| Rob Roy |
30 mei 2008 15:26 |
Heet
Hey gij, Marokkaan van zo'n 20 jaar, gisteren naast mij aan de uitgang van het openluchtzwembad in Wetteren! Ge zat in zo'n typisch verneukeld autootje met twee van uw vrienden, en ge keek mij aan met een blik waarvan ik me nu nog altijd afvraag wat hij betekende.
Dat kwam zo. Mijn dochter -- nog geen 14, een model van naïviteit en onschuld -- en haar vriendin wilden daar per sé gaan zwemmen. De hele dag. Niet helemaal met mijn goesting, met de persberichten over de Warande in mijn achterhoofd heb ik de hele dag nerveus rondgelopen. Het was nog eens treinstaking ook en ik kwam dus oververhit van de zon en de files toe in Wetteren. Te laat, door die files natuurlijk. Aan het hekken stond verdorie een politiecombi en binnen was een vrouwelijke politie-agent met het zwembadpersoneel aan het overleggen. Ge ziet van hier dat dat beeld mij niet bepaald rustig maakte, maar de meisjes zaten rustig op het gras buiten de omheining te wachten en waren zich van geen kwaad bewust. Ze hadden een toffe dag gehad!
Ik rij dus compleet hersteld de oprijlaan van de Warande af. En terwijl ik sta te wachten om de Warandelaan naar rechts te kunnen oprijden, duikt gij daar plots vlak naast mij op. In plaats van achter mij aan te schuiven was uw vriend me voorbijgereden, en nog voor ik kan afslaan draait hij voor mijn neus de baan op. Ook rechtsaf, een staaltje van provocatief haantjesgedrag dat in deze verkeersveiligheidstijden niet meer echt sociaal aanvaard mag heten.
Eén of twee seconden heeft dat verneukeld (begrijpt ge zulke woorden eigenlijk ?) autootje naast mij gestaan voor het me de pas afsneed. Uw venster stond open en het mijne ook, de hitte hé, daar kunnen wij niet tegen. We zaten omzeggens een halve meter van elkaar, gij keek mij recht in mijn gezicht en ge leek lichtjes uw hoofd in uw schouders te duwen en met uw blik te willen zeggen: ik weet dat het niet hoort, maar ja wat wilt ge, het is heet hé?
Hups, weg waart ge, en ik kwam wel achter u aan maar verloor u al snel uit het oog. Die verneukelde autootjes kunnen toch nog wat presteren als ge ze op hun staart trapt. Maar op de baan van Wetteren naar de E40 kwam ik u weer tegen. Er stonden meer dan een kilometer auto's aan te schuiven om de snelweg naar Brussel op te rijden -- de treinstaking, glad vergeten -- en uw vriend ging mooi in het rijtje staan. Daar stond ge dan, een paar meters voorbij een ander verneukeld autootje met Noord-Franse nummerplaat dat in de berm met open motorkap stond te wachten op hulp. Nog drie jonge Marokkanen onderweg in Vlaanderen, met minder chance evenwel.
Ik zag het niet zitten om die file uit te zweten, jong. Ik keerde terstond 180 graden terug, weer naar Wetteren, en dan langs de kleine weggetjes naar Aalst. Zeer klein soms, ik passeerde door dorpen en gehuchten met namen als Serskamp en Wanzele, waar ik nog nooit geweest was. Maar ik ken de streek een beetje en vond vlotjes mijn weg naar Aalst, wegwijzers of geen. Minstens een half uur file gespaard.
Onderweg heb ik aan u en uw vrienden moeten denken (met die kwetterende meisjes op de achterbank had ik daar alle tijd voor). Hoe lang hebt ge daar in de file voor de E40 staan schilderen? Misschien hebt ge u vertwijfeld afgevraagd of er geen uitweg was, maar die was er niet hé? Toch niet voor u. Tussen uw donker ghetto in Kuregem of Helmet en de zonovergoten Warande in Wetteren ligt een stuk Vlaams moeras, onzeker en onbetrouwbaar, waar ge u alleen maar door waagt langs de corridor van de E40. Was het de eerste keer dat ge zo ver doordrong in de ommelanden van Brussel? Van achter het venster van uw verneukeld autootje hebt ge dan wel de weides, de kerktorens en de Vlaamse neo-villa's zien liggen, maar Wanzele zult ge wel niet kennen en Serskamp kunt ge waarschijnlijk niet eens uitspreken. Ik kan het mij inbeelden.
Ge zijt na lang zweten en aanschuiven waarschijnlijk wel veilig terug in de Kanaalzone geraakt. A propos, de mensen in Marokko kunnen daar tegen, tegen die hitte en de zon. Maar hoe zit dat met u? Hebt gij ook nog zo'n gehard vel, of zijt ge door hier geboren te zijn even fragiel geworden als ik? Nu, het is maar een detail. Wat me echt bezighoudt, is belangrijker.
Elke keer als ik nu zo'n verneukeld autootje met drie of vier Marokkaanse gasten zie rijden, moet ik terug denken aan uw blik. Het was zo atypisch, ziet ge. Normaal als ik zo'n gasten als gij tegenkom op straat, kijken ze mij heel anders aan, en geloof me, echt aangenaam is dat niet. Dus: wat ging er in u om toen ge daar ongevraagd op een halve meter van mij kwam te staan? Ik wil er wat voor geven om dat te weten komen. Zo zou ik namelijk een idee krijgen van wat voor een mens gij zijt. En ik zou me dan misschien wat geruster voelen bij de gedachte dat mijn dochtertje in het zwembad plots rechtover u zou kunnen gestaan hebben. Met al die berichten over Huizingen en De Ster, weet ge wel: betasten, slipjes uittrekken, lastigvallerij en dat soort dingen. Begrijpt ge?
Als gij u of uw vrienden dit verhaal herkennen, moogt ge me altijd contacteren. Stuur me een berichtje en we spreken eens af voor een babbel. En wie weet, als ge meevalt maak ik u dan wat wegwijs in het moeras rond Brussel. Daar valt zoveel te beleven, jong, zelfs tussen Serskamp en Wanzele.
|
