Internationale instellingen slaan alarm over stijgende voedselprijzen.
Zowel het Internationaal Monetair Fonds (IMF), de Wereldbank als het Wereldvoedselprogramma van de VN sloeg dit weekend alarm over de nefaste gevolgen die de stijgende voedselprijzen kunnen hebben. Volgens de directeur-generaal van het IMF, Dominique Strauss-Kahn, ‘zullen honderdduizenden mensen verhongeren als de prijzen blijven stijgen’.
(tijd/afp) - Strauss-Kahn (foto) deed zijn sombere voorspelling tijdens de lentevergadering van het IMF. Die stond ook in het teken van de gevolgen van de kredietcrisis en de interne hervorming van de instelling. Maar de IMF-topman toonde zich op de persconferentie achteraf vooral verontrust over de voedselcrisis, die mee het gevolg is van het toenemende gebruik van landbouwgewassen voor de productie van biobrandstof. De gevolgen van de stijgende voedselprijzen dreigen volgens hem ‘verschrikkelijk’ te zijn. De inspanningen die de arme landen de jongste vijf tot tien jaar geleverd hebben voor hun ontwikkeling, kunnen volledig teniet gedaan worden. Dat kan niet alleen tot humanitaire catastrofes leiden maar ook tot wereldwijde instabiliteit. De Wereldbank zit op dezelfde lijn met de vaststelling dat de stijgende voedselprijzen de strijd tegen de armoede met zeven jaar achteruit hebben gezet. De instelling ziet wel een lichtpuntje. Normaal zouden ook de ontwikkelingslanden mee moeten profiteren van de gestegen prijzen van grondstoffen. Maar dan moeten ze wel in staat zijn om hun natuurlijke rijkdommen beter te beheren. De Wereldbank heeft daarom, samen met Afrikaanse leiders, een nieuw project op poten gezet om de corruptie in die landen tegen te gaan en ervoor te zorgen dat de nieuwe bron van inkomsten ook de armen ten goede komt. Sleutelrol Het Wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties vervolledigde dit weekend het rijtje van internationale instellingen die de noodklok luidden. Deze VN-instelling, die een sleutelrol speelt bij het bezweren van hongersnoden, wordt zelf zwaar getroffen door de stijgende voedselprijzen. ‘We verdelen jaarlijks 4 miljoen ton levensmiddelen. Het spreekt dan ook voor zich dat de prijsstijging met 55 procent sinds juni 2007 een enorme impact heeft op onze operaties’, zei Christiane Berthiaume, de woordvoerster van de organisatie, in Genève. De organisatie is nu actief in 78 landen, waar ze 73 miljoen mensen voedt. Maar ze krijgt het naar eigen zeggen steeds moeilijker om op de wereldmarkt voedsel te vinden tegen betaalbare prijzen. Heel wat landen in Azië, Afrika en Latijns-Amerika hebben de jongste maanden beperkingen ingevoerd voor hun voedselexport of die zelfs helemaal verboden. Het Wereldvoedselprogramma begrijpt dat die landen de bevoorrading van hun bevolking veilig willen stellen. Maar het moet natuurlijk wel ergens aan voedsel geraken voor de allerzwaksten. Bovendien jagen niet alleen de voedselprijzen de kosten omhoog. Zeker voor landen die niet aan de zee grenzen doen de stijgende olieprijzen ook de transportkosten fors stijgen. Het Wereldvoedselprogramma kan voor ongeveer de helft van de jaarlijks verdeelde hulp nog wel aankloppen bij rijke westerse donateuren, zoals de VS, die daarmee hun overschotten liquideren. Maar experts wijzen erop dat dat soort hulp in het verleden vaak erg negatieve neveneffecten had. Vooral in Afrika werden de lokale boeren erdoor ontmoedigd zelf nog te produceren. Daardoor zijn die landen nu heel kwetsbaar voor de voedselcrisis. |
Laten we de politiek - de oorzaak van deze crisis - betrouwen op hun analyses!
