Internet jeugd zelfmoorden breiden uit
 

Ergens in een dorp in Wales stond een computer. 17 kindjes van een jaar of 16 ongeveer vonden elkander via het net op een forum en chatten zich een breuk.
Ergens moet er ééntje over zelfmoord begonnen zijn, 16 anderen volgden hem al en nu zijn er al 17 kinderen ge-zelfmoord. Een stuk of 8 waren vrienden en familie.
Met een touw en een strop hangen ze zich zelf op. Ergens geloven ze in een internet after life en dus op een eeuwig leven in de kabel, hoe bizar dat ook moge klinken...kinderen zijn duidelijk wereldvreemd aan het worden.
Hun ouders kunnen hun niet meer van het tegendeel overtuigen. Dood moeten ze zijn.

Waarom?

Waaruit blijkt dat ze in een internet afterlife geloven? :?

Zulke onzin staat ergens in hun forums ...aldus volgens de kranten.
Op een bepaalde manier denken ze door in bepaalde online rouw registers te komen en andere onzin dat ze soort tweede elektronisch leven tegemoet gaan.

Ik begrijp het ook allemaal niet zo goed...behalve dat het mafketels zijn.

Maar het breidt wel uit.

Ik heb daar een tijdje terug iets over gelezen.
De eerste bedenking die ik me maakte was: waarom moet er een rechtstreekse link zijn en hoe weet je dat ze mekaar hebben opgejut?
In se kan één zelfmoord genoeg zijn, om "een golf van zelfmoorden" uit te lokken.
Een zelfmoord laat namelijk sowieso de achtergeblevenen niet onberoerd, en als deze zich lang slecht voelen enzo ... sja... ik denk dat in zo'n geval een pact of een mekaar actief aanzetten tot niet eens nodig is.

Maar er was dus wel een link?

Ik las net dat een soort zelfomoordclubjes via internet ook opmars maken in Vlaanderen.
In Azië is dit al langer bezig.

So be it. Mensen die zelfmoord willen plegen, moet je gewoon laten doen.

Vrijheid van keuze noem ik dat

Iemand ooit "the suicide club" van R.L. Stevenson gelezen?

i.v.m. internet zelfmoorden:

http://www.cnn.com/2005/US/11/04/suicide.internet/

Als je eens rondsurft op die bewuste nieuwsgroep, alt.suicide.holiday, vind je regelmatig posts van mensen die elkaar uitnodigen om gezamelijk zelfmoord te plegen.

Gisteren nog net "The Beach" gezien. Film met Leonardo De Caprio. Op een bepaald moment begon hij zich een soort Rambo te wanen en begaf hij zichzelf in een denkbeeldige wereld alsof hij zich in een videospelletje op en game boy begaf.
Veel van die internetspelletjes zijn dan ook zo gemaakt dat men zich letterlijk in een spelletje begeeft en kan spelen tegen anderen die zichzelf ook in dat spel begeven.
Stof tot nadenken.

IN hoeverre we van "vrijheid van keuze" kunnen spreken natuurlijk. Kinderen zijn dikwijls heel manipuleerbaar.

veel mensen die zelfmoord willen plegen zijn gewoon ziek.
gewoon een kwestie van een onevenwicht in bepaalde chemische stoffen in de hersenen.
het zou doodzonde zijn om die mensen niet te helpen ...

Ook als ze voor een trein springen bijvoorbeeld?

Zo simpel is het echt niet mijn beste.

...en wat als ik nu zelfmoord wil plegen met een bommengordel rond mijn middel?

Blijkbaar is het mogelijk een deel van de mensen zo te manipuleren dat ze werkelijk alles doen...zelfs zelfmoord.
Moord moet dan nog wat simpeler zijn denk ik.
Blijkbaar mist een deel mensen dus een eigen wil.

Het moet dus kunnen volstrekt ogenschijnlijke normale mensen zo te beïnvloeden dat ze bv ook pedofiel worden of een dief of wat dan ook.
Dus in feite als men dan voor de rechtbank dat als argument aanhaalt, zou dat dan ook allemaal geloofwaardig moeten zijn en men moeten vrijspraak geven wegens handelingen buiten de vrije wil om, wat dwang handeling is en dus niet strafbaar.

Zo dat is er weer lekker over. ;-)

Fysieke of morele dwang kunnen inderdaad rechtvaardigingsgronden zijn. De vraag is waar je de grens legt natuurlijk.

