| Doomy |
10 januari 2003 18:43 |
Kan men nu eens een niet-arbitrair argument geven waarom België wél en Vlaanderen niét gesplitst moet worden, waarom Vlaanderen wél maar deelregio's van Vlaanderen géén zelfbeschikingsrecht hebben? Alle argumenten die ik daar totnutoe over gelezen heb zijn arbitrair en selektief van aard. Als het over het principe van zelfbeschikkingsrecht gaat is die "Zottegem Vrijstaat" naast de kwestie.
Zelfs individuen hebben zelfbeschikkingsrecht. Bijvoorbeeld over hoe ze hun leven gaan invullen, hoe ze zich kleden, hoe ze hun lichaam versieren (haartooi, piercings, tatoeages,...), hun seksueel zelfbeschikkingsrecht, wat ze eten en drinken, waar ze wel of niet in geloven,... Leve de vrije identiteit! Wat mij betreft zijn zaken zoals identiteit -net zoals godsdienstige overtuiging en andere overtuigingen- geen zaak van de overheid maar horen ze thuis op het domein van de vrije meningsuiting en de privésfeer. Iedereen heeft het recht om zich Belg, Vlaming, West-Vlaming, Limburger, Europeaan, wereldburger, katoliek, protestant, moslim, punker, metalfan, of wat dan ook te voelen. Een overheid heeft zich niet in te laten met dergelijke privézaken. Regionale verbondenheid is net als godsdienst en politieke overtuiging een persoonlijke overtuiging waar de overheid geen zaken mee heeft.
En dus heeft in principe zelfs het kleinste dorpje recht op zelfbeschikking. Als de Smurfen onafhankelijk willen blijven van de rest van de wereld en van de produktie van bessensap willen blijven leven, dan is dit hun goed recht. Het moet dan wel hun eigen vrije keuze zijn, en niet enkel deze van de Grote Smurf. Of men dit zelfbeschikkingsrecht dan alleen (in de vorm van onafhankelijkheid) of samen met anderen (in de vorm van grotere samenwerkingsverbanden) uitoefent is dan de eigen vrije keuze. Maar die grotere samenwerkingsverbanden moeten niet worden opgedrongen. De plaatselijke bevolking moet het laatste woord hebben in een referendum over institutionele zaken zoals autonomie, onafhankelijkheid, het opgaan in grotere gehelen, en veranderingen van grond- en kieswet.
Als je het wil hebben over de grenzen aan het zelfbeschikkingsrecht van individuen, dan moet je het ook durven hebben over de grenzen aan het zelfbeschikkingsrecht van gemeenschappen, regio's en staten. Waarom zouden staten meer zelfbeschikkingsrecht mogen hebben dan individuen? Vooreerst is het zelfbeschikkingsrecht niet vrijblijvend maar houdt ze ook verantwoordelijkheden in, ook tegenover anderen. Het komt er op neer dat de eigen vrijheid stopt daar waar deze van de andere begint, en dat meer vrijheden en rechten ook meer eigen verantwoordelijkheden en plichten inhoudt. Je kan niet voor jezelf opeisen wat je aan anderen weigert, want dan hou je er een dubbele moraal op na. Het doet er hierbij niet toe of het hier om het zelfbeschikkingsrecht van een individu of dat van een gemeenschap als geheel gaat. Ook individuen hebben een aantal mensenrechten en andere demokratische rechten, wat de meerderheid of Vadertje Staat daar ook van vindt. Mensen kunnen trouwens tot verschillende gemeenschappen tegelijk behoren. Een Belgischgezinde vrijzinnige motorrijder behoort bijvoorbeeld zowel tot de Belgische gemeenschap als de vrijzinnige gmeenschap als de gemeenschap van de motorrijders. Alleen daardoor al is mono-identitair denken een verregaande vereenvoudiging van de werkelijkheid.
|
