Een vrije arbeidsmarkt met een sociaalcorrectiemechanisme ?
 

Werken is voor werkbekwamen de normale manier om geld te verdienen. De werkloosheid zouden we in principe kunnen oplossen door een vrije arbeidsmarkt in te voeren en tegelijkertijd alle passieve uitkeringen voor werkbekwamen zonder werk af te schaffen. Dat zou op sociaal vlak echter een aantal ongewenste gevolgen hebben (working poor).

We zouden echter wel kunnen overwegen werkloosheidsuitkeringen (evenals alle andere passieve uitkeringen aan werkbekwamen zonder werk, zoals bv. het OCMW-leefloon) af te schaffen en te vervangen door een gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem waarbij gemeenschapsdienstpresteerders enkel nog recht zouden hebben op een prestatiegericht gemeenschapsdienstinkomen in verhouding tot het aantal uren effectief gepresteerde gemeenschapsdienst en waarbij ze zoveel uren gemeenschapsdienst zouden mogen verrichten als ze zelf willen (of kunnen).

Een gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem is een noodsysteem dat aan werkbekwamen zonder werk (evenals aan werkenden die hun inkomen uit (deeltijdse) arbeid wat willen aanvullen) inkomenszekerheid garandeert in ruil voor het verrichten van gemeenschapsdiensten. Onder gemeenschapsdiensten moeten zéér eenvoudige werkzaamheden van algemeen maatschappelijk nut worden verstaan. Het moeten diensten betreffen die op de vrije markt niet worden aangeboden, of die op de vrije markt in ieder geval niet op een rendabele wijze kunnen worden geproduceerd.

Een gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem zou de huidige werkbekwame uitkeringstrekkers de kans geven zichzelf te bevrijden uit de armoede en hen tegelijkertijd aanmoedigen (voorlopig) desnoods een onaantrekkelijke job te aanvaarden op de vrije arbeidsmarkt met een uurloon dat hoger ligt dan het gemeenschapsdienstuurinkomen. Het zou de bedoeling zijn dat gemeenschapsdienstpresteerders zo kort mogelijk gebruik maken van een dergelijk noodsysteem.

Een gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem kan worden gezien als een uitermate sociaal correctiemechanisme op de vrije arbeidsmarkt, dat er voor zorgt dat de lonen op de vrije arbeidsmarkt niet onder een absoluut minimum kunnen dalen. Conform de vrijemarktlogica is het wel essentieel dat in een gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem de gemeenschapsdienstuurvergoeding lager zou liggen dan het uurloon voor ongeschoolde arbeid op de vrije arbeidsmarkt. Een gemeenschapsdienstvergoeding van 5 euro per uur lijkt mij wat dat betreft een redelijk bedrag.

Hoe staat u tegenover een gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem ?

Gemeenschapsdienst
 

Ik sta hier zonder meer positief tegenover. Voor wat, hoort wat. De overheid garandeert je een menswaardig inkomen. In ruil mag de werkzoekende ook wat gemeenschapsdienst verrichten.

En... mensen voelen zich sowieso beter als ze een maatschappelijk nuttige taak vervullen.

Nu nog een makkelijker woord bedenken dan "gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsyste em" ;-)

Mijn suggestie: "gemeenschapswerk".

Meneer Roosens, bestrijdt u zo niet de ene onrechtvaardigheid met de andere? U steunt een politiek stelsel dat een geheel zorgnet in stand houdt en monopoliseert langs de ene kant, en dan gaat u maatregelen inrichten die veel weg hebben van lijfeigenschap langs de andere "ter verantwoording van eerder getroffen beleidsvormen"?

Nadenken schijnt een probleem te zijn. Bepaalde taken laten verrichten door "dwangarbeiders" tegen niet-marktgerichte minimumvoorwaarden is een systeem om een neerwaartse inkomensspiraal te scheppen en helpt de economie zeker niet vooruit, de "zwarte economie" misschien wel..
U is misschien ook van die economisch geschoolden die van mening zijn dat de "zwarte economie" de ware motor van de economische vooruitgang is.

Misschien eens kijken naar de reportage over Duitse werklozen in gemeenschapsdienst (enkele weken terug op TV) die zich stukken gelukkiger voelen nu ze weer iets nuttigs om handen hebben.

Lijkt me nogal ver af te staan van dwangarbeid...

U geeft geen antwoord op mijn vraag? Daarbij, ik weet vast dat een Griekse slaaf in dienst van een rijke Romein zich ook veel beter voelde dan een slaaf in de zoutmijnen. Waar het om draait is rechtlijnigheid en principes.

Om op uw vraag te antwoorden (vorig antwoord was op handclapping1): ik ben ervan overtuigd dat het een overheidstaak is om een financieel vangnet te voorzien voor wie door tegenslag in de miserie is geraakt. Als personen daar om één of andere reden lang in blijven hangen, lijkt het me niet meer dan redelijk een zekere tegenprestatie te vragen.

Los van het feit dat u niet weet of het tegenslag was - waarmee u insinueert dat het noodzakelijkerwijs los van de handelingen van de persoon in kwestie ageerde - of dat men "in de miserie" raakt, en los van het feit dat ik het niet met u eens ben, en daar gaat nogal een flinke liberale traditie met mij mee, dat het "een overheidstaak" is een "vangnet" in te richten (waar haalt het die legitimiteit, vraag ik me dan meteen af in eerste instantie?), dan nog blijft u zitten met het verantwoorden van het tewerkstellen van werklozen. Waar u voorstaat, is niet louter een "job". U krijgt te maken met werklozen die u omwille van hun werkloosheid een uitkering geeft (omdat boze mensen waarschijnlijk gezorgd hebben voor hun ongetwijfeld beluikse toestand), met andermans geld uiteraard, waarvoor u op zijn beurt weer werk eist.

Kortom, u stelt hen gewoonweg tewerk, buiten enige zinnige markt om. Met mijn centen. Hetzelfde gaat hier op als bij uw Olympisch fantasietje. Fantastisch. Misschien kijk ik wel. Misschien komen die werkende werklozen wel mijn fietspad prachtig van de herfstbladen ontdoen. Fantastisch. Maar ik ervaar dat als een vorm van ongelijke contractgeving - en ik ben niet de enige. Goed, stel dat u 51% van de mensen over de schreef krijgt, en in casu is dat geen al te moeilijke opdracht, om werklozen voor hun uitkering enig werk te laten verrichten. Dat legitimeert niets.

U kunt weglachen dat het geen slavernij is, of lijfeigenschap, en nominaal is het dat ook niet natuurlijk, maar iemand aan je schuldig maken en die persoon daar dan voor gebruiken - op een, ik zei het al, marktoneerlijke wijze - is wel degelijk een macabere vorm van overheidsbeleid. Het ene onrecht los je niet met het andere onrecht op. Het initiële onrecht zit hem in het feit dat de overheid mensen aan andere mensen schuldig maakt (zelf stelt het niets voor, uiteraard, de overheid bestaat niet dan uit personen).

In deze context vraag ik me af in hoeverre het basisinkomen-idee van Vivant ingang heeft gevonden bij Open VLD ?

Is het verantwoord dat een 'overheid' zélf eerst de mensen op een ongrondwettelijke basis 'werkloos' maakt (ik ben zo een 'geval') om hen daarna te verplichten als 'lijfeigenen' te werken?

Is het normaal dat 'dwangarbeid' voor gevangen zware criminelen afgeschaft is om 'humanitaire' redenen, en dat deze zware criminelen wel onderdak, eten, verwarming enz. krijgen... terwijl de brave onschuldige werkloze burger verplicht zou worden tot dwangarbeid?

Is het normaal, dat gemeentebesturen budgetten hebben voor het betalen van personeel voor onderhoud van groen enz., en dat ze deze budgetten mogen 'achteroverslaan' (om zakken te vullen) door dit personeel af te danken en daarna, als werkloze terug in te zetten als 'gratis' dwangarbeiders?

