De breuklijn in de Atlantische oceaan is een punt waar de platen aangroeien. Stel je voor, je neemt vier vierkantjes die tegen elkaar aanliggen, en je laat die uit elkaar schuiven terwijl ze aan de binnenkant aangroeien, dan begin je met een klein puntje, al snel heb je een kruis en de lijnen van dat kruis worden langer. Maar het echt punt is veel simpeler: als je een wereld hebt bestaande uit continenten omgeven door diepe stukken plaat omgeven door lijnen waar de plaat aangroeit of verdwijnt (we negeren de breuklijnen op het land even, want daar ging het niet over) dan moeten de lijnen die een continent omringen bij elkaar langer zijn dan de kustlijn van het continent zelf (onregelmatigheden in de kustlijn daar gelaten, of anders gezegd: de kustlijn heeft ongeveer dezelfde vorm als de omringende breuklijn). Anders konden ze er niet omheen liggen toch? De enige uitzondering kan ontstaan als een plaat meer dan de helft van de wereld groot is.

Natuurlijk is een steekproef van 1 niet representatief. Maar we kunnen op dit moment geen grotere trekken (itt tot het voorbeeld van Parcifal). In feite zeggen we ongeveer hetzelfde.

We kunnen geen grotere steekproef trekken, maar we moeten niet vergeten dat we de schatting alleen maar proberen te maken omdat we de loterij gewonnen hebben, van hoeveel anderen er gewonnen hebben hebben we geen idee. 100% winnaars is een mogelijkheid, in tegenstelling tot 0% winnaars, maar 100% is daarmee nog niet automatisch de meest logische aanname.

Dat voorbeeld met de vier vierkantjes is totaal niet relevant voor de situatie in de Atlantische Oceaan. Je beschrijft dus eigenlijk een convectiestroming vanuit 1 punt? Eigenlijk beschrijf je een groeisituatie.

Als je onderstaande continenten uitknipt en de gemeenschappelijke lijn overtekent op een grote bol waarna je de continentendrift simuleert in de Atlantische oceaan, dan blijft die lijn toch EVEN LANG als die kustlijnen?

Ik had bijna een sluitend bewijs gemaakt dat de continentendrift op een even grote bol onmogelijk was. Maar helaas...



Alle kaarten die we nu kennen zijn vervormd. Bovenstaande continenten dus ook. Dan heb ik nogmaals de test gedaan met nieuwe kaarten en het verschil is kleiner.. voor velen zal dit niet genoeg zijn als bewijs. Jammer





En toch zie ik een betere match. Misschien moet ik nog eens een poging doen, niet in 3d maar op grote schaal ofzo..

Nee, want aan de bovenkant en de onderkant van deze twee liggen ook platen. Als die perfect stil zouden blijven liggen en niet onder of boven deze twee platen zouden schuiven zou je een punt kunnen hebben, mits ook de breuklijn zelf niet verandert doordat er aan de ene kant op bepaalde plekken wat meer aangroei plaatsvind dan op andere etc en je vervolgens de lengtes van de lijnen goed zou kunnen meten op een platte kaart. Maar dat is allemaal niet het geval.

Bovendien is dit allemaal margewerk. Je hebt hierboven een betere match, dat is heel fijn voor je, en dat soort dingen kunnen een hele belangrijke aanwijzing zijn waardoor mensen verder gaan onderzoeken. Maar dat hoeft niet tot iets te leiden. Wat je niet hebt is een mechanisme dat ervoor zou zorgen dat de aarde groeit, of een manier waarop de zwaartekracht die wij voelen en waar wij mee rekenen hetzelfde zou zijn, of een mechanisme dat zou verklaren hoe de zwaartekracht aan de binnenkant van de bol werkt, of hoe er een ster kan bestaan binnenin die bol, of zelfs maar hoe dit alles geheim zou kunnen hebben blijven of zelfs maar waarom het zo belangrijk is dat het geheim blijft. Wat je hebt is een aanzetje tot een vraag, en jij springt vervolgens zonder tussenstappen naar een antwoord dat jouw uitkomt maar waarvoor geen bewijs is. En nee, die retrosaurusstenen tellen niet nee.

Die lijnen die ik gemeten heb was in google earth, dus die houden rekening met de kromming van de Aarde. Platte kaarten zijn fout.

Alles is een tussenstap. Vooral de groeiende Aarde. Het duurde minstens 3 jaar voor ik doorhad dat het effectief zo was dat de Aarde hol is.
Ik ben blij dat ik het ontdekt heb, wat de anderen daarvan maken kan mij niet schelen. Ik probeer alleen te delen..

