Eicellen en sperma doneren
 

Bron: deredactie.be

Ik begrijp niet goed wat er allemaal gezegd wordt, enfin, ik begrijp het discours niet goed. Men spreekt van "altruïsme", maar gaat het niet om het feit dat er ergens een kind rondloopt met jouw genen?

Er wordt naar dit soort donatie gekeken als naar nier- of bloeddonatie, maar dat is een donatie voor de ontvanger, niet voor de entiteit die van de ontvanger zal komen (het kind in kwestie). Beide zaken gelijk behandelen en dan durven te spreken over "altruïsme", keur ik persoonlijk af.

De natuur heeft haar weg, I'd say.

Mijn sperma is van goeie kwaliteit, dat doneer ik zomaar niet.

Na lang twijfelen heb ik ja gezegd (sperma is natuurlijk iets gemakkelijker te doneren dan eicellen). Het altruïsche aspect is dat men er een koppel met een kinderwens mee helpt (je helpt het kind zelf niet want het bestaat nog niet).

Maar omdat het tenslotte ook ergens mijn kind zou zijn, zou ik de donatie enkel doen onder bepaalde voorwaarden die op voorhand worden afgesproken.

Ik zou het bij voorkeur aan een bevriend koppel geven dat niet ver woont, of ik zou het wenskoppel op voorhand willen leren kennen (en evt kunnen weigeren als ik vermoed dat het kind niet alle kansen zou krijgen dat ik het toe wens).
Het koppel worden wel de sociale en officiële ouders, maar ik wil wel een informeel bezoekrecht. Het kind hoeft niet eens te weten dat ik de biologische vader ben, een rol als "suikernonkel" of dooppeter lijkt mij voldoende.
Als het kind er om vraagt, dan moet de waarheid gezegd worden (in het belang van het kind).

Staan die voorwaarden het koppel niet aan, dan zoeken ze maar een andere donor.

Ik vind dat "geneneigenaargedoe" nogal ferm overroepen. Uiteindelijk is de enige "eigenaar" van die genen de persoon zelf.

Ik zou niks geven,stel die cel is vrouwelijk,die komt terecht in de buik van zo een dwangbuis.Dat is je eigen "kind" de das omdoen,die komt terecht bij de gestoorden.

Neen. Om eerlijk te zijn vind ik het concept haast absurd. Ik ben nogal conservatief in dat soort zaken en vind dat als je echt geen kind kan krijgen, dat je je daarbij maar moet neerleggen (diezelfde mening heb ik ook als het gaat over pakweg homoadoptie). Maar dat is allemaal erg subjectief.

Wij (mijn vrouw en ik) hebben eicellen gedoneerd.

Ik ben blij dat je die laatste zin er hebt aan toegevoegd. Het is allemaal inderdaad erg subjectief, vooral als je zelf in zo'n situatie terechtkomt. Meestal worden je principes en overtuigingen zwaar dooreen geschud.

Dus bent u ook tegen adoptie... Jammer voor al die weeskinderen.:cry:

Nooit.

Mijn DNA is niet het 'mijne' om weg te geven of zomaar anoniem te verkwanselen. In mijn genetische opmaak draag ik al mijn dierbaren met me mee; d�*t zomaar afstaan voel ik aan als extreem harteloos en ondankbaar. Het zou net zijn alsof ik een stukje grootvader, vader, oma, ... zomaar zou weggeven. En dat kan ik niet over m'n hart krijgen.

Ik wéét dat het aan mij ligt, maar die genetische opmaak... d�*t is voor mij de enige nalatenschap die echt van tel is. (meaning of life and all that...)

Ik zou ze wel doneren als er echt vraag naar was of als ik er bepaalde mensen een plezier mee zou doen. Principieel heb ik er niets tegen.

Tuurlijk, ge krijgt daar dus 50 euro voor e. Per kwakske !

Boh, er is een verschil tussen kinderen die er al zijn en 'ouders' willen, of kinderen die nog niet zijn, maar wel al gewild zijn door 'ouders'. Maar zoals ik al zei is het allemaal erg subjectief.

Dat is een vrij vreemde redenering, vind ik eerlijkgezegd. :? Op dezelfde manier kan je ook aanvoeren dat iemand die een handicap heeft die met een ingreep kan verholpen worden zich maar bij die handicap moet neerleggen.

Fout, je krijgt een onkostenvergoeding. Een vaste prijs uitbetalen voor een gedoneerd staal is bij wet verboden. Bovendien moet uw "kwakske" nog voldoen aan de kwaliteitsnormen :p

Ik denk dat je je hetzelf moeilijk maakt door "informeel contact" te willen onderhouden. De kracht (?) van adoptie is net de anonimiteit en de bescherming van persoonsgegevens. Zo kan je niet gebonden geraken aan "jouw" kind.

Da's inderdaad zo, en ik heb zelf al zitten zoeken waar het verschil nu eigenlijk ligt. 't Is meer een gevoel denk ik. Ergens denk ik gewoon dat je niet té ver van de natuur mag afwijken, dat het allemaal wel een bedoeling had. Ik zie ook meer het nut in van een chirurgische ingreep die je leven vergemakkelijkt, dan een optie nemen op iets, louter ter inwilliging van je eigen verlangens, namelijk het hebben van een kind.

Ik vind kinderen hebben niet echt 'nodig', terwijl pakweg een stel benen wel enorm van pas kunnen komen :-). Het is geen gemakkelijke vraag om op te antwoorden, maar je kán niet in alles oneindig consequent blijven zijn, dan krijg je absurdistische humor.

Goeie kwaliteit. Wat betekent dat ? Goed bewaard ?

Het gaat niet over adoptie, maar over donatie van sperma of eicellen.
Als die kinderen op groeien en te weten komen dat hun sociale en juridische vader niet hun biologische vader is, dan gaan ze vaak op zoek naar hun biologische vader (zoals heel wat adoptie-kinderen ook hun biologische ouders op zoeken, maar daarom hun sociale ouders niet verlaten).
Het lijkt me voor het kind dan juist een minder grote schok dat hun biologische vader iemand is die ze kennen, ipv een wildvreemde.
Dat is juist het punt, ik wil niet dat mijn persoonsgegevens geheim blijven, als het kind wil weten wie ik ben, dan moet het juist gemakkelijk gemaakt worden voor dat kind, niet moeilijker.

Maar ook dat is natuurlijk zeer subjectief.

awel, dat is 50 euro, en mijn sperma is van goede kwaliteit.