Ministe van agitatie is de zevenzeventigste forummer van de week
 

Pietje heeft zijn opvolger gekozen het is Ministe van agitatie


hier is zijn zeer uitvoerige bio:

Hierbij de bio. Ze is wat langer dan de meesten, maar ik hoop daarmee al veel duidelijk te maken. Hopelijk stoort dat niet?

----------------------------------

Het Kabinet van de Minister van Agitatie heeft een wat uitgebreidere biografie geschreven omdat het vooral veel duidelijkheid wil scheppen. Misschien worden er al veel vragen in beantwoord, mogelijk geeft het aanleiding tot juist veel meer vragen. De Minister staat er open voor.

De Minister van Agitatie is een man die fysiek veeleer 50 dan wel 40 jaar oud is maar zich daar nog altijd over verbaast. Hij heeft twee zoons die 15 jaar van elkaar verschillen en waarvan de oudste in Parijs studeert en de jongste bij hem inwoont. Hij heeft geen vrouw maar wel vriendinnen.

Hij woont in Borgerhout temidden van de migranten en is dus altijd een beetje op reis als hij zijn huis verlaat. Hij werkt in Molenbeek en initiëert daar ict en multimedia aan kinderen uit de migratie: kinderen en jongeren (tussen 7 en 21 jaar) van vluchtelingen of van Marokkaanse ouders.

Als kind was de Minister asthmapatiënt en heeft daardoor bij acute aanvallen een stuk of 10 bijna-dood-ervaringen gehad waarbij hij overtuigd was te zullen sterven. Als kleine jongen heeft hij op die manier herhaaldelijk afscheid genomen van zijn ouders, zijn broers en zusters en het leven zelf. Maar de geneeskunde en dus de cultuur hebben er anders over beslist. Dat heeft de man in hoge mate getekend: hij vindt 'leven' op zich belangrijk en heeft lak aan de meeste details en banaliteiten daarrond. Hij is er ook een fan van cultuur (in brede betekenis van het woord) door geworden en staat wat argwanend ten opzichte van de natuur.

Vaak gehospitaliseerd of bedlegerig heeft hij zich in de wereld van de literatuur gestort en is op dat vlak een veelvraat gebleven. Hij schrijft zelf ook kortverhalen, poëzie en werkt aan zijn tweede roman, getiteld 'Herinneringen van een Pseudo-revolutionair'.

Midden jaren '70 ontwaakte de Minister politiek. In eerste instantie bij gratie van de leraar scheikunde die hem in een woedeaanval de mogelijke impact van kernenergie uitlegde waardoor de Minister als 13-jarige op zijn eentje naar een betoging in Doel trok en daar ondergedompeld werd in een massa van 25.000 activisten en hun organisaties. Zijn ogen gingen open. Op hetzelfde moment coqueteerde hij met zijn androgiene zelf en kwam hij in contact met homoactivisten die strijdden voor de afschaffing van artikel 372bis dat de minimumleeftijd voor seksueel contact tussen homo's op 18 legde waar dat voor hetero's op 16 jaar lag. Hij leerde er dat je niet met veel hoeft te zijn om het land op stelten te zetten of politieke veranderingen af te dwingen.
Tijdens zijn puberteit verzeilde hij in anarchistische middens, collectieven en kraakpanden waar hij bijzonder veel plezier beleefde erg actief was en veel heeft opgestoken. In '82 nam hij deel aan een groots opgezette actie tegen de inval van Israël en Libanon (die leidde tot de slachting in Sabra en Shatila). Hij werd voor het eerst door de politie opgepakt en in de gevangenis van de Begijnenstraat te Antwerpen opgesloten. Als eersten werden hij en zijn medestanders in België vervolgd wegens het overtreden van de wet ter bestrijding van het racisme, xenofobie en anti-semitisme maar daarvoor logischerwijze ook vrijgesproken. De schadevergoeding en boete wegens het beschadigen van gebouwen en monumenten werd gedragen door het in allerijl opgerichtte steuncomité en zo leerde de Minister het belang en de kracht van solidariteit.
De Minister begon zich in die periode te verdiepen in politieke literatuur, ging wat later naar de VUB, engageerde zich in de strijd tegen de plaatsing van de kernraketten, leegstand, tegen de rijkswacht en de verrechtsing onder Jean Gol en ontmoette bijzonder veel grappig en boeiend volk dat betrokken was in de gewapende strijd in Duitsland, Frankrijk, Zuid-Amerika en later ook België. Hoewel hij veel respect had voor de analyses, de strijdvaardigheid en het vakmanschap van zijn kameraden, meende de Minister dat de gewapende strijd in Europa voorlopig geen optie was en derhalve beperkte hij zich tot de propaganda en semi-legale acties.

