Maoisten winnen zwaar de eerste vrije verkiezingen in Nepal
 

Maoïsten aan kop in Nepalese verkiezingen

12 april 2008 (MO) - Bij de verkiezingen in Nepal scoren de Maoïsten, die voor het eerst deelnemen, onverwacht sterk. De eerste resultaten tonen een duidelijke overwinning voor de voormalige rebellen. De opkomst lag met 60% verrassend hoog. Op een paar uitzonderingen na bleven de verwachte incidenten grotendeels uit.

Het volk had honger om te stemmen en heeft gekozen voor verandering. Vooral de centrum-linkse partij ‘Communist Party of Nepal – Unified Marxist Lenist’ (CPN-UML) krijgt zware klappen. Meteen nadat bekend werd dat hun leider Madhav Kumar Nepal in zijn eigen kiesdistrict van een relatief onbekende Maoïst verloor nam hij ontslag. De partij nam de laatste jaren een belangrijke brugfunctie in tussen de Maoïsten aan linkerzijde en de Nepali Congress aan de rechterzijde.
EU en Jimmy Carter tevreden

Jan Mulder, hoofd van de EU observatiemissie, verklaarde in een persconferentie dat de EU tevreden is over het verloop van de verkiezingen. Over de campagne voordien was hij minder te spreken, maar Mulder bleef ver van een negatief advies over de vrijheid en eerlijkheid in zijn geheel. Ook zijn collega Joseph Borrell benadrukte de positieve stemming en vergeleek die met de eerste vrije verkiezingen in Spanje na de dictatuur van Franco.

Jimmy Carter roept de VS op om de overwinning van de Maoïsten te erkennen. Volgens hem hebben de Nepalezen door vreedzaam te stemmen “een voorbeeld voor de wereld gegeven.” Ondanks het feit dat de Maoïsten al meer dan twee jaar de wapens hebben neergelegd, beschouwt de VS hen nog steeds als een terroristische organisatie.
Maoïsten aan zet

Als de Maoïsten een absolute meerderheid halen is de kans reëel dat andere partijen of het leger zich niet zomaar zullen neerleggen. Beschuldigingen van fraude en eisen tot een nieuwe stemming komen nu al uit verschillende hoeken van het land. Veel zal afhangen van de mate waarin de winnaars bescheiden blijven en flexibiliteit aan de dag leggen.

Met de Maoïsten op kop is er op straat zowel euforie als angst. Ram Gaitra baat een internetcafé uit. Hij vreest dat de Maoïsten hem zwaarder zullen belasten, “maar als dat geld naar de ontwikkeling van Nepal gaat ben ik tevreden”. Ram heeft hoge verwachtingen: hij geeft de Maoïsten twee jaar de tijd om voor voldoende elektriciteit en betere wegen te zorgen.

Ondertussen maakt de leider van de Maoïsten, Prachanda, zich op om de eerste president van Nepal te worden. In zijn kiesdistrict haalt hij bijna het dubbele van zijn dichtste tegenstrever. Na tien jaar burgeroorlog en twee jaar politiek zal hij de titel van meest succesrijke Maoïstische beweging van de 21e eeuw op zijn naam schrijven.

Toen zaterdag bleek dat de Maoïsten 24 van de eerste 38 zetels binnen haalden barstte alvast een overwinningsfeest uit in de straten van Kathmandu. Het feest werd brutaal verstoord door een zwaar onweer. Voor de oudere, vaak bijgelovige generatie reden genoeg om hun angsten te bevestigen.

Ik ben ook eens benieuwd voor welke klein-linkse Belgische partij de maoisten van Nepal van de 'goede' strekking zijn.

Ik ken de plaatselijke situatie van Nepal niet echt goed... Maar die maoïsten zaten ook al in de laatste overgangsregering - met ministerposten. Een beweging die in een coalitieregering met de burgerij stapt, daar heb ik alleszins niet zoveel vertrouwen in...

Trouwens, er is ook niet echt sprake van een sociale revolutie in de zin dat ik alleszins nog niets gehoord heb van grootsscheepse nationaliseringen en collectiviseringen.

Ik heb er dus zeer sterke vragen bij...

Je kan ook stellen omdat ze juist in een coalitie met de burgerij stapten, ze nu gewonnen hebben omdat de mensen inzagen dat de maoisten het goed deden in de regering.

Maar ik begrijp uw sterke vragen best wel!

Het electorale resultaat is geen barometer voor het revolutionaire karakter van een partij, mijn beste.