|
Citaat:
Dit kunnen we niet in een handomdraai oplossen. De vraag reist... kunnen we dit probleem oplossen met dit huidig systeem (marktkapitalisme)? |
Citaat:
|
Dit kunnen we niet in een handomdraai oplossen. De vraag rijst... kunnen we dit probleem oplossen met dit huidig systeem (marktkapitalisme)?[/quote]
Ik denk dat het probleem zich vooral situeert in de machtsverhoudingen tussen grote continenten. Rijke continenten als Europa, Nooord-Amerika geven enorm veel steun in de vorm van voedselprogramma's het bedelen van voedsel. Maar structureel zouden deze landen hun eigen voedselvoorziening moeten kunnen voorzien. tekst uit 11.11.11 met de campagne "2015 de tijd loopt". Trop is teveel! Van de ruim 850 miljoen mensen die wereldwijd honger lijden, is de overgrote meerderheid boeren. En dat terwijl ze juist voedsel produceren! De boeren bevinden zich vaak in deze paradoxale situatie door een moeilijke toegang tot vruchtbare gronden, water, kredieten en zaden. Nationale overheden hebben maar al te vaak andere prioriteiten. Bovendien kunnen de kleine boeren in het Zuiden niet opboksen tegen de overspoeling van goedkope ingevoerde producten op hun plaatselijke markten. Zo komen ze massaal in het doodlopend straatje van honger en armoede terecht. Terwijl voedsel toch een mensenrecht is! Iedereen heeft het recht op een goede en gezonde voeding. Al te veel mensen blijven van dit basisrecht verstoken. En het wordt er niet beter op door alles maar aan de vrije markt over te laten. Ook het milieu is er de dupe van. De grootschalige en nog steeds toenemende industrialisering van de landbouw weegt zwaar op het eeuwenoude evenwicht tussen mens en milieu. De natuur krijgt hiervan de vervuilde rekening voorgeschoteld. Dit kan zo niet langer! Het probleem ligt hem dat de globalisering de vraag naar grondstoffen immens opdrijft. Zowal alles is gestegen in prijs, iedereen voelt die stijgingen (uitgezonderd de hogere inkomens) zowel in het westen als in het zuiden. Waar die laatsten natuurlijk het hardst getroffen worden. Dit zal onvermijdelijk leiden tot verdere conflicten oorlog, hongersnood en terug grote vluchttelingenstromen enz... Doe daar op lange termijn de gevolgen van opwarming bovenop. Dan mag men de gruwelijkste scenario's verwachtten met totale choas en een inéénstorting van het economisch systeem tot gevolg. Maar zo ver is het nog niet, we kunnen deze crisis nog keren. tekst uit 11.11.11 met de campagne "2015 de tijd loopt". Samen de boer op Het kan anders! Gezamenlijk moeten we groeien naar een duurzame landbouw die aangepast is aan de lokale omstandigheden zonder de bodem uit te putten. Dergelijke landbouw is in de eerste plaats gericht op de regionale voedselvoorziening én respecteert tegelijk de natuur. Met duurzame landbouw kunnen de boeren de wereld voeden, niet alleen vandaag, maar ook in de toekomst. Zo kunnen onze kleinkinderen zich ook goed en gezond voeden. Met dit in het achterhoofd slaan de Noord-Zuidbeweging en de milieuorganisaties de handen in elkaar. Met het samenwerkingsverband 2015 DE TIJD LOOPT voert de Noord-Zuidbeweging tien jaar lang campagne rond de Millenniumdoelstellingen. 