In '85 werd zijn eerste zoon geboren en dus moest er brood op de plank komen. De Minister heeft gewerkt als graficus in de reclamesector, was een tijdje beheerder van zijn eigen bedrijfje en heeft toen de overstap gemaakt naar radio. Hij werkte zo'n 20 jaar als freelancer voor diverse radio's met een specialisatie in radiodocumentaires. Zo heeft hij veel gereisd, vooral in Islamitische landen maar ook vaak naar de VS en de Sovjet Unie en Oost-Europa. Die reizen hebben in hoge mate zijn mens- en wereldbeeld bepaald. Hij is er een grote fan van de mens door geworden, vooral omdat hij overal doorgaans vriendelijke, lieve en interessante mensen tegenkwam waarmee hij goed van gedachten kon wisselen. Dat lukte bij honden, koeien en muizen iets minder.

Toen zijn zoontje wat ouder en de belangrijkste schaapjes op het droge waren, startte de Minister zijn tweede carrière in de politiek. Hij lag mee aan de basis van de oprichting van de Belgische Cannabis Consumenten Bond, de fietsactiegroep Spaak&tandrad, kraakacties, het vluchtelingencomité en andere initiatieven. Hij stond op de lijst van LEEF! in Herzele voor de parlementsverkiezingen en als onafhankelijke op de lijst van PVDA+ in Antwerpen, steunde de Arabisch Europese Liga en RESIST. Hij startte ook een aantal vzw's die de Antwerpse binnenstad onveilig maakten en fungeerde als woordvoerder voor van alles en nog wat. Dat duurde tot het Animal Liberation Front roet in het eten gooide en hij en zijn kameraden het hele repressieapparaat op hun dak kregen. Van de Stedelijke Opsporingsbrigade via de Staatsveiligheid tot en met de FBI voerden onderzoek naar hem. Hij kwam voor de tweede keer in de gevangenis terecht maar werd verder niet in beschuldiging gesteld of vervolgd. De Minister is namelijk geen direnrechtenactivist omdat hij meent dat rechten iets is wat je afdwingt en al de rest als gunsten beschouwt. Dieren kunnen derhalve geen rechten hebben, we kunnen hooguit de mensenrechten ten opzichte van dieren wat inkrimpen. De Minister is ook geen vegetariër of halfzachte groene jongen.

Toen zijn jongste zoon in 2000 werd geboren werd het opnieuw tijd voor andere avonturen die doorgaans minder spectaculair maar zeker even aangenaam zijn. De Minister is nog actief in het comité andere politiek, in Trekt Uw Plant en een paar andere organisaties maar heeft sindsdien hoofdzakelijk gewerkt in functie van de opvoeding van zijn jongen en zijn inkomen: een tijdje op het Kabinet van Buitenlandse Zaken, als animator in een sociaal-cultureel centrum in Borgerhout en sinds geruime tijd dus in Brussel. En dat doet hij vandaag nog altijd en met zeer veel plezier.
__________________

De traditionele openingsvraag: Hoeveel keer eet je frietjes per maand en wat is je lievelingssaus?

Amai, knap en interessant. Voor wanneer is je boek min of meer? Ik zou het graag willen lezen.

En tweede vraag: aangezien je eigenlijk een vorm van onderwijs geeft aan kinderen van vluchtelingen en van Marokkaanse herkomst, op welke manier zou volgens jou het probleem van leerachterstand bij een relatief grote groep van hen opgelost kunnen worden?

Welke gevoel had je toen u de veiligheidsapparaat op je dak kreeg ? :-D

Gebruik je nog medicijnen voor je asthma ?

Ps; aangenaam kennis making, 'kben zelf een COPD-asthma patient ! :mrgreen:

zijn je initialen PT?

Dag Allemaal, P-Magazine of toch maar Humo?

Pluche, je hebt wéér een fout in de naam vdfvdw geschreven! Ik heb nog nooit geweten dat je géén fout schreef in de naam vdfvdw......

MvA,


bij het slapengaan,


tel jij vaak schaapjes?



Of tel je enkel de pootjes die je dan deelt door vier?

Verder heb ik, voorlopig toch althans, geen vragen meer.

Ik heb geen fout gemaakt, ministe van agitatie is de correcte schrijfwijze en niet ministeR van agitatie.

Hoe waren uw ervaringen op het het kabinet-Boutmans? En om welke redenen werd U daar weggejaagd?

Eén of twee keer per maand, in de vorm van een baguette met kefta of merguez en natuurlijk met looksaus. Samen met mijn zoontje voor televisie met een film van zijn keuze.

Nog zeker een jaar werk. Ik werk aan twee versies maar ik weet niet welke versie het uiteindelijk zal worden. Lastige knoop om door te hakken.

Lastige vraag. We hebben recent de cijfers gezien ivm de werkloosheid van mensen van buitenlandse afkomst en België scoort daar bijzonder slecht. Dat ligt niet aan die mensen zelf, aangezien mensen van Marokkaanse afkomst of migranten in het algemeen het in andere landen wél relatief goed doen.
Het probleem ligt dus aan België en volgens mij vooral bij het onderwijs. En straffer nog: het katholieke onderwijs. Ik stel in Brussel vast dat dat katholieke onderwijs flagrant discrimineert. Mij verbaast dat ook niet, het is tenslotte katholiek. Dat daar moslimkinderen zitten is op zich al een aberratie dus. Zo worden ze vaak ook behandeld.
In de ons omringende landen heb je geen katholiek onderwijs of het speelt alvast niet zo'n belangrijke rol. Ik denk dat daar voor een stuk het probleem ligt. Best gewoon afschaffen en met dat geld gemeenschapsscholen oprichten, dus.