Ik ben toevallig aan een inleiding over de Portugese revolutie aan het werken; Na 1 jaar 'revolutionaire' overgangsregering won de socialistische partij in Portugal, ook een absolute meerderheid. Deze partij, van Soares noemde zich destijds ook Marxistisch. Toch is deze partij opgezet geweest door de Europese bourgeoisie, met steun van de CIA o. de revolutie te ondergraven. En uiteindelijk is het ook deze partij geweest die de contra-revolutie uiteindelijk heeft voltooid.

Waarmee ik dus niet wil zeggen dat die Maoïsten te vergelijken zijn met de PS in Portugal... Enkel dat electorale resultaten, ook in een revolutionaire periode, niet altijd veelzeggend zijn.

Daar geef ik je 100 procent gelijk in!

DE electorale resultaten tonen wel aan deat de maoisten de steun hebben van de meerderheid van de bevolking. Als ze nu effectief aan de macht komen, zullen we wel zien of ze een socialistisch beleid gaan voeren. Zelf zeggen de maoisten dat ze willen beginnen met drie zaken: 1) de afschaffing van de monarchie en 2) de afschaffing van het feodale grondbezit en de grond aan wie hem bewerkt en 3)gelijke rechten voor vrouwen.
Laten we ze beoordelen op die drie beloften.

Tiens, volgens mij zijn dat burgerlijk-liberale programmapunten; géén socialistische... Hebben ze daarvoor 15 jaar oorlog gevoerd?

Enfin, ge ziet wel; mijn vragen bevestigen zich...

Klopt.
Om een actueler voorbeeld te geven: dit jaar nog werd er op Cyprus een zelfverklaarde communist Demetris Christofias verkozen tot president. Zijn allereerste verklaringen omtrent economie doen op z'n minst vragen rijzen over zijn communistisch gehalte:http://en.wikipedia.org/wiki/Dimitris_Christofias

Enkele dagen geleden stond er in Le Monde een interview met de persoon die bestempeld wordt als de "partij-ideoloog" van de Nepalese maoïsten. Het artikel staat helaas niet meer on-line, maar de inhoud was op eerste zicht weinig bemoedigend: hij verklaarde min of meer letterlijk dat ze te springen om met de bedrijven samen te werken, en het niet de bedoeling is hen een strobreed in de weg te leggen (op basis van een argumentatie die leek neer te komen op een deterministisch evolutieschema van feodaliteit naar kapitalisme naar socialisme).

Zou niet de eerste keer zijn dat de twee stadia theorie in Nepal en daarbuiten als excuus dient om geen actie te ondernemen.

Leestip: De rol van de legale en de parlementaire strijd in het anti-imperialistisch front in de derde wereld: een Nepalees perspectief van Madhav K. Nepal, Algemeen secretaris van de Communistische Partij van Nepal (Verenigde Marxist-Leninisten) in MS 35, 31-01-1997.

11 jaar oud maar wellicht nog altijd nuttig voor wie een analyse wil maken van de situatie in Nepal.

Ook die gasten hanteren de twee-stadia theorie, aangezien ze tot een volksfront oproepen, via parlementaire weg dan nog, wanneer die mogelijkheid zich voordoet... Voor geen haar te vertrouwen dus...

Dat universele receptenboek voor de geslaagde revolutie in alle omstandigheden waar de LSP over beschikt, wat is daar de titel van?

De Theorie van de Permanente revolutie - van Trotsky... Gelijklopend met de aprilstellingen van Lenin.

De stadia-theorie is vooral een gevolg van de buitenland-doctrine van de SU die gericht was op de stabiliteit ipv de exportatie van de revolutie. Alleen hebben die maoïsten blijkbaar niet door dat er vandaag geen SU meer bestaat, waarvoor men het argument stabiliteit voor naar voren moet halen.

De LSP gaat de maoïsten van Nepal eens lessen geven :lol: Ga je tegen hen ook vertellen dat geweld verwerpelijk is?

Dan hebben de Chinese "maoisten" ons reeds lang voorgedaan.

Neen, waarom zouden we? - We klagen hen aan dat ze geen socialistisch programma naar voor schuiven, hoewel ze zich maoïsten noemen.

wat hebben trotskysten er zaken mee dat wie zich maoist noemt, volgens hen niet maoistisch genoeg is?

Maoïstisch doet er volgens mij niet toe; dat het niet socialistisch is, wel!

Je kan evengoed zeggen: "wat hebben trotskisten er zaken mee dat de SPA niet socialistisch genoeg is"...