Sociale zekerheid: hoe zou jij het aanpakken?
 

Het is een onderwerp wat iedereen wel aanbelangt... onze sociale zekerheid.
Daar hier heel veel kritiek wordt gegeven op ons stelsel maar slechts weinigen (concrete) oplossingen aanreiken zou ik daar in deze thread op willen focussen. Dit mbt de huidige situatie ervan in België.
Ben je nu links, rechts, midden, nationalist, 'superiorist', libertariër, liberaal, socialist, communist, of iets wat niet in deze categoriën past... u doet mij een plezier door te reageren, ook al komt het neer op het herhalen van iemand's mening door het eronderzetten van een tweetje, want ik ben echt ontzettend benieuwd naar wat de verscheidene opinies hier nu precies over zijn op dit forum, van de verschillende individuen en de verschillende strekkingen waartoe zij behoren.


Voor wie het aan inspiratie ontbreekt, dit is zo ongeveer een ruwe schets van allerlei kanten van ons SZ-stelsel, al vergeet ik waarschijnlijk een heel aantal aspecten en nuanceer ik te weinig:
- hoge belastingen op tewerkstelling
- belasting op aankopen
- hoog aantal gepensioneerden
- de verhouding tussen actieve bevolking en niet-actieve bevolking is één op vier (onder voorbehoud) en zal in de toekomst één op één worden
- minimumlonen
- terugbetaling van ziektekosten door ziekenfondsen
- werkloosheidsuitkeringen (die in sommige gevallen bijna even hoog zijn als het minimumloon)
- financiele stroom van Vlaanderen naar Wallonië
- mensen die het verknoeien krijgen telkens opnieuw een kans omdat het sociale vangnet groot is
- onderwijs grotendeels betaalt door de gemeenschap
Voor de mensen in de meest nadelige positie:
- recht op sociale woning
- recht op studiebeurs
- recht op goedkoper openbaar vervoer

wat implicaties om de discussie aan te zwengelen:
- werken wordt hoog belast
- wat je ook uitgestoken hebt, je krijgt een sociale woning, uitkering en medische verzorging
- haalbaarheid op financieel gebied in de toekomst?

Hoe zou u deze situatie dus aanpakken in uw ideaalstaat?


In de hoop op een boeiende en leerrijke discussie.

(P.S.: Gelieve niet teveel op de stijl van mijn post te letten, ik ben erg vermoeid.)

Je vergeet al de dienstencheque die er ook uit betaald worden.

Deel 1, ziekteverzekering

* een basispakket van de staat mits uitzonderingen van invaliden en geesteszieken. Die krijgen een volledige pakket.

* een verplichte aanvullende zorgverzekering in de privé.

* Terugbetaling medicatie beperken tot één merk en één generische

* Vrijmaking van dokterstarieven en dergelijke.

Dan kunnen we dadelijk beginnen met de hamvraag: is een sociale zekerheid wel nodig? Een absoluut minimum is nodig, maar dat kan je reduceren tot een persoonlijke zekerheid via verzekeraars, al dan niet aangevuld met een in tijd beperkte basiszekerheid die door de staat voorzien kan worden...(al is dat laatste geen vereiste)

Wat een hoopvolle post zo bij het begin van een nieuw jaar! Ik hoop ook op een boeiende en leerrijke discussie, maar ben een beetje pessimistisch geworden door de schier eindeloze stroom bruine prut die het forum overspoelt. Enfin, misschien komt er beterschap.

Nu over de sociale zekerheid. Die heeft alles te maken met de meest fundamentele visie op de organisatie en functie van de staat. De 2 basisstellingen zijn 1) de zorgende staat en 2) "l' état gendarme".

