Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door maddox
(Bericht 8729545)
Maar daar komt het uiteindelijk wel op neer nietwaar. Blijkbaar heeft nature nog veel te zeggen tegenover nurture.
1. Dan ben ik een uitzondering, want ik zou dat dus niet denken. Lichaamstaal kan veel vertellen. Ik ben de laatste om te zeggen dat ik mensenkennis ofzo heb. Maar een volwassen man die hand in hand loopt met een kind, welke kleur dan ook, daar kan ik van denken "daar loopt iemand die blij is", of "hmmm, rare situatie".
2.De vraag is niet stom. De jongen was onwetend of wou gewoon Bemmen*.
En gecombineerde gezinnen, ze zijn niet onbekend. Mijn vrouw heeft een melkchocolade stiefzus. En bijhorende nichtjes en neefjes.
3.Waarom niet?
Achter de poorten van het genot zijn alle vrouwen roze. :)
En het ontbreken van verantwoordelijkheidsgevoel is niet specifiek voor een "ras". Bembem bewijst dat.
4.Nieuw samengesteld gezinnetje?
Dit zijn verhalen die beter bij pot en pint verteld worden.
5.Zo simpel is het allemaal niet in Blegië. Adopteren is een hele klus waar de adoptie-ouders door idiote bureaucratische hoepels moeten kruipen. Maar 2 debielen mogen samen wel kindjes maken bij de vleet.
*Bemmen = trollen
|
1. Ik geef een voorbeeld aan in het Surnaamse perspectief. Nooit; nouja bijna nooit, hoor ik in Suriname dat mijn kinderen niet van mij zijn. Mijn vrouw moet daarentegen vaak uitleggen, bij Hindoestanen zelfs (bijna) altijd, dat het (echt) haar kinderen zijn en zij geen oppas is. Nu hebben mijn kinderen glad tot golvend haar, geen kroes, en 1 heeft bruin haar. Kroeshaar bepaalt of iemand een neger is, niet de huidskleur. Dit zijn ongeschreven feitjes. Wist ik veel toen ik aan babies begon.. In geval van Suriname denken de mensen bij mijn vrouw; rare combinatie; in mijn geval denken de omgangers zijn het gewoon mijn kinderen..
2. Het kind is vijf en vroeg het tijdens de zwemles; onschuldige vragen dus; maar wel waar ik mijn hoofd over gebroken heb. Ze (mijn dochter) zegt nu 'ingestudeerd' dat ik eigenlijk zwart ben maar in Nederland in een chloorbad ben gevallen. * Ik wacht de reacties af.
3.Waarom wel dan ? Het is eerder een uitzondering dan de regel dat adoptie uit een 3e wereld-land goed gaat.. Klinkt als een zeurend antwoord; omdat het een doorzeurend probleem is.
4. Hierin ben ik gewoon eerlijk; als mijn vrouw een voorkind had gehad, dan was ik hoogstwaarschijnlijk geen relatie met haar aangegaan; laat staan met haar gehuwd. Ik ben niet tuk op koekoeskinderen, niet per post en niet als aanhang.
5. In dit geval van topic 'BemBem' gaat het over Amerika die een labiel koekoeskind naar het land van oorsprong heeft teruggestuurd. Niet over België.
Ikzelf ben bezig geweest met een aanvraag voor Amerikaans ontwikkelingsproject en het verbaasde mij in wat voor eigenaardige bureaucratie terechtkwam. Nu ben ik wel wat gewend met het logge systeem hier in Suriname, ook de Antillen; maar dit sloeg echt alles. Ik moest (anno 2018) een formulier indienen via internet; dit kon alleen via windows 2007 gebeuren; andere programma pakte die niet. Ik had toevallig nog een oude computer op zolder staan met het besturingssysteem 2007 en heb mij toen voor de specifieke code kunnen inloggen. Deze code is in jaar geldig en in die tijd moet een andere code worden aangevraagd. Ik had mij beter die moeite kunnen besparen want daarna kwam ik tot de volgende en weer volgende verbijstering te staan. De EG en zeker Nederland, België weet ik niet, heeft op dat vlak de zaken veel beter op orde. Let wel op orde betekent niet automatisch minder werk, 'op orde' betekent duidelijkheid, ook voor 'afzonderlijke' gevallen.
Het verwonderd mij dan ook niet -gezien mijn recente ervaring met deze soort van verouderde bureaucratie- dat een dergelijk systeem voor adoptie gefaald heeft. Dan liever nog werken volgens de Surinaamse methode en dat is nog vaak met papier, tiepmachine en veel stempels.
Dat adoptiekind is waarschijnlijk via een makkelijke drempel (lees inlogcode) in Amerika binnengekomen om daarna door een systeem waarvan er maar weinigen zijn die weten hoe het het echt werkt. Die adoptieouders wisten dit misschien vooraf niet en hebben op een gegeven moment - na jaren - gedacht ; laat maar; of misschien hebben ze tot het einde geprobeerd maar kwamen steeds dieper in het doolhof terecht.. Maargoed; dit is maar een vermoeden van mij..
Het kind is de dupe geworden van het systeem en zijn adoptieouders die zo graag een kind wilden overhalen.
Dat de inmiddels succesvolle zelfmoordenaar - een labiele lul was - 'raus' moest valt dan misschien ook onder borrelpraat ?