Het mechanisme is me inderdaad nog niet helemaal duidelijk. Maar het lijkt er sterk op dat zwaartekracht (duwkracht) én vortices de oorzaak zijn.

Zeker zijn dat ze hol is doet niemand blijkbaar, ik ben er ook nog niet zeker van, het vermoeden van een holle aarde blijft wel hangen.

Ik heb tot nu toe enkel de aanwijzingen op verschillende gebieden gevolgd...alleen het ontbreekt mij vaak een concrete gegevens die zonder hulp niet kan verzameld worden door middel van technologische tools.

In mijn geval kan ik op mijn eentje zoveel gegevens niet aan en daarbij moet je zoveel vrije tijd hebben om de praktische mogelijkheden te kunnen benutten, en de financiering om naar een bestemming te kunnen reizen om die gegevens te kunnen toetsen aan het vermoeden van de holle aarde.

Dus ik zie om die reden een crowdfunding project wel zitten om een potje aan te leggen om de financiering met verschillende mensen van verschillende disciplines te delen en met de juiste betrouwbare mensen die de wetenschap op een ernstige wijze bedrijven en daar geen spelletje van maken.

Mja, je ziet wel de ondertoon waar de m8 om draait maar daar heb ik geen intenties toe. En daarnaast geen andere mogelijkheden.

Dat... zou nog best wel eens kunnen werken. Als je genoeg backers kan vinden die het eens kunnen worden over hoe de aarde hol is en hoe je het kan bewijzen (bijvoorbeeld hoe je de ingang zou kunnen vinden).

Het heeft wel als nadeel dat na de bekendmaking van een negatief resultaat iedereen die een andere visie had heel hard victorie gaat schreeuwen alsof hun versie zojuist bewezen is, maar hé...

Een expeditie kost veel geld, een crowdfunding zou idd goed zijn, maar het blijft een oergevaarlijke onderneming. Vooral als je het publiek bekend maakt. De duistere krachten zouden wel eens in actie kunnen treden. En dat gaan ze doen. Kijk maar wat er met Steve Currey gebeurd is...
Vergeet niet dat dit één van de topgeheimen is. Nog hoger aangeschreven dan de atoombom destijds.

Publiek bekendmaken is bij deze crowdfunding niet gewenst en zeker niet op de gebruikelijke wijze zoals dat sinds het begin van het ontstaan van de media gebeurd.

Er is daar een andere manier voor maar dat ga ik niet in deze post aan de grote klok hangen...

Since the late 1950s and '60s, scientists have believed that the Earth's magnetic field has captured a lot of the solar wind - charged particles flowing out from the sun - and formed an immense, comet-like cloud of electrified gas that surrounds our planet. An accidental discovery in the 1980s and new data collected since 1996 indicate that this magnetosphere may well be filled by a fountain of energized gas (right) blowing from the north and south poles.

You don't need to stock up on bottled air - the leakage is tiny compared to Earth's atmosphere - but the studies are making us take a new look at 40-year-old assumptions about how the Earth interacts with the space environment.

The new look will be discussed in two papers by Drs. Rick Chappell and Barbara Giles at the fall meeting of the American Geophysical Union in San Francisco. Chappell and Giles are plasma physicists at NASA's Marshall Space Flight Center.

Starting with the discovery of the Van Allen radiation belts by the first U.S. satellite in 1958, scientists have known that the Earth is surrounded by a cloud of electrified gas. This cloud, called the magnetosphere, is constrained by Earth's magnetic field, compressed by the solar wind to within about 100,000 km of the Earth on the sunward side, and drawn out by the solar wind to more than a million km on the night side.

"The conventional wisdom from the time I was in school 30 years ago," said Chappell, NASA/Marshall's associate director for science, "was that because these ions have so much energy (about 1,000 electron-volts [1 keV], they must come from the sun."

"Why should it be from the ionosphere?" Giles asked, repeating the thinking of the 1960s and '70s. The ionosphere, the top layer of Earth's atmosphere from about 60 km and up, is composed of ionized atoms and molecules. "It's so cold. What they were measuring they assumed came from the solar wind because the energies were right."

The perception started to change in the mid-1980s following the Aug. 3, 1981, launch of two Dynamics Explorer satellites designed to study the magnetosphere near the Earth. DE-1 carried Chappell's Retarding Ion Mass Spectrometer (RIMS), designed to measure the population of the plasmasphere, a torus or donut of low-energy in the inner magnetosphere.

