Het eeuwige leven.
 

1 - Leven en dood.

De mens leeft en sterft. En velen menen dat dit alles is en dat de mens maar één keer leeft.
Nochtans kan iets niet zomaar verdwijnen in het niets, en zelfs al zou dit kunnen dan kan niets ook weer iets worden.
In werkelijkheid is alles aan verandering onderhevig. Dat zien we ook al bij de dode dingen, die ook niet in het niets verdwijnen, maar veranderen in andere dingen.
Waarom zou dat bij levende wezens anders zijn?
Temeer met mijn atoomtheorie, waar het hele heelal eigenlijk uit levende wezens bestaat, namelijk uit microwezens in de microkosmos.

Dat is nu net het 'punt'. Sinds de 'oerknal' is er geen NIETS meer. Dus alles verdwijnt in het IETS, sowieso (en dus niet in het NIETS).

Alleen, de discussie over 'veranderen in andere dingen' is nogal relatief hé: als ik sterf en sommige delen van mijn lichaam 'leven' verder elders (orgaandonatie, verassing en terug naar de bodem, opgenomen in/door andere levende wezens etc). Ben "ik" dat dan nog? Dat zijn mechanische onderdelen van mezelf die anderen doen (helpen te) leven eventueel... de link met het bewustzijn is weg, dus dan ben ik niet meer.
Wat met mijn 'ik', mijn bewustzijn? Waar gaat dat naartoe? Dat is weg, in rook opgegaan.

Het Niets van voor de Oerknal was het absolute Niets.
Volgens de wetenschap dan, want volgens mij is het heelal eeuwig.

Maar hier gaat het om het bepaalde Niets van een bepaald Iets of van menselijk individu als zijnde zijn dood.

Jouw lichaam is er nog steeds, alleen in andere vormen.
En jouw ik leeft voort bij de microwezentjes.
Je leeft dan voort in het bewustzijn van anderen.
Ook die zijn immers ik.
De idee van een vast individueel ik is een illusie.
Het ik is aan constante verandering onderhevig.
Dus je bent er nog steeds, alleen in plaats dan je zegt: ik ben Piet, zeg je nu: ik ben Jan.
Het ik verdwijnt nooit, alleen de individuele verschijning daarvan, die is in een ander over gegaan, die je dan als je eigen ik ervaart.

Overigens leef je ook als jouw eigen ik voort bij de microwezentjes.

2 - De mens wordt een microwezentje.

Dus dan zou het zo maar kunnen dat de mens die sterft voortleeft als een microwezentje of zelfs als 10^44 microwezentjes waar zijn lichaam uit opgebouwd was.
En ten minste zal de mens voortleven in de herinnering van de microwezentjes, die veel beter is en sterker moet zijn dan alles wat wij zelf bewust van ons leven hebben meegemaakt.
Aldus leeft de mens voort in de hemel (het innerlijk als herinnering) van de microwezentjes.
Kortom: de hemel is in de microkosmos en van daar uit, zou de mens ook weer kunnen reïncarneren op welke manier dan ook.

:lol:

3 - Sterven is verandering.

Dus er zijn hier vele mogelijkheden om te beseffen dat de dood eigenlijk niet bestaat.
Het heelal is in principe een levend heelal uit levende wezens, en zelfs al zou je tijdelijk een dood ding worden, dan nog kunnen die dode dingen ook weer levende wezens worden.
Beiden zijn een eenheid.
Je sterft alleen als je vast houdt aan een eenmalige individualiteit, dus zoals je nu bent.
Maar zelfs dat verandert constant binnen je leven zelf, want als volwassen ben je echt iemand anders geworden dan je als baby was en als oud mens ben je weer anders.
Nu: als je sterft word je een ander levend wezen.
Sterven is dus een verandering.

Het is het oneindige leven Harrie ;)

Terug van weggeweest? ...:-)


Neen, oneindig is de ruimte, en eeuwig is de tijd.

In geestelijke zin is de mens ook oneindig, maar is hij niet werkelijk alle andere wezens die daar leven, en is de mens beperkt.

Maar in de tijd is de mens eeuwig, leeft eindeloos voort in velerlei andere gedaanten, dus ook als microwezentje.

Het eeuwige leven is toen mensen 500+ jaar werden.
Dat is niet te verwarren met het oneindige Zijn van de ziel.

1 keer larie
2 keren larie.

