Politics.be - VLD: nieuwe voorzitter, opening naar Belang? Coiffeur & coiffeur?

De kleine uit Staden, de blauwe altruïst, stelt zich kandidaat-voorzitter.
Tommelein not amused.

Maar is dit de weg naar een Vlaamse minderheidsregering, gedoogsteund door het Belang, en het opstapje naar onderhandelingen over een federale regering die stappen zet naar confederalisering (waar dit nu mogelijk is, gelet op het feit dat geen grondwetswijziging mogelijk is)?

Zie de zin die ik rood kleurde.

titel: Francesco Vanderjeugd doet gooi naar voorzitterschap Open Vld: “Ik hoop dat Tommelein mij steunt”

https://www.hln.be/nieuws/binnenland...eunt~a4988b06/

Citaat:

De strijd om het voorzitterschap bij Open Vld barst los. Niet ‘usual suspects’ Bart Tommelein of Vincent Van Quickenborne stellen zich als eerste kandidaat, wel een andere West-Vlaming: ‘burgemeester-kapper’ Francesco Vanderjeugd uit Staden. En daarmee pakt hij zijn mentor in snelheid. “Ik hoop dat Tommelein mij steunt.” De burgemeester van Oostende houdt zich voorlopig op de vlakte. “Iedereen heeft het recht zijn kandidatuur te stellen, ik zal nu geen reactie geven”, klinkt het sec.

In een interview in De Ochtend gaf Vanderjeugd wel toe dat Tommelein ‘not amused’ was toen hij zijn kandidatuur aankondigde. “Ja, hij was boos”, aldus Vanderjeugd. “Hij ziet dat natuurlijk vanuit zijn kant. En als je verschilt van mening, kan het al eens botsen.”

Vanderjeugd hoopt wel dat Tommelein zich achter zijn verhaal en kandidatuur schaart. “Het lijkt me niet onverstandig om aan hetzelfde zeel te trekken”, aldus Vanderjeugd. Wat als Tommelein zelf een gooi wil doen naar het voorzitterschap? “Ik kan van hem niet eisen om dat niet te doen. Wie zou ik zijn om hem te zeggen dat hij dat niet mag doen?”
ADVERTENTIE
inRead invented by Teads

Volgens Vanderjeugd stromen de positieve reacties op zijn kandidatuur intussen binnen, ook van partijtoppers. Op Twitter lanceerde Open Vld-Kamerlid Nele Lijnen alvast de hashtag #iksteunfrancesco.

“Ga geen vijf jaar verstoffen”
Ooit was Francesco Vanderjeugd (nu 31) de jongste burgemeester van het land. Ondanks zijn meer dan 18.000 voorkeurstemmen vanop plaats 4 raakte hij in mei toch niet herverkozen als Vlaams Parlementslid, nota bene omdat hij zelf zijn ‘veilige’ derde plaats had afgestaan aan Mercedes Van Volcem, om de vrede in de partij te bewaren. Vandaag, nog tien maanden voor de eventuele voorzittersverkiezingen, gooit hij zich als eerste in de strijd om de stoel van Gwendolyn Rutten.

In een interview met onze krant gaf Vanderjeugd toe dat hij slecht geslapen had. “Ik heb wat liggen woelen, want ja, het is toch een grote stap. Ik zou zoals anderen -want er zullen nog wel andere kandidaten zijn- kunnen wachten en achterover leunen om te zien wat er nog te rapen valt. Ik hoor dat ze mij willen coöpteren als senator. Maar ik ga geen vijf jaar verstoffen in een orgaan dat mijn partij wil afschaffen.”
En dus reikt u maar meteen naar het voorzitterschap?

“Ik denk daar al veel langer over na. Ik vind het enorm pijnlijk dat wij als liberale partij vandaag geen wervend verhaal hebben, geen alternatief tegen die extremen, zowel op rechts als op links. Terwijl we daar nu net het meeste nood aan hebben. We zijn de partij geworden van ‘een beetje van alles’, ergens tussen al die uitgesproken meningen. Wij proberen altijd positief te zijn. We zijn allemaal vrienden en we geloven in de doeners... Oké, dat is wel zo, maar het draait te veel om de marketing. Als je dat laagje eraf krabt, vinden mensen daar maar weinig boodschap achter.”
Nochtans was u voor de verkiezingen wel optimistisch. U rekende erop dat uw partij een vierde zetel zou binnenhalen in West-Vlaanderen en gaf uw derde plaats weg aan Mercedes Van Volcem. Dat kostte u uw zitje.

“Het is waar, ik geloofde aanvankelijk heel erg in een vierde zetel in West-Vlaanderen, in een Tommelein-effect. Maar toen ik tijdens de campagne twee weken door West-Vlaanderen ben gefietst, voelde ik al dat we hem niet zouden halen. Ik voelde zoveel ongeloof bij de mensen tegenover de politiek en de manier van aan politiek doen. Ik was te beschaamd om dan te zeggen: ‘hé, dankzij ons hebben jullie wel 100 euro meer in de maand’. Maar die mensen voelen dat niet, want hun facturen gaan ook omhoog.”
Open Vld zit op een historisch dieptepunt. Bent u de man die hen opnieuw naar de top kan leiden?