191 landen engageerden zich binnen de Verenigde Naties om tegen 2015 de honger en de armoede in de wereld te halveren. Binnen dit kader eisen we samen, vanuit de Noord-Zuidbeweging en vanuit de milieuorganisaties, meer aandacht voor duurzame landbouw in Zuid én Noord. En dit om iedereen wereldwijd van voedsel te voorzien. Onze tien eisen omvatten niet alleen steun aan duurzame landbouw, maar ook aandacht voor betere handelsregels. En zélf kunnen we er ook iets aan doen. Betere handelsregels In dat eisenpakket hebben we het ook over handel. Landbouw en handel zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Boeren produceren voedsel voor zichzelf, maar ze verkopen hun producten ook om inkomsten te krijgen. De prijs die ze voor een product krijgen, bepaalt dus in grote mate de welvaart van het gezin. Lokale markten in het Zuiden worden op veel plaatsen echter ontwricht door goedkope invoer van bijvoorbeeld kippen, ajuinen, maïs, rijst en melkpoeder. Als die producten ook nog eens gesubsidieerd werden, dan hebben we te maken met dumping, wat gelijk staat met het uitvoeren onder de kostprijs. Dumping is oneerlijke concurrentie en doet de prijzen kelderen. Hierdoor zakt het gezinsinkomen van de lokale boerenfamilies als een pudding in elkaar. We kunnen daarom de productie, de verdeling en de toegang tot voedsel niet aan de grillen van de vrije markt overlaten. Alle regio’s (en vooral de armste landen) moeten het recht krijgen om hun eigen markten af te schermen tegen deze goedkope invoer en ecologische dumping. Veel kleine boeren zijn ook afhankelijk van exportlandbouw zoals koffie en cacao. Schommelingen en te lage prijzen van deze grondstoffen hebben miljoenen gezinnen getroffen. Een eerlijke en stabiele prijs voor de landbouwproducten is de beste manier om de boeren een waardig bestaan te garanderen. Maar ook de milieukost moet in de prijs verrekend worden. Het gaat bovendien niet op dat zwakkere milieuregels gelden voor ingevoerde producten dan voor de binnenlandse productie. Steun kleinschalige duurzame landbouw Anno 2006 is landbouw big business. Een handjevol gigantische landbouwmultinationals bepalen momenteel de wereldmarkt en gaan met het grootste deel van het geld lopen. Om meer winst te maken, zoeken de multinationale ondernemingen steeds goedkopere productieomstandigheden. Er moeten maatregelen genomen worden om de macht van de multinationals in te perken en de positie van de landbouwers te versterken. Boeren overal ter wereld kunnen de gemeenschap voeden. Maar dan is er wel nood aan toegang tot gronden, water, … en tot markten met stabiele en lonende prijzen. En er is ook nood aan meer onderzoek rond duurzame landbouw en steun aan sterke boerenorganisaties. In de meeste delen van de wereld is landbouw een vrouwenzaak. Afrikaanse vrouwen bijvoorbeeld staan in voor tachtig procent van de voedselproductie. Zij trekken ook naar de lokale markt om hun producten aan de man te brengen. Toch worden plattelandsvrouwen nog op veel gebieden achtergesteld. Zo bezitten ze zelden het land dat ze bewerken, en mogen ze hun geldpotje niet altijd zelf beheren. Duurzame landbouw zal dan enkel een toekomst hebben als we de obstakels uit de weg ruimen die boerinnen ervan verhinderen te leven van hun landbouw. Overheden moeten ook een milieuvriendelijke landbouw stimuleren, die rekening houdt met de draagkracht van de aarde. Daarbij is het promoten van regionale markten zeer belangrijk. Het is toch al te gek dat landbouwproducten de halve wereld moeten afreizen, als ze ook ter plaatse kunnen geteeld worden. In het winkelwagentje Het is duidelijk dat veel van onze eisen gericht zijn aan overheden op diverse beleidsniveaus en internationale instanties. Maar zelf zijn we ook consumenten en dus beschikken we over een behoorlijke portie macht. Elke dag krijgen we landbouwproducten op ons bord. Dat maakt dat we zelf keuzes kunnen maken. Door producten te kopen die op een duurzame manier zijn voortgebracht, die in eigen streek geproduceerd zijn, bij een Wereldwinkel, door je aan te sluiten bij een voedselteam of door af en toe wat minder vlees te eten, tonen we een bewust consumptiegedrag. Zo steunen we de boeren en het milieu in het Zuiden én het Noorden met een eerlijke prijs. En daarvoor hoeven we niet op beleidsveranderingen te wachten. De 10 eisen van de Noord-Zuid-beweging en de milieuorganisaties: 1 Recht op afschermen van lokale markten garanderen 2 Kwaliteitsbevorderende handelsregels stimuleren 3 Dumping van landbouwproducten stoppen 4 Eerlijke en stabiele prijzen voor landbouwproducten 5 De greep van multinationals op de landbouw beperken 6 Kleinschalige duurzame landbouw in het Zuiden steunen 7 De positie van de vrouwen in de landbouw versterken 8 Regionale landbouwmarkten stimuleren 9 Milieuvriendelijke productie in het Noorden stimuleren 10 Duurzaam consumentengedrag promoten zie link: http://www.detijdloopt.be/index.php?...d=31&Itemid=47 |
Citaat:
|
Ben ik de enige die 'n kleine vorm van contradictie bespeurt tussen "stijgende voedselprijzen!" en "Lokale markten in het Zuiden worden op veel plaatsen echter ontwricht door goedkope invoer!" ?
|
Citaat:
Maar om niet rond de pot te draaien kan je kiezen tussen 2 moddellen. 1.Deze crisis proberen op te lossen met het huidig economisch systeem ( globalistisch kapitalisme). 2. Ofwel verwerp je dit systeem waarin het winstprincipe (geen doel op zich word) en streeft naar een systeem van meer gelijkheid en autonomie tegenover de markt gecreeërd wordt. |
Citaat:
|
Citaat:
Ze kunnen zichzelf niet meer voorzien van hun eigen behoeften. Omdat ze nu éénmaal afhangkelijk zijn van internationale voedselbedeling en dito invoer uit het westen. En die prijs is globaal gestegen door de globale vraag naar meer grondstoffen. |
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
Dit is onverenigbaar: onvoorwaardelijk respect voor de mens en de stijgende wereldbevolking, hoger welvaartspeil en lagere prijzen voor grondstoffen, waaronder ook landbouwgewassen. Simpelweg onverenigbaar. Dergelijke dromers leiden ons recht naar de afgrond. Er moeten keuzes gemaakt worden. Eigenlijk zijn die keuzes structureel al vastgelegd voor ons. We worden daar in meegetrokken zonder dat we daar ook maar enige controle over hebben. Hoe sneller we beseffen dat de keuze zich opdringt, hoe meer hoop er is. En er is maar één keuze: pakken wat we kunnen, of gepakt worden. Het is onvoorstelbaar dat we vandaag de dag nog steeds in het na-oorlogse droomwereldje hangen. |
Citaat:
Als die mensen een toekomst willen, dat moeten ze die zelf bekomen, en niet verwachten dat wij hen die zullen gunnen ten nadele van onszelf. Dat is de omgekeerde wereld. Indien we echter aan loonmatiging doen, kunnen we na verloop van tijd wel concurreren en hoeven we onze overproductie niet langer in het buitenland te dumpen. Dat zou wel een bijdrage aan de oplossing van uw probleem zijn, Ruben. Het zou ook voor ons voordelig zijn, gezien we geen belastingsgeld meer zouden moeten pompen in de landbouw om deze te laten overleven. |
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
Ofwel laat je ze gewoon verhongeren en juich je dit toe terwijl je met een zak popcorn voor de tv naar het nieuws kijkt. |
Citaat:
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 15:18. |
Forumsoftware: vBulletin®
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Content copyright ©2002 - 2020, Politics.be