Hoe kom je daar bij?
Uit de oude Bijbel?
Of hebben de Jehova's je dat verteld?
De eeuwige ziel is de basis van een eventuele reïncarnatie in een volgend leven: wat overigens niet per se dezelfde persoon behoeft te zijn, die je al was, maar ook kan berusten op splitsing of vereniging met anderen.

Kortom: de wisselwerking tussen hemel en aarde in meerdere mogelijkheden.

Ja uit de bijbel. Mensen werden in de begintijden veel ouder dan nu. Hoewel ik dat moeilijk te geloven vind. Maar tegelijk wel aanneembaar, daar onze cellen zelf-helend zijn.

De oneindige ziel Harrie. Eeuwig eindigt ooit. Oneindig niet. We zijn afkomstig van een bron die er oneindig lang was, daarom maakt onze levensenergie ook oneindig. Dat geloof ik graag.
Maar of het daarom waar is...

beide natuurlijk
...en die laatsten 'misbruiken' die getallen (vaak louter symbolisch bedoeld) door ze letterlijk te nemen (indien het hun goed uitkomt) opdat het in hun kraam zou passen

Had u niet gezegd dat u vanaf 1 november niet meer op dit forum zou komen?

Dat is dan een sprookje uit de Bijbel.
Nog afgezien of ze daardoor ook eeuwig leefden, want door de appel werd de mens sterfelijk.
Pas met Jezus is het eeuwige leven ingetreden.
Hoewel we nog even moeten wachten of het de hemel of de hel zal zijn.
Gezien die 144.000 van Jehova maak je echter weinig kans.


De ziel en de geest beide, zijn eeuwig en oneindig, en daarin gelijk aan God, die de bron is van alle mensen.

4 - Reïncarnatie.

Hoe die verandering dan plaats vindt is dan een tweede. Ik pretendeer niet dat precies te weten en ik kan alleen speculeren welke mogelijkheden hier zijn.
Ik heb al genoemd dat de mens een microwezentje wordt.
Een andere mogelijkheid die algemeen bekend is is dat de mens reïncarneert in een ander levend wezen, ongeveer zo dat een gestorven ziel rond zweeft en dan bezit neemt van een pasgeboren baby'tje.
Of dat zo is, dat weet ik niet.
Het lijkt me in deze meer waarschijnlijk dat een baby'tje al een eigen identiteit van zichzelf heeft en wel vanaf de conceptie, dus zo dat die geestelijke identiteit via zaadcel en eicel uit die van de vader en moeder tevoorschijn is gekomen.
Want als eicel en zaadcel de moeder en de vader lichamelijk kunnen dupliceren, waarom dan niet hun innerlijk, dus hun ziel en geest?
Dat lijkt mij het meest logisch(ook al omdat de eigenschappen van de mens door de ouderlijke genen worden bepaald), dus of reïncarnatie echt bestaat dat weet ik niet en ik heb daar zo mijn twijfels over.
Maar er duiken altijd weer verhalen op die moeten bewijzen dat het echt zo is.
Ik heb die ervaring zelf niet en kan me ook niet iets over een vorig leven herinneren.

5 - De ijdelheid altijd een en dezelfde te willen wezen.

Bovendien: waarom zou het leven eindeloos vast houden aan één en dezelfde individualiteit?
Waarom moet je altijd dezelfde blijven?
Juist door man en vrouw te laten paren krijg je een vermenging van beiden, en de natuur zal dat echt niet voor niks doen, want dat schept nieuwe mogelijkheden en het lijkt mij dat dit ook met de geest gebeurt, dus dat de mens door vermenging met de ander of met vele anderen nieuwe levende wezens schept.
Dat verlost de mens meteen van zijn ijdelheid als dit ene individu zo belangrijk te wezen.
Anderzijds is de reïncarnatie zo fantastisch en fascinerend dat je zou zeggen: "als het niet bestaat moet het nog eens uitgevonden worden, want wie zou zich niet een vorig leven willen herinneren?
Maar dat kan natuurlijk ook zonder vaste individualiteit, bijvoorbeeld met de ouders dat je herinnert èn je vader èn je moeder geweest te zijn, beide dus, want dat kan ook en is het meest logisch om mee te beginnen.

ik ben ook al dood en toch kom ik hier nog posten. Ik ben nogal ne straffe pee hé

Nu, ik ben ook dood, dus dan kunnen we elkaar een hand geven.....:angel: