politieke invloed op ECB
 

Is het een goed idee om politici (bv. Europese comissie) inspraak te geven in het beleid van de Europese Centrale Bank zoals oa president Zarkozy voorstelt? Dit omdat hij vindt dat de hoge rente - en de onwil van de ECB om ze te verlagen - een negatieve invloed heeft op de Franse economie?

De ECB is op zichzelf al een politieke instelling - een nutteloze instelling.

Als Sarkozy denkt dat kunstmatig met de rente spelen 'de economie vooruit helpt', dan kent hij niets van economie - maar hij kent wel zijn Keynes!

In ieder geval; 'spelen' met de rente zorgt voor een lagere economische groei. Dus neen: het is geen goed idee.

Rechtstreekse politieke inmenging in de werken van de centrale bank is geen goed idee. Daarom vind ik het systeem van een ongeveer autonome centrale bank al een grote verbetering op een centrale bank volledig gecontroleerd door de overheid. Spijtig genoeg worden er nog al veel economische crississen veroorzaakt door de CB. Nu weeral :( :http://blogs.ft.com/wolfforum/2008/0...risk/#comments
lees bvb de comment van paul de grauwe. Maar of een free banking systeem zoveel beter is weet ik nog niet.

Totale anarchie gaat het nog worden, alles blijkt nutteloos te zijn. Hilarisch natuurlijk. Wat nu, politiek hun ontslagbrief opsturen ? Adrian, dat is nog iets voor jou ... succes

D�*t zou een interessant discussie-onderwerp zijn. Ik denk namelijk van wel.

Waarom zou dat beter zijn dan Percalion?
Als we nu kijken in de UK hebben ze de rente verlaagd maar aangezien de interbank rente hoog blijft gaat de hypotheek rente nauwelijks omlaag.

Ik snap je opmerking niet; de UK heeft een centrale bank, net zoals de VS, Europa, de Scandinavische landen en eigenlijk bijna elk land ter wereld, voor zover ik weet.

Het antwoord is, heel kort, dat een centrale bank die als "lender of last resort" kan optreden, ervoor zorgt dat banken roekeloos worden. Zullen de ex-managers van Bear Sterns de volgende keer voorzichtiger zijn? Welneen. De boodschap die een centrale bank geeft, is: "Gok zoveel je wil; als je geld verdient mag je 't houden, en als je verlies maakt, komen wij wel langs om de put te vullen." Het spreekt voor zich dat zoiets roekeloos gedrag in de hand werkt.

Bij vrije concurrentie heb je dat niet. Ik ben persoonlijk voorstander van full reserve banking (d.w.z. de regel dat banken het geld van de zichtrekeningen niet mogen uitlenen; dat ze enkel geld mogen uitlenen dat ze via termijnrekeningen, kasbons en obligaties opgehaald hebben). Maar zelfs zonder dat je dat in een regel giet, is het waarschijnlijk dat vrije concurrentie ervoor zal zorgen dat banken voorzichtiger zijn.

Veronderstel dat Fortis roekeloos is, en ze gebruiken al het geld van zichtrekeningen om uit te lenen aan dubieuze bedrijven.
Maar de mensen die die zichtrekeningen hebben, doen daar betalingen mee. Ze gaan naar de winkel en betalen met bancontact, of ze doen overschrijvingen. Op die manier komt dat geld 'digitaal' terecht bij een andere bank, bijvoorbeeld de KBC.
Als KBC nu vermoedt dat Fortis in slechte papieren zit, dan kan KBC op een mooie dag aankloppen bij Fortis om al die tegoeden (al dat geld dat naar KBC overgeschreven werd, maar dat nu nog bij Fortis ligt) op te eisen. Als Fortis dat niet kan terugbetalen, dan zitten ze ginder met een serieus probleem: mensen verliezen het vertrouwen in Fortis, Fortis kan zelfs failliet gaan, en op die manier is KBC natuurlijk de grote winnaar.

Kortom, banken zouden er dan belang bij hebben om voorzichtiger om te springen met het geld van hun cliënten.

Dat is de korte verklaring. :D

Percalion, heb je ergens een link waar te zien is hoe de passiva van een bank (bijvoorbeeld de grote Belgische banken) gemiddeld verdeeld zijn?
Ik bedoel: x% zichtrekeningen, y% termijnrekeningen, z% spaarrekeningen, ...

Van specifiek Belgische banken? Ik heb daar nog cijfers van gezien maar dat was op papier, en ik weet niet of ik dat ook online kan vinden - dat zou wel moeten hé. Secondje.

Ah, hierzo: http://www.abb-bvb.be/gen/downloads/Stat_02nl.pdf

De Europese cijfers worden blijkbaar samengegooid voor alle monetaire en financiële instellingen (MFI's), je vindt hier links naar zowel geaggregeerde als gecoördineerde balansen voor heel 't systeem. (Het verschil tussen aggregeren en coördineren heeft te maken met het in rekening brengen van balansen van dochterondernemingen; bij aggregatie worden alle balansen van dochterondernemingen volledig opgeteld, bij coördinatie is het geloof ik zo dat balansen van dochterondernemingen die voor meer dan 50% in handen zijn van de holding, volledig opgenomen worden bij de balans van de holding; ik vermoed dat er wel een betere definitie te vinden is op de ECB-site zelf).

Uw theorie ziet er wel mooi uit hé Percalion en zo is het natuurlijk voor ieder ander commercieel bedrijf. Maar als we uw theorie zouden doorvoeren zou lenen wel eens een stuk duurder kunnen worden en hoe meer vraag er naar geld is in tijde van sterke groei hoe duurder geld gaat worden.
Dus dat zou wel nare gevolgen kunnen hebben of vergis ik mij?

Ja UK heeft hun eigen centrale bank en ondanks dat die centrale bank acties onderneemt gebeurd er maar bitter weinig voor de particulier.

Ten eerste bedankt! :-)

Ten tweede, ik begrijp het maar half en half.

Neem de statistieken van 2005 (in miljarden EUR).

Cliëntencredieten: 411
Deposito's: 474
--waarvan zichtdeposito's: 116

Beschikbaar (in full reserve banking) om uit te lenen: 474 - 116 = 358

Het verschil is dus 411 - 358 = 53
Anders gezegd, de banken lenen nu 15% méér uit dan onder full reserve banking mogelijk zou zijn.

Nu is 53 miljard EUR redelijk veel in vergelijking met mijn spaarpot, maar zo enorm lijkt het verschil tussen het huidig systeem en full reserve banking toch niet.

Of zijn deze 53 miljard EUR net de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen?

Roekeloos gedrag heeft inderdaad dramatische gevolgen, ongeacht welk systeem, volledig akkoord.
In hoeverre hou je rekening met een normaal geacht groeipotentieel (of behoeftebevrediging) in je economische model of monetair systeem ? Anders gezegd, hoe vertaal je de wisselwerking tussen een economische en psychologische balans in je systeem ? Nog anders, hoe stimuleer je de solidariteit in een systeem dat op zich individualisme (en z'n ongezonde concurrentie indien roekeloosheid overneemt) induceert ?

Niet noodzakelijk. Momenteel wordt er niet echt een onderscheid gemaakt tussen zichtrekeningen en spaarrekeningen: je kan geld van een spaarrekening onmiddellijk opvragen ("op zicht" dus...), terwijl je ook interesten krijgt (maar zeer weinig) op een zichtrekening. Er is dus niet echt een verschil. Ik denk dat we - als we een stabiel systeem willen, dus zonder dat er om de vijf jaar weer een financiële crisis uit de lucht komt vallen - dat onderscheid weer strikter moeten gaan gebruiken.

Een spaarrekening bevat geld dat voor een bepaalde termijn vaststaat en waarop je een vaste interest krijgt. Je kan je geld niet onmiddellijk opvragen. Het worden dus termijnrekeningen, je geld staat vast voor een bepaalde termijn. (Eén maand, drie, zes of negen maanden, een jaar, twee jaar...).

Een zichtrekening bevat geld dat je onmiddellijk kan opvragen, je kan met bancontact betalen, enzoverder; maar je krijgt er geen interest op. Integendeel, aangezien de bank dat geld altijd beschikbaar moet houden voor als je het wil komen opvragen, is de kans groot dat ze kosten zullen aanrekenen.

Dat is natuurlijk niet prettig voor mensen die gewoon zijn om én interest te krijgen op een zichtrekening én onmiddellijk aan hun spaarrekening te kunnen. Maar het is al bij al een kleine opoffering om grootschalige financiële crisissen te vermijden zoals degene die nu bezig is.

Of lenen duurder zou worden? Dat weet ik niet. Momenteel worden interestvoeten soms kunstmatig laag gehouden, maar dat heeft een hoop negatieve neveneffecten, waaronder inflatie en een kredietcrisis. Het is volgens mij mogelijk dat een veiliger banksysteem, één dat geen crisissen kent om de vijf jaar, mensen meer gaat aanmoedigen om te sparen, waardoor lenen juist goedkoper wordt.

Het is in ieder geval belangrijk om op te merken dat, als lenen nu goedkoper is, het gaat om artificieel laaggehouden interestvoeten (dat heeft te maken met het feit dat geld van zichtrekeningen gebruikt wordt om leningen toe te kennen). Dat zorgt voor crisissen. Door een paar veranderingen door te voeren (oké, dat klinkt lichtvoetig, het zijn eigenlijk wel vrij ingrijpende wijzigingen) kunnen we dat voorkomen, dat lijkt me wel de moeite waard.

Dat is een lang verhaal vrees ik... Het zal voor een andere keer zijn.

Een groot deel van de spaarrekeningen zijn onmiddellijk opeisbaar, d.w.z. dat het in feite (vanuit een economisch perspectief) ook zichtrekeningen zijn.

Laatst vertelde me iemand dat zelfs bepaalde termijnrekeningen onmiddellijk opeisbaar zijn, ik weet niet in hoeverre dat klopt.

Het cruciale onderscheid is dat onmiddellijk opeisbare tegoeden door de klant als een perfect geld-substituut beschouwd worden en ook als dusdanig gebruikt. Zeker met bancontact en dergelijke gebruikt iedereen het geld op z'n zichtrekening als, nou ja, geld. Wanneer datzelfde geld ook nog eens uitgeleend wordt aan bedrijven, dan zie je meteen dat er problemen in aantocht zijn.

Bij termijnbeleggingen stelt zich dat probleem niet (niemand betaalt bij de bakker met obligaties op vijf jaar). Dat komt erop neer dat geld dat in termijnbeleggingen zit, weldegelijk ter beschikking van de ondernemer gesteld wordt, in tegenstelling tot de situatie bij uitgeleende zichtrekeningen, waar er eigenlijk twéé partijen zijn die het geld gebruiken, zonder dat ze dit van elkaar weten.

@Percalion

Het zou kunnen werken en misschien wel de moeite waard zijn om dat eens te proberen. Maar aangezien banken veel invloed hebben en dit eerder in hun nadeel is gaat dit misschien niet rapper gebeuren.
Er zijn wel banken die eerder zo systemen toepassen zoals u beschreef, Triple A bank rating bvb. Of vergis ik mij?

Ik vrees dat je gelijk kan hebben wat betreft de realiseerbaarheid. Alhoewel: momenteel bestaat het risico dat ook de 'normale' (dus niet-problematische) activiteiten van de banken gaan bedolven worden onder nieuwe regulering door die crisis, misschien dat banken best wel te overtuigen vallen. De enige moeilijkheid is hoe je van het huidige systeem naar een 'full reserve banking'-stelsel kan gaan; ik denk echter wel dat er al een paar goeie ideeën op tafel liggen (o.a. Huerta de Soto).

Triple-A-ratings zijn voor zover ik weet ratings met betrekking tot de kredietwaardigheid van obligatie-emittenten (bedrijven die obligaties op de markt willen plaatsen dus), dat houdt niet rechtstreeks verband met wat ik beschreef.

Een bijkomend punt dat ik daarnet bedacht is eigenlijk nog crucialer. Een essentieel gevolg van 'fractional reserve banking' is de wonderbaarlijke vermenigvuldiging van geld die daardoor ontstaat. Ik neem aan dat je al vertrouwd bent met het voorbeeld: iemand zet 1000 euro op zijn zichtrekening, de bank plaatst 100 euro in de reserve en leent 900 euro uit; die 900 euro belandt opnieuw op een zichtrekening, er komt weer 90 euro in de reserve en er wordt weer 810 euro uitgeleend, enzoverder. Op die manier is de hoeveelheid basisgeld (in ons voorbeeld 1000 euro) niet gewijzigd, maar de hoeveelheid geld zoals mensen dat beschouwen (d.w.z. het papiergeld én het saldo van hun zichtrekening) is nu 10.000 euro geworden. (Meetkundige rij, valt wiskundig aan te tonen), met 1000 euro cash in de bankkluizen.

Met andere woorden, de cijfers die je hierboven ziet, zijn al het gevolg van een groot multiplicator-effect ten gevolge van fractional reserve banking. Je zou moeten nagaan hoe groot de echte reserves van de banken zijn (dit ligt in de grootte-orde van 5% denk ik, het zal allicht niet hoger liggen dan 10%). Je kan ook de vergelijking maken tussen deze cijfers over bankbalansen enerzijds, en cijfers over het basisgeld (de fysieke eurobiljetten en -munten) die door de ECB in omloop gebracht zijn. De middelen die op bankbalansen staan, de saldi van alle zichtrekeningen, zijn het gevolg van de geldmultiplicatie door fractional reserve banking.

Nu is het zo dat alle prijzen in de economie zich aanpassen aan de geldhoeveelheid - inclusief zichtrekeningen. Mochten we van vandaag op morgen full reserve banking invoeren, dan zou dat een gigantische kredietcrisis betekenen (waarnaast de huidige malaise een pretpark zou lijken), aangezien de saldi van alle zichtrekeningen samen dan nog hoogstens gelijk zou kunnen zijn aan de hoeveelheid basisgeld; en dat betekent een enorme reductie in de geldhoeveelheid.

Er zijn genoeg redenen aan te voeren waarom dat absoluut niet wenselijk is, en de meeste voorstellen om naar full reserve banking over te schakelen, zijn er dan ook op voorzien om de huidige geldhoeveelheid (die dus het gevolg is van vroegere multiplicatie-effecten) in stand te houden en de boel via de reserve-zijde te regelen.

(Zonder te technisch te worden, het voorstel van de Chicago School is dat er een 100% reserveverplichting opgelegd wordt en dat de Centrale Bank geld bijdrukt voor het deel van de zichtrekeningen dat niet gedekt wordt door de huidige bankreserves; de banken ontvangen dan gratis dit nieuwe papiergeld en gebruiken het om hun reserves aan te vullen tot 100%. Dit resulteert niet in inflatie, aangezien terzelfdertijd full reserve banking ingevoerd wordt.
Het voorstel van de Oostenrijkse School is een beetje analoog maar voorziet in een overstap naar een goudstandaard. Het voordeel daarvan is dat het invoeren van een goudstandaard gepaard gaat met een vrij arbitraire keuze van goudpariteit. Op zekere dag moet de euro gedefinieerd worden als een bepaald gewicht in goud. Door dit gewicht zeer laag te nemen, kan men dus met een relatief kleine goudvoorraad een nominaal groot bedrag aan reserves voorzien. De centrale banken kunnen met andere woorden hun eigen goudvoorraad nemen als uitgangspunt; kijken hoeveel euro's er nodig zijn om tot volledige reserves te komen in het banksysteem; en dan simpelweg de goudprijs zodanig zetten dat de goudvoorraad van de centrale bank volstaat om alle zichtrekeningen te dekken. Mensen kunnen dan hun zichtrekeningen gaan opvragen in goud; er is geen monetaire contractie; en het hele bankstelsel wordt op korte tijd op volledige reserves geplaatst.

In beide gevallen is er één moreel probleem, en dat is dat de banken dan in feite een belachelijk groot cadeau krijgen van de rest van de samenleving. De bank behoudt namelijk haar activa (haar vorderingen op ondernemingen en particulieren) en krijgt er bovendien reserves bij, wat een toename van haar eigen vermogen betekent. Ik geloof dat De Soto voorstelt dat deze injectie van bankreserves gekoppeld wordt aan de creatie van nieuwe aandelen, en dat die aandelen gebruikt worden om de staatsschuld af te betalen, onder andere.)

Beste Percalion, het verheugt me oprecht dat je spreekt over een ‘wonderbaarlijke vermenigvuldiging’ van geld. Zoals je me kent herinner ik je dan even aan wat de ‘Financiële Relativiteitstheorie’ werd gedoopt. Waar zie je dan een verschil met de ‘wonderbaarlijke vermenigvuldiging’ van geld ? Uiteindelijk toch hetzelfde resultaat, niet dan ? Anders gezegd, waarom eenvoudige dingen complex maken ? Dat het streven vanuit complexiteit naar eenvoud een transformatieproces vereist is mi een innerlijke ‘revolutie’ in het denken. Hierover wordt ook in veel werken gerapporteerd maar ik zie wel dat je hier mee bezig bent. Kan je het hier mee eens ?
Ik zie dit niet zozeer als een ‘moreel probleem’, integendeel. Als iedereen beter wordt van een dergelijke transformatie middels een WIN-WIN situatie zal dit finaal leiden tot hoger ethische normen of bewustwording. Als dat éénmaal duidelijker wordt (net omwille van dit transformatieproces) zal het ‘moreel probleem’ (zoals je het nu noemt) zich ook hervormen tot een verzoenende attractor. Anders gezegd, de doelstelling tot een betere samenleving wordt hier geholpen waardoor de broodnodige solidariteit en vertrouwen kan ontkiemen. Als dat éénmaal gebeurt zal ook de ‘mens’ terug centraal komen te staan in de samenleving. Door het spel van actie en reactie heeft dit verregaande gevolgen voor heel onze leefwereld, zo ook bvb interculturele conflicten. Het moge denkelijk meer dan duidelijk zijn dat ons monetaire systeem ronduit verwoestend is voor gans onze samenleving, de mensheid in z’n totaliteit dus.