“Wel, ik wil dat alleszins proberen. De geloofwaardigheid in de politiek is grotendeels weg. Maar anderzijds voel ik een enorme hoop op een nieuwe generatie politici, die opnieuw dicht bij de mensen staan. Ik voel dat er nood is aan vernieuwing en een duidelijke lijn. En dat begint voor mij bij de basis, bij onze militanten. Als je geen nieuwe mensen aantrekt of zelfs mensen verliest, dan wil dat zeggen dat je je basis niet meer mee hebt. Zij hebben geen contact meer met de top en de top heeft ook weinig voeling met de basis. Dus als je die verhouding wil verbeteren, dan moet je gaan luisteren. En wie kan er beter luisteren dan een kapper? (lacht)”
Bent u inhoudelijk sterk genoeg om een partij te leiden?

“Ik zie het voorzitterschap anders dan hoe het vandaag wordt ingevuld. Nu zit alles geconcentreerd rond ‘de baas’. Ik stond op verkiezingszondag bij de militanten en die waren allemaal kwaad toen Gwendolyn zei: nooit met het Vlaams Belang. Er zitten geen belangers in onze rangen, maar ze hadden zoiets van: ‘Waarom zeg je dit nu al? Moeten we dat niet eerst wat laten bezinken?’ Maar zij wordt natuurlijk ook gepusht om snel te reageren. Vroeger nam men meer de tijd, en ik vind dat je ook in deze tijden als voorzitter moet kunnen zeggen: wacht eens even, we gaan misschien wat later komen, maar we gaan wel een degelijk standpunt bepalen waar de basis zich in kan vinden.”
U kan toch niet voor alles iedereen gaan consulteren?

“Nee, maar ik wil de leden wel meer inspraak geven. Eerst en vooral zou ik de structuur van de partij veranderen. Nu heb je een voorzitter en één ondervoorzitter. Ik wil eigenlijk per provincie een nationale ondervoorzitter, die met de regiobesturen van de provincie de link vormt met de basis.”
Hoe gaat u daaraan beginnen?

“Ik heb nu tien maanden de tijd - zeker nu ik niet meer in het parlement zit hé (lacht) - om met elk regiobestuur in heel Vlaanderen te gaan spreken. Wat ik daar hoor en voel, zal de basis zijn voor mijn plan. Ik ga niet zwaaien met een scepter en nu al zeggen welke richting het met de partij uit moet en hoe het allemaal moet gebeuren. Anders zijn die bezoeken ook maar voor de show, hé.”
Maar een partijvoorzitter moet wel overeind blijven in een debat tegen bijvoorbeeld een De Wever.

“Ik moet eerlijk zijn: als ik dat vandaag zou moeten doen, zou het met knikkende knieën zijn. (lacht)”
Wie steunt uw kandidatuur?

“Ik heb nog geen allianties gesloten. Ik heb wel twee uur met Gwendolyn Rutten een openhartig gesprek gehad over de partij, over verkiezingszondag en over het feit dat ik dit overwoog. Uiteindelijk heeft ze mij zelfs tips gegeven, bijvoorbeeld om allianties te sluiten. Maar - en daarmee neem ik inderdaad een extra risico - ik heb dat niet gedaan, omdat dat volgens mij weer een manier van aan politiek doen is zoals altijd. Als ik nu ga vragen om mij te steunen, dan hang ik weer aan touwtjes. Nu zeg ik: ik ben vrij en wie in mij gelooft, sluit u aan. Ik hoop natuurlijk dat ik de steun krijg van mijn mentor, Bart Tommelein.”
Wat zegt hij hiervan? Hij wou toch zelf graag voorzitter worden?

“Hij is bezorgd, omdat ik het misschien niet zou kunnen. Maar ik hoop dat hij zegt: als jij dat wil en je gelooft erin, dan steun ik u. Het zou mij wel wat pijn doen mocht hij zich nu nog kandidaat stellen, wetende dat ik kandidaat ben. Als onze provincie al opgedeeld wordt, dan wordt het voor ons beiden moeilijk. Hij is burgemeester van Oostende en parlementair, ik ben burgemeester van het landelijke Staden, dan denk ik dat het toch logischer zou zijn dat hij mij steunt. Ik heb hem eerst gevraagd of hij kandidaat was, want ik zou niet tegen hem opkomen. Maar aangezien hij het nog niet wist, en ik weet het wel... Ik voel dat ik moet springen, dus ik hoop dat hij mij steunt. Ik ben zijn zesde kind, zegt hij altijd, dus het zou mij verbazen moest hij dat niet doen.”
Een tijdje geleden had u mentale problemen. De druk werd u even te veel. Maar partijvoorzitter zijn is toch nog veel zwaarder dan burgemeester van een kleine gemeente. Kan u dat aan?

(glimlacht) “Ik wist dat die vraag ging komen. Dat was een zware periode, maar ik ben daar sterker uitgekomen. Ik weet: als het zou lukken om voorzitter te worden, zal ik ook mijn grenzen moeten stellen. Ik laat mij vandaag nog altijd begeleiden en neem nog medicatie ter ondersteuning. Maar dat wil niet zeggen dat je daarom iets dat je wil doen, moet opgeven, of moet doen alsof altijd alles oké is. Laten we de politiek ook wat menselijker maken. Dat komt onze geloofwaardigheid alleen maar ten goede.”
Bent u niet bang dat mensen lacherig gaan doen over uw kandidatuur?

“Ze hebben al veel lacherig gedaan over mij, hé. Zeven jaar geleden toen ik burgemeester werd, zei men: kan hij wel lezen en schrijven? Maar na 6 jaar besturen heb ik nu wel de absolute meerderheid. Onderschat mij maar niet.”