Het eerste model, dat de meeste linkse partijen voorstaan, ziet het als de taak van de staat om ervoor te zorgen dat ieder burger kan leven op een aanvaardbare manier, wat ook zijn of haar situatie is. Dat betekent financiële steun aan diegenen die het het hardst te verduren hebben. Om dit model te financieren is het principe van de interpersoonlijk solidariteit van kapitaal belang : de rijkeren moeten een deel van hun surplus afstaan om de armeren te steunen.

Het tweede model, "l' état gendarme" ziet de rol van de staat veel beperkter, en wil deze limiteren tot het in stand houden van orde en rust door het doen naleven van de wet. Verder moet ieder burger maar zorgen dat hij of zij voldoende inkomsten heeft om rond te komen.

In de Angelsaksische landen is het tweede model reeds lange tijd op een vrij doorgedreven wijze ingevoerd. "Marche ou crève!" is daar het devies. De zwakke regulering en belasting die hiermee gepaard gaan hebben het voordeel dat slimme ondernemers in deze landen de volledige vrijheid hebben om hun dromen te realiseren, en als ze slagen kunnen ze snel gigantisch rijk worden. De keerzijde is dat enorm veel mensen er niet in slagen om mee te draaien in dit systeem en in de armoede terecht komen.

In Europa was sinds de opkomst van het socialisme tot een eind in de 20ste eeuw het zorgmodel eerder het te volgen voorbeeld, maar dat ligt ondertussen helemaal anders. Vooral de opkomst van de globale economie heeft in Europa de weg vrijgemaakt voor een ongebreideld insnoeien van de sociale verworvenheden. Kijk naar wat er gebeurt in Frankrijk nu met Sarkozy, die openlijk zijn bewondering voor het Amerikaanse systeem uitspreekt en het mes zet in allerlei sociale regelingen.

Hoe moet het verder, hier in België? Echt linkse partijen hebben we niet meer. De socialisten en groenen hangen een soort halfslachtige derde-weg-ideologie aan, maar durven een aantal fundamentele onrechtvaardigheden niet in vraag te stellen, omdat ze goed weten dat ze er toch geen controle over hebben. VW beslist om een boel mensen te ontslaan die hard en goed werken, en al wat de Belgische politiek kan doen is ernaar kijken en eventueel nog een troostprijs in de wacht slepen. De tijd van de idealen lijkt voorbij, en iedereen lijkt zich neer te leggen bij het feit de de globaal geldende wetten van de vrije markt alle andere wetten overstijgen. Waar volksvertegenwoordigers zich vroeger met hart en ziel inzetten om de pensioenen te verdedigen zien we ze zich nu met hetzelfde vuur in de strijd gooien om de pensioenleeftijd op te krikken en de werklozen minder geld te geven. "De Actieve Welvaartstaat" heet het nu, of "Travailler plus pour gagner plus" zoals bij onze zuiderburen. Iedereen schijnt het doodnormaal te vinden dat loonsverhoging door anciënniteit onderhand iets voor het museum is geworden, dat de baas niet 5 maar 50 keer meer verdient dan een gewone werknemer, dat als de beurs tegenzit mensen die hard en goed werken het bedrijf moeten verlaten. Moeten we dat zomaar slikken?

Natuurlijk is er het probleem van de vergrijzing, en het is dan ook aannemelijk dat als een mensen veel langer leeft je ook mag verwachten dat hij of zij ook wat langer actief is. Ik ben daar niet tegen. Maar wat tegenwoordig allemaal in vraag wordt gesteld gaat veel verder dan dat, en ik zie geen enkele politieke tegenstroom die nog de originele socialistische waarden durft verdedigen.

Het komt er op neer dat de sociale zekerheid gewoon een tweede belasting is geworden waar het doel niet langer meer de lading dekt.
En daar gaan we snel en zeker aan ten onder gaan.

