SirGalahad_ |
16 januari 2008 09:53 |
Hoe sommige politiemannen erover denken...
Dit is een artikel die ik op het net heb gevonden.
Citaat:
Ik ben zelf politieambtenaar van beroep, hoewel ik het tegenwoordig haast niet meer durf zeggen. Ik doet dit nu al meer dan tien jaar, en ik heb alles alleen nog maar zien verergeren.
Om meteen het meest elementaire maar eens duidelijk te maken: ik ben bij de politie gekomen om de mensen te helpen, niet om ze te kloten. Ik zit dan ook in de interventiediensten, maar verkeersovertredingen schrijven is daar ook een deeltaak van. Wij ondervinden inderdaad steeds meer dat de politie wordt gebruikt om de burger op elke mogelijke manier uit te melken, vermoedelijk om het gat in de begroting te dichten. Ik weiger echter me daarvoor te laten gebruiken. Als ik schrijf, dan is het echt omdat de overtreding frappant en/of gevaarlijk was, en anders schrijf ik niet. Je ze me dus bv. nooit iemand op de bon weten zetten omdat zijn parkeerticket 2 minuten verlopen is, of omdat hij met één wiel op het troittoir geparkeerd staat. De wet laat verbaliseren op dat moment absoluut toe, maar ik vind dat er ook nog zoiets als het menselijke aspect is.
Als er twee zaken zijn die ik steeds heb weten verergeren in de laatste tien jaar, dan is het wel de straffeloosheid van de criminaliteit en de almaar meer ontbreken van de zelfredzaamheid van de bevolking.
Met het eerste bedoel ik dat de criminaliteit duidelijk erger wordt, zowel in aantal als intensiteit. Evenzeer wordt de vervolging verminderd, er wordt naar mijn gevoel steeds meer geseponeerd. Zaken als gewone diefstallen, fietsdiefstallen en tegenwoordig zelfs inbraken (!) worden tegenwoordig afgehandeld via het Vereenvoudigd Proces Verbaal. Dat is een PV in vereenvoudigde vorm, waarvan het meest duidelijk kenmerk is dat het niet meer verstuurd wordt naar het parket. Naar het parket wordt éénmaal per maand een lijst gestuurd van alle opgemaakte VPV's, en dan kan de Procureur evt. beslissen dat hij een VPV van naderbij wil zien en kan het dan eventueel toch opvragen. Het hoeft geen betoog dat dit opvragen bijna nooit gebeurt, en dat dit dus voor al deze zaken in feite gewoon neerkomt op een sepot. Dat vind ik echter compleet onbetamelijk, want voor een gewone mens is de diefstal van zijn fiets een erg zwaar feit. Voor een arme mens kan het zelfs de diefstal zijn van zijn enige vervoermiddel. Ik heb al vele malen mensen al huilend bij me gehad die niet wisten hoe ze nu op hun werk moesten geraken. Het is hartverscheurend om dan te moeten zeggen dat er niet actief naar die fiets gezocht zal worden, omdat zulks ten eerste geen prioriteit is en ten tweede omdat wij er de mensen niet voor hebben.
Het tweede waarvan ik vind dat het steeds erger wordt is het totale gebrek aan zelfredzaamheid van de mensen tegenwoordig. De rode maatschappij heeft het tegenwoordig niet alleen bij de mensen erin gestampt dat zij nergens schuld aan hebben en dat het altijd wel de schuld van een anders is, maar ook dat er altijd wel een ander hen uit de problemen zal hebben. Dat is natuurlijk niet waar, maar dat weten die mensen niet. Uiteindelijk belanden ze dan bijna altijd bij de politie, want wij zijn nu eenmaal het 'terminus' van de maatschappij: wij hebben niet het recht iemand hulp te weigeren (wat bijvoorbeeld een crisiscentrum wél mag), maar soms is de situatie van een persoon dermate uitzichtloos, niet in het minst vaak door hun eigen schuld, dat wij dat ook niet zomaar meer kunnen oplossen.
Afijn, ik zou hier nog bladzijden lang over kunnen fulmineren, maar zal het hierbij houden. Ik wil gewoon besluiten met te zeggen: beste mensen, de meesten van de politieambtenaren zijn minstens even gefrustreerd als jullie. Jullie zeggen: er wordt niets aan gedaan. Wij zeggen: we mogen niets doen. Als je zo'n stuk gespuis een draai rond zijn oren geeft, dan mag je het al gaan uitleggen. Het feit dat hij net daarvoor jou heeft bespuwd of je kinderen bedreigd is daarvoor blijkbaar geen rechtvaardiging. Het is zelfs al gebeurd dat collega's zwaar gemolesteerd werden, tot ze zelfs in het ziekenhuis belandden, en toen de zaak van 'slagen aan politie' dan voorkwam het krapuul gewoon werd vrijgesproken! Nog beter, tegen de agenten werd koudweg gezegd dat ze dat maar moeten aanvaarden, omdat dit nu eenmaal 'inherent aan de job is'. Excuseer? Toen ik erbij kwam stond dat alleszins nergens in het contract hoor! En dan zijn ze verwonderd dat vele agenten tegenwoordig hun hoofd draaien als ze nog eens zien gebeuren! Het is niet goed te praten, maar wel begrijpelijk. Want niet alleen gebeurt er toch meestal niets met de daders qua vervolging, je kan daarbij als bonus ook nog zelf slagen krijgen (wat je dan blijkbaar als agent maar moet kunnen verdragen), én je hebt de wetenschap dat, als je zelf een slag geeft het je je job kan kosten...
Geloof mij, de politie zou niets liever doen dan de boel eens goed opkuisen, al dan niet met bunzenbrander. Maar we mogen niet...
|
Ikzelf heb een goede vriend die ook bij de politie werkzaam is en ik ga echt graag met hem een goede pint gaan pakken om naar zijn onwaarschijnelijke verhalen te luisteren.
Zelf spreken ze ook over de omgekeerde rechtvaardigheid. Vanuit de politieke wereld worden ze nauwlettend in de gaten gehouden dat nieuwe belgen niet té veel worden aangepakt.
Enfin, wat mij betreft zijn we nog niet uit ons nief patatten. Justitie en politieapparaat zijn niet gelijk voor iedere burger.
Ben je ingebroken? Jouw schuld, je moet maar alarm voorzien...
MP3 bestolen? Jouw schuld om zo rond te paraderen...
Carjacking? Heb je nu nog steeds geen wagen met alarmvoorzieningen?
Aangerand? Je moet er ook maar niet als 'hoer' bijlopen
Enzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
Ah ja, de bron voor onze bronverslaafden:
http://www.vrijvanzegel.net/blog2/in...makakken!.html
Ook een leuke:
http://www.netwerk.tv/archief/620563...e_politie.html
|