Is het normaal dat mensen die heel hun carriere 'verplicht' waren om 50% van hun loon af te staan voor de (solidaire) 'sociale verzekering' die hen 'verzekerd' voor een vervangingsinkomen als ze werkloos moesten worden, plots geen recht meer zouden krijgen op die 'verzekerde' rechten? Moet deze 'sociale' verzekeringsmaatschappij die eenzijdig weigert om de afspraken na te komen dan niet voor straf alle ontvangen premies (de helft van het loon) terugbetalen met intrest?

hij zei toch dat het geen dwangarbeid is ?

Daar komt nog bij dat de werklozen die in Cynicus' systeem tewerkgesteld worden, minder inkomen zullen hebben dan de werkloosheidsvergoeding nu.
Immers, Cynicus stelt - als ik me goed herinner - 5 euro per uur voor. Dat betekent op basis van een 37-uren week en in een gemiddelde maand met 22 werkdagen : 814 euro. Daar hebben de mensen dus hard voor gewerkt voor dit belachelijke armoeloontje. Maar het stempelgeld wordt toegekend op basis van 6-dagen week !
Gezien het werk hen opgedrongen wordt, kan het enkel als de nieuwe slavernij bestempeld worden.
Verder wil ik hier nog iets anders in overweging geven. Vele instanties in ons land werk met vrijwilligers, de meeste van deze vrijwilligers zijn gepensioneerden en werklozen. Zonder die vrijwillig-werkende werklozen zouden verschillende van deze instanties in grote problemen komen. Hoe lost u dat op als u alle werklozen in uw nep-systeempje wil steken.
Eerlijk werk voor iedereen, geen PWA-jobs en (vul heel lang woord zelf maar in)systeem die enkel de werkgevers rijker maken. Eerlijke mogelijkheden, is dat zoveel gevraagd ?

Gemeenschapswerk
 

Allemaal interessante theoretische bespiegelingen, maar: laat ons een kat een kat noemen. Zo'n systeem van gemeenschapswerk moet je natuurlijk niet invoeren voor mensen die pas werkloos geworden zijn. Die moet je bestoken met jobaanbiedingen zodat ze snel werk vinden en/of nuttige opleidingen laten volgen zodat ze weer inzetbaar worden op de arbeidsmarkt.

Als mensen door allerlei (al dan niet aan henzelf te wijten) omstandigheden echter jarenlang werkloos zijn gebleven, kan het geen kwaad hen wat gemeenschapswerk te laten doen.

Als ze niet in het zwart aan het werken zijn, zullen die mensen zelf trouwens blij zijn om terug een bijdrage te leveren aan de maatschappij.

Beste...
Ik ben 57 jaar (jong), ben meer dan 3 jaar werkloos als gevolg van de afpersing van mijn handtekening(in een overheidsbedrijf) op een pak documenten waar ik niet meer mee akkoord kon gaan. Ik gaf aan deze afpersing niet toe, dus ... ontslag.
Natuurlijk heb ik enerzijds als gevolg van de zware arbeid die ik vroeger verricht heb, en anderzijds als gevolg van fysieke veroudering te maken met allerlij kwaaltjes die het voor mij onmogelijk maken om nog zwaar of gevaarlijk werk uit te voeren.
Het verplicht 'gebukt' onderhouden van een grasperkje bijvoorbeeld zou ik met mijn versleten rug geen uur kunnen volhouden zonder dat ik een doktersbriefje zou nodig hebben.

Aangezien de uiterst minieme kansen op de klassieke arbeidsmarkt en ook wegens mijn rechtvaardig en eerlijk gedrag de uiterst minieme kansen binnen het overheidsbedrijf (of de politiek), ben ik toch uit eigen intentie bezig met iets 'terug te doen' voor de gemeenschap.

Ik doe dit niet via 'verplichte slavenarbeid voor een hongerloon', maar via 'onbetaald vrijwilligerswerk op een gebied dat ik fysisch en geestelijk aankan, en waar ik gemotiveerd ben om dit te doen'.

U krijgt dus de keuze tussen :

1) Een niet gemotiveerde arbeider die 'verplicht' wordt om onderbetaalde arbeidsprestatie te leveren, én dit in een branche die hem niet ligt, zowel fysisch als geestelijk.

2) Iemand die uit zichzelf kiest voor onbetaald vrijwilligerswerk in een branche die hij aankan en waar hij gemotiveerd voor is.

Als u de eerste keuze zou nemen, dan ben ik en ieder ander normaal denkend persoon, er zeker van dat je jezelf meer miserie én kosten én onkosten op de hals jaagt, dan dat je die ongemotiveerde gewoon zou gerust laten.

Als u de tweede keuze neemt, dan ben ik en ieder ander normaal denkend mens er zeker van dat u veel 'profijt' zal maken, en de huidige grote hoeveelheid 'gemotiveerde gratis vrijwilligers' in allerlei diensten bewijzen dit.

Ik vind dat dit genoeg argumentatie is, om u te doen besluiten van mensen die u 'verplicht' aan het werk wil zetten, enerzijds inspraak te geven in de keuze van de job, en anderzijds te motiveren met een menselijk loon.

Ik meen mij te herinneren dat in Engels programma "From Welfare to Work", het ook mogelijk was om in ruil voor de uitkering "vrijwilligerswerk" te gaan verrichten. Ik vind dat dit ook één van de opties moet kunnen zijn. Het verenigingsleven smeekt trouwens om vrijwilligers. Dus: waarom niet.

Wat vind je theoretisch aan mijn opwerping? Ik zeg dat je een macabere tactiek aanwendt: eerst bind je mensen aan je, en dan ga je ze daar voor gebruiken. Dat is waar het op slaat; jij kan dat anders zien, ik zie dat nu zo en je gebruikt er mijn geld wel ten dele voor. Het ene onrecht doet het andere niet weg, en ik kies liever voor één, dan twee keer onrecht.

Je weet goed wat dat parlementje zou doen tegen een bedrijf dat een monopolie op water heeft en dan zijn klanten voor de keuze stelt om voor hem te gaan werken, anders geen water meer: beregulariseren als de pest. Dan wordt het plots "sociale onrechtvaardigheid".

Marie vande koster stelde :

Dat is uiteeindelijk één van de bedoelingen, want we moeten ons bestaande, ongeëvenaard door het buitenland, misschien wat "gepamperde" sociaal systeem "redden".
Minder "dop" zet ook aan tot het zoeken naar werk - let op de woordkeuze : niet : sneller zoeken naar werk - hierbij geholpen door de bestaande diensten. Bijkomend voordeel : de "werkloosheidsval" wordt omzeild, zéker wanneer de kontrole is op het zwart werk verbeterd wordt.

Ten andere, wanneer je niet tevreden bent met je "dopgeld" kan je dat aanvullen door te gaan bijklussen onder staatskontrole; dit bijklussen noemt men ook ... gemeenschapsdienst.

Het grote voorbeeld is hier Duitsland waar een dergelijk systeem ... werkt, sedert enkele jaren; ook de herstellende duitse ecomie werd/wordt erdoor gestimuleerd.

Beste Groeten.

Van die 600000 mensen zijn er heus wel die werk zoeken, maar die vermeende 100000 vacatures zijn blijkbaar niet wat die mensen willen, dan dwingen we ze maar ofwa, dat lijkt mij slavernij te benaderen.

Maar begrijp ik dan goed dat je liever hebt dat we je belastinggeld liever gewoon gebruiken om langdurig werklozen gewoon een uitkering geven zonder meer? Of ben je van oordeel dat werkloosheidsuitkeringen al zeer snel moeten worden stopgezet.

Persoonlijk denk ik dat drie jaar voldoende is. Daarna bestaat er altijd nog het leefloon (mét middelencontrole).