Den Duisteren Duikboot |
28 februari 2008 00:21 |
Oproep tot burgerlijke ongehoorzaamheid
Vlaanderen eist van de Franstaligen in de "Vlaamse Rand" dat zij zich de moeite getroosten Nederlands te leren of op z'n minst te aanvaarden dat Nederlands aldaar de voertaal is. Bij deze roep ik alle Franstaligen in de Rand op hieraan geen gehoor te geven.
De grenzen van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest getuigen van een dwaasheid die een nuchtere waarnemer niet voor mogelijk houdt. De urbane kern en de suburbane rand zijn door een regionale grens, door sommigen beschouwd als een staatsgrens, van elkaar gescheiden op een onnatuurlijke, krankzinnige wijze: de urbane kern bevindt zich in een tweetalig gebied, de suburbane rand in een eentalig gebied. Suburbanisatie is voor Franstalige Brusselaars slechts mogelijk als zij zich schikken naar een on-Brusselse eentaligheid.
Nog steeds ziet men aan Vlaamse zijde de oprukkende verfransing in de rand als een "annexatie" die het gevolg is van een Franstalig imperialisme, terwijl de eigenlijke oorzaken veel dieper liggen: de zogenaamde "Vlaamse Rand" is géén Vlaamse Rand. Of beter: het is alleen in staatkundig opzicht een Vlaamse Rand. Sociologisch is de "Vlaamse Rand" echter een Brusselse Rand, een rand dus van de tweetalige stad Brussel, niet van het eentalige gewest Vlaanderen. De logica van de stad gebiedt dat de grenzen van het Brusselse Gewest worden uitgebreid zodat ze de Brusselse Rand omvat. Dit hele gebied behoort tweetalig te zijn. Kern en rand zijn immers op elkaar betrokken. Er is geen kern denkbaar als er geen rand is en vice versa.
De ontkenning van deze onweerlegbare logica is de oorzaak van de spanningen, niet het suburbaniserende gedrag van de Franstalige Brusselaars. Deze Brusselaars - en hun Nederlandstalige stadsgenoten - blijven op de stad betrokken op het vlak van arbeid, economie, cultuur, handel, etc. Idealiter dragen ze ook fiscaal bij aan het bestaan en voortbestaan van de stad. Door de (rijkere) suburbane klasse te scheiden van de (armere) urbane klasse, bewijst men de suburbane klasse een geweldige dienst. De Vlaamse weigering om ook maar te discussiëren over de hertekening van de grenzen van het Brusselse Gewest is dan ook slechts een voorwendsel om de Brusselse bourgeoisie in bescherming te nemen, in combinatie met een absurd emo-nationalisme dat liever de realiteit negeert en liever remedieert aan de gevolgen van die negatie dan de staatkundige grenzen aan te passen aan de realiteit van de stad. De vergelijking die de Gravensteengroep lijkt te suggereren met "een infiltratie van buitenlanders in een binnenlands gebied" gaat niet op, omdat hierin geen sprake is van een dynamiek tussen een kern en een rand.
Vlaanderen wil maar niet begrijpen dat de huidige grenzen van Brussel het resultaat zijn van verkeerde beslissingen uit het verleden en dus het voorwerp behoren te zijn van reflexie en kritiek. Het beschouwt de Brusselse Rand als zijn eigendom, tegen de logica van de verhouding tussen urbaan en suburbaan in. Het vindt hierin een bondgenoot in de gefortuneerde Nederlandstalige Brusselaars, die hopen zich fiscaal te kunnen onttrekken aan de tentakels van de stad. De problemen die hierbij rijzen (en die het dus zelf creëert), denkt het te kunnen oplossen door een hardnekkig vasthouden aan de huidige grenzen en een autoritaire vereentaliging van de suburbane Brusselaars.
Ik roep de Franstalige Brusselaars, die onder druk staan te vernederlandsen, dan ook op tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Weiger of blijf weigeren om Nederlands te spreken. Benadruk uw Brusselse identiteit. Voer actie tegen de Vlaamse dwaasheid.
|