Oplossen doen we het probleem ten gronde alleen op lange termijn en door veel personeel en geld te investeren. Voor Vlamingen ligt daar een kans in Brussel: als ze zeer veel Nederlandstalige scholen oprichten van bijzonder hoge kwaliteit, zullen ze veel van die kinderen aantrekken die dan bovendien nog eens Nederlands zullen leren.

Toen ik begon met dit werk, dacht ik dat het eenvoudiger zou zijn. Maar het zal langer duren dan ik dacht.

Eén van onrust. :-)

Serieus: ik was al een tijdje bezig met de ontwikkeling van een maagzweer. Ik wist namelijk dat die arrestaties er aan zaten te komen.

Op het moment zelf was ik relatief zelfverzekerd en arrogant omdat ik wist dat mij niet veel ten laste kon gelegd worden.

Het meest shockerend was de vaststelling dat de overheid bij machte is eender wie op eender welk moment uit zijn dagelijks leven te lichten en daarmee naar (relatieve) willekeur te handelen. Als je op zeer korte tijd van je normale realiteit bijna letterlijk wordt gedumpt in een hokje van twee op drie, dan leidt je toch een tijdje aan posttraumatische stress.

Neen, de aanvallen zijn opgehouden sinds ik cannabis rook. Dat help zowel bij het lamleggen van de trilhaartjes in mijn bronchen als bij het verminderen van de allergische reacties op stof, huismijt en die duizendeneen dingen waar ik nog allergisch aan ben.

Ik rook cannabis sinds mijn 14 en heb nog één aanval gehad toen ik me moest laten keuren voor mijn legerdienst. Maar die was door hen bewust uitgelokt.
Vroeger van die puffertjes en drie �* vier keer per jaar een acute aanval dus hospitalisatie, zuurstoftent en de hele rimram.

Heb jij er nog veel last van?

ja

Dag Allemaal: dat is pretentieloos en eigenlijk relatief progressief als je er iets van inhoud kan in terugvinden. Ik lees het elke week bij mijn moeder. Humo koop ik al lang niet meer: ik kijk geen televisie en verder staat er niet veel in.
Voor P-magazine heb ik nog geschreven toen het nog Panorama heette. Maar het is niet mijn ding.

Geen van beide. Als ik (alleen) in bed ga liggen, lees ik tot ik in slaap val. Ik slaap zeer veel, zeer goed en zeer graag.

Qua ervaringen:

- Het was best bizar om 's ochtends afgehaald te worden door een chique mercedes met chauffeur die voor mij al de krant had gehaald. Soms belde die me wakker toen ik nog in bed lag, eerst nog voor mijn zoontje had te zorgen en dan half geschoren en met een sandwich in de hand, de auto indook.

Het is maar één facet natuurlijk maar heel die omkadering, de relatieve luxe, het hoge loon, de egards waarmee je behandeld wordt, dat viel nogal op. En ik was er niet ongevoelig voor. Ik denk dat dat een bijzonder gevaarlijke val is.

- Het was geen doorsneekabinet en het werd dus ook niet bevolkt door doorsnee-ambtenaren. Dat was aangenaam en grappig. Sommige van de mensen die er werkten, kende ik al. De sfeer was behoorlijk los maar ik ben wel geschrokken van de lange werkdagen en het hoge tempo. Om halfzeven opgehaald en de dagen duurden regelmatig tot 23u of later. Hoe mensen dat een hele legislatuur of langer volhouden is me een raadsel.

- Het was een goed half jaar voor de verkiezingen. Ik heb nogal vreemd opgekeken toen ik merkte wat er aan die verkiezingen vooraf ging. Agalev leek me een partij van gelijkgezinden, maar er was een semi-vendetta aan de gang over de vraag wie waar op de lijst zou terechtkomen. Dat had ik niet verwacht, die achterbakse trukken om één plaatsje hoger te komen. Ik zag er een stukje politiek waar ik liefst niets mee te maken heb.

Wat mijn ontslag betreft:

ik amuseerde me met een website die 'Het Ministerie van Agitatie' heette. Daar stonden allerlei interviews op, video's, scherpe teksten en analyses. En ook wat spotprenten, ondermeer van het VB, koning Albert II en het WTC en de aanslagen.

Het VB - altijd op zoek naar manieren om Agalev te treffen - had een aantal van die prenten en stukken tekst uit de context gerukt en naar de liberale kranten gemaild met de mededeling dat ik op het kabinet werkte.
Die kranten vonden het daarop nodig om Herman Decroo, Coveliers (toen nog VLD) en het Paleis om commentaar te vragen.

Dat zou leidden tot enkele interpelaties in het Parlement waarop Boutmans meende dat 'de toestand onhoudbaar' geworden was en hij me dus moest ontslaan. Een absoluut zwaktebod dus. Natuurlijk verloren ze achteraf de verkiezingen...