| den dinges |
7 februari 2012 09:06 |
wie is er verslaafd aan goedkope rommel ?
We kunnen er moeilijk naastkijken, onze winkels liggen er vol van, en inderdaad, de prijzen zijn aantrekkellijk, vele mensen kunnen tegenwoordig trouwens niet méér uitgeven, met ons geld dat blijkbaar steeds minder waard is, maar toch...Heel veel mensen gaan vrolijk shoppen en laden hun kleerkasten vol met spotgoedkope kleren, zonder er ook maar stil bij te staan, wie deze vervaardigd heeft, en in welke omstandigheden.
Daarom dit artikeltje, waar we wel eens bij mogen nadenken, want weet dat het de droom van de financiele elite is, om overal in de wereld zulke werkomstandigheden in te voeren. De geleidelijke afbraak van onze sociale rechten is er om ons daar attent op te maken...Opgepast dus !
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De...ijn-lijf.dhtml
Citaat:
De Morgen-redacteur Barbara Debusschere zweert een dure eed naar aanleiding van de nieuwe lentecollecties: weg met uitbuitingsbloesjes van twaalf euro.
Kunnen kredietkaarten geluiden maken? Want dat was toch duidelijk een gepijnigd kermen dat de mijne produceerde. In de oorverdovende en ijzige stilte die blijkbaar verplicht is in poepchique winkels, leek het mij nog luider te weergalmen. Maar goed, de zaak was beklonken. In de absurd enorme winkeltas zaten twee kledingstukken van een pronkmerk, barstend van hoogstaand kwaliteitsmateriaal en dito handwerk. De hoogst onverantwoorde prijskaartjes, goed voor wellicht een of andere uitkering, zorgden niet alleen voor kreunend plastiek, maar ook voor drammende preken van de uitzinnig met het vingertje zwaaiende moraalridder in het hoofd.
'Had ik dan plots centen over, misschien? Of professionele of sociale nood aan kledij uit de meest gepeperde prijsklasses? Een of ander emotioneel-darwinistisch prachtexcuus dat in de gespecialiseerde bladen 'compensatieshoppen' heet?' 'Neen! Driewerf neen!' Ik vluchtte de winkel uit. Het kon niet dat die dames hier niéts van hoorden. En daar stond ik dan. Vele euro's lichter en met een brede glimlach op de stoep te blinken.
Iets had namelijk alsnog al die huizenhoge bezwaren die anders altijd gelden aan diggelen geslagen.
Was het die onbeschrijfelijk dikke, zachte, bijna vettige wol? Dat perfect gesneden silhouet? Die uiterst bestudeerde stikels en details? Die sensatie dat deze kledingstukken alleen maar voor mijn lijf gemaakt konden zijn?
Een beetje. Maar dat was slechts de oppervlakte. Nog meer dan al dat moois had mij dat duidelijk met de hand gestikte etiketje overweldigd. Daarop stond namelijk: 'Made in Italy'. Wat was dat lang geleden zeg. Doorgaans moet ik wanneer ik de wasmachine vul een paar keer slikken wanneer ik al die 'Made in Bangladesh', 'Made in Sri Lanka' en natuurlijk 'Made in China'-gevalletjes in de machine prop.
Want ik weet te veel. Ik zag in Pakistan eens hoe de vrouwen die daar westerse kledij maken 's avonds laat, na meestal twaalf uur arbeid op een kom rijst en wat water ineen zakken. Ik las de reportages van de Chinese vrouwen die wasknijpers (!) op de ogen zetten, zodat ze die toch maar open kunnen houden tijdens het stikken ondanks de totale uitputting. En ontelbaar zijn de rapporten en verslagen die per mail binnenstromen over de misselijkmakende uitbuiting van vooral vrouwen maar ook mannen en kinderen die een of ander ver land onze hippe en o zo lekker goedkope bloesjes en jasjes maken. Een broek voor 16,95 euro? Een T-shirt voor 10? Ver hoef je er vandaag niet naar te zoeken in de gemiddelde winkelstraat.
Wie gelooft dat dat bestaat zonder dat iemand in het proces zo zwaar uitgeknepen wordt dat de VN het mishandeling zouden noemen, slaapt. En nee, het is niet de baas van het kledingimperium in zijn blitse kantoor in een toffe Europese hoofdstad. Het zijn Mei en Arti, Malaya en Pinky die in vuile donkere keten in Shenzhen en Jakarta, Manila en Kolkata als gekken stikken, knippen en naaien tot ze er, soms letterlijk, bij neervallen.
En dat voor een 'loon' die naam niet waardig. Dertien euro per maand, bijvoorbeeld, zoals de arbeiders in Bangladesh die voor onze kledinggiganten werken. Of de piepjonge kinderen die in India tachtig uur per week kloppen om de leuke spulletjes van Gap te maken. Samen met klinkende namen Ralph Lauren, DKNY, Converse, Banana Republic, Nike, Adidas, Puma en Levi's breekt Gap "zowat alle regels in het boekje als het gaat om de werkomstandigheden in de Aziatische vestigingen", zo concludeerde de International Textile Garment and Leather Workers' Federation (ITGLWF) in een schokkend rapport in april vorig jaar, na onderzoek in 83 sweatshops.