- zaken berekend op vermogen

1 Ziekenzorg

- nationale ziekenzorg voor alle burgers
- basispakket voor iedereen, hoge vermogens betalen bij vanaf bepaalde som
- "marginale" geneesmiddelen meer uitbesteed naar winkels, door grote aankopen, klant betaalt maar lage vermogens krijgen steun; "gewone" geneesmiddelen door apothekers, hoge vermogens betalen bij vanaf bepaalde som; "exeptionele" geneesmiddelen door apothekers voor iedereen
- voor inwonende niet-burgers, basispakket waarna bijbetaling (onder lening?)
- voor vluchtelingen, basispakket

2 Terminaal-zieken, gehandicapten en geesteszieken

- verantwoordelijkheid van de overheid
- sterke ondersteuning voor mogelijkheid tot blijvende familiale zorg

3 Pensioenen en ouderen

- verantwoordelijkheid van de spaarder (mogelijkheid tot creëren van "private pension accounts" onder toezicht van de overheid)
- zorgbehoevende ouderen onder verantwoordelijkheid van de overheid
- sterke ondersteuning voor mogelijkheid tot blijvende familiale zorg

4 Onderwijs

- verantwoordelijkheid van de ouders
- zorgbehoevende kinderen verkrijgen een voucher waarmee de ouders de schoollasten mee kunnen dragen
- uitbreiden beursstelsel met medewerking privé-sector

5 Werkloosheid

- verzekering van werknemers/gevers (mogelijkheid tot verantwoordelijkheid van overheid)
- zorgbehoevenden (bepaald naar vermogen) vallen onder een "armenprogramma"

6 Armenprogramma

- verantwoordelijkheid van overheid wat betreft huisvesting en voedsel
- berekend naar vermogen
- met het vooruitzicht de armoede te ontvluchten

7 Openbaar vervoer

- tram/bus/metro-netwerk toegankelijk maken door een "pasje" waarna men indirect betaalt; mogelijkheid tot direct betalen inperken

Bah.

Als je een zorgverzekering verplicht maakt, kan je er dan niet voor zorgen dat de bedragen hiervoor heel hoog komen te liggen door onderlinge (minimum)prijsafspraken? Bedrijven hebben hier baat bij omdat het verplicht is en de cliënt dus wel het bedrag moét spenderen.
En betekent dit dat zowel een rijke als een arme evenveel moet betalen?

Dat vind ik geen slecht idee. Misschien is zelfs enkel het generische beter indien bewezen is dat dit even effectief is als het merkanaloog.

Dokters mogen dus zelf hun prijs bepalen?

Alles privatiseren?
Wat gebeurt er dan met gehandicapte kinderen. Wie gaat hiervan de verzekering willen betalen?

Leidt dit op termijn zelfs niet tot genetische selectie nl alle kinderen met ziektes "verplicht" (want niemand neemt de kosten op zich) aborteren voor de geboorte? ...

Buiten de normale ziekteverzekering weinigen waarschijnlijk, tenzij er maatschappijen zijn die aan pre-geboorte-verzekeren doen...
De vraag is daar eerder: moet dat wel?

Misschien wel ja; maar misschien is dat in een wereld waar overbevolking troef is, geen slechte zaak? Moeten ouders die sowieso genetische afwijkingen doorgeven, trouwens wel "recht" hebben op kinderen, of mogen die toekomstige kinderen tegen de onbezonnenheid van hun toekomstige ouders beschermd worden?

Dit topic kan conceptueel gezien behoorlijk interessant worden, maar dan mogen we geen schrik hebben om bepaalde taboes te doorbreken.

Ik zie al een lucratieve sector van pre-natale verzekeringen opdoemen.

8-)

Volledig loskoppelen van de overheid.

Nee, door concurentie zullen de prijzen betaalbaar zijn. Het voordeel is dat iedereen al een basisgezondheidszorg van de staat heeft maar dat hij deze verplicht kan bijvullen met een verzekering die bij hem past.

Merkmedicatie moet evenveel kans krijgen als generische. Zonder merkmedicatie is er ook geen generische medicatie.

