat zegt enkel je glazen bol.

Dat is jouw recht.

Dat weet ik. Binnenkort eens de Friedman (Junior) versie eens gaan lezen. Maar tegen deze redenering valt, mijn inziens, weinig in te brengen. Tenzij je er van uit gaat dat, werkelijk, contracten heilig zijn. Maar dat lijkt me een valse fallacy.

In feite, Adrian, ontken je enige economische waarde aan een promesse; meer nog, je ontkent het bestaan van contracten. Enkel onmiddellijke transacties en dan verdwijnt elk tijdsperspectief in je economisch handelen.

Ik bestel bij jou als producent 10.000 auto's, maar op het moment dat jij klaarstaat om ze te leveren, bedenk ik me en doe ik wat anders met m'n centen. Geen 'aanval op jouw eigendomsrecht'; domme producent die zomaar gelooft dat ik m'n verbintenissen zou nakomen. Byebye fabriek, welkom faillissement, Adrian. Nou zou je dat kunnen trachten op te lossen door me een voorschot te laten betalen, maar d�*t wil ik dan weer niet betalen. Risico dat ik op vervaldag m'n auto's niet zie; enkel m'n centen terugkrijg (met een pietsie interest erbij?). D�*n ga ik weer failliet...

Kijk, zo kunnen we natuurlijk niet verder. Je mag jezelf dan wel de purist vinden, maar je eindigt steevast op een systeem dat vanuit economisch perspectief sub-optimaal is. Je zal héél veel mensen zien kreperen van honger en dorst omdat -op het laatste nippertje- opportunisme de bovenhand haalt.

Je moet echt dringend eens de definitie van 'property rights' herbekijken; de sleutel ligt immers daar. Als je de zaken verschraalt tot een simpele, binaire 'eigendomstitel', dan verarmt dat je economische perspectief evenzeer. D�*t is het soort simplisme dat me in heel die 'natuurrecht-benadering' altijd heeft tegengestaan. Eenvoudig gesteld: ik zou niet willen leven in die Rothbardiaanse samenleving... (ik beschouw mezelf anderzijds wel als een libertijn) Het 'obligatoire' aspect van een contractuele verbintenis komt immers voort uit de vrije wil van de partij die formeel z'n belofte maakt. Tegenover jouw 'caveat emptor', plaats ik dus met evenveel gemak de 'pacta sunt servanda' en er is geen enkel sluitend argument te leveren waarom de Rothbardiaanse stelling consistenter, eerlijker of 'rechtvaardiger' zou zijn dan de andere. Ik wijs er enkel op dat ze leidt tot een economische sub-optimaliteit.

Bovendien, definieer "heilig". Er bestaat m.i. perfect de mogelijkheid om contracten te verbreken zonder meer. MITS je de tegenpartij vergoed voor de onmiddellijk geleden schade. Zelfs in die situatie kan een contractbreuk nog lonend (efficient) zijn. Komt dagelijks voor trouwens.

een contract is alleszins toch meer dan een belofte op papier in mijn ogen

Promesse = promisse?
Ik ontken het bestaan van contracten helemaal niet? Ik zeg simpelweg dat bepaalde contracten niet afdwingbaar kunnen zijn, puur omdat het contracten zouden zijn.

Buiten het feit dat je er lichtjes te makkelijk over gaat van 'die failliet of die failliet', komt het daarop neer.

Waarom zou dat zo zijn? Alweer, waar is die glazen bol van je? :|

De redenering waarom dát soort contracten niét afdwingbaar kunnen zijn, staat (sumier) in de tekst en staat iets uitgebreider in het geciteerde boek.
De dag dat ik mijn wil letterlijk kan scheiden van mijn lichaam, zijn dat soort contracten rechtsgeldig. Niet meer dan dat.

Tenzij je vindt dat een 'belofte' persé 'afdwingbaar' moet zijn. Wat ik wel straf vind.

'Onmiddellijk' geleden schade. :cheer: Dat is vooral niet dubieus.

Ik denk dat Adrian voornamelijk een theoretisch, algemeen stuk geschreven heeft; het is niet zozeer van toepassing op de concrete Belgische wetgeving (of de Europese, of de hele Westerse for that matter). Het is alvast in theorie niet zo idioot om te veronderstellen dat er rechtssystemen zouden kunnen zijn die 'pacta sunt servanda' daadwerkelijk aangrijpen om dwangarbeid te eisen, lijkt me?

Haal de afdwingbaarheid weg, en je hebt een belofte zonder meer.
Geen contract.
Ergo: je zit te pleiten voor het opheffen van het pacta sunt servanda.

Dat 'scheiden van wil en lichaam' is zowat de grootste bullsh*t (excusez my french) die ik al heb mogen aanschouwen. Opnieuw, je eindigt met het feit dat je binnen die 'schoone vrije samenleving' geen (economische) toekomstplannen meer kan maken. Aan de idee dat 'reputatie' of 'blacklisting' daar ook maar iets aan zou veranderen, moet je niet al te veel geloof hechten. Al eens gedacht aan de transactiekosten die zoiets met zich meebrengt?

Nou geef ik grif toe dat begrippen zoals 'wilsovereenstemming', 'wilsuiting' en 'vrije wil' de hele contracttheorie een soort metafysische essentie zou geven. Maar er is een essentiële waarheid in heel die 'wilstheorie': het fundamentele doel van het contractenrecht is om mensen toe te laten hun private doelstellingen te bereiken. Om onze doelstellingen te bereiken, moeten onze acties ook gevolgen hebben. Contractenrecht geeft juridische gevolgen aan onze acties. Het afdwingen van beloften helpt mensen hun doelstellingen te bereiken door hen een kader te bieden waarbinnen ze op elkaar kunnen vertrouwen en aldus hun handelingen op elkaar af te stemmen. Net dat is een essentieel element in een vrije samenleving.

Tenzij je het 'maken van een belofte' niet ziet als een 'actie' natuurlijk...


Nee, toch niet... Daar bestaat trouwens een heel areaal aan mogelijke systemen voor om die kosten (cq. schade) te berekenen. De ene al wat beter en/of preciezer dan de andere (toegegeven).