To Chappell's surprise, the real find was around the north pole where RIMS measured gases flowing upward from the ionosphere into space as DE-1 arced to about 4.6 Earth radii above the pole (the orbit was 464 x 23,370 km [288 x 14,490 mi]).

"The more we measured it," he said, "the more we realized that this was a big source of material." RIMS measured ions of hydrogen, helium, oxygen, and nitrogen rising at different speeds and on different trajectories.

Apparently, the particles that slammed into the ionosphere to paint the aurora borealis also energized enough atoms to head spaceward. (The same is true of the south pole where DE-1 made similar observations.) The acceleration mechanism is not fully understood, though. Giles said that very low frequency (VLF) radio waves, emitted in the magnetosphere, may contribute energy.

In 1987, Chappell and the RIMS team published a paper describing the polar ion fountain and described the ionosphere as a "fully adequate source of material for the magnetosphere."

That means that scientists did not need to look to the solar wind to fill the magnetosphere. Earth, they contended, does a good job of supplying all the materials.

RIMS, though, was not fully adequate to resolve the challenge that the science team had laid down. Its orbit only went to about 4 Earth radii (about 25,6000 km [ 16,000 mi]), and it was limited in measuring the environment around it.

RIMS also could not measure the lowest energy ions which would help confirm that the source was the ionosphere and not the solar wind.

Ik heb op mijn forum al uitgelegd dat Jupiter ook aurora's heeft, veroorzaakt door de inwendige zon. Ook de Aarde heeft er ene.



http://science.nasa.gov/science-news.../ast09dec97_3/

Integendeel...
Als die lottowinnaar 2 seconden zou nadenken dan weet ie ook wel dat ie verkeerd bezig was en dat er waarschijnlijk méér lottowinnaars zullen rondlopen die hij gewoonweg niet kent.
Hoeveel ?
Daar heeft ie geen flauw benul van want hij kreeg destijds enkel een bericht binnen dat hij winnaar was zonder dat ie weet over welke lotto het precies ging.

.... toch is dat zeer moeilijk te zeggen he Bovenbuur.
Je zou eerst die vele planeten moeten bekijken in termen van bereikbaarheid.

Het heeft weinig zin om te spreken over zoveel planeten zoveel lichtjaren van ons vandaag.
Daar kan je enkel van stellen dat ze misschien ooit leven hebben voortgebracht.

Die man was overleden aan kanker. Of was dat ook een complot?

http://www.canada.com/topics/news/na...60a79f&k=69707

Plutonium

Als een crackpot overlijdt is dat altijd per definitie een complot, heb je dat nu nog niet door?
Hoe zit het trouwens met zijn plaatsvervanger, is die intussen al opgeruimd?

Zoiets is natuurlijk niet direct te bewijzen dus tkan zeker zijn dat hij werkelijk ziek was.
Maar het geld was ook ineens foetsie. Dan stel je je toch vragen
Wachten op het volgend slachtoffer zeker?

Noem mij eens een geslaagde of mislukte holle aarde expeditie

Ik ken 3 geslaagde: de duitsers, olaf janssen en admiral byrd
Maar dat zijn natuurlijk sprookjes...

In tegendeel, ik gebruik een beredenering bij gebrek aan direct bewijs. Als we die planeten bezocht hadden zou ik er niet over hoeven speculeren.

Wat we weten, heel zeker weten ondertussen dankzij de recente missies om planeten te vinden, is dat er heel veel planeten zijn. Wat we ook zeker weten is dat de kans op leven op een planeet groter is dan nul. Ik besta, dus ik weet dat, zeg maar. Vervolgens weten we niet hoe groot de kans op leven op een planeet is, maar hoe groot of hoe klein je die kans ook kiest, simpelweg door het enorme aantal planeten zal je er nooit op uit komen dat er waarschijnlijk maar op één planeet leven is. Je kan de kans zo klein nemen dat er zeer waarschijnlijk op nul planeten leven is, maar die scenario's lijken we aardig te kunnen uitsluiten. Zodra de kans op leven op één planeet redelijk is is er ook wel kans op leven op een handjevol planeten.

Ik beweer niet op deze manier te kunnen aantonen dat het heelal wemelt van het leven (al verwacht ik stiekem wel vrij veel leven, gezien de toch relatief normale omstandigheden waaronder wij hier op aarde leven, onze grote maan mogelijk uitgezonderd), ik beweer enkel te kunnen aantonen dat er zeer waarschijnlijk buitenaards leven is. Statistisch gezien zijn we niet alleen, zelfs als je van slechts de meest basale gegevens uitgaat.