Door van elks eentje terug te betalen blijft er concurentie tussen beide en in elkaars groep.

Het heeft geen zin om enkel generische terug te betalen. Waarom zou men dan nog onderzoek doen naar betere medicatie?

Inderdaad, maar deze zal door de privéverzekering terug betaald worden. Zo kunnen dokters zelf hun loon bepalen. Sommige worden elitair, andere gaan voor de goedkoop en weer andere werken samen met privéverzekeringen.

Een maatschappij kan naar waarde worden geschat door de manier waarop ze haar zwakken, haar kwetsbaren en haar vergeten onderdanen behandelt. Beschaving impliceert per direct dat we als sociaal wezen onze minderbedeelde (gehandicapte) medemens ondersteunen en meehelpen in de maatschappij.

Indien we een maatschappij inrichten zo dat enkel de sterksten overleven, zoals hier door velen wordt geopperd, verliezen we eeuwen aan rechten waar de gewone mens voor heeft gestreden. De geldzakliberalen hier vergeten wel eens dat er een grote kans zou zijn dat indien deze evoluties in het verleden niet hadden plaatsgevonden, zij hoogst waarschijnlijk ergens paardenstront bijeen waren aant schuppen op de ranch van een of andere aristocraat....

Dat laatste is irrelevant voor politici. Zo weinig mogelijk uitgeven aan terugbetalingen, da's 't enige waar men om geeft. De kruistochten tegen de farmaceutische industrie hebben daar ook mee te maken. Een zeker krapuleus ministerke dacht door 2 / 3 van die industrie te vernietigen aan goedkopere deals te geraken onder het motto "gij laat u prijzen verplicht zakken tot onder de productieprijs zodat wij als overheid minder moeten uitgeven aan terugbetalingen of we belasten u kapot zoals we al met de andere producenten deden".

Als je er die definitie van beschaving op nahoudt wel ja; hoe beschaafd is het hier mensen zonder enig zinnig perspectief op een normaal leven (door zware handicaps bijvoorbeeld) geboren te laten worden en in leven te houden, om mensen die leven als planten in leven te houden of om bejaarden die zwaar ziek zijn te rekken in hun einde, terwijl er elders kerngezonde mensen moeten strijden om te overleven?

En wat maakt je daar zo zeker van?

Het is niet aan ons om die keuze te maken, maar aan de familie van de persoon in kwestie, en, indien hij of zij bij verstand is (bvb als hij of zij wat ouder is) hemzelf. De maatschappij moet er voor zorgen dat ALLES mogelijk is.

Kerngezonde mensen moeten evenzeer ondersteund worden op een manier die leidt tot herintegratie in de maatschappij en tot het arbeidsleven. Want werk = inkomen = (vaak, maar niet altijd) welvaart.

Gelijkheid van alle mensen, is een princiepe dat nog niet zo oud is. Geboorterecht is nu minder van tel. In vroegere tijden bepaalde je achternaam of je rijk of arm zou zijn....

Hihi, dank je. Ik hoop het ook. Aan je post te zien lever jij iig al een goede bijdrage hiertoe!

Ik ben uiteraard meer voorstander van het eerste model. Maar de laatste tijd werd ik her en der geconfronteerd met literatuur die daar de negatieve kanten van laat zien. Kanten waar ik voordien geen rekening mee hield omdat ik onbewust geloofde in iets als de fundamentele goedheid van de mens en de wil om vooruit te komen in het leven. Niet iedereen heeft deze, heb ik nu ontdekt. Of misschien beter: niet iedereen ziet 'vooruit komen' op dezelfde manier als de door het westen gekleurde bril van klimmen op de sociale ladder. [Anderzijds ben ik zelf één van de laatsten om te pleiten dat dit dè manier bij uitstek is om een leven waarde te geven en kijk ik eerder met angst dan blijheid naar de dag dat ons economische systeem misschien zelfs doordrongen is in Afrika. Maar ik heb aanvaard dat we nu eenmaal in dat systeem zitten en meedraaien, willen of niet.
Als ik het heb over de uitwassen daarvan dan denk ik aan bv mensen die keer op keer de verkeerde keuzes maken waardoor ze hun toekomst al bij voorbaat hypothikeren, ook al was dit gevolg voorspelbaar. Hierbij kunnen ze toch keer op keer terugvallen op de sociale zekerheid die ondanks die onvoorwaardelijk voor hun klaarstaat.