Dat doet me denken aan volgende casus. Een werkgever gaat met zijn werknemer vieren na een geslaagde deal. De sfeer zit goed en het feestgebeuren loopt uit tot een kroegentocht. De werkgever is duidelijk zwaar beschonken maar stelt nog voor aan de werknemer een volgende café aan te doen. Beide stappen in de auto van de werkgever die achter het stuur zit. Het gevolg is minder rooskleurig: er doet zich een ongeval voor en de werknemer komt om het leven. De vraag is nu of het slachtoffer vrij was om in die auto te stappen ja dan nee? Heeft hij er zelf toe bijgedragen door in die auto te stappen of zou zijn weigering zijn werkgever ontstemd kunnen hebben?

Als ze zich ophangen, krijgen ze eindelijk aandacht.

In Vlaanderen zie je de voorbije tien jaar een opmars van zelfverminkingen. Geestelijk lijden wordt voor de omgeving pas verontrustend als het uitmondt in of gepaard gaat met fysiek lijden. Iemand die fysiek bloedt, schiet men te hulp; iemand die geestelijk bloedt, wordt gemeden.

Mijns inziens vinden jongeren met psychische problemen vaak weinig gehoor bij leeftijdsgenoten. Wie signaleert dat hij of zij zich niet goed in zijn of haar vel voelt, wordt vaak verweten zich aan te stellen of de sfeer te verpesten. De enigen waar ze zich dan naar kunnen keren, zijn andere jongeren in psychische nood, waarbij de ene vaak de andere meetrekt in zijn of haar uitzichtsloosheid.

Het zit ook in de cultuur gebakken natuurlijk. Je moet je "goed voelen". Televisieprogramma's zijn er soms expliciet op gericht. Als je naar Ketnet kijkt, zie je bijna uitsluitend opgewekte mensen, felle kleurtjes, hip taalgebruik. Het leven is een feest, je moet lol trappen, avontuurlijk zijn, grappig uit de hoek komen, en wie het anders ervaart kijkt ernaar en denkt: ik loop alleen maar in de weg, er is geen plaats voor mij, ik ben mislukt, etc.

Het probleem is dat er wel degelijk heel wat aandachtshoeren tussen zitten die aandacht op die manier trachten te winnen.

Ze kunnen moeilijk allemaal depressieve mensen tonen he :-)

Natuurlijk heeft hij daar zelf toe bijgedragen. Dat is ook geen of-of situatie, want zijn weigering zou ook z'n werkgever ontstemd kunnen hebben. Zolang je niet onder dwang staat ben je mijn inziens altijd verantwoordelijk voor je eigen daden: stap je in en loop je 't risico om ergens tegenaan te botsen of stap je niet in en loop je het risico dat dat je werkgever ontstemt. Moet je maar de baten tegen de risico's afwegen hé. Kiezen is verliezen, volgens een bekende platitude ;).

Verder ga ik volledig akkoord met DDD, al wil ik er nog bij zeggen dat het verdomme niet simpel is om om te gaan met mensen met psychische problemen. Als je zulke mensen elke keer vraagt om ergens mee naartoe te gaan kan je d'r vanop aan dat je avond verpest is; een fatsoenlijk gesprek durven ze niet (meer) met je te voeren, en amusant zijn ze al helemaal niet. Het is echt vreemd om je vrienden amper nog te herkennen, en je jezelf in een positie ziet waarin het bijna onmogelijk is om écht in contact te komen met hen, je hebt daar echt geen voeling meer mee, bent vervreemd van mekaar.

Het lijkt wel alsof m'n vriendenkring geteisterd wordt door een depressie-epidemie :|.

En sorry voor de warrige schrijfstijl, misschien ben 'k wat moe.

Gij moet dringend eens naar Tokio Hotel luisteren.

Die groep en dat genre, emo, weegt toch wel vrij zwaar op een bepaald deel van de huidige plaatselijke jeugdcultuur.

In casu werd in een arrest van 1969 gesteld dat de werknemer NIET volledig vrij was zelf te handelen omdat dit de werkgever zou kunnen krenken. Dit arrest werd aangevochten voor cassatie (1970) en verbroken, wat me best logisch lijkt.

De echte emo is toch niet meer dan een verdienstelijke subcultuur.
Gevoel voor humor, modebewust zijn, het bezitten van een uitgebreide vriendenkring, naar sociale gelegenheden gaan, enzovoorts zijn ingebakken als heersende overtuiging.