Het gros betaalt zo goed als niets en biedt nooit een vast contract. In Sri Lanka betalen sommigen naargelang de productie, hoewel dat illegaal is. Meestal is er geen tijd om naar het toilet te gaan, laat staan om te eten en iedereen klopt minstens tien tot veertig overuren per week. Als straf vliegen 'luie' stiksters soms drie uur in een ongeventileerde ruimte. De vrouwen wordt onder lichte dwang afgeraden te trouwen en wie zwanger is, vliegt eruit.
Wat is daar hip en trendy aan, in feite?
Maar het is natuurlijk zo verleidelijk voor iedereen met een gewoon inkomen. En onontbeerlijk voor al wie daaronder zit en kinderen heeft.
Sinds ik een glimp van die vuile business opving in Pakistan had ook ik gezworen geen verdacht goedkope kledij meer te kopen. En bij wijze van symbolisch engagement werd de ondertussen beruchte 'Made in Bangladesh'-broek in een lelijke zak gepropt en diep, ver weg in een kast geduwd. Dat was zes jaar geleden. Maar ondertussen zijn er wél nog Chineesjes en Pakistaantjes in de garderobe geslopen. Quasi ongemerkt. Zelfs op een vrouw als ik, die weinig shopt en geen kledings- of schoenenfetisj heeft, oefent die onmogelijk goedkope stuff blijkbaar een magnetische aantrekkingskracht uit. Na een triage ligt er toch een behoorlijk hoopje ellende voor de kleerkast.
En het kan nog extremer. Dat belooft een nieuwe superketen die bij ons nog sneller, nog trendyer en vooral nog goedkoper kledij op de markt komt spuwen. Negen euro voor een broek. Tien voor een bloesje. Ik vrees dat ik niet meer wil weten hoe die dingen tot stand zijn gekomen. Dit is geen mode maar shit. In stof verstild menselijk leed. Weg ermee! Mijn kast komen ze niet meer in, die ondingen die je, wanneer ze na een maand uiteraard weer gaan scheuren meteen doen denken: 'Tja dat vrouwtje zal wel hongerig / slaperig / opgefokt / geslagen / ziek geweest zijn'.
Duur maar proper
Geef mij dan maar die andere vrouwtjes in Frankrijk, Italië, Spanje of hier. Ook over de ateliers van de 'veel te dure' merken zijn reportages gedraaid. Je weet natuurlijk nooit wat de echte waarheid is. Maar alleen al een blik op hun leven zegt veel: ze zijn gezond, doen hun werk graag, genieten van hun 'kunde' en ze kunnen er een menswaardig leven mee opbouwen. En ja, ze zijn dus stukken trager en duurder dan de verpieterde Li's en Deepaks.
Geef mij maar de Belgische modeontwerper Bruno Pieters. Niet dat ik zijn stukken in één keer kan betalen, maar we mogen maar wat blij zijn met zijn nieuwste zet: openlijk uitleggen wat de echte kostprijs van een kledingstuk is. Bij elk kledingstuk verduidelijkt hij op zijn website in welke fabriek het gemaakt is, welke materialen er zijn gebruikt en hoe de prijsberekening eruitziet. En dan zie je dat zelfs met goedkopere materialen en massaproductie, de productie- en transportkosten en de nodige winsten zodanig doorwegen dat een broek van negen euro inderdaad niet kan zonder dat er onverkwikkelijke dingen gebeuren. De klant heeft volgens hem het recht om te weten hoe zijn aankoop is gefabriceerd en waar zijn geld uiteindelijk naartoe gaat. Hoera.
Dus dan moet het maar. Als voltijds werkende mens zonder gezin kan ik dit nog net. Dan ga ik maar sparen en pas nieuwigheden aanschaffen als ik ze echt nodig heb, de voorgangers tot op de draad versleten zijn en er solden in het land zijn. Dan dweil ik maar de stockverkopen af. Dan lach ik de commentaar 'dat draag jij nu toch al erg lang' maar weg en leer ik het piepen van de betaalkaart negeren. Niets zo warm als de wetenschap dat je geen kommer en kwel aan je lijf hebt hangen. Volgens mij valt dat ook nooit zo mooi.
| Meer bookmarks |
Jouw gedachte?
|
Koop Europees ! Steun onze arbeiders, steun UZELF !
De Aziatische regeringen moeten gedwongen worden de levensstandaard van hun arbeiders te verbeteren, op straffe van boycot van hun producten.
Het neoliberalisme moet afgeschaft worden. Want het is mensvijandig, schadelijk en crimineel. Neoliberalen zijn maffiosi. |
