Burkide is de eenenvijftigste forummer van de week
 

Het is weer zondag, tijd voor een nieuwe forummer van de week, omdat we geen niet-communist als opvolger hebben gevonden mag de communist Burkide FvdW zijn. In tegenstelkling tot Bolsjewiek is Burkide een radikale Vlaamse nationalist.

Burkide omschrijft zichzelf als volgt:

Ok. Vanaf het ogenblik dat ik FVDW ben, zal ik op zoek gaan naar een opvolger met een politieke overtuiging die zoveel mogelijk de tegengestelde van de mijne is.

Een eerste poging, die ik misschien later nog zal aanvullen:


Gegroet, o forumbewoners en passanten! Ik ben Burkide, en ben bereid gevonden om deze week het slachtoffer te zijn van uw vragenvuur te zijn.

Ik ben eerder terughoudend om al te veel persoonlijke informatie over mezelf op dit forum te plaatsen, al zijn er momenten waarop ik minder schroom heb dan andere. Ik denk dat ik dan ook als eerder timide gekarakteriseerd kan worden, al verandert dat wel na een paar glaasjes. Al te persoonlijke vragen moet je beter voor het volgende FVDW-slachtoffer bewaren. Wel kan ik zeggen dat ik een twenty-something ben, opnieuw studeer, in de Rand woon en links-flamingant ben. Diegenen die af en toe naar een V-SB-, Meervoud-, SFL- of Vlaamse Hoop-activiteit gaan, kennen mij dus natuurlijk wel, al is de kans reëel bestaande dat men mij al eens gezien heeft op de een andere betoging (al is dat laatste al van de klimaatbetoging geleden).

Mijn cd-collectie is vrij divers, maar vooral “modern klassiek” en rockmuziek (van Led Zeppelin tot the White Stripes). Eigenlijk houd ik me nog het meest bezig met lectuur, en vooral met literatuur, wijsbegeerte en geschiedenis. Het is echter niet omdat ik iets lees, dat ik er iets van begrijp. Ik weet dat ik nog enorm veel vorming voor de boeg heb; helaas stuit het voornemen om daaraan te werken meestal met m’n neiging tot luiheid.

De traditionele openingsvraag: hoeveel keer eet je frieten per maand en wat is je lievelingssaus?

Wat vind je van de nederlaag van Labour in Engeland en Wales?

Sta mij toe even dezelfde vraag te stellen als ik aan Bolsjewiek heb gesteld: Mag je een mens dood maken omdat hij tegen het communisme is?

Kun je heavy metal appreciëren?

Goede vraag, als communist 'maar Burkide zal daar wel uitgebreider op antwoorden' vind ik dat enkel het systeem vernietigd moet worden.

Is liefde de oplossing?

Je bent gëinteresseerd in wijsbegeerte dus. Interessant. Welke is je filosofische richting of school van denken?

Oei! 't Is al begonnen!

Ik schat zo'n één �* tweemaal per week.
Lievelingssaus: voor frieten die ik thuis maak neem ik steeds andalouse; voor frieten van het frietkot wissel ik af (niet dat ik een vast schema heb ;-)) tussen andalouse, mayonaise en ketchup.

Ik weet niet of ik me onverschillig moet voelen (uiteindelijk heeft de ene rechtse partij - Labour - voornamelijk verloren aan die andere rechtse partij, de Tories), hoopvol moet zijn omdat dit misschien tot een heropleving van links kan leiden (door een intern proces bij Labour of door een nieuwe linkse formatie die het gat ervan kan opvullen) dan wel pessimistisch omdat ik nog geen teken zie dat me tot hopen zou kunnen aanzetten.Momenteel ben ik eerder pessimistisch, toch wat de korte en middellange termijn betreft. In ieder geval moet Labour niet op m'n medelijden rekenen.

Ik denk dat ik al een paar keer gezegd heb dat ik me niet als nationalist beschouw.

't Bovenstaande was eigenlijk enkel voor jou bedoeld hoor, Pluche! ;-)

Links en Vlaams-nationalist zijn, daar hoor je in Nederland weinig over!
Valt dat in de praktijk mee ?

Allez linkse flamingant dan;-)

Is Zondag voor U ook zo een rot dag ?:cry:

Ok, het is je hierbij toegestaan. :-)

Kort antwoord:

Nu, wat de vraag zelf aangaat: ik wens de vrijheid van de ander (of wens dit te wensen) opdat hij mij als vrijheid zou erkennen in zijn project. Hiertoe is het vereist dat de ander zou leven; zonder kan er uiteraard geen sprake zijn van z'n bewustzijn. Ieder politiek project dat niet als doel heeft – en zeker ieder project dat dit verhindert – dat een dergelijke wederzijdse erkenning zou kunnen plaatsvinden, kan niet op m’n sympathie rekenen.

Anderzijds vereist ieder politiek project in min of meerdere mate nu eenmaal de instrumentalisatie van de medemens. Daar lijkt mij geen ontsnappen aan mogelijk te zijn. Daarbij weiger ik ook iedere transcendente zingeving, en dus ook moraal – die komt immers slechts neer op een verdere zelfobjectivering. Ik denk dus niet dat men vanuit een aprioretisch standpunt mag zeggen dat men nooit mag doden; evenmin kan men vanachter de computer zeggen wie en in welke omstandigheden men wél mag doden. Ieder handelen (en dus oordeel) dient vanuit de concrete situatie te vertrekken, en gekaderd worden in het doel dat men zich stelt. Het spreekt echter vanzelf dat wie de vrijheid van de ander wenst, een [i]enorme[i] terughoudendheid zal koesteren ten overstaan van het doden van een ander; het doel heiligt de middelen misschien, maar dit betekent niet dat de middelen zo aangewend moeten worden dat zij dreigen het doel te vernietigen. Verder kan ik mij héél moeilijk inbeelden dat ik zou instemmen met de dood van iemand als dat louter en alleen omwille van zijn opinie is.

Ik weet dat het een beetje kortaf is, maar ik hoop je vraag hiermee toch min of meer te hebben beantwoord.

Als ik daarop stuit zal ik het zelden afzetten; ik heb er dus niets tegen. Maar ik moet bekennen dat ik het niet spontaan opzet, en ook niet over heavy metal-cd's beschik.

Liefde zoals in "christelijke naastenliefde"? Dat kan hoogstens een doel zijn, maar geen oplossing. Althans: de kans dat een luide schreeuw - WAAROM HEBBEN WE ELKANDER NIET GEWOON LIEF! - de wereld zal veranderen lijkt me tamelijk gering ;-)

Mijn 'klassieker':

1. Je kan een figuur (historisch - actueel) één uur vrijelijk vragen stellen, wie zou je dan nemen?

2. Stél: je bent een vlieg en kan onopgemerkt een gebeurtenis bijwonen of een plaats bezoeken eender wanneer in de tijd, wat zou je dan kiezen?

Ik ben aangetrokken tot wat met existentialisme, fenomenologie, absurdisme,... te maken heeft: Husserl, Heidegger, maar vooral "de Fransen" (Sartre, Camus, Merleau-Ponty, Fanon). (Ik weet dat Marcuse als marxist Sartre bekritiseerd heeft, maar ik vrees dat die nog op mijn "te lezen-lijst" prijkt.)

Je wordt wel eens bekeken als een vreemde vogel, en je moet vaak afrekenen met vooroordelen (hoe vaak heb ik al niet moeten reageren op "kritiek" die enkel op rechtse flaminganten van toepassing is?), maar ik ben er nog niet aan gestorven. Je persiste!