Euthanasie
 

Vanavond heeft mijn schoonbroer het heft in eigen handen genomen en heeft de dokter gevraagd zich te laten inslapen ... voorgoed. Een ver gevorderde kanker heeft hem die knoop laten doorhakken.

Ondanks dat ik het volkomen begrijp laat het toch een eigenaardig gevoel achter. Soms denk ik dat het ergens beter is om (met de nodige pijnstillende morfine) de kaars langzaam vanzelf te laten uitdoven totdat de natuur je volledig tot zich terug roept. Eigen keuze dient echter gerespecteerd te worden.

Sterkte, maar is allemaal niet zo erg, hij zal gelukkig zijn, zolang hij in evenwicht is met zichzelf, spiritueel gezien dan, alles oké.:-D

Tja ... het was nu eenmaal zijn eigen wens om ... niet meer te leven en er was inderdaad geen weg meer terug toen ze hem meldden dat hij kanker had. Toch staan we er ergens niet genoeg bij stil zolang we zelf maar gezond zijn of zolang we zelf niet iemand in onze naaste kennissenkring kent die er zo erg aan toe is.

We hebben allemaal onze mond over van hoe we de wereld kunnen of zouden moeten verbeteren maar zo'n gevallen laat ons toch maar weer terug vallen op onszelf en op onze naaste kennissenkring.

Mijn schoonbroer was een hevig verdediger van het sociaal leven, hij noemde het een sociaal drama dat we steeds meer op onszelf zijn aangewezen ... voor alles eigenlijk. Hij noemde het een catastrofe dat zich steeds verder aan het afspelen is. En eigenlijk had hij voor een groot deel gelijk dat we steeds meer op onszelf zijn aangewezen. We verloochenen steeds meer onze familiale band die we eigenlijk zouden moeten koesteren ... boven alles.

Sterkte en mijn deelneming. Ik ben zelf voorstander van een vrije keuze en ik heb het gevoel dat hij voor zichzelf het goede heeft gedaan.

Nogmaals, sterkte voor jou en de familie.

Waarom? Familiale band (sorry om het zo te zeggen) is crap.

Onze banden kiezen wij zelf, tijdens ons leven, dat wordt niet voor ons gekozen.

Familie is zever, moeder vader en broer/zus ok, maar familie... Is gewoon de traditie, de maatschappij, de omgeving die u vormt en manipuleert waardoor je niet meer helder kan nadenken. Met die eerst genoemden leef je jaren samen, met de andere niet, of toch amper.

Maak ZELF vrienden en KOESTER die banden. Emigreren is heel goed om die bullshit van familie achter te laten, een lichtpunt in je leven als je het zou doen.;-)

Bedankt voor je medeleven Jazeker. Eigenlijk zegt me iets dat hij inderdaad de juiste keuze heeft gemaakt ... maar toch ... is het nu voor het eerst dat ik er mee geconfronteerd word en ... het is nogal verwarrend eerlijk gezegd. Deze namiddag zijn we er nog bij geweest en hebben we met hem nog gepraat. Hij was nog bij volle bewustzijn en mentaal zelfs nog relatief gezond. Zijn lichaam heeft hem echter verraden. Het was vooral een akelige gedachte dat we wisten dat hij om 20.00 uur zou stoppen met leven. Op één of andere manier kan ik er me momenteel nog niet mee verzoenen dat het zo is verlopen.

Ja, die indruk heb ik ook. Tenzij er nog een partner is, wie van de familie wil de stervende nog dag en nacht bijstaan ? Voor iemand die alleen in een ziekenhuiskamer ligt is de keuze volgens mij iets vlugger gemaakt.

Mijn oprechte innige deelneming trouwens, en veel sterkte.

Bedankt Rudy voor je medeleven.

Ergens is het een sociale tegenspraak dat we zelf hebben gecreëerd. We hebben er steeds op aangedrongen dat er voorzieningen zouden zijn dat ons sociaal zouden helpen en het is net die voorzieningen dat er toe hebben geleid dat we zelf steeds minder sociaal zijn. De ziekenhuizen helpen onze zieken, de ouderlingentehuizen helpen onze ouderen maar dat ontheft onszelf wel van onze sociale plicht. Om maar enkele op te noemen.

Karma, innige deelneming!

Verder wil ik nog kwijt dat wij nooit kunnen oordelen in de ander zijn plaats: wij kunnen nooit voelen wat de ander voelt.

En als iemand ervan overtuigd is, dat het écht niet meer kan, dan moet het niet meer.

(Een dom voorbeeldje: enkele maanden geleden had ik door constante eenzijdige slechte voeding, last van hardnekkige constipatie. En ik verzeker je: het waren helse pijnen dat ik leed. Ik lag bij momenten op een bepaalde houding op bed en kon me echt niet bewegen zonder intense pijnstoten te moeten ondergaan. Soms bleef ik uren in dezelfde poze liggen. En soms was ik zelfs hopeloos. En dat voor zo'n akefietje, zou je kunnen denken.

Toen dacht ik (bij betere momenten, op de slechte denk je helemaal niet): wat moeten mensen met bv kanker wel niet voelen? Kan pijn nóg erger zijn dan dit?
Als ik ooit terminaal ziek wordt, en ik moet zulke erge pijnen lijden, zonder zicht op beterschap, dan maak ik mij meteen van kant, zeker weten.)

Karma,
Mijn deelneming

Het sterven op zich is voor betrokkene minder erg dan de manier waarop men sterft.
Je hebt tenminste de zekerheid dat het waardig en op de beste manier gebeurde. Schrale troost, maar beter dan de idee van het ondragelijke leiden.

deelneming, en zoals eerder al gezegd voorstander van vrije keus.
Sterk dat hij die beslissing kon nemen voor hemzelf.

Dat moeten inderdaad zeer bevreem(d)ende* momenten geweest zijn.

Alleszins, sterkte bij het verwerkingsproces :-(



(*Iemand die weet wat ik daar schrijven moet?)

MIjn deelneming.

Verder omschrijft Filosoof het perfect.

Na de goede paliatieve zorgen die er heden ter dagen bestaan moet eutanasie een verlengstuk zijn van deze zorgen,mensen moeten zelf kunnen bepalen hoe hun einde verloopt,dit zou een recht moeten worden zonder dat iemand zich daar mee bemoeit

Ook mijn deelneming. Ben blij in een samenleving te leven waarin zoiets op een serene manier kan gebeuren. Hopelijk wordt ons dit recht niet terug ontnomen.

Is het reeds.

Tja zou er toch moeten zijn,maar ik als bejaardenverzorger weet echt wel beter hoor ;-)

Mooi verwoord.

Uit respect naar Karma toe stop ik deze discussie:?

Jammer genoeg heb je gelijk.