Zitten hier soms oudkolonialen op het forum ? Het zou interessant zijn met hen eens van gedachten te wisselen over de vraag of de dekolonisatie van Afrika al dan niet een zware historische vergissing was.

De enige oudkoloniale band die ik heb is een groottante die "uit de Kongo is moeten vluchten" en die tijdens die vlucht niet alleen al hun spaargeld maar ook haar baby van enkele maanden oud (aan dehydratie als ik me het goed herinner) heeft verloren. Mijn moeder en ik hebben via mijn grootmoeder zaliger enkele Afrikaanse kunstvoorwerpen van haar geërfd die ze aan haar zuster had geschonken toen ze er nog woonde. Dat is het enige. En er werd in de familie verder niet over gepraat omdat het -begrijpelijk- zo'n pijnlijk overwerp was. Dus ik vrees dat ik je verder eigenlijk niet kan helpen.

De kolonisatie was in ieder geval een zware historische vergissing.

Cynicus heeft het hier over de dekolonisatie.

pakt nu dat het een zware vergissing was, je zou het nog niet eens kunnen begrijpen.
je mag niet denken dat de fouten van onze voorouders slechter zijn dan de fouten die we zelf maken.

Kolonisatie had je in de laatste helft van de 19de eeuw en de 1ste helft van de 20ste eeuw een beetje overal in de wereld. De werelddelen, die hierbij het meest betrokken waren, zijn Azië en Afrika.

In Azië waren Korea en Taiwan kolonies van Japan. Indonesië, Maleisië, Indochina, Singapoer, Indië, Sri-Lanka, Pakistan, Bangladesh, Myanmar... waren kolonies van Europese mogendheden. De Filipijnen waren een kolonie van de Vsa.
In Afrika waren buiten Ethiopië, Liberia en Zuid-Afrika bijna alle landen kolonies van Europa.

Toen de dekolonisatie begon rond 1945 waren de Afrikaanse landen welvarender dan de Aziatische. In sommige Aziatische landen heersten weliswaar uiterst zelden toch nog van tijd tot tijd hongersnood en epidemiën. Hetgeen in die tijd nergens het geval was in Afrika. De welvaart van Afrika was zodanig, dat men aan een grootse toekomst geloofde en verwachtte, dat het met Azië nooit goed ging komen.

We zijn nu 40-60 jaar later en wat kunnen we constateren? Singapoer heeft reeds een hogere welvaart dan België. Hong-Kong, Taiwan, Zuid-Korea hebben een hogere welvaart dan menig Europees land om van Afrika niet te spreken. Nigeria en Indonesië, niet bepaald een hoogvlieger dit laatste land, hadden in 1950 het zelfde BNP/inwoner en nu bedraagt het Indonesische niveau 3 x dit van Nigeria.

Ook onder de Aziatische landen stellen we grote verschillen vast. In 1950 was Noord-Korea, reeds geïndustrialiseerd, rijker dan het boeregat Zuid-Korea. Nu bedraagt de welvaart in Zuid-Korea het 10-voudige van het Noorden. In Noord-Korea zijn in de laatste decade naar schatting 2 �* 4 miljoen mensen de hongerdood gestorven. Ook Indië heeft een welvaartspeil dat het drievoudige van Myanmar is en ze waren ook grofweg gelijk gestart.

In Afrika is er geen land waar sinds de onafhankelijkheid de welvaart niet is gehalveerd. In vele streken heersen hongersnoden en epidemiën. In Kongo gaat de tijd der aanwezigheid der Belgen algemeen door als de vervlogen gouden tijd. Bezoekende Belgen worden ter plaatse ongemeen hartelijk ontvangen en betiteld met 'les tontons belges' of de Belgische oompjes, de hoogste eretitel in de Bantoecultuur. Kabila jr was bij zijn rede in het Belgische parlement, tot ontsteltenis van de politiek correcte goegemeente, vol lof voor het kolonisatiewerk van de Belgen. Hij boorde terloops ook de zogenaamde genocidemythe van Leopold II de grond in.

Hoe is dit allemaal verklaarbaar? Wel alle landen, die in hun economisch bestel kozen voor economische vrijheid, eigendomsrechten, weinig of geen overheidsinmenging en vrije markten kenden ongehoorde welvaartsgroei en aansluitend democratisering van hun samenlevingen. De anderen, die opteerden voor een socialistisch of autoritair geleide economie en nog meer deze, die volledig de communistische toer opgingen kenden alleen stagnatie, teruggang en catastrofe.

Steeds meer landen, ook in Afrika, beginnen te beseffen, dat men een ander beleid moet voeren om tot welvaart te komen en dat het met de bureaucratische socialistische aanpak nooit kan lukken.