Het niet-evident zijn van de keuze voor het eerste model viel mij voor het eerst op toen iemand mij de vraag stelde: 'je mag zelf een staat oprichten, je hebt uiteraard beperkte financiele middelen. Beslis je het geld te investeren in de zwakste groep van de samenleving, of net in de sterkste groep?'



De zin in het vet beschrijft treffend wat er al jaar en dag gebeurt.

Vooral dat eerste dat op Europees vlak geregeld is shockeerde mij. Ik zou wel eens willen weten hoe groot het percentage Belgen is dat nog nooit van deze wetgeving gehoord heeft.
Of is de bevolking gewoon even demobiliseerbaar als de politici en hebben zij ook geen idealen of waardes meer? Is het enkel denken in functie van korte termijn doelen van kwade wil, of is men gewoon niet in staat tot meer, vraag ik me vaak af...


Klopt. Dat partijen als LDD met hun vlaktaks en andere populistische "interessantigheden" voor de rijken die hij eventueel nog zelf demonstreert (snelheidsovertredingen) vandaag de dag een stemmenkanon blijken te zijn boezemt me al helemaal geen vertrouwen in.

Vooral dat in het vet vind ik een interessant voorstel uit een onverwachte hoek (ik bedoel als libertariër had ik niet verwacht dat je maatregelen zou voorstaan die eigenlijk scheef verdeeld zijn ten nadele van de rijkeren, maar dat heeft misschien meer te maken met mijn ideeën over libertariërs dan met de libertaire (of god weet hoe het heet) stroming an sich. ;)).

Inwonende niet-burger, is dat een geest of een huisdier? :oops:
Neen serieus: wat versta je onder dat basispakket? :)

Ik ga advocaat van de duivel spelen... (en ideeën suggereren die ik mogelijkerwijze zelf niet aanhang):
- Wat met mensen die bijvoorbeeld zeven kinderen baren en al zwanger zijn van hun achtste in de hoop dat het eentje zou zijn zonder de genetische afwijking die de vorige zeven hadden? ...
- Of wat met mensen die redelijkerwijs weten dat hun kinderen een verhoogd risico op 'genetische afwijkingen' hebben, bv door het huwen binnen eenzelfde familie, of men zelfs weet dat minstens één van hen drager is van een ziekte-veroorzakend gen.


3 Pensioenen en ouderen

- verantwoordelijkheid van de spaarder (mogelijkheid tot creëren van "private pension accounts" onder toezicht van de overheid)
- zorgbehoevende ouderen onder verantwoordelijkheid van de overheid
- sterke ondersteuning voor mogelijkheid tot blijvende familiale zorg


Heb ik even geluk dat dat hier niet waar is. :)

Dat vind ik helemaal geen slecht idee! Ik weet dat het niet ideaal is om een opleiding te kiezen in functie van je beroep en nog veel minder in functie van een kosten-baten analyse, maar dit zou wel eens de knelpuntberoepen kunnen doen verminderen. Als is hiermee de oorzaak van het probleem (namelijk ik denk eerder de onaantrekkelijkheid van het beroep zelf en niet zozeer van de opleiding) nog niet opgelost.

Ik heb de indruk dat dit laatste wel eens durft te ontbreken. Enfin, het is de bedoeling wel. Maar de efficiëntie van het systeem laat te wensen over.

In het algemeen: oor een liberaal valt dat nog heel goed mee! :cheer: