According to the UN World Economic Situation and Prospects 2006 report Belarus registers major economic growth: GDP growth rate as low as 3% in 1999 showed 11% (2-nd place in CIS) in 2004 and 8,5% (4-th place after Azerbaijan and Kazakhstan - oil and gas exporters - and Armenia) in 2005. In terms of GDP growth rate Belarus also outperforms neighbouring Poland, Latvia and Lithuania. Major problem in mid-1990 - inflation, as high as 300% in 1999 constantly decreases, showing 12% in 2005 (which is higher than Russia's 11.5% but lower than Ukraine's 14.5%). UN experts forecast inflation in 2006 will continue to decrease, reaching 10.5%
After an initial outburst of capitalist reform from 1991-1994, including privatization of state enterprises, creation of institutions of private property, and entrepreneurship, Belarus under Lukashenko has greatly slowed its pace of privatization and other market reforms, emphasizing the need for a "socially oriented market economy." About 80% of all industry remains in state hands, and foreign investment has been hindered by a climate hostile to business. The banks, which had been privatized after independence, were renationalized under Lukashenko.
http://en.wikipedia.org/wiki/Economy_of_Belarus
Daarnaast doet Belarus het ook beter dan de meeste andere ex-Soviet republieken op het vlak van socio-demografische criteria zoals kindersterfte, levenskwaliteit, verhouding loon-kosten (zeer slecht in de meeste andere ex-sovjet- republieken), ziekenzorg, etc.
www.undp.org
In Belarus is er een uitgebreide sociale zekerheid (in tegenstelling tot Rusland of Oekraïne), en de lonen zijn er bijna even hoog als in Rusland en hoger dan in Oekraïne(om van Georgië maar te zwijgen), terwijl de kostprijs van vitale levensbehoeften als wonen, voedsel, openbaar vervoer, hospitaals, etc. veel lager is dan in beide landen. Het culturele leven wordt gesubsidieerd, en tickets voor theater of opera of zelfs een rockconcert kosten bijna niets, net als in de Sovjet-periode. Tenslotte is Belarus een veel ordentelijker samenleving, en oogt het ook veel netter dan andere ex-sovjet-staten. Daar zie je niet het typische ex-sovjet straatbeeld van reusachtige wagens met geblindeerde ruiten naast kapotte lada's, vervallen straten en appartementsblokken naast gloednieuwe megakomplexen, honderden casino's, bedelende vrouwtjes en zatlappen.
Al de westerse propaganda ten spijt, gaat het goed met Wit-Rusland en is Lukasheno populair. Hij mag dan wel, net als Putin en Saakashvili en de leiders van bijna alle andere ex-sovjet-staten, autoritaire trekjes hebben, hij heeft een goed beleid gevoerd en zijn land behoed voor al de problemen waarmee andere ex-sovjet landen kampen. Hij heeft een free trade-agreement opgezet met Rusland zonder daarom zijn economie uit te verkopen aan de Russische maffia en oligarchie. De Wit-Russische economie heeft zelfs de recente prijsstijgingen van olie en gas (het gevolg van zijn weigering om cruciale delen van de economie in de handen van de Russische maffia te geven) goed verteerd en blijft groeien. Ook de handel met het Westen en de derde wereld gaat in stijgende lijn, ondanks al het politieke gekrakeel. Naast Rusland heeft Belarus ook erg goede economische en politieke banden met China, Indië en Latijns Amerika. Belarus voert vooral electronische producten, landbouwmachines, en wapens uit, en produceert meer dan de helft van de wereldwijde kunstmeststof. Al deze industrieën zijn grotendeels in staatshanden, waardoor de winsten niet verdwijnen op Cypriotische bankrekeningen zoals in Rusland maar geherinvesteerd worden en terugvloeien naar de bevolking.
Al die hypocriete kritiek van het Westen heeft weinig tot geen effect in Belarus, en zelfs de oppositie kijkt eerder richting Moskou dan richting Westen. Belarus heeft de EU niet nodig, en dat doet pijn in Brussel. De EU ziet zich, in het hart van Europa, geconfronteerd met een succesvol politiek en economisch model dat helemaal anders is dan de diktaten van Brussel en Washington voorschrijven.
